ป่าหัวใจไฟกามเทพ

บทย่อ

ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า นิยายก็คือนิยาย... คือเรื่องที่ถูกเสกสรรปั้นแต่งขึ้นจากจินตนาการผู้เขียน แม้จะมีนวนิยายอยู่หลายเรื่องจำลองมาจากเรื่องจริง หรือมีเค้าโครงมาจากเรื่องราวของคนที่มีอยู่จริง สำหรับป่าหัวใจไฟกามเทพ เกิดจากจากจินตนาการล้วนๆ ของผู้เขียนที่ชอบสร้างโลกของตัวเอง โลกที่มีพระเอก-นางเอก โลกที่...แล้ววันหนึ่งทั้งสองก็ครองรักกันตราบนานเท่านาน เรื่องราวความรักของพี่ณัท-หนูอิน จึงถือกำเนิดขณะผู้เขียนต้องการสร้างเสริมกำลังใจให้ตัวเอง เพราะพี่ณัท คือพระเอ๊กพระเอก ส่วนหนูอิน ... ถ้านักอ่านท่านใดอ่านผลงานของผู้เขียนหลายๆ เรื่อง อาจจับจุดได้อย่างหนึ่ง คือนางเอกจะไม่ค่อยสวยเลิศเลอชนิดใครเห็นเป็นตกตะลึงมองตาค้าง แต่จะมาแนวสวยพอประมาณ (จะมีตัวละครอื่นในเรื่องสวยกว่า) ฉลาด น่ารัก มีการศึกษา เรียนเก่ง นิสัยดี แต่ในด้านการใช้ชีวิตค่อนข้างจะซื่อและอ่อนต่อโลก ไม่รู้เล่ห์เหลี่ยมคนที่มาในรูปแบบของมิตร ประมาณว่าตัวเองไม่ได้คิดร้ายกับใคร ก็ไม่น่าจะมีคนมาคิดร้ายด้วย เรียกว่ามองโลก ไม่ค่อยจะมองคนลึกๆ ให้เห็นแง่มุมร้ายๆ จะมองแต่ส่วนดี เป็นเหตุให้ต้องตกอยู่ในสถานการณ์หมิ่นเหม่ คับขันได้ง่าย แต่นางเอกก็คือนางเอก พอเข้าที่คับขันก็มักจะมีอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วย อัศวินที่ว่านี้แน่นอนสิว่าจะต้องเป็นพระเอก อาจฉายเดี่ยว หรือมีผู้ช่วยเป็นกองหนุน อย่างพี่ณัทก็มีคุณโป้งคอยระวังหลัง ตัวละครอย่างแพ็ตซี่ ในโลกจริงๆมีเยอะ ถึงว่าอาจจะไม่ร้ายกาจเท่า แต่ที่ร้ายกว่าก็น่าจะพอมี มักคิดว่าตัวเองคือนางเอก คือผู้ถูกกระทำ จะไม่หยุดมองเข้าในจิตใจตัวเองว่าจริงแท้แล้วนั้นมีจิตใจหยาบช้า มีสัญชาตญาณของสัตว์ร้าย เห็นแก่ตัว รักตัวเองมากจนไม่รู้จักคำว่าเผื่อแผ่ เวลาทำอะไรให้สิบก็จะเอาคืนร้อย หว่านหญ้าแต่อยากเก็บผลแอปเปิ้ล คนลักษณะนี้เมื่อถึงคราวต้องชดใช้กรรม หรือต้องตกทุกข์ได้ยากมักโทษคนอื่น ไม่เคยโทษตัวเอง ชอบอ้างนั่นอ้างนี่ให้การกระทำผิดๆ หรือการกระทำน่าตำหนิของตัวเองกลายเป็นถูก และได้รับคำชม พล่ามมามากแล้ว ถึงเวลาอำนวยอวยพรให้นักอ่านทุกท่านจงมีแต่ความสุข และสนุกกับการอ่านในแต่ละบรรทัด มีบันทึกไว้ที่ไหนสักแห่ง... การอ่านไม่ทำร้ายใคร เพราะฉะนั้นจงอ่าน อ่าน และอ่านให้เกินแปดบรรทัดต่อวัน แล้วจะรู้ว่าการอ่านนั้นมีประโยชน์ รัก และขอบคุณทุกๆท่าน พันแสงจันทร์ โปรย ณัทธร มณฑารพ (ณัท) พ่อหม้ายลูกติดวัย 32 เจ้าของไร่มณฑาธารผู้รักลูกกำพร้าแม่ของเขาเป็นแก้วตา เป็นคนจิตใจมั่นคง