บทที่ 17

ร่างสูงใหญ่ของคนเป็นพ่อส่งยิ้มเขินๆ ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาเด็กหญิงตัวน้อย..มือหนาหยาบยื่นถุงใส่พวงมาลัยสำหรับใช้ไหว้พ่อมาให้..ดวงตาคู่สวยของคนเป็นลูกเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย.. ดีใจ..ประหลาดใจ..สงสัย..ก่อนจะส่งคำถามแผ่วเบา

"คะ...คุณมาได้ไง"

"นั่งรถมากับม๊ะม๊าหนูนั่นแหละ"ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเปื้อนยิ้ม..ช่างผิดจากวันแรกที่เธอเจอที่โรงพยาบาล

"แล้วม๊ะม๊าละคะ"

"วนหาที่จอดรถอยู่ ม๊ะม๊ากลัวจะสาย..เลยให้ฉันมาหาหนูก่อน"

ก่อนที่คนเป็นลูกจะทันได้ถามอะไรเพิ่ม ร่างอวบอ้วนในชุดข้าราชการครูก็เดินเข้ามาหา

"คุณพ่อ ของคุณหญิงดารินเหรอคะ"น้ำเสียงคนเป็นคุณครูประจำชั้นตั้งคำถามตื่นเต้น

แล้วเมื่อชายหนุ่มหันมายิ้มละไมให้..ใบหน้าวัยสี่สิบกว่าของคนเป็นครูประจำชั้นขึ้นสี..ถ้าเธอจำไม่ผิด พ่อของเด็กน้อยเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว

"ใช่ครับ..ผมเป็นพ่อที่หายตัวไปของดารินครับ"ชายหนุ่มรับคำทันที เรียกเสียงฮือฮารอบข้างไม่น้อย

เด็กหญิงปรายพันแสงหน้าซีดทันที..ปมที่เคยใช้ล้อคู่แข่งคนสวยมาตลอดสิบปี..จบกันวันนี้..แถมคุณพ่อของเพื่อนทั้งหล่อเหลา หุ่นดีราวกับดารานักแสดงไม่มีผิด..ช่างต่างจากพ่อของเธอที่อ้วนราวกับหมู..เด็กน้อยนึกเหยียดบุพการีในใจ

"ดาริน ครูดีใจด้วยนะ"คนเป็นครูยิ้มปลื้มปริ่ม..ดีใจแทนลูกศิษย์..สำหรับครูแล้ว..ดารินเป็นเด็กนิสัยดี..มีน้ำใจ..เรียนเก่ง..เป็นที่รักของครูและนักเรียนแทบทุกคน..ลูกศิษย์ตัวน้อยยิ้มรับอ่อนๆ

"คุณพ่อคะ เดี๋ยวรบกวนไปเข้าแถวรอทางนู้นทีนะคะ"คุณครูผายมือไปมุมโถงที่กำลังมีผู้ปกครองเข้าแถวรอ..ก่อนจะทยอยนั่งเก้าอี้ที่จัดเว้นระยะ เพื่อทำกิจกรรม รามิลพยักหน้าพร้อมส่งยิ้มหล่อเหลาชวนละลายใจไปให้ สาวใหญ่อดใจเต้นตึกตักไม่ได้

ตอนที่อันธิยามาถึงหลังจากหาที่จอดรถได้เรียบร้อยแล้วนั้น..ภาพที่เห็นถึงกับทำให้ยิ้มทั้งน้ำตา..มันคือภาพที่น้องดารินมอบพวงมาลัยให้คุณพ่อ และกราบแทบตัก..ดวงตาคู่สวยของคนเป็นสามีเต็มไปด้วยความอ่อนโยน..ในขณะที่คนเป็นลูกตัวสั่นเล็กน้อย

สำหรับบ้านอื่นภาพนี้คงเห็นเจนตา..แต่สำหรับครอบครัวเธอ..ที่เคยสูญเสียหัวหน้าครอบครัว..มันเป็นภาพที่ชวนซาบซึ้งเกินจะบรรยาย...คนที่เคยสูญเสียถึงจะเข้าใจคนที่สูญเสียด้วยกันนั้น..คงไม่ได้กล่าวเกินจริงนัก

วันนี้โรงเรียนก็ประกาศหยุดเรียนครึ่งวัน คนเป็นแม่จึงชักชวนคุณพ่อคุณลูก ไปกินมื้อกลางวัน และไอศกรีมที่ห้าง เดิมลูกสาวตัวน้อยยังคงลังเล เพราะไม่อยากให้ม๊ะม๊าเสียเงิน

