บทที่3ที่ทำงานใหม่

ร้านอาหารฝรั่งเศส Le dîner (เลอ ดีเณ่ อาหารเย็น) อยู่ชั้นดาดฟ้าสูงสุดในโรงแรมอาโน ดารินทร์อยู่ในชุดยูนิฟอร์มของร้าน เสื้อเชิ้ตสีขาวเข้ารูป กางเกงขายาวสีดำ ผ้ากันเปื้อนรอบเอวคอดกิ่ว เธอมาถึงร้านก่อนพนักงานคนอื่นด้วยความตื่นเต้น และก้าวขาเข้าไปในครัวเพื่อทักทายเพื่อนใหม่กับสถานที่ทำงานใหม่ ทว่ากลับไม่พบใคร นอกจากเสียงคุยเบาหวานมุ้งมิ้งฟุ้งฟิ้งของคนสองคนที่ดังเล็ดลอดออกมาจากห้องเก็บของ

ภายในห้องสโตร์ ภัทรกับสาวลูกครึ่งหน้าตาสวยระดับเนตไอดอล เพราะเธอเป็นเนตไอดอลวัยยี่สิบ น้องเฟรย่าไม่มีเสื้อผ้าปกปิด สาวสวยหุ่นเพรียว เรียวขาขาว สองเต้าระดับนมหนองโพโตเกินตัว กับชายหนุ่มลูกเจ้าของร้าน เรือนกายท่อนบนสวมเสื้อยืดสีดำ ช่วงล่างเปลือยล่อนจ้อนมังกรผงาด

"เฟร ครับ"

"คะ พี่ภัทร"

"ไม่อยากใช้ปากสู้กับมันหน่อยเหรอ"

"ไม่กลัวเฟรกัดเหรอคะ เฟรจะกัดให้ขาดเลยค่ะ"

"อย่าให้ถึงกับขาด เดี๋ยวเฟรจะไม่มีใช้เอานะ "

"บ้า พี่ภัทรก็...รู้ใจเฟรอีกแล้ว " สาวสวยทรุดนั่งลงตรงหว่างขาแข็งแกร่ง สองมือกำความเป็นชายพองโตขยายใหญ่ไว้ในมือ แล้วเคลื่อนไหวขึ้นลงพร้อมกับลิ้นเล็กชุ่มชื้นแตะเลียตั้งแต่ส่วนปลายหยักจนถึงต้นตอ สลับดูดเหมือนดูดไอศครีมอย่างถึงใจร่างสูง

"เฟร….อืม” ริมฝีปากสีสวยฉ่ำวาว พร้อมกับมือที่จับมังกรเคลื่อนไหวเป็นจังหวะ บ้างก็สร้างความเร้าใจครอบครองจนสุดคอหอย

"อ่าส์..." เสียงทุ้มคำรามด้วยความเสียวสยิว ภัทรเอื้อมหยิบเครื่องป้องกันที่เตรียมไว้ยื่นให้

"เฟร สวมหมวกให้ก่อน แล้วเฟรอยากจะทำอะไรก็เชิญ"

"ค่ะ เฟรชอบของพี่ภัทรจัง " เธอรีบจัดการสวมเครื่องป้องกันให้ แล้วเฟรย่าก็รีบนั่งคร่อมคว้าลำกายอวบใหญ่จ่อเข้าที่ใจกลางสาว แล้วกดสะโพกลงจนมังกรผงาดเข้าถ้ำลึกสุด

"อ๊ะ พี่ภัทร เฟร…” ใบหน้าสวยยั่วยวน เธอขยับบั้นท้ายกลมกลึงและเป็นอาชาด้วยตัวเอง ยิ่งควบโยก ลีลาท่าทางของสาวรุ่นก็บ่งบอกถึงความหฤหรรษ์ ริมฝีปากบางเม้มกัดริมฝีปากล่างของตัวเองผสานกับเสียงครางด้วยความเสียวซ่าน คนเป็นม้าก็ฮึดสู้ เด้งบั้นท้ายแกร่งขึ้นตอกตรึงความเป็นชายแท้เกินร้อยเปอร์เซนต์ในร่างงามอย่างหนักหน่วง พร้อมกับส่งเสียงคำรามด้วยความซ่านสยิว "อ่า.."

