บทที่ 14

"แต่อัญบอกก่อนนะ..หนูไม่ให้พี่ไปทำงานเป็นไกด์แล้ว" น้ำเสียงคนพูดจริงจังกว่า..ใบหน้าเล็กๆนั้นเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ

รามิลรับคำ..ให้เขาไปเทคแคร์พวกนักท่องเที่ยว..เขาก็นึกสภาพตัวเอง..ที่ทำงานแบบนั้นไม่ออกเหมือนกัน..แต่จะให้ทำอะไรเขาก็ยังนึกไม่ออก..ได้แต่พักเรื่องหาเงินไว้ก่อน

วันนี้ชีวิตประจำวันแทบไม่ต่างจากทุกวัน

จวบจนช่วงราวหนึ่งทุ่ม..สมาชิกในบ้านต่างแยกย้ายเข้าห้อง

อันธิยาเองก็พยายามหาข้อมูล 'เลี้ยงลูกวัยรุ่น' ตามอ่านเพจต่างๆ ที่เกี่ยวกับแม่และเด็ก รวมถึงเพจคุณหมอ ไอ้ต้าวตัวเล็กสรุปกับตัวเองได้ความว่า

'ฉันจะเข้าไปอยู่ในโลกของลูก'

แต่วันๆลูกสาวตัวน้อยก็เอาแต่อ่านหนังสือเตรียมสอบ..พอเธอเปิดหนังสือพวกนั้นดู..เจอทั้งสูตรคณิตศาสตร์ที่เธอนึกเครียด..ทั้งบทความภาษาอังกฤษ..พอมาเปิดวิทยาศาสตร์เจอวงจรไฟฟ้า สสารและสาร..เธอแทบจะปิดหนังสือไม่ทัน

คนเป็นแม่เลยหาวิธีใหม่..ถ้าเธอเข้าไปในโลกของลูกไม่ได้..ก็สร้างมันขึ้นมาซิ!!

คิดได้ดังนั้น..ร่างบอบบางในเสื้อนอนตัวโคร่งลายตุ๊กตาน่ารักกับกางเกงนอนลายเดียวกัน..ดูราวกับหญิงสาววัย20ต้นๆ เธอขอมือถือจากคนเป็นสามี

รามิลยื่นให้..ไม่แปลกใจเท่าไร..ถ้าคนเป็นเมียจะเช็กมือถือ..แต่ไอ้ต้าวตัวเล็กกับไม่ได้ทำแบบที่เขาคิดเพียงแต่โหลดโปรแกรมบางอย่าง

เขารับมาดูโปรแกรมที่ว่าคือ *'เกมส์rov' คิ้วเข้มขมวดยุ่ง

เธอไม่ได้ทำแบบเดียวกับเครื่องของเขา..แต่ยังทำกับเครื่องลูกสาวด้วย

"ปะลุย!!"

"...."

"...."

เสียงเงียบของลูกและผัว..ไม่ได้มีผลให้คนเป็นแม่สำนึก เด็กหญิงดารินได้แต่ถอนหายใจ..ก่อนที่จะเริ่มดุคนเป็นแม่

"ม๊ะม๊าคะ อายบอกแล้วไงว่าไม่ชอบเล่นเกม..แล้วนี้อะไร ม๊ะม๊าโหลดเกมให้เขาด้วย"เธอพูดพร้อมชี้ไปที่คนเป็นพ่อ

มีเมียที่ไหนที่โหลดเกมให้ผัวเล่นกัน!!!

"ม๊ะม๊าไม่กลัวเหรอ ว่าเขาจะติดเกม"

"ป๊ะป๊าไม่ติดหรอก..เพราะมันเป็นเกมที่ต้องใช้สมอง"

'เมียเขาไม่ได้ด่าเขาว่าโง่..ใช่มั้ย?'

ชายหนุ่มคิดอย่างขมขื่น..รู้สึกตัวเองเหมือนโดนรังแก

"น้าๆๆๆ เล่นเป็นเพื่อนม๊ะม๊าหน่อย"

"ไม่"

'สำหรับเธอ..เกมเป็นเรื่องไร้สาระ!!'

