บทที่5.2กล้าได้กล้าเสีย

"เพราะว่าฉันเป็นหัวหน้านายไงเล่า นี่ปล่อย!! ฉันเจ็บ !!ดึกมากแล้ว ถ้าจะแกล้งกันแบบนี้อย่าทำดีกว่า เด็กๆเค้าเล่นกัน "ดารินทร์ปัดมือใหญ่หลุดออกแล้วเดินไปคว้ากระเป๋าเป้เล็กเตรียมก้าวเท้าออกจากห้อง

แต่ทว่าคนตัวสูงกลับโมโหที่โดนตอกกลับแรง สิ่งที่เขาทำลงไปหวังแกล้งแต่เธอก็ไม่หวาดหวั่น แถมยังพลิกเกมมาต่อว่าเขาอีก ทันใดนั้นภทัรก็คว้าจับแขนเล็กดึงกระชากจนร่างอรชรเซปะทะอกหน้าเข้าอย่างจัง เขารีบวางวงแขนสวมกอดเธอไว้แน่น

"จะทำอะไร ฉันจะกลับบ้าน หมดเวลาเล่นแล้ว ปล่อย ฉันไม่อยากทะเลาะกับนาย เสียเวลานอน ปล่อย!!"

"ไม่ปล่อย !!ผมไม่ใช่เด็ก และผมไม่ได้เล่น ป้าจะเก่งแค่ไหนกัน"

"ปล่อย!!ไม่เล่นนะ ฉันจะกลับบ้าน "

เขาดันร่างบอบบางรูดถอยหลังล้มไปบนเตียงแล้วทาบทับดารินทร์ไว้ใต้อาณัติ

"นี่!! ปล่อย !!จะทำอะไร!! พอทำอะไรฉันไม่ได้ก็ใช้กำลังข่มขู่ ปล่อย!!"มือน้อยทุบหน้าอกแกร่ง

"จะเก่งเหมือนตอนพูดหรือเปล่า หนูนา"

ริมฝีปากหยักธรรมชาติระดมจูบกลีบปากนุ่มด้วยความโมโห คนตัวโตกระชากเสื้อตัวสวยออกจากเรือนร่างบอบบางจนขาด

"อื้อ..อ๊ะ ปะ ปล่อย ปะ” มือน้อยทุบแผงอกหน้า

แต่ก็ไม่อาจหยุดริมฝีปากร้ายที่บถจูบเธออย่างกักขฬะ อยู่ๆน้ำตาก็เอ่อร้นปริ่มรินปลายหางตาอัตโนมัติ ภัทรรู้สึกถึงเรือนกานสั่นเทา กับท่าทางขัดขืนหยุดนิ่งเขาเงยหน้า

“ป้า…ผม…” เขาขยับถอยห่าง และยังไม่ทันจะพูดจบประโยค เท้าเล็กยกถีบไปที่หน้าอกหนาเต็มแรงจนเขาหงายท้องตกเตียง พลั่ก!

"ป้า!!ผมเจ็บนะ"

"สมน้ำหน้า ที่นี่รู้รึยัง ว่าฉันใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้มาก่อนนาย "

ดารินทร์ดึงผ้าห่มมาพันกายท่อนบนไว้ หันหน้าไปมองเสื้อตัวโปรดที่ถูกกระชากขาดอย่างเสียดาย แถมในมือยังถือมีดพกที่หยิบออกจากกระเป๋ากางเกงทำท่าขู่ร่างสูงไม่ให้กลับขึ้นมาบนเตียงใกล้เธอได้อีก

"โถ่โว๊ย!! "คนตัวโตรีบลุกขึ้น เขาจะเดินไปคว้าเสื้อยืดมาสวมใส่ แต่ทว่าไม่ทันดารินทร์ที่เอื้อมคว้าได้ก่อนเพราะอยู่ใกล้มือ เธอจีบนิ้วจับเสื้อแกว่งไปแกว่งมา

"อ๊ะๆๆ เสื้อยืดอยากได้เหรอ”หนูนายิ้มมุมปาก

"ผมจะกลับแล้ว ป้าจะอะไร ยังไงก็เชิญ ร้ายกว่าที่ผมคิดไว้ ขอเสื้อผมคืน"

"ก็กลับไปสิ ส่วนเสื้อยืด ฉันยึด เพราะนายทำเสื้อฉันขาด ฉันจะนอนที่นี่ ไหนๆนายก็จ่ายค่าห้องไปแล้ว พรุ่งนี้เช้าก็ประหยัดเวลาในการเดินทาง ที่นอนก็นุ่ม แอร์เย็นสบาย ไปสิ!!กลับไป " เธอรีบสวมเสื้อยืดของเขาอย่างว่องไและหันหลังให้ทันที ในมือถือมีด ปิดเปลือกตาสนิท อีกทั้งยังทำเสียงกรนดังให้เขาได้ยิน

"คร็อกฟี่.. (- -) zzz"

"ฝากไว้ก่อน "คนตัวโตสบถออกมา

"แล้ว รีบๆมาเอาคืนนะ เฮ้อ เย็นสบายจริงๆเลย "

