แม่เลี้ยงคนใหม่

ร่างสูงใหญ่ในชุดนอนเสื้อยืดสีขาวกางเกงขายาวสีน้ำตาลตัวโคร่งสบายๆ เดินกอดอกออกมามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวรายล้อมพระจันทร์ดวงกลมโต เขายืนมองท้องฟ้าแน่นิ่งอยู่พักใหญ่ด้วยกำลังครุ่นคิดเรื่องที่ตัดสินใจลงไป

ดวงตาคมเริ่มหลุบลงต่ำแล้วถอนหายใจเพราะตอนนี้เริ่มคิดว่าตัวเองกำลังคิดผิดที่ไปให้ความหวังชบาแก้วทั้งที่ในใจตอนนี้ยังไงเขาก็ทำใจรับเธอเข้ามาเป็นภรรยาไม่ได้อยู่ดี

แม้นรูปร่างหน้าตาของหญิงสาวจะดูจิ้มลิ้มน่ารักน่ามองถูกตาต้องใจเขาเพียงใด ทว่าระดับสติปัญญาและการวางตัวก็ยังไม่สามารถเทียบเท่าพี่สาวของเธอได้ หวังว่าสิ่งที่เขากำลังจะให้เธอได้เผชิญจะทำให้หญิงสาวถอดใจและหนีกลับไปโดยที่ไม่ต้องให้เขาคิดหาวิธีไล่ให้เหนื่อย

เช้านี้ขับรถมาจอดที่หน้าเรือนใหญ่ได้ชบาแก้วก็รีบถือกระเป๋าโน๊ตบุ๊คเดินเข้าไปในเรือนใหญ่ทันที ก้าวผ่านประตูได้ไม่กี่ก้าวก็เห็นพ่อเลี้ยงหนุ่มแต่งตัวด้วยชุดทำงานเต็มรูปแบบเตรียมพร้อมที่จะออกไปทำงานเรียบร้อยแล้ว

“สวัสดีตอนเช้าค่ะพี่ใหญ่” ยกมือสวัสดีอีกฝ่ายอย่างอ่อนช้อยและนอบน้อมที่สุดเท่าที่จะทำได้

“คุณควรจะเรียกผมว่าพ่อเลี้ยง” เขาเดินผ่านหญิงสาวตัวเล็กในชุดเดรสสั้นสีขาวพร้อมกับมองเธอด้วยหางตาก่อนจะไปนั่งทิ้งตัวอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่

ชบาแก้วรีบเดินไปยืนตัวตรงอยู่ตรงหน้าพ่อเลี้ยงหนุ่ม “พี่พลอยบอกให้แก้วเรียกแบบนี้ค่ะ เราจะได้สนิทกันเร็วๆ แก้วมีโน๊ตบุ๊คของตัวเองด้วย จะให้แก้วช่วยงานอะไรบอกได้เลยนะคะ”

“คิดว่าตัวเองฉลาดพอที่จะช่วยผมรับผิดชอบงานใหญ่ๆ ได้เหรอ”

“แก้วยอมรับว่าตอนนี้แก้วอาจจะฉลาดน้อย แต่แก้วก็จะพยายามหาความรู้ใส่หัวเยอะๆ คนเรามันพัฒนากันได้นะคะ แก้วไม่เก่งเท่าพี่ว่านก็จริง แต่แก้วก็เป็นน้องของพี่ว่าน แก้วคิดว่าแก้วน่าจะมีดีเอ็นเอความฉลาดเหมือนพี่ว่าน แค่ต้องพัฒนาตัวเองอีกมากๆ เท่านั้น แต่แก้วไม่รู้ว่าต้องพัฒนาอีกนานเท่าไหร่ถึงจะฉลาดพอที่พี่ใหญ่จะชอบ แต่แก้วจะพยายามฉลาดให้ได้เร็วที่สุดค่ะ”

“หึ่...” คำพูดของเธอเป็นที่น่าขบขันให้เขาไม่น้อย ยิ่งเห็นเธอพูดมากจนน่ารำคาญเช่นนี้เขายิ่งไม่อยากให้เธออยู่ใกล้

ชบาแก้วมองสิงหราชด้วยแววตาฉงนเมื่อเขาลุกเดินมาดึงกระเป๋าโน๊ตบุ๊คจากมือของเธอไปวางไว้ที่โต๊ะตัวเล็กหน้าโซฟา

“ไอ้นั่นไม่ต้องใช้หรอก แล้วชุดที่คุณใส่มาวันนี้ไม่ได้เหมาะกับงานที่ผมจะให้ไปทำเลยสักนิด”

“ทำไมล่ะคะ” เอ่ยถามขณะเดินตามหลังสิงหราชออกไปที่หลังบ้าน

“เห็นไหม?”

