บทที่3.2ที่ทำงานใหม่

"ครับ ผมผิดเองที่เดินไม่ดู ขอโทษนะครับ" หนุ่มฉกรรจ์ใบหน้าสุขุมค่อยๆสอดแขนใต้ร่างอรชร อุ้มเธอลอยขึ้นจากพื้นพาเธอไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ตัว แล้วเขาก็ย่อตัวลงดูข้อเท้าเธอ

" ไปหาหมอมั้ยครับ "

"อ๋อ ไม่ค่ะ ไม่ต้อง นั่งสักพักคงจะหาย ว่าแต่ ทำไมไม่มีพนักงานคนอื่นๆ เลยล่ะคะ คือ ฉันชื่อดารินทร์ค่ะ เรียกหนูนาก็ได้ พึ่งมาเป็นพนักงานใหม่ แต่มาแล้วไม่เห็นใครเลยค่ะ หรือว่า ฉันมาเร็วเกินไป " สิ่งที่เห็นเธอไม่พูด

"วันนี้ร้านปิดครับ ปิดทุกวันจันทร์ "

"ระร้านปิด!! "ยิ้มเจื่อนๆ

"ครับ ร้านปิด เอ้อ ผมเห็นคุณวิ่งออกมาทางห้องสโตร์ เหมือนไปเจออะไรมา มีอะไรหรือเปล่าครับ

"ไม่มีค่ะ ภาพหลอนน่ะค่ะ แต่เอ่อ… คุณทำงานที่นี่เหรอค่ะ แล้วร้านปิดคุณมาทำไม "

"ครับ ผมทำงานที่นี่ พอดีแวะเอาของเข้ามาเก็บ "

"ทำงานที่นี่" หนูนานึกในใจ อยากตะเกียกตะกายลงจากคานซะวันนี้เดี๋ยวนี้ เจอแล้วพ่อของลูก ไม่เสียดายเลยที่อกหัก ชายคนนี้จะเป็นคนสุดท้ายที่เธอฝืนกฏและกระโดดลงจากคานเอง เขาคือพ่อของลูก และจะเป็นคนสุดท้ายของเธอ ดารินทร์ขอปฏิญาณด้วยความมุ่งมั่น

" เอ่อ หน้าผมมีอะไรติดอยู่หรือเปล่าครับ คุณมองจนผมเขิน"

"อะ อ๋อไม่มีค่ะ คือดีใจที่ได้รู้จักคุณ เอ่อ รู้จักเป็นคนแรกในที่ทำงานใหม่ด้วย คุณชื่อ…”

"เตชิต เรียกผมว่า เต้ก็ได้ ผมเป็นผู้จัดการร้านที่นี่" เขายิ้มให้หนูนา

"ผู้จัดการหล่อขนาดนี้เลยเหรอคะ " เธอหลุดปาก

"ขอบคุณครับที่ชม เอ่อ ถ้าคุณไม่เป็นอะไรแล้วผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับหนูนา " เขายิ้มให้

"ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณเต้ เดี๋ยวหนูนาก็กลับเหมือนกันค่ะ " เธอรีบใช้ชื่อเล่นแทนตัวสร้างความสนิทสนมแบบสายฟ้าแลบ

ภายในห้องสโตร์นั้นร้อนดั่งไฟ ความปรารถนาที่เกิดจากตัณหา สองเรือนร่างที่กำลังกระแทกกระทั้นกันอย่างเมามันส์หันหน้าไปที่คนเปิดประตูพร้อมกัน “บ้าชิบ!!” และถึงแม้ทั้งคู่จะตกใจกับหญิงสาวที่ปรากฏตัว แต่ก็ไม่ได้ทำให้กิจกรรมเข้าจังหวะที่กำลังโหมกระหน่ำดั่งพายุนั้นสงบลงได้ เขายังคงเคลื่อนไหวจนสุดปลายทางเปล่งเสียงแห่งความหฤหรรษ์ประสานดัง "อ่าส์!!” "พี่ภัทร!! “

