บทที่ 15

แล้วเครื่องหมาย

'DEFEEAT'

'DEFEEAT'

'DEFEEAT'

'DEFEEAT'

'DEFEEAT'

'DEFEEAT'

ยังขึ้นไม่หยุด..มันผ่านไปเกือบสามชั่วโมงแล้ว..ที่แพ้สิบกว่าเกมติดต่อกัน...ริมฝีปากรูปกระจับของคนเป็นลูกสั่นด้วยความโกรธ

เธอไม่เข้าใจทำไมถึงแพ้...ส่วนคนเป็นพ่อขมวดคิ้วยุ่ง..จริงๆเขาไม่ชอบเล่นเกม..แต่..เขาแค่ไม่ชอบแพ้!!!

บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความมาคุ..เว้นก็แต่...'ไอ้คนชวนชาวบ้านเขาเล่น' ยังอารมณ์ดีไม่ผิดจากตอนเริ่มเล่น

คนเป็นเมียและแม่มองนาฬิกาข้างผนัง..มันบอกเวลาสี่ทุ่ม ตาโตสีน้ำตาลเริ่มหรี่ด้วยความง่วง..ตามมาด้วยเสียงหาว

"อื่อ...แค่นี้ก่อนนะ...ม๊ะม๊าง่วงแล้ว"

ไม่พูดเปล่ายัยตัวแสบปิดมือถือ..แล้วทิ้งหัวลงหมอน..หลับไปดื้อๆซะงั้น..ทิ้งให้อารมณ์คนในห้องยังคงคุกรุ่น

พ่อลูกมองหน้ากันอย่างจนใจ

"ฉันว่า..วันนี้..เราพอก่อนมั้ย?"เสียงคนตัวโตแหบพร่า..คนเป็นลูกรับคำอย่างจำใจ

ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นไปปิดไฟ..ก่อนจะมานอนพลิกไปพลิกมาบนฟูกด้วยอารมณ์หงุดหงิด..แทบไม่ต่างจากคนเป็นลูกที่ปกติเป็นคนนอนง่าย..พ่อกับลูกถอนหายใจพร้อมกัน

"คุณนอนไม่หลับเหรอ?"เด็กน้อยวัยประถมปลายถาม

"อื่อ"

"อีกเกมดีมั้ย?"น้ำเสียงคนเป็นลูกลังเล..แต่ถ้าให้นอนทั้งอารมณ์แบบนี้..ก็นอนไม่หลับคือกัน..รามิลไม่ตอบ..เพียงแต่ร่างสูงใหญ่ลุกไปเปิดไฟเป็นคำตอบ

สองพ่อลูก..จึงลุยเกมต่อด้วยประการฉะนี้

ทั้งสองเลือกเกม5-5 เหมือนเช่นเคย แต่รอบนี้ต่างกันที่..ให้คนอื่นเลือกตำแหน่งก่อน..สุดท้ายเลยเหลือตำแหน่งซัพพอร์ตกับออฟเลน

"คุณไปเล่นออฟนะ..หนูขอลองเล่นซัพ"น้ำเสียงคนพูดเต็มไปด้วยความจริงจัง...มนุษย์พ่อได้แต่พยักหน้า..เขาเองก็อยากลองเล่นตำแหน่งอื่นเช่นกัน

และเกมนั้น...เป็นเกมแรกที่ทั้งสองได้คำว่า 'WIN' ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเปื้อนรอยยิ้ม ไม่ต่างกับใบหน้าของลูกสาว..ทั้งสอง Hi5 กันด้วยความดีใจ

และได้รู้ว่าปัญหาคือ 'ม๊ะม๊าที่เล่นตำแหน่งป่านั่นเอง'

คืนนี้..สองพ่อลูกนอนหลับสนิทได้เสียที

วิธีการเชื่อมความสัมพันธ์ของมนุษย์แม่ที่ดูไม่ได้เรื่องได้ราว..แต่ดันได้ผลซะงั้น..เมื่อไอ้ต้าวตัวโตกับลูกสาวตัวน้อยเริ่มมีเรื่องคุยกัน..หลังจากช่วงระยะ 10 ปี..ที่เกิดช่องว่างทำให้ห่างเหิน..แทบจะต่อกันไม่ติด..กลับเริ่มมีเรื่องมีราวมาคุยกันมากขึ้น

