บทที่2เรื่องของฉันมันตลก

ดารินทร์รู้สึกตัวตื่นในเวลาก่อนเที่ยง พร้อมกับอาการปวดหัวเหมือนสมองจะระเบิดและแบกโลกไว้ทั้งใบ แขนขาเล็กเหยียดยาว หน้าคว่ำลงบนหมอน จัดการกับหมอนด้วยการเช็ดน้ำลายหนืดที่ไหลเป็นคราบข้างริมฝีปาก จากนั้นก็พลิกกายนอนหงาย แล้วลืมตา ปะทะกับกระจกบานใหญ่บนเพดาน เห็นตัวเองนอนอยู่บนเตียงไม่คุ้นตา ใบหน้าถูกเคลือบไปด้วยเครื่องสำอางค์หลากสีฉูดฉาดผสมผสานกันจนดูไม่ได้ เธบหลับตาสนิทอีกครั้งไม่อยากเห็นผีและตามด้วยเสียงร้องดังลั่นด้วยความตกใจ

"กรี๊ด!! ช่วยด้วยผีหลอก! ฮือ ช่วยฉันด้วย ฉันยังไม่อยากตาย อะระหังสัมมาสัมพุทโธ วันทามิ กรี๊ด!" เธอรีบกระโดดลงจากเตียงด้วยความไว เหยียบไปบนสิ่งมีชีวิตที่นอนอยู่ข้างเตียง ทันใดนั้นคนโดนเหยียบรู้สึดจุก เหมือนโดนอะไรทับผ่านวูบ เขาลุกนั่งดั่งสปริง แล้วหันหน้าไปที่เจ้าของเสียงร้องหวีดแหลม

"กรี๊ด!! ตัวเเรกยังไม่เคลียร์ ผีตัวที่สองโผล่มา เดี๋ยวฉันจะทำบุญกวดน้ำไปให้นะ อกหักรักคุดก็พอแล้ว นี่ยังซวยซ้อนโดนผีหลอกอีก อย่ามาหลอกฉันเลย กลัวแล้ว " ร่างอรชรนั่งยองๆ อยู่ติดมุมห้อง เธอยกมือขึ้นพนมไหว้สั่นเป็นเจ้าเข้า แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ ภัทรกระโดดขึ้นเตียงคว้าผ้าห่มปิดบังร่างกายตั้งแต่หัวจรดเท้า สั่นเป็นเจ้าเข้าไม่ต่างจากหญิงสาว ตามด้วยเสียงร้องดังอย่างหวาดกลัว

"ผีหลอก!! ช่วยด้วย ช่วยด้วยครับผีหลอก โดนแล้วกู อย่ามาหลอกหลอนกันเลย เดี๋ยวผมจะทำบุญกรวดน้ำไปให้ นะโมตัสสะ…”

ต่างคนต่างตกใจกลัวกันและกัน เสียงร้องดังไปถึงข้างนอก พนักงานของโรงแรมได้ยินนึกว่าเกิดเหตุผัวเมียทะเลาะกัน มันทำลายบรรยากาศของคู่อื่นๆที่อาจจะกำลังทำกิจกรรมสานสัมพันธ์แนบชิดรอบที่สี่ที่ห้าก็เป็นได้ คู่รักเพียงคู่เดียวทำลายภาพพจน์ของโรงแรมและเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ พนักงานชายรีบเดินไปที่ห้องเจ้าของเสียง ยกมือเคาะประตู

"พวกคุณจะมาทะเลาะกันที่นี่ไม่ได้นะครับ " พนักงานส่งเสียงเตือนลั่น บรรยากาศภายกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เมื่อเสียงที่สามดังเล็ดลอดเข้ามา

ดารินทร์เงียบ ภัทรค่อยๆ เปิดผ้าห่ม แล้วยกมือขยี้ตาช้าๆ มองร่างอรชรที่นั่งนิ่งอยู่ติดมุมมองอย่างชัดเจนอีกครั้ง

"ป้า!! ตกใจหมด นึกว่าโดนผีเล่นงานแล้ว ดูสภาพ เหมือนซอมบี้เลย ฮ่าๆ" เธอกลายเป็นตัวตลกสำหรับเขา

"นายเป็นใคร มาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง หรือว่านาย ไม่นะ ไม่ ตายแล้ว ฮือๆๆ” เธอก้มหน้าก้มตาร้องไห้

"ป้า!! หยุดร้องเดี๋ยวนี้ อย่ามาร้องไห้เหมือนในละคร ไม่ตลก ป้าเองที่ชวนผมมานอน ทำเป็นจำไม่ได้ "

"ไม่จริง ฉันอยู่กับพี่ภูมิทั้งคืน พี่ภูมิฉันหายไปไหน นาย นายเอาพี่ภูมิฉันไปใช่มั้ย เอาพี่ภูมิของฉันคืนมานะ "

“นี่ป้า…”

"ฮือ…" ร่ำไห้ไม่หยุด

"หนูนา!! "

"นะ นาย นายรู้จักชื่อเล่นฉันได้ไง " ใบหน้าซอมบี้ค่อยๆ เงยขึ้นมา เธอช้อนสายตามองคนบนเตียง

