บทที่4.2เพื่อนร่วมงาน

(“อะไรนะครับ พ่อยกตำแหน่งซุปเปอร์ให้ยัยป้าแทนที่ตำแหน่งนั้นควรจะเป็นของผม ผมไม่ยอม ผมทำงานกับพ่อมาตั้งปีกว่า ผมไม่อยากได้หัวหน้าเป็นผู้หญิง”)

(“ทำไม แกกลัวทำงานสู้เขาไม่ได้หรือไง พ่อจะบอกอะไรให้นะ เดี๋ยวนี้ผู้หญิงเก่งๆเยอะ อย่าคิดมาก แกตั้งใจทำงานในส่วนของแกให้ดีซะก่อนแล้วค่อยมาพูดเรื่องตำแหน่ง พ่อวางสายก่อน ขับรถอยู่”)

ภัทรโยนโทรศัพท์ลงบนที่นอนใหญ่ แล้วกระโดดลงไปนอนราบ หลับตาสนิท นึกถึงซุปเปอร์ไวเซอร์คนใหม่

"หึ จะเก่งสักแค่ไหนเชียว"

ความโกลาหลวุ่นวายของพนักงานกำลังเช็ดช้อน เช็ดจาน เช็ดแก้ว และจัดโต๊ะบริเวณที่เป็นดาดฟ้าชั้นสูงสุดของโรงแรม หรือแม้แต่โซนห้องแอร์ ทุกคนต่างขะมักเขม้นกับการทำงาน โดยเฉพาะดารินทร์ที่เป็นถึงตำแหน่งซุ้ปเปอร์ไวเซอร์ ดวงตากลมดำขลับกวาดมองไปทั่วบริเวณมองหาพนักงานชื่อภัทรที่ยังไม่เข้ามาทำงาน

"แหวน นายภัทรยังไม่มาทำงานเหรอ สายแล้วนะดูตารางงานวันนี้ไม่ใช่วันหยุด หรือว่ามีธุระไม่เห็นแจ้งพี่เลย "ดารินทร์ถามรุ่นน้อง

"อ๋อ คุณภัทร เอ้ย พี่ภัทร เดี๋ยวก็มาค่ะ มาสาย"

"ได้ยังไง พนักงานคนอื่นมากันแต่เช้ามาเตรียมจัดร้าน นายภัทรเป็นแบบนี้บ่อยหรือเปล่า ทำแบบนี้เอาเปรียบเพื่อนร่วมงาน ไม่ได้ พี่ต้องจัดการ"

"บ่อยค่ะ แต่ว่าพี่ภัทรเป็น…” แหวนยังไม่ได้ทันได้พูด คนที่กำลังบ่นถึงเดินเข้ามาส่งเสียงดังลั่นทักทาย

"เฮ้ !!อรุณสวัสดิ์ทุกคน ขยันดีจัง อ้าว!ซุปเปอร์ไวเซอร์มาแต่เช้า ขยันจังเลยนะครับ แหวนไปทำอย่างอื่นไป เดี๋ยวพี่เช็ดช้อนเอง " เขาส่งสายตาบังคับ

"ค่ะ พี่ภัทร "

“นี่!!นายภัทร นายมาสายตลอดเลยรึไง ทำแบบนี้มันเอาเปรียบเพื่อนร่วมงานนะ นายแย่มาก" ดารินทร์บ่นใหญ่

"พนักงานตั้งหลายคน ผมสายคนเดียวงานคงเดินอยู่มั้งครับ "

"พูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะ ถ้านายไม่อยากทำงานที่นี้ นายสมควรลาออก อย่ามากินแรงคนอื่น "

"เนี้ยะเหรอ คำพูดของหัวหน้า แทนที่จะพยายามทำให้ผมมาทำงานแต่เช้ากลับบอกให้ผมลาออกง่ายตัดหางปล่อยวัด ใครก็พูดได้ ง่ายไปหน่อย”

"อะไรนะ!!ใครก็พูดได้ ก็ได้ ฉันจะทำให้นายมาทำงานแต่เช้าให้ได้คอยดู”การทำงานของดารินทร์วันแรกผ่านฉลุย เธอสร้างความสนิทสนมกับพนักงานคนอื่นๆได้อย่างรวดเร็ว ทุกคนยอมรับการทำงานของซุปเปอร์ไวเซอร์คนใหม่ ส่วนภัทรค่อนข้างอคติ เพราะเขาชอบทำงานกับหัวหน้าที่เป็นผู้ชายมากกว่าไม่หยุมหยิมและใช่ว่าเขาจะเกลียดเธอถ้าเธอมาในตำแหน่งที่ไม่ใช่หัวหน้าภัทรคงสนิทใจมากกว่านี้ เขาจึงเริ่มกลั่นแกล้งและต่อต้าน เพื่อที่ยัยป้าจะได้ทนไม่ไหวลาออก

