บทที่1.2 ป้าผ่านมากี่คน

"เกี่ยวก้อยกัน คืนเดียวจบ ยื่นนิ้วมาสิ นิ้วก้อยอ่ะ "

"ต้องเกี่ยวก้อยด้วยเหรอป้า ปัญญาอ่อนน่า " นภัทรทำหน้าเบื่อ

"เกี่ยวก่อน ไม่งั้นไม่เอาแล้ว ล้มเลิก ลีลาฉันดีมากเลยนะ จะเกี่ยวก้อยมั้ย "

" ยุ่งยากว่ะ เอา เกี่ยวก็เกี่ยว " ภัทรยื่นนิ้วก้อยเกี่ยวนิ้วก้อยเล็กตรงหน้า เขาและเธอพากันเดินออกจาบาร์ และเรียกรถแท็กซี่

“ลุง ไปสวรรค์!!”ดารินทร์ฉีกยิ้ม

“อะไรนะ!!” ลุงคนขับตกใจ

“ไปโรงแรมธารธาราครับ”

“อ๋อ พักนี้หูไม่ดี มีเรื่องบ่อย โทษทีนะหนุ่ม” ลุงคนขับยิ้มให้จางๆแล้วขับแท็กซี่ไปยังโรงแรมตามที่ชายหนุ่มบอกทันที

ภายในห้องและบรรยากาศเหมาะแก่การทำกิจกรรมเข้าจังหวะ ร่างอรชรหุ่นเพรียวรีบถอดร้องเท้าส้นสูงออกจนเผยเท้าเล็ก ดวงตาคมคู่เข้มหันมองอย่างรวดเร็ว

"โหลดลงขนาดนี้เลย” เขากลั้นยิ้มขนขัน

"นี่ ไม่เคยได้ยินรึไง สูงต่ำดำเตี้ยไม่เป็นไร สะดือตรงกันก็พอ มาสิมัวรออะไรอยู่ ฉันพร้อมแล้วนะ " เธอส่งสายตาเชื้อเชิญ

"ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดก่อนป้า " เขาออกคำสั่ง พร้อมกับมองผู้หญิงตรงหน้าศีรษะอยู่ระดับลิ้นปี่

"คำก็ป้าสองคำก็ป้า ถอดพร้อมกันสิ " เธอสั่งบ้างแล้วกระเถิบเข้าใกล้ร่างสูงใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากอก มือเล็กนิ้วเรียวดุจลำเทียนค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อให้คนตัวสูงอย่างสั่นๆ แล้วเชิดหน้าขึ้น ดวงตาคู่สวยโฉบเฉี่ยวจ้องลึกลงไปในแววตาคู่เข้มอย่างเหม่อลอย

" เสียเวลา ไหนว่าลีลาดี อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย " ทันใดนั้นเขาก็สอดแขนใต้ร่างอรชรยกลอยเดินไปชิดขอบเตียงทรงกลม ภัทรวางเธอนอนบนเตียง

ดารินทร์หลับตาปี๋ ทันทีที่ร่างสูงปลดตะขอกางเกงเผยความเป็นชายดีดผึ่งโผล่พ้นเนื้อผ้า เขาก็คลืบคลานมาบนเตียง ยื่นมือเลื่อนเข้าใต้กระโปรงสั้น ปลายนิ้วเกี่ยวดึงชั้นในตัวสวยหลุดออกจากเรียวขาเล็ก พร้อมสายตาคมเข้มมองสำรวจเนินเนื้ออวบสะอาดเนียน

"สวยดี สวยแบบนี้ล่ะสิแฟนป้าถึงได้เยอะ "

"อะอะอืม” ดารินท์ตอบเสียงสั่น อีกทั้งหัวใจยังเต้นแรง

และไม่ทันได้พูดพร่ำสัมภาษณ์พิเศษ ภัทรกดความเป็นชายผ่านกลีบเนื้ออ่อนนุ่มไร้หยาดน้ำธรรมชาติทีเดียวด้วยความรุนแรง

" กรี๊ด!ไอ้บ้า!!"