ไม่พูดเปล่ายัยลูกสาวตัวแสบ..หยิบหนังสืออ่านเล่นที่ยืมจากห้องสมุดเอนพิงหมอน..เตรียมเข้าโลกส่วนตัว..ส่วนผู้ชายในห้องที่หยิบหนังสือลงทุนที่คนเป็นเมียทิ้งไว้ในตู้ด้านล่างขึ้นมาอ่านบ้าง..เตรียมเข้าโลกส่วนตัวอีกคน

คนตัวเล็กเริ่มเบะปาก..น้ำตาคลอจากดวงตาสีน้ำตาลกลมโต

"ฮึก...ใช่ซิ..ทุกคน..ฮือ..ก็ต่างมีสิ่งที่..ฮือ...อยากทำ..ม๊ะม๊า..มันไม่สำคัญ..ฮือ"น้ำเสียงคนพูดกั้นสะอื้น..ได้ผลเจ้าหญิงของบ้านถอนหายใจ..ก่อนวางหนังสือไว้ข้างตัว

"ไม่ดราม่าซิค่ะ...ตกลงๆ อายจะเล่นเป็นเพื่อน"น้ำเสียงยัยตัวเล็กเต็มไปด้วยความหงุดหงิด..คนเป็นแม่หยุดร้องไห้ทันที เธอหันมาส่งยิ้มหวานให้คนเป็นลูกทันที..และเด็กหญิงดารินก็ถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไรของวันก็ไม่อาจนับได้

"พี่มิล..วางหนังสือก่อน..มาเล่นเกมเป็นเพื่อนหนูกับลูกหน่อย"น้ำเสียงคนเป็นแม่กระตือรือร้น

ไอ้ต้าวพี่ข้างบ้านกระเด้งตัวขึ้นนั่ง ..ทั้งยังวางหนังสือไว้บนหัวนอน

"พี่เล่นไม่เป็น"

"มันไม่ยากเลยพี่...หนูไปศึกษามาแล้ว..เนี่ยๆ มันจะแบ่งเป็นทีม5-5 แล้วแบ่งเป็นทีมสีแดง กับสีน้ำเงิน.. แล้วจะมีทางเดินสามทาง..ใครตีป้อมใหญ่แตกก่อนคนนั้นชนะ..เห็นมะง่ายๆ"

"เกมเดียวนะ"ลูกสาวต่อรองแบบเซ็งๆ

พอล็อกอินเข้ามาในเกม..เธอกับลูกใช้เฟสในการล็อกอิน..ไอดีพี่มิลเธอก็สร้างใหม่ให้

"หนึ่งทีมมี5คน..ม๊ะม๊าไปศึกษามา..มันมีตำแหน่งป่า แครี่ เมจ ออฟเลน..และซัพพอร์ต"

รามิลก้มมองอย่างสนใจ...เขามั่นใจอย่างชีวิตนี้เขาไม่เคยเล่นเกม และไม่คิดจะเล่นด้วย

แต่ไอ้ความอยากตามใจยัยตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง..เลยได้แต่ตามๆกันไป

"เดี๋ยวหนูจะเล่นเป็นป่านะ...ป่าจะเป็นตัวแบกทีม..น้องอายเป็นแครี่ยืนเลน..ส่วนพี่มิลเล่นเป็นซัพพอร์ตคอยดูแลลูกนะ"

"คอยดูไงละ"

"คอยกันลูกไงไม่ให้ตาย ง่ายสุดละ..ไม่ต้องใช้หัวมาก"

"หนูไม่ได้หลอกด่าพี่ใช่มั้ย?"น้ำเสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความสงสัย..ดวงตากลมสีน้ำตาลเสไปมองทางอื่น..ไม่รับไม่ปฏิเสธ ก่อนจะเนียนไปคุยกับลูกสาว

"ส่วนน้องอายยืนเลนแครี่..เลนมังกรนะ"

"อื่อ...แค่ตีป้อมกลางอันใหญ่ให้แตก ถือว่าชนะละใช่มั้ย"น้ำเสียงยังคงเซ็งๆ

มันจะยากอะไร...แค่นี้เอง

คนเป็นแม่พยักหน้างึกงักๆ เป็นเชิงรับว่าใช่

ตอนที่ตั้งชื่อ...อันธิยาคิดแล้วคิดอีกว่าจะตั้งชื่อว่าอะไรดี..เลยได้เป็น...'เมียรักของพี่รามิล'

ทั้งยังแอบเหล่มองคนที่นั่งอยู่บนฟูกข้างล่าง...ชายหนุ่มในเสื้อกล้ามคอห่านสีขาว กับกางเกงบ็อกเซอร์..ผมปรกหน้าถูกมัดรวบเป็นจุก..ดูหล่อเหลา...และหล่อเหลามากในสายตาเธอ

ชายหนุ่มตั้งชื่อง่ายๆว่า 'รามิล'

ส่วนลูกสาวคนสวย ตั้งชื่อว่า 'ดารินลูกป๊ะป๋าม๊ะม๊า' ทำคนเป็นแม่ยิ้มแก้มปริ

พอทั้งสามเข้าเกม 5-5 ระบบก็สุ่มจับคู่ทันที..ก่อนเข้าเกมเธอแนะนำลูกกับผัวเรียบร้อยแล้ว..ว่าให้เลือกตัวไหน