“อะไรคะ” ชบาแก้วมองไปที่พื้นที่โล่งหลังบ้านที่เดาได้ว่าน่าจะเป็นพื้นที่ที่เคยปลูกผักสวนครัวอะไรสักอย่าง แต่ตอนนี้ไม่มีพืชผักเหล่านั้น แล้วเขาพาเธอมาดูเพื่ออะไร

“เอาจอบที่วางอยู่ตรงนั้นปรับหน้าดินให้เสมอกันให้เสร็จภายในวันนี้”

“เอ่อ...แล้วทำยังไงคะ” มองไปที่จอบแล้วมองไปยังพื้นที่บริเวณที่เธอต้องปรับหน้าดิน แม้จะคำนวณพื้นที่ด้วยตาเปล่าไม่เก่งแต่ก็พอจะมองออกว่าบริเวณที่เธอต้องจัดการมากกว่าหนึ่งไร่แน่นอน

“คุณบอกว่าความฉลาดของคุณพัฒนาได้ คิดเอาเองแล้วกัน แล้วตอนเย็นผมจะรีบกลับมาดู ถ้าคุณทำไม่เสร็จภายในวันนี้ก็เก็บกระเป๋าแล้วกลับบ้านไปซะ ตกลงไหม?”

“นี่มันน่าจะเป็นไร่เลยนะคะ”

สิงหราชไม่คิดต่อความยาวกับชบาแก้ว เขายกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินหันกลังออกไปไม่คิดจะหันกลับไปมองคนที่ยืนหน้าเสียแม้แต่หางตา ยิ่งเห็นเธอมีสีหน้าไม่มั่นใจมากเท่าไหร่ เขาก็รู้ตัวว่าจะสลัดเธออกไปจากที่นี่ได้เร็วเท่านั้น

“ปรับหน้าดินให้เสมอกัน ทำยังไง?” พึมพำขณะยกด้ามจอบขึ้นมาตั้งเอาไว้แล้วมองรอบๆ อีกครั้ง เธอรู้วิธีใช้จอบ แต่ไม่รู้ว่าต้องขุดดินยังไงให้ได้อย่างใจที่สิงหราชต้องการ เขาแกล้ง! คำนี้ผุดเข้ามาในหัว ใช่เขาต้องแกล้งเธอแน่ๆ

“คิดว่าแก้วจะยอมแพ้ง่ายๆ หรือไงคะ ไม่มีทางซะหรอก”

“แก้ว ทำอะไรอยู่เหรอ”

หันขวับไปตามเสียงเรียก”อ้าวพี่พลอย ยังไม่ได้ไปทำงานเหรอคะ” เห็นพลอยนารีเดินเข้ามาหาก็ยิ้มหน้าบาน เพราะรู้ว่ากำลังจะมีตัวช่วย

“คุณแม่ให้พี่แวะมาดูเราก่อนน่ะสิ แล้วนี่ทำอะไร”

“พี่ใหญ่ให้แก้วใช้จอบปรับหน้าดินทั้งหมดนี้เลยค่ะ มันต้องทำยังไงถึงจะเสร็จไวๆ คะพี่พลอย มีทางลัดไหมคะ”

“ว่าแล้วเชียว โดนแกล้งแล้วสิท่า แล้วพี่ใหญ่สั่งเราว่าไง”

“บอกว่าให้ปรับหน้าดินให้เสร็จภายในวันนี้”

“ไม่ได้ห้ามให้ใครมาช่วยใช่ไหม”

“ไม่ได้ห้ามอะไรนะคะ”

พลอยนารีรู้ดังนั้นก็ล้วงมือถืออกมาจากกระเป๋ากางเกงและต่อสายหาใครบางคนทันที หลังจากนั้นไม่ถึงสิบนาทีก็มีรถไถสีน้ำเงินสองคันวิ่งตามกันมาจอดที่หลังเรือนใหญ่

