บทที่5กล้าได้กล้าเสีย

"หึ เดี๋ยวก็รู้" ภัทรขับรถไปตามเส้นทาง ภายในรถเงียบกริบ ไม่มีเสียงคุยจากปากทั้งคู่จนถึงหน้าคอนโดหรู เขาจอดรออยู่ไม่ถึงยี่สิบนาที สาวสวยหุ่นดี เพรียวบางเดินมาที่รถพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“ป้า ย้ายไปนั่งหลัง”

“อะไรนะ”

“เร็วสิ ย้ายไปนั่งข้างหลัง” เขาเร่งเธอ

ดารินท์รีบเปิดประตูรถแล้วไปนั่งเบาะหลัง หน้าตาไม่พอใจ พร้อมกับฉายแววตาเขียวขุ่น และเมื่อนางแบบสาวเดินมาถึงรถ เธอเปิดประตูเข้าไปนั่ง หันไปจุ๊บแก้มร่างสูง

"มาไวจัง คนข้างหลังใครคะ พี่สาวเหรอ เมย์จะได้ทำตัวถูก"

"เพื่อนครับ น้องเมย์ทำตัวตามสบายไม่ต้องเกร็ง”

"จะไม่ให้เมย์ไม่เกร็งได้ยังไงคะ ดูหน้าเพื่อนคุณสิคะ ดุเชียว แล้วนี้จะส่งเพื่อนคุณลงตรงไหนคะ”

"ไม่ส่งครับ คืนนี้ผมจะแสดงหนังสด ให้คนปากเก่งดู ดูสิจะทนได้สักแค่ไหน"

"เอ่อ..จะดีเหรอคะ เมย์อาย "

"ดีสิครับ " ภัทรฉายแววตาคมเข้มประกายวาวขอร้องจนนางแบบสาวพึ่งเข้าวงการเคลิบเคลิ้มไปกับเขา ขณะเดียวกัน คนนั่งอยู่เบาะหลังเห็นสองคนด้านหน้ากระซิบกระซาบ ความอยากรู้ก็โพร่งปากถามไปตรงๆ

"นี่ นายภัทร นายจะไปไหน "

"ถามทำไม กลัวหรือไง ไหนบอกไม่กลัวไม่หนี" เสียงทุ้มห้วน

"ฉัน ดารินทร์ ไม่เคยกลัว ยิ่งคนนิสัยไม่ดีอย่างนายฉันจะกลัวทำไม นายมีอะไรหน้ากลัว"

"ก็ดี หึ พร้อมหรือยังครับน้องเมย์ "

"ค่ะ"

ภัทรขับเคลื่อนรถออกไปจากหน้าคอนโดตรงไปยังจุดหมาย เขาจอดรถในโรงแรมเหมือนเคยท่าทางคุ้นชินและลงจากรถออกไปพร้อมกับนางแบบสาว แต่ทว่าคนนั่งเบาะหลังกลับรู้สึกไม่สู้ดี เธอนั่งนิ่งไม่ยอมลงจากรถจนคนที่เดินเข้าไปก่อนต้องเดินออกมาตาม

"นี่ ป้า! ไหนบอกไม่กลัวไง "คนตัวใหญ่ยิ้มเยาะ

"นายจะบ้าเหรอ ฉันก็ไม่ได้หนี นายจะไปทำอะไรก็ไปทำ ไม่ใช่โรคจิตนะที่มาดูนายกับผู้หญิงจ้ำจี้กัน ฉันยอมนายก็แค่วันนี้เท่านั้น เพราะหลังจากวันนี้ไป ฉันจะทำให้นายปรับเปลี่ยนพฤติกรรมใหม่ ไม่งั้นฉันจะฟ้องเจ้าของร้านให้ไล่นายออก "

" ขี้ขลาด !! "ใบหน้าคมคายส่ายไปมา

"นายว่าอะไระ!!ขี้ขลาดเหรอ”

"ใช่ ป้าอายุเท่าไหร่ ถึงป้าจะดูอ่อนกว่าตัวเลข แต่น่าจะผ่านอะไรมาบ้าง อย่ามาแอ๊บแบ๊วใสๆ แฟนก็มีแล้ว หรือว่าป้ายังซิง "

"เรื่องของฉัน "

"ลงมา ผมบอกให้ลงมา ถ้าไม่ลงผมถือว่าป้าเป็นฝ่ายแพ้ ไม่เก่งจริงอย่างที่ปากป้าพูด"

"นาย!!"