"อ่าส์..ป้า!! ครั้งแรกเหรอ!!" เขามองจุดเชื่อมต่อผสานเป็นหนึ่งเดียวก็ตกใจไม่น้อย และไม่มีเสียงตอบจากเธอ นอกจากหยาดน้ำตาค่อยๆรินไหลอยู่ที่ปลายหางตา ดารินท์ส่ายหน้าไปมาจนเส้นผมยาวสลวยยุ่งเหยิง

"ไอ้บ้า!!! เจ็บ ฮือ จะฆ่าฉันรึไง ฮือ เอาออกก่อน โอ๊ย"

"อย่าดิ้น อย่าขยับ ป้านั่นแหละจะฆ่าผม จะรัดผมให้ขาดตอนนี้ไม่ได้นะโอเค ผมจะค่อยๆ เข้าแล้วออกไม่ได้ ออกได้ก็ต่อเมื่อผมเสร็จ "

ภัทรโน้มใบหน้าลงต่ำ ริมฝีปากสีธรรมาติบถจูบกลีบปากบางสวยตรงหน้า แล้วสอดแทรกลิ้นเข้าควานหาน้ำหวานอย่างช่ำชอง สนองความต้องการของตัวเองในตอนนี้ ทั้งๆที่ปากปฏิเสธก่อนหน้าว่าไม่ชอบกินผู้หญิงอายุมากกว่า แต่ทว่าตอนนี้เขากลับหยุดไม่ได้ และไม่หยุดแน่นอนจนกว่า

ดารินทร์ส่ายหน้าไปมา ขณะที่กำลังปลดกระดุมเสื้อให้ร่างสูง อยู่ๆหัวสมองของเธอก็มโนภาพระดับโฮโลแกรม สติที่ถูกครอบงำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ถูกดึงกลับมาอย่างเร่งด่วน “หยุด!! ฉันต้องหยุด” มือที่ค่อยๆ ปลดกระดุมหยุดนิ่ง จนชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิด

"ช้า เร็วๆหน่อย ผมลงทุนเปิดห้องเพื่อป้าเลยนะ ไหนว่าลีลาดีตกลงเป็นแฟนกันคืนนึงไง เป็นแฟนกันก็ต้องมีอะไรกัน ของเคยๆไม่น่าจะยุ่งยากอะไร"สิ้นเสียงทุ้มก็ตามด้วยเสียงร่ำไห้ทันที

"ฮะฮือๆๆ ให้มันได้หยั่งงี้สิชีวิตของฉัน ฉันเจ็บนะ เจ็บตรงนี้ ฮือๆ " ปลายนิ้วชี้จิ้มตรงอกข้างซ้าย แล้วเธอก็ย่อตัวลงนั่งก้มหน้ากอดหัวเข่าร้องไห้ เปลี่ยนท่าทีอย่างว่องไว

"เฮ๊ย อะไร ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย ถ้าจะมาปลดทรัพย์ โทษทีนะ ผมรู้ทันเล่ห์เหลี่ยม ซวยวะ ไม่น่าหลงกล นึกว่าจะแน่ " เขาส่ายหน้าพร้อมขาที่กำลังจะก้าวออกจากโรงแรมม่านรูด

"เดี๋ยว อยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อย นายจะดื่มอะไร ฉันเลี้ยง แค่อยู่ฟังฉัน อยู่เป็นเพื่อนฉัน ได้โปรด ฉันแก่ นายคงกินฉันไม่ลง ดื่มเป็นเพื่อนฉันนะ ฮือ…” เสียงร้องไห้โฮทำเอาภัทรใจอ่อน

"แค่นี้ใช่มั้ย ก็ได้ เห็นแก่ แก่เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ป้าดื่มอะไรผมจะโทรสั่ง "

"ฮือ…อะไรก็ได้ เอามาเลย ฮือ…"

ไม่ถึงสิบนาทีเครื่องดื่มผสมแอลดอฮอล์เต็มโต๊ะ ดารินทร์นั่งยกขวดเบียร์กระดกดื่มรวดเดียวขวดต่อขวดจน ภัทรต้องแย้งขวดสีเข้มออกจากมือเล็ก

"เฮ้ ป้า!! พอแล้ว จะดื่มให้ตายเลยรึไง"

"ตายก็ดีสิ ดื่มเพื่อลืม ฮือ เอามานี้ "

"จริงๆ แล้วผมไม่จำเป็นต้องอยู่เป็นเพื่อนป้า ไม่ใช่ธุระโครงการอะไรของผม ถ้าป้าดื่มรวดเดียวแบบนี้ไม่ดีแน่"

"นายแฟนหนึ่งคืน นายเป็นห่วงฉันเหรอ "

"เปล่า ผมไม่ได้ดื่มเลย ดื่มไม่ทันป้า ผมเสียเปรียบ "

"ผู้ชายเห็นแก่ตัวทุกคน แม้แต่นาย ไอ้บ้าเอ้ย ตายซะเถอะ " มือเล็กตีรัวไปที่แขนใหญ่

"ป้า มีสติหน่อย ป้า!! ป้า!! ไม่เอาแล้วโว๊ย บ้าว่ะ " เขาลุกยืน แต่ทว่าก็ไม่ได้ออกไป เพราะใบหน้าเรียวเล็กแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ดูโศกเศร้า เสียใจ เธอมองชายหนุ่มตรงหน้า แล้วหน้าก็ฟุบลงบนบ่ากว้าง