ภัทรเดินออกไปที่รถเปิดประตูเข้าไปนั่งอย่างโมโห มองหาเสื้อยืดทางเบาะหลัง ทว่าเขาไม่ได้เอาเสื้อมาเผื่อไว้สักตัว

"ขับกลับแม่งแบบนี้แหละ!!"คนหล่อหน้าบึ้ง รู้สึกถึงพลังด้านมืดจากร่างอรชรอ้อนแอ้น เขาขบคิดแผนการใหม่เตรียมรับมือ และเขาก็ขับเคลื่อนรถออกจากโรงแรมในภาพไม่สวมเสื้อ สวมแต่กางเกงยีนส์ และเหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเข้าไปอีกเมื่อเจอด่านตรวจ ตำรวจเรียกชลอจอดรถเสียค่าปรับทำอนาจาร ภัทรเซ็งจัดบ่นตลอดเส้นทางขับรถกลับถึงโรงแรมที่พัก

"มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงวะ ทั้งแก่ทั้งแสบ ซวยชิบ อย่าเผลอแล้วกัน จะฟันให้ยับเลยคอยดู จะว่าไปยัยป้าสวยใช่เล่น รูปร่างน่ารักฟัดเป็นบ้า หึดุโหดแบบนี้ถึงได้โดนทิ้ง ถ้าอ่อนหวานสักนิดก็คงดี”

เช้าวันรุ่งขึ้น ดารินทร์มาถึงร้านก่อนที่พนักงานคนอื่นจะมาถึง เธอรีบเข้าไปในห้องพนักงาน แล้วเอาของเก็บในตู้ล็อกเกอร์ เธอสวมเสื้อยืดของภัทร ยังไม่ทันได้ก้าวขาออกจากห้องพนักงาน เธอก็ถูกมือใหญ่ดึงกระชากไปทางบันไดหนี ภัทรเปิดประตูห้องเครื่องแอร์แล้วดันร่างอรชรเข้าไป

"นี่!!อะไรอีก ปล่อย !!"

"ป้า ..ขอคุยด้วยหน่อย"

" ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย แต่เอ๊ะ!! วันนี้มาทำงานแต่เช้าดีนี่ ดีแล้ว พัฒนาขึ้นโดยไม่ต้องใช้กำลังบังคับ นายควรไปทำงานตามหน้าที่ของนาย แยกย้ายกันทำงานดีกว่านะ "

"ฟังผมก่อนได้มั้ย "

"โอเค พูดมา "ดารินทร์กอดอกรอ

"จะใส่เสื้อผมเข้าไปในร้านแบบนี้เหรอ เดี๋ยวคนได้คิดว่าผมกับป้ามีอะไรกัน ทางที่ดีป้าเปลี่ยนเสื้อดีกว่า อีกอย่างมันดูรุ่มร่าม"

"เออใช่ !! เป็นคนดีเหมือนกันนี่ เดี๋ยวฉันจะรีบเปลี่ยนยูนิฟอร์มร้าน นายก็ควรไปทำงาน ไปล่ะ " ร่างอรชรกำลังจะเดินออกจากห้องเครื่อง ทว่ากลับมีพนักงานชายหญิงคู่หนึ่งเปิดประตูเข้ามา เสียงปิดประตู แล้วพนักงานคู่นั้นก็กอดจูบกันอย่างดุเดือด ดารินทร์กำลังจะส่งเสียงดังให้คนทั้งคู่รู้ตัวว่ามีคนอื่นอยู่ แต่มือดีอย่างภัทรดันเอามือปิดปากเธอแล้วพาร่างงามมาแอบอยู่อีกมุมหนึ่ง มันแคบจนบีบให้เขาแนบชิดด้านหลังร่างอรชร ศีรษะดารินทร์อยู่ระดับลิ้นปี่ร่างสูง

"อื้อ..."เสียงเบาอยู่ในลำคอ

"ถ้าป้าตะโกน ชายหญิงคู่นั้นจะตกใจ พวกเขาจะอายและที่สำคัญมันยังไม่ถึงเวลาทำงาน "

ดารินทร์พยักหน้ารับหงึกๆ แล้วพยายามดึงมือนภัทรออกจนได้

"เฮ้อ..แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันนะ ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่จะมาพรอดรักกันแบบนี้นะ "

"เรื่องบ้างเรื่อง ปล่อยไปบ้างก็ได้มั้งครับ" กลิ่นกายหอมสะอาดจากตัวเขาทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ดารินทร์หันหน้าเข้าหาอกกว้างโดยอัตโนมัติเมื่อคู่รักกำลังพรอดรักแบบถึงพริกถึงขิง ฝ่ายหญิงกำลังคลานสี่ขายกสะโพกโด่งให้ฝ่ายชายซ้อนด้านหลังได้อย่างถนัด ภาพสองคนนั้นทำดารินทร์หน้าแดง ใจเต้นโครมคราม ใบหน้าแดงร้อนผ่าวเขินและอายแทนกับสิ่งที่เห็น เมื่อความเป็นชายของคู่รักกำลังสอดประสานเข้าไปในกายแฟนสาว อีกทั้งเสียงเอฟเฟ็กที่บ่งบอกถึงความสุข