เขาเดินกลับเข้าไปในห้อง สองขายาวก้าวไปยืนชิดขอบเตียง สายตาคมวาวทอดมองเรือนร่างเปลือยเปล่านอนรออยู่บนเตียงกลางห้อง น้องเมย์ยิ้มให้เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นดารินทร์ค่อยๆเดินตามเข้ามาอย่างสั่นๆ

"คุณภัทรคะ เพื่อนคุณจะร่วมวงกับเราหรือเปล่าคะ "

"อย่าพูดถึงคนอื่นเลย ผมพร้อมแล้ว น้องเมย์ล่ะ "

"พร้อมนานแล้วค่ะ "

"เริ่มเลยสิครับ ทำให้พี่ผู้หญิงคนนั้นเห็นว่า ลีลาของน้องเมย์ดีแค่ไหน"

"อย่าท้าเมย์นะคะ "

ดารินทร์นั่งลงบนเก้าอี้นวมเรียบหรู ดูท่าทางของชายหญิงที่กำลังจะมีเซ็กส์ต่อหน้า ใบหน้าเนียนใสร้อนผ่าว พวงแก้มขึ้นสีเลือดแดงดั่งลูกตำลึงสุก ถึงแม้เธอจะผ่านร้อนผ่านหนาวมาจนอายุสามสิบสองและรู้เรื่องแบบนี้ดีเพราะไม่ใช่เด็กๆ แต่ทว่าเธอไม่เคยเจอประสบการณ์จริง เพราะยึดมั่นเก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้คนที่เธอคิดจะฝากชีวิตไว้เท่านั้น และทันทีที่ร่างสูงสง่าเปลือยท่อนบนพ้นเนื้อผ้า ดารินทร์อ้าปากค้าง เธอรีบยกมือปิดปากจังหวะนั้นภัทรหันหน้ามาหาเธอพอดี

" อยากร่วมวงกับผมมั้ย "

"ไอ้โรคจิต!! " ดารินทร์ต่อว่า แล้วรีบฟุบหน้าลงบนเก้าอี้นวมกำมะหยี่ ขณะที่ภัทรสภาพเปลือยกายท่อนบนย่อตัวลงนั่งข้างๆน้องเมย์ที่กำลังนอนหลับตาโหยหาความหฤหรรษ์ ความสนุกสนานในเรื่องราคะ เขาโน้มใบหน้าลงกระซิบใกล้ใบหูนางแบบสาว

"เมย์ครับ เอาไว้โอกาสหน้าค่อยเจอกันใหม่ ค่อยๆเดินออกไป อย่าให้พี่สาวคนนั้นรู้ตัวนะครับ ผมอยากจะแก้เผ็ดพี่สาวคนสวย"

"ตะ แต่ว่า..เมย์.."

"ไม่มีแต่ครับ เอาไว้โอกาสหน้า" ใบหน้าคมคายฉายสน่ห์ จนน้องเมย์ยอม เธอจูบแก้มเขาแล้วรีบลุกออกจากเตียง สวมเสื้อผ้าจนเรียบร้อยอย่างเร่งรีบ แล้วเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ

ดารินทร์ฟุบหน้าอยู่อย่างนั้น สถานะการณ์ที่เงียบเกินไปทำให้เธอเงยหน้า แล้วค่อยๆหันมองไปทางเตียงใหญ่ ไร้การแสดงหนังสด เห็นแต่คนตัวโตนั่งหัวโด่ยิ้มยียวน "นายภัทร!! นี่นายแกล้งฉัน!! "

"ผมไม่ได้แกล้ง ผมไม่บ้ามาแสดงหนังสดให้ป้าดูนะ ที่ป้าตามผมมา ไม่ใช่ว่าอยากแสดงเองหรอกเหรอ แพ้ชนะคงไม่ใช่เหตุผล " เขาลุกยืน เดินมาใกล้ร่างอรชร ยื่นสองมือจับลาดบ่าเล็กดึงเธอยืนขึ้นเผชิญหน้ากับเขา

"นี่!!นาย จะทำอะไร!! ฉันปล่อยนะ จะบอกให้รู้ไว้ ว่าแพ้ชนะคือเหตุผลของฉัน คนอย่างฉันไม่ยอมอะไรง่าย ๆฉันก็แค่อยากให้นายยอมรับตำแหน่งหน้าที่การงานของฉัน ว่าผู้หญิงก็มีความสามารถเหมือนกัน นายต่อต้านที่ฉันเป็นหัวหน้านาย ฉันพูดถูกใช่มั้ยล่ะ” เธอเชิดหน้า ดวงตากลมดำขลับจับจ้องใบหน้าคมคายอย่างเอาเรื่อง

"ใช่!!ผมคิดว่าตำแหน่งซุปไม่เหมาะสมกับป้า ความสามารถของป้ายังไม่เป็นที่ยอมรับสำหรับผม ประสบการณ์ก็น้อย ยังไม่เคยผ่านงานด้านการโรงแรม ทำแต่ร้านอาหารมาตลอด ถึงจะเป็นสิบปีแต่มันยังไม่พอครับ สำหรับร้านอาหารของพ่อผม" แววตาคมขึงขังเอาเรื่อง

"อะไรนะ!!ร้านอาหารของพ่อผม นายจะบอกว่าร้านนี้ของพ่อนายงั้นเหรอ"

"เปล่า!! คือ ผมกินผมนอนอยู่ที่ร้าน ผมเปรียบร้านอาหารเหมือนร้านพ่อผม"

"ถ้านายรักร้านขนาดนั้น นายต้องทุ่มเทสิ ขยันทำงาน มาทำงานให้ทันเพื่อน ถ้านายคิดอย่างที่นายพูด ไม่ใช่มาบั่นทอนการทำงานของฉัน !!และโยนงานของตัวเองให้คนอื่นรับผิดชอบ "

"ทำไมผมต้องเชื่อป้า!! "