กิจวัตรประจำวันหลังหนึ่งทุ่มของที่บ้านจึงเพิ่ม..การเล่นเกมสองสามเกมก่อนนอนเข้าไปด้วย

ในคืนต่อมาๆ เด็กหญิงตัวน้อยผู้ซึ่งชื่นชอบความสมบูรณ์แบบ กับคนเป็นพ่อผู้เกลียดการพ่ายแพ้..ช่วยกันศึกษาหาวิธีเอาชนะ

อันดับแรก..ม๊ะม๊าของเธอถูกสั่งห้ามไม่ให้จับตำแหน่ง 'ป่า' คนเป็นแม่ถูกยัดเยียดให้ไปเล่นตำแหน่งซัพพอร์ต..ส่วนผู้ชายคนเดียวของบ้าน..ถ้าไม่ได้ต่ำแหน่งออฟเลนก็โดนจับไปเล่นแครี่

เด็กหญิงดารินเอง เธอยึดตำแหน่งป่ากับเมจ

'ม๊ะม๊าอยากเล่นป่าอะ'เสียงยัยแสบเริ่มงอแง..เมื่อซัพมันไม่มีดาเมจจะตีใคร..เวลาเล่นจะหงุดหงิดหน่อย

'แต่ถ้าม๊ะม๊าเป็นป่า..ม๊ะม๊าก็จะปกป้องเขาไม่ได้นะ'

เธอบุ้ยหน้าไปทางคนเป็นพ่อ..ให้ตายยังไงเธอก็ยังไม่ยอมกลับไปเรียก 'ป๊ะป๋า'

ไอ้คนหลงผัวคิดตาม..ถ้าเล่นซัพพอร์ต..ชีวิตก็ตามติดคนเป็นสามีได้ตลอดเกม..เธอเลยยิ้มและยอมเล่นแบบเต็มใจ

หลังจากวันนั้นได้สามสี่วัน..เด็กหญิงดารินได้รับอนุญาตให้ไปโรงเรียน..เธอมีความสุขมาก..ถึงยังไงการได้ไปเรียนคือ ที่สุดสำหรับเธอแล้ว..เธอคิดถึงการสอบ.. และการบ้านที่คุณครูมอบให้

ส่วนรามิล..พอลูกสาวไม่อยู่บ้านก็แอบเบื่อเล็กๆ..พอจะเข้าไปช่วยงานครัว..มนุษย์เมียก็ไม่ยอม..กลัวจะเขาเหนื่อย หรือกลัวเขาจะทำข้าวของพังก็ไม่อาจรู้ได้..เพราะครั้งนึงเขาเคยเข้าไปช่วย'ยุ่ง' ..จนเธอขอร้องให้ไปนั่งเฉยๆ..ก็ช่วยเธอได้มากแล้ว

ตื่นมาเช้าวันนึง...กล่องของขวัญเล็กๆ ใบหนึ่ง ถูกวางไว้บนหัวนอน..พร้อมกับการ์ดที่มีลายมือน่ารัก..เขียนไว้ว่า

'ขอบคุณนะคะที่กลับมา..หนูรักพี่นะ

จากยัยแบนของพี่'

ไอ้ต้าวพี่ข้างบ้านหน้าขึ้นสีทันที..เขากำลังโดนผู้หญิงจีบ..ใจดวงโตๆคันยิบๆ..ใบหน้าหล่อเหลาแอบอมยิ้มโดยไม่รู้ตัว

มือหนาหยาบเปิดกล่องดู..ข้างในนั้นมีกระเป๋าตังสีน้ำตาลมียี่ห้อหนึ่ง..ข้างในมีแบงก์สีเทาห้าใบ...สมกับยัยตัวเล็กเคลมว่า..เธอนะสายเปย์ตัวจริง