"หนูนารักพี่ภูมินะ ทำไมพี่ถึงทิ้งหนูนา เงินทุกบาททุกสตางค์ที่หนูนาเก็บหอมลอมริ้บก็เพื่อชีวิตคู่ของเราสองคน อย่าทิ้งหนูนา หนูนารักพี่ภูมิ ฮือ..." เสียงพร่ำพรรณาจางหาย กลายเป็นวงแขนที่โอบกอดร่างสูง

"ป้า!! อย่าพึ่งหลับ ป้า!! " ภัทรจับบ่าเล็กทั้งสองข้างให้ออกห่าง เขย่าจนศีรษะเล็กสั่นคลอน คนตัวเล็กสลบสไลหลับสนิท แต่เหมือนว่าเธอกำลังตกอยู่ในภวังค์ของความเจ็บปวด

"หนูนารักพี่ภูมิ อย่าทิ้งหนูนา หนูนารักพี่ภูมิ " ส่งเสียงพึมพำไม่หยุดปาก

ภัทรสอดแขนช้อนอุ้มยกร่างอรชรไปนอนราบบนเตียง แล้วพินิจมองดวงหน้าของคนเมาไร้สติสัมปชัญญะ

"เวลาหลับก็น่ารักดีนี่ จะว่าไปก็สวย รูปร่างก็ดี อายุห่างจากผมกี่ปีกัน ไม่น่าจะเกินห้าปี อย่าหาว่าผมเสียมารยาทเลยนะ " ด้วยความสงสัย เขามองหากระเป๋าสตางค์ของเธอ แล้วเดินไปหยิบ มือหนาเปิดกระเป๋าหยิบบัตรประชาชนขึ้นมาดู

"หา!! ปะปะแปดปี ถึงจะดูแก่ แต่ไม่น่าจะห่างกันขนาดนี้ " สายตาคมเข้มมองดูรูปในบัตรประชาชน สลับกับมองเธอที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง รูปในบัตรประชานนั้นดูอ่อนวัยกว่าเพราะไร้เครื่องสำอางค์อยู่บนใบหน้า อีกทั้งการแต่งตัวที่ดูธรรมดา

"เห้ย!! อย่างกับคนละคน " ดวงตาคมเข้มมองร่างอรชรที่นอนอยู่บนเตียง อยู่ๆ เธอก็สะดุ้งตื่นนั่ง ลืมตาโตสาดแววตาวาวโรจน์ และส่งเสียงเกรี้ยวกราดเพ้อหาคนรัก

"พี่ภูมิ หนูนารักพี่ อยู่กับหนูนานะคะ ไอ้บ้าไปตายซะไป!! ไปซิ ไอ้บ้า..ฮือ"แล้วเธอก็ล้มตัวลงนอนต่อ คนหล่อถึงกับสะดุ้งขนลุก

"หลับยังเปลี่ยนโหมด ยัยป้าเป็นเอามาก”ภัทรค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้สะกิดร่างอรชรเบาๆ

"ป้า โชคดีนะ ผมขอตัว "

"อย่าไป อยู่กับหนูนานะ อยู่เป็นเพื่อนหนูนา อย่าทิ้งหนูนา ได้โปรดพี่ภูมิ" เปลือกตาปิดสนิททว่าปลายหางตากับมีหยดน้ำใสๆ ร่วงหล่น คนตัวเล็กที่กำลังนอนหลับคว้าจับแขนใหญ่ในภาพแห่งความฝันนั้นคือพี่ภูมิของเธอ

ภัทรค่อยๆเขยิบเข้าไปใกล้ ยกลำแขนกอดร่างอรชรไว้แนบอกพอหลวมๆ อย่างที่ไม่เคยคิดจะทำกับผู้หญิงคนไหน

"ผมทำกับป้าแบบนี้ได้ยังไง ไม่ใช่นิสัยผม " มือหนาเกรี่ยแก้มนวลแดงเบาๆ

"ขอบคุณค่ะพี่ภูมิ ที่อยู่กับหนูนา" ใบหน้าเรียวเล็กเปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยคราบน้ำตาซุกเข้าหาอกกว้าง

"อุ่นจัง” ลำแขนเล็กสวมกอดร่างสูง เธอโหยหาความอบอุ่นจากชายที่รักและตกลงปลงใจว่าจะแต่งงานกับเขา