เผชิญกับอุปสรรคและปัญหาต่างๆ ที่ถามโถมเข้ามาในชีวิตอย่างมีสติ ด้วยรูปลักษณ์ที่หล่อเหลา เป็นชายหนุ่มที่มีเสน่ห์ดึงดูด แถมเป็นเจ้าของไร่ใหญ่โต ทำให้มีผู้หญิงหวังจะพิชิตทั้งกายใจเขาอยู่ไม่น้อย ทว่าหัวใจรักแท้ของเขาจะอยู่ที่ผู้หญิงเพียงคนเดียว อนิลทิตา พิรุฬพร (อิน) หญิงสาวผู้ถูกโชคชะตาเล่นตลกในเรื่องของหัวใจ เพียงแรกพบหัวใจสาวก็สลักชื่อผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายที่เธอรู้ดีว่าไม่มีวันได้ครอบครองเป็นเจ้าของเขาไม่ว่าในทางใด ..................... ตัวอย่างช่วง...วาบหวาม เธอเริ่มรู้สึก... เริ่มรับรู้ในความตึงคับจากสิ่งที่ล่วงล้ำ ยึดพื้นที่เพื่อการครอบครองในกายเธอ “พี่...ณัท” เสียงเรียกเขาแทบจะฟังเป็นคราง “จ๋า!” ณัทธรครึมครางรับ ความแข็งแกร่งคืนสู่ตัวเขารวดเร็วอย่างที่ไม่เคยเป็นนับแต่พ้นช่วงวัยรุ่น เขารู้ และตั้งใจแน่วแน่ จะไม่ทำให้เจ้าสาวของเขาผิดหวังซ้ำสอง ความรู้สึกของอนิลทิตาห่างไกลความผิดหวัง เจ้าบ่าวของเธอทำให้เธอเรียกชื่อเขาด้วยเสียงครวญคราง ความปรารถนารุนแรงที่ถูกปลุก ความตื่นเร้าที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน ทำให้เธอรู้จักที่จะเคลื่อนไหวกายโต้ตอบเขา และไม่น่าเชื่อว่าเขากับเธอจะสามารถสอดประสานคล้องจองไปในท่วงทำนองเดียวกันได้ดีขนาดนี้ “อิน...อินจ๋า!” สะโพกของเธอถูกยึดมั่นก่อนเขาจะถาโถมเข้าหาด้วยจังหวะหนักหน่วง ความรัก ความใคร่โจนทะยานอยู่ในคลื่นหฤหรรษ์ “พี่ณัท...พี่ณัท!” “พี่รู้จ้ะ...พี่รู้คนดี” ถ้าอนิลทิตาจะลุ่มหลงในทุกจังหวะการเคลื่อนไหวของเขา ณัทธรก็คลั่งไคล้ในทุกเสี้ยววินาทีที่ได้สัมผัสความเร่าร้อนอ่อนหวานยามที่เขาฝากฝังตัวลงสู่ความคับแน่นที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา ความปวดร้าว โหยหา ความอิ่มเอมจนสุดพรรณนา นำพาหนุ่มสาวให้ลอยลิ่วๆ ไปกับกระแสธารพิศวาสอันเชี่ยวกราก ตัวอย่างช่วงดราม่า “พี่รู้ว่าอินยังสับสน” เสียงห้าวมีกังวานพูดขึ้น นั่นแหละหน้าที่ออกจะขาวใสกว่าปกติเพราะไม่ได้โดนแดดโดนลมเป็นเวลากว่าสัปดาห์จึงหันขวับมา “อินไม่ได้สับสน!” “อย่างนั้นหรือ ถ้าไม่สับสนก็แปลว่าดันทุรังเพราะรู้สึกผิดอย่างที่คุณอาว่า” “ทำไมจะต้องรู้สึกผิด ในเมื่ออินอยู่ของอินเฉยๆ ไม่เคยพยายามจะทำอะไรให้...