เขารีบถอนความเป็นชาย แล้วออกห่างร่างบาง ดึงเครื่องป้องกันทิ้งลงถังขยะ เช่นเดียวกับเฟรย่าที่รีบจัดแจงตัวเองจนเรียบร้อย

"พี่ภัทรรู้จักเหรอคะ เฟรไม่ยอมนะ เกิดเอาไปพูด แอบถ่ายหรือเปล่าก็ไม่รู้ถ้าภาพหลุดจะทำยังไง คนบ้าไม่ดูกาลเทศะ โรคจิตชัดๆ”

" เฟรไม่ต้องกังวลหรอก เดี๋ยวพี่จัดการกับคนบ้านั่นเอง”

"จัดการยังไงคะ พี่ภัทรดูไม่ทุกข์ร้อนเลย หรือว่าพี่รู้จักกับผู้หญิงคนนั้น อย่าบอกนะคะว่าพี่มีอะไรกับยัยบ้านั่นด้วย เฟรไม่ยอมนะคะ” เธอเริ่มแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ

"พี่ไม่มีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น แค่รู้จักกันโดยบังเอิญ ตอนนี้เฟรกลับบ้านไปก่อน ออกทางประตูหนีไฟนะ แล้วถ้าอยากจะมีความสุขแบบเมื่อกี้อีก อย่าแสดงความเป็นเจ้าของ พี่ว่าเราตกลงกันรู้เรื่องแล้ว"

"ค่ะ งั้นเฟรกลับก่อนนะคะ" ริมฝีปากบางทาบจูบหนุ่มหล่ออย่างลึกซึ้งก่อนกลับ แต่ทว่าคำพูดของภัทรทำเอาเธอไม่สามารถโต้แย้งได้นอกจากเงียบ เพราะคนอย่างเขามีผู้หญิงมากมายที่เข้าหา อยู่ที่ว่าเขาจะเลือกใครเท่านั้น บ้างคนก็ควงต่อเนื่องถึงเดือน บางคนก็แค่ one night stand และทันทีที่เฟรเดินออกไป

ร่างสูงก็รีบเดินออกมาจากสโตร์ให้ทันยัยป้า เขาอยากรู้ว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ ทั้งที่วันนี้ร้านปิดและที่สำคัญไปกว่านั้น เขาคิดเสมอว่าคงไม่ได้พบเจอเธออีกไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม แต่ทว่าระยะเวลาผ่านไปไม่ถึงเดือนกลับเจอเธออีกครั้ง แถมยังเจอในสภาพเสื่อมเสียภาพพจน์ที่สุดในชีวิต

ดารินทร์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เดินไปเปลี่ยนชุดยูนิฟอร์มในห้องพนักงานหน้าตู้ล็อกเกอร์ เธอถอดเสื้อออกใส่ไม้แขวน ส่วนผ้ากันเปื้อนก็พับไว้เรียบร้อยเก็บไว้ในตู้ และยังไม่ทันที่จะได้สวมเสื้อยืด

"ป้า!! มาทำอะไรที่นี่ " ร่างสูงยืนพิงฝาผนัง แขนกอดอก ขาไขว้กันในท่าสบาย

"ว๊าย!! นี่นายเข้ามาได้ไง ออกไปนะ ไอ้ถ้ำมอง ออกไป!! ไปนะไอ้บ้า!!"

"หุ่นดีนี่ ประตูไม่ล็อก ผมก็เข้ามาดิ " เขาเดินเข้าไปใกล้ ยกแขนกักขังร่างอรชรไม่ให้หนี แล้วใช้ร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อดันดารินทร์จนแผนหลังขาวกระจ่างติดตู้ล็อกเกอร์ จากนั้นก็โน้มใบหน้าหล่อคมจนเกือบชิดแก้มนวลเนียนใส ลมหายใจอุ่นรดผิวอ่อนจนรู้สึกได้

"นายจะข่มขืนฉัน ใช่มั้ย!! ไอ้บ้า ออกไปนะ ออกไป!!”