"พี่ภัทร!! แรงอีกคะ พี่ภัทร พี่ภัทร!!" เรือนกายบอบบางสั่นเทิ้ม ทุกจังหวะการเคลื่อนไหวของร่างสูงทำให้สาวสวยไร้ยางอาย อยากมีสัมพันธ์สวาทและอยู่ข้างกายเขาแบบนี้ไปเรื่อยๆถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ชอบการผูกมัดก็ตาม

เสียงดังหวานหูแว่วมา ดารินท์เดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องสโตร์ เธอซ้อม ฉีกยิ้มจนเห็นฟันขาวทักทาย พร้อมกับคำพูดอ่อนน้อมถ่อมตนถึงจะมาในตำแหน่งหัวหน้า

"อ่ะแฮ่ม เอ่อ สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ ชื่อดารินทร์ค่ะ หรือจะเรียกว่า หนูนา หนูพุก หนูเฉยๆ ก็ได้ค่ะ (สูดลมหายใจเข้าปอด) เอาวะ เราต้องเข้าหาคนหมู่มาก การทำงานต้องเป็นทีม" เธอเคาะประตูหน้าห้องสโตร์อย่างมีมารยาทและด้วยความดีใจ อยากให้เพื่อนใหม่แปลกใจกับการปรากฏตัว เธอลองบิดกลอนแล้วผลักประตูเปิดอ้า ดวงหน้าหวานฉีกยิ้มกว้างและกลายเป็นอ้าปากค้าง ริมฝีปากเล็กขยับส่งเสียงทักทายตะกุกตะกัก

"ฮ้า ฮ่ะ ฮา สะหวัดดะดี คะ ค่ะ ทะทุกคน ระเรียกว่า หนูนาเลยค่ะ ขอโทษ" คนตัวเล็กสมองเบลอ ตัวเบาหวิวลมหายใจถี่เร็ว ดวงหน้าไร้เครื่องสำอางแต่งแต้ม ทว่าแก้มแดงเป็นลูกตำลึงสุก พอตั้งสติได้ก็วิ่งหัวซุกหัวซุนใจเต้นโครมคราม มันคือ เรื่องจริง เสียงจริง ไม่ผ่านจอ เธอไม่คิดว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ ในวันดีๆ ที่ทำงานใหม่ นึกว่าเปิดประตูเข้าไปจะได้รับการต้อนรับเป็นเสียงหัวเราะ และรอยยิ้มทักทายจากเพื่อนร่วมงานใหม่ และที่หนักไปกว่านั้น เขา คนที่กำลังทำเรื่องอย่างว่า มันคุ้นตาเธอเป็นอย่างดี ผู้ชายที่อยู่เป็นเพื่อนยามที่เธออกหักเพ้อจนเพี้ยนทำเรื่องไม่เป็นเรื่องให้คนแปลกหน้ารับรู้ ดารินทร์อายสุดๆ ณ เวลานี้ เธอวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือ ชนโครมกับร่างสูงเข้าอย่างจังก้นกระแทกพื้น

"โอ๊ย!! เจ็บตูด!!”

"คุณ!! เป็นอะไรรึเปล่าครับ ผมขอโทษที่ทำคุณล้ม"

"ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร ไอ้บ้าเดินยังไงเนี้ยะ!! " ดารินทร์ขุ่นใจ เธอค่อยๆ เงยหน้า ปะทะกับใบหน้าหล่อสุขุม เขามีเสน่ห์และดูภูมิฐาน ทันใดนั้นดวงตากลมโตดำขลับก็เป็นประกายระยิบระยับคล้ายจะเป็นรักแรกพบ เพราะเจอผู้ชายในฝันเข้าแล้ว จนลืมคำว่าถูกทิ้งขว้าง เสียงเพลงดังอยู่ในภวังค์ โอ ไม ลัฟ ไมดาลิง อิฝ ฮังเกอะ ฟอ ยุร ทัช,อะ ล็อง โลนลิไทม (ปั้นหม้อรอผัว)

ขณะที่หญิงสาวตรงหน้าตาวาวจ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ สองมือใหญ่ก็ยื่นพยายามประคองร่างบอบบางที่ยังนั่งกองอยู่บนพื้นส่งสายตาหวานๆ ให้ไม่ยอมหยุด

"คุณ!!เจ็บมากหรือเปล่าครับ”

"เอ่อ อ๋อ โอ๊ย เจ็บค่ะ ลุกไม่ขึ้น สงสัยขาจะพลิ้ก" เสียงสอง และท่าทางสำออยขึ้นมากระทันหัน แถมกลายเป็นคนอ่อนหวาน

"ผมขอโทษอีกครั้ง ลุกขึ้นไหวมั้ยครับ "

"ไม่ไหวค่ะ " ตอบทันควัน ทำหน้าทำตาว่าเจ็บเหลือเกิน