ใครมารู้สึกยังไงด้วย” “ถ้าอย่างนั้นโกรธพี่เรื่องอะไร” “ใครว่าโกรธ อย่ามาหาเรื่องนะ!” “พี่ว่าอยู่นี่ไง ไม่ได้หาเรื่องด้วย” “ใช่ซี คุณมันวิเศษทุกอย่างนี่” “พี่จะไม่เถียงกับอิน จะไม่พูดอะไรอีกแล้ว ถ้าอินคิดว่ายังไงก็เมตตาพี่ไม่ได้ ไม่มีวันทำใจยอมรับพี่เป็นคู่ชีวิตอินได้ ไม่ว่าจะอีกกี่สิบปี เพราะความเขลาของพี่ที่เคยหลงความงามของพี่สาวอินวูบหนึ่ง ก็ช่วยมองหน้าพี่ แล้วพูดออกมา... ‘ไปซะ’ แล้วพี่จะไม่เสนอหน้ามาให้อินระคายตาอีกเลย” เธอมองหน้าคมสัน แล้วพูดว่า “ไปซะ” ด้วยเสียงที่ฟังว่าถูกเค้นจากลำคอ ณัทธรมองหน้าที่วางอยู่บนหมอนราวสองสามอึดใจก็หันหลังเดินออกประตูไปเงียบๆ ทันที่ที่ร่าสูงลับสายตา อนิลทิตาก็พลิกตัวหันหน้าเข้าฝาแล้วสะอื้นออกมา เธอไม่รู้เลยจริงๆ ว่าน้ำตาไหลมาเทมาจากไหน แต่ทุกครั้งที่หลุดเสียงสะอื้นทั้งที่กำหมัดอุดปากเอาไว้แล้ว ความเจ็บปวด ก็เหมือนจะทิ่มแทงให้เลือดโซมใจ ยิ่งพร่ำบอกตัวเองว่า เขาไปแล้ว ไปจริงๆ ไปตามที่เธอได้ออกปากไล่ ประสาคนทะนง ก็ยิ่งเหมือนมีใครมาปลิดหัวใจจากขั้ว ตัวอย่างช่วงเจ็บปวด อนิลทิตานิ่ง แทบลืมหายใจ เมื่อรับรู้ในอาการคล้ายปลาตอดตอดในท้อง ลูกจ๋า... นี่แม่นะ พ่อของลูกก็อยู่ตรงนี้ ได้แต่บอกลูกในใจขณะมือวางเรียวที่ฝ่ามือเริ่มด้านลงบนแผ่นอกที่ยังกว้างแม้จะเริ่มผ่ายผอม จากน้ำหนักที่ลดลง อนิลทิตามองร่างที่แสนรัก มองหน้าคมสันที่เคยยิ้มหัว ร่างนี้ยังมีชีวิต แต่ดวงตาคมที่เคยมองเธออ่อนเชื่อม เคยออดอ้อนเว้าวอน และปรือปรอยยามร่วมรักกัน กลับปิดสนิท เหมือนกับว่าความเข้มแข็งได้ถึงจุดอิ่มตัว ร่างบางที่ยืนหยัดอย่างเข้มแข็งมาได้เกือบห้าเดือนฟุบลงบนเตียงใกล้แขนทอดยาวของสามีที่รัก แล้วสะอื้นจนตัวโยน เพียงคิดไปว่าอาจจะไม่มีวันที่ร่างเหยียดยาวจะลุกขึ้นมาได้อีก ไม่มีวันที่เธอจะได้เห็นสายตาฉายแววรักใคร่เอ็นดู บางครั้งก็ปรายมาอย่างยั่วๆ และมากครั้งที่ดวงตาคมสีน้ำตาลจัดฉายแววเข้มลึก ด้วยอารมณ์ปรารถนาแรงกล้ายามมองร่างเปลือยของเธอ จะไม่ได้ยินเสียงหัวเราะรื่นหูน่าฟัง ไม่ได้ยินเสียงพูดมีกังวาน... “ตื่นสิ...คะ...ลุกขึ้น...มา...สิคะ” แรงอัดอั้นจากความทุกข์โศกนับแต่รับรู้อาการสามีตกอยู่ในภาวะโคม่า จากความเจ็บปวดที่พยายามเข้มแข็ง เพื่อจะยืนหยัดอยู่ให้ได้อย่างมั่นคงแทนคนที่ลงไปนอนไม่ยอมตื่น ถูกระบายออกมาในรูปน้ำตา และเสียงสะอื้นไห้ มือบางวางบนร่างไม่ไหวติงกำทุบลงไปบนอกกว้างครั้งแล้วครั้งอีก “อย่าทำอย่าง...นี้กับ...อินอย่าทำ...อย่างนี้!” เสียงพูดปนสะอื้นขาดเป็นห้วง มือน้อยที่กำเป็นหมัดหลวมทุบลงบนอกแข็งเริ่มโรยแรงไปกับเสียงสะอื้น “ไม่มี...พี่ณัทแล้วอินจะ...อยู่ยังไง... ลูก...ของเรา....ล่ะพี่ณัทไม่อยาก... เห็นหน้าแกหรือยังไง... พี่ณัทขา...ถ้ารักเมียก็...สู้สิคะ สู้....กับอะไรก็ตามที่...ทำให้พี่ณัท...กลับมาหาอิน...ไม่ได้...กลับมาหาอิน!” ตุบ! หมัดน้อยๆ มีแรงประเคนลงบนแผ่นอกกว้างเพิ่มขึ้นจากความคับแค้น