"นานๆทีไปเถอะ"คนเป็นพ่อสนับสนุน เลยได้ยิ้มหวานจากลูกสาวคนสวยเป็นของตอบแทน

รถเก๋งคันน้อยของครอบครัวเล็กๆ มาถึงห้างประจำจังหวัด เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เด็กหญิงดารินมือหนึ่งจูงมือม๊ะม๊า..อีกมือจูงมือป๊ะป๋า..ความรู้สึกลางๆ ครั้งหนึ่งในวัยเด็กเธอก็เคยทำแบบนี้ แต่ภาพในวันนี้ตอกย้ำให้ภาพนั้นชัดเจนขึ้น

ดวงตาคู่สวยของคนเป็นลูกระยิบระยับเต็มไปด้วยความสุข..คนเป็นแม่เองก็มีความสุขตามไปด้วย

ไอศกรีมมะนาววันนั้น..สำหรับเด็กหญิงดารินแล้ว..เป็นไอศกรีมที่อร่อยที่สุดในโลก

ขากลับคนเป็นสามีขอร้อง ให้ยัยตัวแสบขับรถวนดูโรงแรม และคอนโดรอบๆ ชานเมืองเขตที่อาศัยอยู่ ดวงตาคมคู่สวยแวววาวครุ่นคิด...อันธิยามองกลับอย่างสงสัย แต่ก็ยอมทำตาม

"ส่วนใหญ่คนที่เช่าคอนโด จะเป็นนักท่องเที่ยวต่างชาติที่มาอยู่ในไทยสั้นๆจ๊ะ หรืออีกทีก็คนกรุงซื้อไว้สำหรับพักผ่อนวันหยุด"คนตัวเล็กอธิบายเรียบเรื่อย รามิลมองรอบๆอย่างสนใจ แค่โซนที่ขับผ่าน..คอนโดก็ผุดเป็นสิบแห่ง

'ที่ไหนมีคน..ที่นั้นมีอำนาจซื้อ'

คนตัวโตคิดในใจ เขาจะต้องเจอลู่ทางทำให้ครอบครัวเล็กๆ ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายให้ได้!

กว่าทุกคนจะกลับถึงบ้านเกือบบ่ายสามโมง เจ้าหญิงของบ้านเจอยายยายล้างผัก..เตรียมหมู ไก่ สัตว์ทะเล..เพื่อรับออเดอร์ช่วงเย็น

"วันนี้แม่ทำแกงไตปลาของโปรดมิลด้วยนะลูก"น้ำเสียงคนพูดใจดี ร่างอวบอ้วนผิวขาวนั่งเด็ดผักอยู่โต๊ะสารพัดประโยชน์ เด็กหญิงตัวน้อยเดินไปล้างมือในห้องน้ำ ก่อนจะมาช่วย

รามิลเดินไปโต๊ะคอมประจำบ้าน มือหนาหยาบเปิดเครื่อง..ทั้งยังล็อกอินผ่านบาวเซอร์โบรกเกอร์ที่ภรรยาสมัครไว้ให้ คนตัวโตจัดการฝากหลักประกันเข้าไปในระบบ

อันธิยาเดินมาดูข้างหลัง..ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเต็มไปด้วยความอ่อนโยน..พร้อมให้ความช่วยเหลือถ้ามีการร้องขอ

"สงสัยอะไรถามอัญได้นะพี่"น้ำเสียงใสของคนเป็นเมีย..ส่งผลให้คนตัวโตหันมายิ้มให้

"ค่ะ แบน"

แต่ไอ้ต้าวพี่ข้างบ้านยังก้มหน้าก้มตาศึกษาต่อเอง..อันธิยาเลือกไปหยิบโน๊ตบุ๊คอีกเครื่อง มาลงบัญชีรายรับรายจ่ายของบ้าน ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง..เป็นบรรยากาศเรียบง่าย..ชวนให้สงบ

"ไอ้มิล!!"

"หือ"

เขาเงยหน้าจากแป้นพิมพ์ หันไปมองเพื่อนร่างท้วม กับเพื่อนร่างผอม ดวงตาคมหันไปมองนาฬิกาข้างผนังมันชี้เวลา 16.55น. ตลาดหุ้นบ้านเราพึ่งปิดได้ไม่นาน

ตอนนี้คนเป็นเมียอยู่ในครัวเตรียมรับออเดอร์เย็น ส่วนลูกสาวคนสวยนั่งทำการบ้านข้างบนห้องนอน แม่ยายอยู่หลังบ้านเริ่มเก็บผ้าลูกค้า เตรียมรีดเหมือนทุกวัน