เธอนั้นเลือกวูคอง..ที่สามารถหายตัวได้ เด็กหญิงดารินเลือกเทล..ที่เธอไปอ่านรีวิวมาว่าเล่นง่าย..ส่วนพี่รามิลเลือกเป็นเฮเลน..ที่เธอเห็นว่าตัวละครมันน่ารักดี..และฮิลให้ลูกได้

"พี่เล่นตัวผู้ชายไม่ได้เหรอ"น้ำเสียงคนเป็นสามีเต็มไปด้วยความลังเล..เขาต้องมาเล่นตัวแบ๊วๆแบบนี้อะนะ

"ตัวนี้มันฮิลเพิ่มเลือดได้พี่"เธออธิบายอย่างใจเย็น..เขาได้แต่นิ่งไป..เพราะไม่เข้าใจศัพท์แสงในเกม

พอสามคนพ่อแม่ลูก เลือก..ตำแหน่งทั้งสามไปแล้ว..คนที่สุ่มได้สองคนเลยเหลือแต่ตำแหน่ง..เมจกับออฟเลน

เริ่มเกม

"หวัดเด"น้ำเสียงเด็กเกรียน ที่อายุน่าจะราวๆประถมทักขึ้นมาก่อน..อันธิยาตกใจเล็กน้อย..แต่ไอ้คนไม่คิดอะไรมากก็ทักกลับไป

"ดีจ๊ะ"

"อ้าว...เพ่เป็นผู้หญิงเหรอ"เสียงยังคงเกรียน

"จ๊ะ"

"แบกด้วยนะ"

"จัดไปลูก"

แต่พอเกมเริ่มเท่านั้น...ไอ้คนที่คิดว่าเกมมันง่ายๆ ก็เริ่มฟาม...เธอดูยูทูปมา มันต้องฟามในป่าตัวเองซ้าย ขวา..เธอก็ทำตาม แต่จนแล้วจนรอด..ก็ยังอยู่ในป่าไม่ออกไปไหน..จวบจนผ่านไปเกือบ8นาที...ป้อมนอกฝั่งออฟเลนเริ่มแตก..เพราะไม่มีคนมาช่วยแก๊ง

"เห้ย...เจ้เมื่อไรจะมาเนี่ย แตกหมดละเห็นมั้ย"เสียงด่าขรมพร้อมคำหยาบยาวเหยียด..ทำคนอายุย่าง30อึ้ง

"คุณอย่าไปยืนสูงซิ...มาในป้อมๆ" ลูกสาวรีบเรียกคนเป็นพ่อ..เมื่อฝ่ายนั้นเอาตัวละครสุดแสนน่ารักไปเสียเลือด พร้อมสกิลฟรีๆ

"ไม่ต้องห่วงนะม๊ะม๊ามาช่วยแล้ววววว"

คนเป็นแม่รีบตะโกนเมื่อเห็นเลนลูกสาวโดนรุม 4-2 ยิ่งเห็นไอ้ตัวละครน่าเกลียดมาไล่ตีคนเป็นสามีด้วย..อารมณ์คนหวงผัวกำเริบ รีบบังคับเอาตัวละครไปบังทันที

'ปึก'

เรียวมะ Kill วูคอง

ได้ผลเธอกันได้..แต่ตัวละครสิ้นชีพทันที

'แน่ละ!! ตัวป่ามันบาง'

"อิป้า...ทำอะไรรรรรร"

คนในเกมหัวร้อนด่าเป็นชุดๆ

เธอดูมือถืออย่างงงๆ ยังไม่รู้ตัวว่าทำอะไรผิด

เสียงด่ายังมาเป็นชุด จนคนเป็นสามีทนไม่ไหวเปิดไมค์ด่าตอบ..กลายเป็นสงครามน้ำลาย..จากเกมที่เธอตั้งใจจะมาสร้างความ 'สามัคคี' จบไปภายใน12นาที และฝั่งนู้นพิมพ์มาว่า

"กากวะ"

แถมขึ้นเครื่องหมาย

'DEFEEAT'

สร้างความหัวร้อนให้กับผู้ชายคนเดียวในห้อง..กับเด็กน้อยในห้องเป็นอย่างมาก

*เกมrov เป็นเกมmoba ในมือถือที่นิยมในประเทศไทย ตัวเกมจะแบ่งเป็นสองฝ่าย..เงื่อนไขใครตีป้อมอีกฝั่งแตกก่อนถึงจะชนะ..เป็นเกมที่ต้องเล่นเป็นทีม

เพิ่มเติมอีกนิด..ตำแหน่งป่า..ที่แบกเพราะเป็นตำแหน่งที่เงินเยอะสุด แล้วต้องเป็นคนเดินเกม..แพ้ไม่แพ้ป่ามีส่วนพอสมควรเลยค่ะ ^^"