"ผมรู้แล้วกัน ดูป้าจะเข้าที่เข้าทางแล้ว ผมกลับก่อน และอย่าเมาจนขาดสติแบบนี้อีก เพราะป้าอาจจะไมเจอคนดี ที่สำคัญหล่ออย่างผมเสมอไป ผมไปล่ะขอให้ป้าโชคดี เสียใจด้วยที่พี่ภูมิอะไรนั่นทิ้งป้า” เขาหยิบกระเป๋าสตางค์ และกำลังจะเดินออกจากห้อง

"เดี๋ยว ! นายรู้ นายรู้จักพี่ภูมิ นายเรียกพี่ภูมิ นายใช่มั้ย ที่มาแย่งพี่ภูมิของฉันไป ตายซะเถอะ" ร่างอรชรตรงเข้าตะครุบจนเขาหงายท้องไปบนเตียง สองมือเล็กตีรัวลงบนแผงอกกว้าง

"ภูมิเพิมอะไร ผมไม่รู้จัก นี่อย่าบอกนะอกหักเพราะถูกผู้ชายแย่งแฟน โคตรหยามเลยป้า ฮ่าๆๆ " ภัทรขำกร๊ากหลบหลีก ปัดป้องมือน้อยที่เข้าทำร้าย ทว่าคำพูดของชายหนุ่มดันจี้จุดสะเทือนใจ น้ำตาค่อยๆ ไหลอาบแก้มเธออีกครั้ง ร่างอรชรอ้อนแอ้นออกห่าง แล้วนั่งสุดขอบเตียงคอตกหันหลังให้ร่างสูง

"ฮือ… ใช่ มันตลกมากเหรอ มันน่าขำนักหรือไง ที่ผู้หญิงอย่างฉันโดนผู้ชายแย่งแฟนไป ฮือ.. เอาเลย หัวเราะเยาะเย้ยซะให้พอ เอาให้สะใจนายไปเลย ฮือ...นายคงไม่รู้สินะ ว่าอกหักจากคนที่เรารักทุ่มเทให้เขาทุกอย่างมันเป็นยังไง ฉันทำงานเก็บเงิน พอที่จะสร้างครอบครัวเป็นของตัวเอง แต่ก็โดนผู้ชายหน้าไหนก็ไม่รู้มาแย่งแฟนฉันไป ฮือ…ตลกมากนักก็หัวเราะเลย อยากจะหัวเราะยังไงก็เชิญ”

เธอก้มหน้าก้มตาร้องห่มร้องไห้ ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกผิดที่เห็นเรื่องอกหักของเธอเป็นเรื่องตลก แต่นั่นเป็นเพราะเขาไม่ได้ตั้งใจ ภัทรเขยิบเข้าไปใกล้ แล้วเคลื่อนไหวร่างกายลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นตรงหน้าดารินทร์ ระดับศีรษะเสมอกัน สองมือหนาจับลาดบ่าเล็กด้วยความอ่อนโยน

"ป้า!!ฟังก่อน คือ ผม เงยหน้าก่อนได้มั้ย คุยแบบไม่มองหน้ายังไงไม่รู้ถึงตอนนี้ป้าจะเหมือนซอมบี้ก็เถอะ”

"จะไปไหนก็ไป เอาเรื่องของฉันไปหัวเราะให้พอใจ ไปสิ อย่ามายุ่ง "

"เงยหน้าป้า"

"ไม่ นายเป็นใครมาสั่งฉัน "

"เป็นใครไม่สำคัญหรอก ถ้าป้าไม่เงยหน้า อย่าหาว่าผมทำร้ายป้าแก่ๆนะ”

"ไอ้บ้า ฮือ ..."

"ทำไมผมต้องมาอธิบายให้ป้าฟังด้วย หรืออยู่เป็นเพื่อนป้า ฟังนะ"

"ไม่ ไอ้เวร ไอ้บ้า อย่าอกหักแล้วกัน ถ้าอกหักก็ขอให้ตายไปเลย "

"ป้าแช่งผม คนอย่างผมไม่อกหักหรอก มีแต่จะเป็นคนหักอก "

"สาธุ ขอให้อกหักรักคุดอยู่คนเดียวไปตลอดชาติ " เธอพูดรัว

"ผมบอกให้เงยหน้า” เขาหมดความอดทน ลุกยืนสอดแขนอุ้มร่างอรรลอยขึ้นทันที แล้วตรงไปที่ห้องน้ำ

"ปล่อย!!จะทำอะไร ไอ้บ้า ปล่อย!!" ดารินทร์แข็งขืน ดีดขารัวทันทีที่ถึงห้องน้ำ ภัทรวางร่างอรชรลงในอ่าง แล้วเอื้อมคว้าฝักบัว อีกมือเปิดน้ำ เขาจ่อฝักบัวฉีดไปที่ใบหน้าเรียวเล็ก เธอส่ายหน้ากลัวสำลัก เรือนร่างเปียกชุ่มทั้งตัว

"ป้าดูสภาพตัวเอง สภาพแบบนี้ผู้ชายที่ไหนจะชอบ ผมขอโทษที่หัวเราะเรื่องของป้า ล้างเนื้อล้างตัวซะ สงบศึกชั่วคราว ถ้าไม่ ผมจะเป็นคนอาบให้ป้าเอง แล้วใส่เสื้อคลุมนี่ซะ " เขาทำตาดุ ให้รู้ว่าเอาจริงอย่างที่พูด