ตั้งแต่สิบเอ็ดโมงเช้าที่ร้านเริ่มเปิดและปิดในเวลาห้าทุ่ม แต่ทว่าเวลานี้สี่ทุ่มครึ่ง ลูกค้าในร้านเริ่มน้อยลงเหลือเพียงไม่กี่โต๊ะ คนตัวโตที่ยืนเฝ้าลูกค้าพอได้รับโทรศัพท์ เขาจึงฝากแหวนให้ดูแลแทน การกระทำของร่างสูงอยู่ในสายตากลมโตคู่สวย จนดารินทร์ไม่พอใจ ถึงแม้เขาจะเคยช่วยเธอแต่ทว่างานก็คืองาน ไม่อาจเอาเปรียบเพื่อนร่วมงานได้ เธอเห็นความไม่ถูกต้องและไม่อยากให้เป็นแบบนี้ไปตลอด ดารินทร์เดินไปใกล้แหวน แล้วกระซิบถาม

"แหวน โซนนี้เป็นของนายภัทรไม่ใช่เหรอ แล้วเขาหายไปไหน "

"ไปข้างนอกค่ะ พี่ภัทรบอกแค่นี้ "

"แต่นี้มันยังไม่เลิกงาน ทำไมทำแบบนี้ จะเล่นสงครามประสาทกับฉันใช่มั้ยได้ ออกไปนานหรือยัง "สีหน้าจริงจัง

"เมื่อกี้ค่ะ พึ่งจะออกไป "

ดารินทร์รีบก้าวเท้าฉับๆตามไปอย่างรวดเร็วไม่ลืมที่จะแวะส่งสายตาหวานๆพร้อมกับคำพูดขออนุญาตผู้จัดการร้านสุดหล่อ

"คุณเต้คะ หนูนาขอไปจัดการพนักงานนิสัยไม่ดีก่อนนะคะ แล้วจะกลับมาเก็บคุณเต้ เอ้ย มาเก็บร้าน"เสียงอ่อนเสียงหวาน

"ไม่เป็นไรครับ ลูกค้าเหลือไม่กี่โต๊ะ เดี๋ยวผมให้พนักงานคนอื่นๆทยอยกลับแล้ว ผมเฝ้าเองครับ บ้านหนูนาไกลไม่ใช่เหรอ กลับเลยก็ได้ ดึกมากอันตราย"

"ขอบคุณค่ะ พรุ่งนี้หนูนาจะทำงานชดเชยให้นะคะ " ริมฝีปากบางแย้มยิ้ม ขณะที่เสียงในใจชมไม่หยุดปาก ~ สุภาพบุรุษ เท่ห์สุดๆ ผู้ชายของฉัน หนูนานึกแล้วว่าเลือกคนไม่ผิด พ่อของลูกหนูนา ส่วนนายภัทร รู้จักคนอย่างฉันน้อยไป~ดารินทร์นึกได้รีบออกไปทันที

ภัทรเดินไปยังลานจอดรถจนถึงรถของเขา ร่างสูงก็รีบเปิดประตูเข้าไปนั่ง ประจำที่คนขับ เขากำลังจะเคลื่อนรถออกจากโรงแรม จังหวะเดียวกันนั้นดารินทร์รีบวิ่งไปกางแขนดักหน้ารถ คนตัวสูงเหยียบเบรก เอี๊ยด!!

"ทำบ้าอะไร ไม่อยากแก่ตายใช่ไหมป้า” เขาลดกระจกลงชะโงกหน้าต่อว่า

"นายนั่นแหละทำอะไร งานยังไม่เลิก แต่นายทิ้งหน้าที่ให้คนอื่น ทำแบบนี้ไม่ถูกต้องนะ "

"ผมไม่อยากมาทะเลาะกับป้า เสียเวลา หลีกไป ผมรีบ"

ดารินทร์รีบวิ่งมาเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งฝั่งผู้โดยสาร แล้วฉายแววตาขุ่นเคืองมองร่างสูงอย่างไม่พอใจในการกระทำของเขา

"ไปสิ จะไปไหน ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน มันสำคัญถึงขนาดทิ้งความรับผิดชอบให้คนอื่น ไม่บอกกกล่าวผู้จัดการไม่ขออนุญาตหัวหน้างาน ไปสิ ไป"

"แน่นะ ว่าอยากรู้ กลัวจะหนีมากกว่า”

"คนอย่างฉัน ไม่เคยหนี ถ้านายไม่ทำเรื่องผิดกฏหมาย ทำใครเดือดร้อน อย่าลืมนะ ว่าฉันใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้มาก่อนนาย”