เธอบอกเขาว่าจะเอาเงินใส่กระเป๋าให้อาทิตย์ละพัน..แต่ถ้าเขาอยากได้อะไรเพิ่มให้บอก..เธอพร้อมจ่าย

เขาเองก็อยากช่วยเธอบ้าง..คนตัวโตเข้าไปขอร้องยัยตัวเล็กที่ยังยืนง่วนสับหมูอยู่ในครัว..ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงขึ้นสี..เหงื่อซึมตามกรอบหน้า..เธอเห็นเขาแล้วส่งยิ้มมาให้..สายตาคนตัวโตเต็มไปด้วยความเอ็นดูไม่รู้ตัว

"พี่หิวมั้ย..กินก่อนได้นะ..ไม่ต้องรออัญ"เธอบอกทั้งยังแยกหมูสับเข้าตู้เย็น..เสร็จแล้วหันมาตักโจ๊กใส่ถุง

"ไม่เป็นไรคะ..ที่เดี๋ยวพี่รอหนู"

"งั้นรอแปปนะพี่"

"แบน"

"จ๋า"

"เย็นนี้สอนพี่ขี่ไอ้สองล้อหน้าบ้านได้ปะ..เพื่อพี่ช่วยขับรถส่งของให้"เสียงทุ้มเต็มไปด้วยความอ่อนโยน..หญิงสาวเงยหน้ามองทันที..ดวงตากลมสีน้ำตาลครุ่นคิดลังเล

"ไอ้สอนขี่อะสอนได้...แต่อัญไม่อยากให้พี่ขี่เลยกลัวอุบัติเหตุ"

"พี่ไม่เป็นไรหรอก...ทีอัญยังขี่ได้เลย"

"แต่...พี่ไม่ชอบตากแดดไม่ใช่เหรอจ๊ะ..พี่เคยบอกว่ากลัวดำ"

ครั้งหนึ่งเธอเคยขอให้เขาขี่มอเตอร์ไซต์ไปส่งของที่ไปรษณีย์..เขาเคยบอกเธอว่า

'ไม่เอาอะพี่กลัวดำ..อัญก็ไปเองซิ..เดี๋ยวพี่ดูลูกให้'

คิ้วเข้มขมวดยุ่ง..ดวงตาคมคู่สวยเต็มไปด้วยความสยองตัวเขาในอดีต

'ผู้ชายบ้าอะไรวะกลัวดำ'

ก่อนที่เธอจะเสริม

"แล้วไม่จำเป็นต้องช่วยอัญหรอก อัญทำได้..แต่ถ้าพี่อยากจะกลับมาขี่..รอตอนเย็นนะจ๊ะ..เดี๋ยวหนูช่วยดูให้"น้ำเสียงคนพูดใจดี

คนตัวโตถอนหายใจ..ได้แต่ช่วยถือถุงออร์เดอร์ไปส่งไลน์แมน..เธอส่งยิ้มให้เขาอย่างขอบคุณ

เขามานั่งหน้าเซ็งที่หน้าจอเทรด..ตลาดช่วงเช้ากำลังทำราคาเปิด..ราคาบนหน้าจอเริ่มกะพริบ..ความคุ้นเคยบางอย่างทำให้ชายหนุ่ม..หันกลับมาสนใจมันอย่างจริงจัง

ยัยตัวเล็กในเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่..กางเกงขาสั้นง่ายๆ..ใบหน้าจิ้มลิ้มไร้เครื่องสำอางเช่นเคย หญิงสาวพึ่งอาบน้ำเสร็จ กลิ่นสบู่อ่อนๆรอยมาเจอตัวเธอ

"ทำอะไรอะพี่"

"พี่ขอลองเทรดหุ้นได้มั้ย?"รามิลถามลังเล

อันธิยาชะงักไปเล็กน้อย..ดวงตาคู่โตกระจ่างใส..มองลึกเข้าไปในดวงตาเขา..ควานหาความจริงจังในนั้น

เธอทรุดลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขา โดยไม่ได้หันเก้าอี้กลับมาด้านเขา..คางได้รูปเกยกับพนักพิงเก้าอี้..ขาสองข้างแกว่งไปมา..บางทีเธอก็ดูเด็กน้อยเหลือเกิน

หญิงสาวพยายามเรียบเรียงคำพูด..ไอ้ต้าวพี่ข้างบ้านคิด..เขาคง 'อด' แต่หญิงสาวกับทำในสิ่งที่ตรงข้าม

"อัญมีงบให้พี่มิลสามหมื่น...ไม่มากไม่น้อยกว่านี้..ถ้าพี่ทำได้ก็เป็นของพี่..แต่ถ้าจะเสียหมดเลยฉันก็ไม่ว่า..ถือว่าเป็นค่าครูตกลงมั้ยคะ"น้ำเสียงคนพูดจริงใจ...ได้รอยยิ้มกว้างของคนตัวโตกลับมา

"ทำไมหนูถึงไว้ใจพี่ละ"คนเป็นสามีถามด้วยความลังเล..เงินสามหมื่นไม่ใช่น้อย..ยิ่งสำหรับครอบครัวเล็กๆ ที่ทำอาหารขายไปวันๆ

ส่วนหุ้นที่ถือยาว..คงไปแตะไม่ได้อยู่แล้ว..เพราะเธอลงทุนเพื่อเอาปันผล

วันนั้นที่เขามองเธอ..ดวงตาสีน้ำตาลของยัยตัวเล็กระยิบระยับ..เธอให้คำตอบที่ทำให้เขาแปลกใจ

"มันไม่เกี่ยวกับไว้ใจ..ไม่ไว้ใจ..สำหรับอัญ เงินหาเมื่อไรก็ได้..แต่ไม่ใช่แบบมีให้พี่ผลาญเยอะแยะนะคะ..ต้องบอกพี่ไว้ก่อน"

"...."

"แต่..อัญก็พอจะมีงบให้พี่ได้ 'ลอง' หนูดีใจนะที่พี่สนใจจะหาเงิน..ดีกว่าอยู่ไปวันๆ..เหมือนสมัยก่อน"

"..."

"อีกอย่างคนเราจะเติบโตได้..ต้องได้ลองผิดลองถูก..ถ้าไม่เคยทำเลย..จะรู้ได้ยังไงว่าสิ่งที่ทำมันใช่หรือไม่ใช่..เงินก้อนนี้พี่จะใช้หมดอัญก็ไม่ว่า..เพียงแต่จะไม่มีมากกว่านี้..ตกลงมั้ยคะ"

"ครับ"

"งั้นเดี๋ยวหนูเปิดบัญชีออนไลน์ให้พี่ดีกว่า..พี่จะได้มีทรัพย์สินเป็นของตัวเอง"

ไอ้ต้าวตัวเล็กไม่พูดเปล่า..กระโจนขึ้นไปบนบ้าน..เตรียมเอกสารมากรอกสมัครผ่านบาวเซอร์เว็บโบรเกอร์ให้เขาเรียบร้อย..ดวงตาดำขลับคู่สวยเต็มไปด้วยความลึกซึ้ง

เธอมองกลับมา..ก่อนจะโน้มตัวมาใกล้ๆ..นิ้วได้รูปสวย..ไล้บนริมฝีปากแสนเซ็กซี่ของชายหนุ่ม..ยัยตัวแสบหรี่ตามองเล็กน้อย

"มองหนูแบบนี้...ตกหลุมรักหนูแล้วอะดิ"น้ำเสียงคนตัวเล็กกระซิบพร่า..ใบหูของชายหนุ่มขึ้นสีทันที..ทั้งยังส่งมะเหงก..ให้ไอ้คนหื่นที่ชอบเต๊าะ

"ฝันไปเหอะแบน!!!"

"แหนะๆๆ เห็นๆ อยู่ว่าหน้าแดง"ยัยตัวเล็กยังล้อไม่เลิก..เขาเสมองไปทางอื่นไม่กล้าสบตา..แต่ปากก็ยังคงเถียง

"ใครหน้าแดง...ไม่มี้"