“พวกเค้ามาทำอะไรคะ”

“มาช่วยแก้วไง” พลอยนารีรีบจูงมือชบาแก้วมาทำความรู้จักกับนพดลและคำปัน

“นี่ลุงคำปันเป็นหัวหน้าคนงานที่ดูแลพวกเครื่องยนต์การเกษตร ส่วนนี่พี่ดลเป็นผู้จัดการสวนป่าหลานชายลุงคำปัน”

“สวัสดีค่ะ หนูชื่อแก้วมาที่นี่เพื่อแต่งงานกับพี่ใหญ่ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักลุงคำปันกับพี่ดลนะคะ”

“แต่งงาน/แต่งงาน!!!...”

ทั้งสองรีบรับไหว้หญิงสาวหน้าตาน่ารักน่าชัง ทั้งยังมีสีหน้าตกใจที่เธอบอกว่าจะมาแต่งงานกับพ่อเลี้ยงของไร่

“ไม่ต้องตกใจค่ะ ที่แก้วบอกนั่นแหละค่ะ ที่พลอยโทรให้ทั้งสองคนมาก็เพราะอยากจะให้ช่วยไถที่ปรับหน้าดินให้หน่อยน่ะค่ะ” พลอยนารีขบขันกับคำพูดชบาแก้ว เธอเองก็ไม่คิดว่าชบาแก้วจะตรงไปตรงมาได้น่าเอ็นดูขนาดนี้

“ใช่ค่ะ พี่ใหญ่ให้แก้วใช้จอบปรับหน้าดินให้เสร็จภายในวันนี้ แต่แก้วคิดว่าแก้วคงทำไม่เสร็จ รบกวนด้วยนะคะ” เธอก้มหัวให้คนทั้งสองประหงกๆ

“ยินดีครับที่แต่นี้ใช้รถไถสองคันครึ่งชั่วโมงก็เสร็จครับ”

สองอาหลานเดินหันหลังกลับไปที่รถไถ และต่างก็มองหน้ากันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยด้วยไม่ยักรู้มาก่อนว่าจะมีแม่เลี้ยงของไร่คนใหม่แล้ว

หลังจากพลอยนารีขอตัวไปทำงาน ชบาแก้วก็ถือวิสาสะเข้าครัวของเรือนใหญ่เพื่อหาอะไรทำให้คำปันและนพดลได้รับประทานเป็นของตอบแทนความเหนื่อย แต่ดูท่าในตู้เย็นจะไม่มีอะไรเลยนอกจากน้ำเปล่า

“อยู่ยังไงของเค้าเนี่ย” เธอเกาหัวแกรกๆ จากนั้นจึงรีบออกจากบ้านแล้วขับรถออกไปจากไร่เพื่อหาซื้อของที่อยากได้

ขับรถตามจีพีเอสในมือถือมาได้ร่วมสิบนาทีก็มาถึงร้านสะดวกซื้อในตลาดเล็กๆ เธอเดินเลือกของอยู่ในร้านสะดวกซื้อกับตลาดสดครู่หนึ่งก็ได้ของที่ต้องการแล้วจึงรีบกลับไปที่ไร่ กลับมาถึงก็เห็นพื้นที่หลังบ้านถูกไถจนพื้นดินเสมอกันเรียบร้อยแล้ว

“โห เร็วมากเลยค่ะ นี่เครื่องดื่มแล้วก็ขนมหวานค่ะ” ชบาแก้วยื่นถุงที่มีเครื่องดื่มชูกำลังและขนมหวานอีกสองสามอย่างให้กับคำปัน

“ขอบคุณครับ เอ่อ...แล้วนี่คุณแก้วจะแต่งงานกับพ่อเลี้ยงเมื่อไหร่ครับพวกผมไม่เห็นรู้เรื่องนี้กันมาก่อนเลย” คำปันถือโอกาสถามว่าที่แม่เลี้ยงคนใหม่ของไร่เสียเลย นึกในใจว่าพ่อเลี้ยงสิงหราชนี่ก็ตาถึงเลือกว่าที่ภรรยาที่ทั้งเด็กและสวยน่ารักมารยาทดีกว่าคนเก่าหลายเท่าอีกด้วย