เขาจึงนั่งอยู่คนเดียว ดวงตาคมมองเพื่อนอย่างว่างเปล่า..คนร่างท้วมผิวขาวอมแดงจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ คนนี้เขาเคยเจอ 'ไอ้วิน' หรือวิญญู เพื่อนของเขานั่นเอง แต่ร่างผอมสูง..หัวล้าน อยู่ในเสื้อกางเกงบอล คนนี้เขาไม่รู้จัก

"ทำไมมองแบบนี้วะไอ้มิล"คนร่างท้วมทัก

'ทำไมอายุเท่ากัน แต่ไอ้เดือนเกษตรถึงยังหล่อวะ'

"อื่อ"

ไอ้คนหน้ามึนตอบสั้นๆ คนร่างผอมสูงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

"เห้ย ไอ้มิลจริงด้วย!! มึงยังไม่ตาย"น้ำเสียงคนพูดดีใจปนตื่นเต้น

ไม่พูดเปล่า..มือของคนเป็นเพื่อนเดินเข้ามาตบบ่า เจ้าของบ้านเบี่ยงตัวเล็กน้อยด้วยความถือตัว..ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉย เพื่อนตัวผอมใส่แว่นนิ่วหน้าทันที

"หรือมึงจำกูไม่ได้!!"

"อื่อ"

"กูไง..จูนผู้หล่อเหลา..แก๊งหนุ่มหล่อคณะเกษตร"ไอ้เพื่อนตัวผอม ไม่พูดเปล่าร่างในชุดบอลมานั่งฝั่งตรงข้าม..ดวงตาคมหรี่มองหัวจรดเท้า..แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

'เพื่อนเขาเคยหล่อด้วยเหรอ?'

เหมือนไอ้เพื่อนตัวแสบจะเข้าใจความหมายในแววตา หน้ามันขึ้นสีทันที ก่อนจะกระแอมไอ

"มึงไม่ต้องมามองแบบนี้เลย..ตอนหนุ่มๆกูก็เคยหล่อนะเว้ย..เป็นหนึ่งในสามเทพเลยนะ สาวๆจีบให้รึ่ม..ถึงตอนนี้หัวกูจะล้านไปบ้างก็เหอะ"

"อ้อ"คนตัวโตรับคำส่งๆ

"มึงพูดไปมันก็จำไม่ได้หรอก"ไอ้วิน..เดินเอาเบียร์เกือบครึ่งโหลวางบนโต๊ะ ร่างอวบท้วมทรุดตัวนั่งไม่ห่างกัน

"มึงจำไม่ได้จริงดิ..เลิกเรียนมึงยังมานั่งกินเหล้าที่ห้องกูทุกวันเลย"

"แล้วเมียมึงก็ไปตามทุกวัน"ไอ้วินเสริมอารมณ์ดี เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนตัวผอมไม่น้อย..พวกเขายังจำเด็กน้อยในชุดนักเรียนมัธยม..ตัวเล็กๆแบบเธอแต่แรงเยอะไม่น้อย เธอแบกไอ้เพื่อนตัวโตกลับห้องแทบทุกวัน

พอเริ่มระลึกถึงพฤติกรรมที่ไม่น่าจดจำ..เจ้าของบ้านเริ่มมีสีหน้าไม่ดี

"ฉันขี้เมาขนาดนั้นเลย?"น้ำเสียงแทนตัวเองค่อนข้างสุภาพ แกมห่างเหิน..วิญญูผู้ขี้เหล้า..และอารมณ์ดีอยู่เป็นนิจ..เริ่มเล่า

"สมัยก่อนมึงดื่มทุกวัน พวกกูชวนมึงก็ไม่เคยปฎิเสธ..ส่วนใหญ่ก็กินห้องไอ้จูนนั่นแหละ..แถมมึงอะคอโคตรอ่อนเลย"

"ว่าละก็เปรี้ยวปาก วันนี้พวกกูซื้อเบียร์มาด้วย ตั้งวงกินหมูกะทะกันนะ"ร่างผอมสูงเสริม ไอ้วินไม่สนสีหน้าคนเป็นเพื่อน..เลือกที่จะไปขออนุญาตเจ้าชีวิตตัวจริง..ที่กำลังรับออร์เดอร์อยู่หลังบ้าน

"น้องอัญ เย็นนี้พวกพี่ขอตั้งวงกินหมูกะทะ ดื่มเบียร์ได้มั้ยจ๊ะ"

"จัดไปพี่"เสียงใสตะโกนอย่างอารมณ์ดี

คนตัวโตเม้มปากแน่น..ไม่ถงไม่ถามเขาสักคำว่าอยากตั้งวงมั้ย..ที่สำคัญมันเป็นเรื่องปกติใช่มั้ย..ที่เมียอยากให้ผัวตั้งวง? ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มกลุ้ม..เขาชักเข้าใจความรู้สึกลูกสาวตัวน้อยแล้ว