บทที่1

“เธอแน่ใจนะว่าจะไม่มาสร้างความวุ่นวายให้ฉันทีหลัง เพราะว่าหลังจากที่ฉันก้าวขาออกไปจากที่นี่ นั่นจะเท่ากับว่าเรื่องเมื่อคืนมันจะไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน” เมื่ออีกคนตอบกลับมาด้วยการพยักหน้า เขาจะทำอะไรได้นอกจากลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าแล้วรีบพาตัวเองกลับออกมาอย่างรวดเร็วด้วยกลัวว่าจะมีใครบังเอิญมาเห็นแล้วเรื่องที่ทำท่าว่าจะจบลงง่ายๆ จะไม่เป็นไปตามนั้น

ในเมื่อเขาเปิดโอกาสให้เรียกร้องแต่หล่อนไม่เอาเองมันก็ไม่ใช่ความผิดของเขา เธอเลือกที่จะไม่รับเงินนั่นก็เท่ากับว่าทุกอย่างก็ขอให้จบลงเพียงเท่านี้ จากนี้ไปเขาจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นให้หมด!

จะคิดเสียว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น!

“เดชคะ!” ภาพของคนรักที่โผเข้ามากอดทันทีที่พบหน้าสร้างความตกตะลึงแก่คนที่หายตัวไปค่อนคืนไม่น้อยเมื่อมาถึงบริเวณหน้าบ้าน จนเมื่อหันไปเห็นสภาพรถของตัวเองเข้า ถึงได้เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงได้มารวมตัวกันที่นี่ นั่นคงเป็นเพราะความเป็นห่วงที่มีอย่างไม่ต้องสงสัย ยิ่งได้รู้แบบนี้เขายิ่งรู้สึกต่อคนตรงหน้าเป็นเท่าตัว

“คุณหายไปไหนมา รู้ไหมว่านุชกับคุณพ่อคุณแม่เป็นห่วงแค่ไหน” คนถูกถามยิ้มได้เมื่อได้เห็นท่าทีห่วงใยจากคนรักที่มอบให้ อย่างน้อยเธอก็ยังเป็นห่วงกันอยู่ ถึงจะไม่ยอมแต่งงานกับเขาก็เถอะ

ความจริงแล้วมันไม่ใช่ความผิดของเธอเลยสักนิดที่ยังไม่พร้อม แต่เป็นเขาเองที่ใจร้อน เอาแต่ใจตัวจนลืมคิดถึงความรู้สึกเธอ

“เมื่อคืนผมเมาแล้วรถเกิดอุบัติเหตุ ผมไม่อยากทำให้ทุกคนตกใจเลยไปนอนบ้านไอ้ภีมมา ขอโทษครับที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง”

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ทำพ่อกับแม่ใจหายหมด หนูนุชเขาเป็นห่วงแกมากเลยนะรู้ไหม ทีหลังมีอะไรก็คุยกันดีๆ อย่าใช้อารมณ์แก้ปัญหาแบบนี้อีก” ปวีณ์นุชยิ้มรับก่อนจะจูงมือคนรักมาหาที่เงียบๆ เพื่อปรับความเข้าใจถึงเรื่องเมื่อคืน

“นุชขอโทษนะคะ” หากไม่เป็นเพราะเธอ อุบัติเหตุก็อาจไม่เกิดขึ้นกับคนรัก ปวีณ์นุชจึงเลือกที่จะโทษตัวเอง แต่หากจะให้เธอเปลี่ยนใจยอมแต่งงานกับเขาตอนนี้เธอก็คงไม่ทำ ไม่ใช่ว่าเธอไม่รักเขา แต่เป็นเพราะเธอกับเขาล้วนแต่อายุน้อยด้วยกันทั้งคู่ เธออยากใช้ชีวิตอิสระให้มากกว่านี้ อย่างน้อยก็จนกว่าเธอและเขาจะเรียนจบ

“นุชตัดสินใจแล้วค่ะ เราไปเรียนต่อที่อังกฤษด้วยกันนะคะ เรียนจบเมื่อไหร่นุชสัญญาว่าจะให้คำตอบคุณอีกครั้งเรื่องแต่งงาน” ธีรเดชยิ้มเมื่อได้ยิน ก่อนที่เขาจะคว้าตัวคนรักมากอดในนาทีต่อมา

“ตกลงครับ! ผมจะไปกับนุช ผมรักนุชนะครับ ถ้านุชอยากให้รอ...ผมก็จะรอ” หญิงสาวเพียงแต่ยิ้มรับ ไม่ได้บอกรักเขากลับไปเพราะเธอยังไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่มีต่อธีรเดชนั้นมันเป็นความรักในรูปแบบไหนกันแน่ และสี่ปีหลังจากนี้เธอจะใช้ทุกนาทีเพื่อค้นหาคำตอบให้ตัวเอง และไม่ว่าสุดท้ายแล้วคำตอบของเธอจะออกมาในรูปแบบไหน เธอก็อยากให้เขาเคารพการตัดสินใจของเธอ เพราะอย่างน้อยๆ ก็เพื่อความสัมพันธ์ที่เคยดีงาม

ม่านไหมถึงกลับจับไข้ ตลอดสามวันที่ผ่านมาเด็กสาวนอนซมด้วยพิษไข้ ขณะที่ข่าวการไปเรียนต่อของลูกชายคนใจร้ายก็แพร่สะพัดไปพร้อมกัน หญิงสาวไม่ได้มีความรู้สึกใดกับเรื่องราวที่ได้รู้ เพราะแค่ต้องนอนร้องไห้ให้กับความสาวที่เสียไปเธอก็แทบไม่เหลือเรี่ยวแรงจะไปคิดถึงได้อีก ยังไงชีวิตก็ต้องเดินต่อ ไม่มีประโยชน์ที่จะไปคร่ำครวญถึงสิ่งที่เสียไป เพราะไม่ว่ายังไงก็เรียกคืนกลับมาไม่ได้

สิ่งเดียวที่เธอพอจะทำได้ในตอนนี้คือทำใจ คิดเสียว่ามันคือเวรกรรมที่ทำให้เธอต้องไปรักผู้ชายใจร้ายแบบนั้น

ใช่! เธอแอบรักลูกชายเจ้าของไร่ตั้งแต่วันแรกที่เจอ หากแต่ความรักของเธอนั้นเป็นไปได้เพียงรักข้างเดียวที่เขาจะไม่มีวันรู้ เพราะเธอรู้ตัวดีว่าตัวเองกับเขาต่างกันแค่ไหน ไม่มีวันที่เขาจะมาสนใจหลานสาวคนงานอย่างเธอ ไม่มีวันที่รักครั้งนี้จะสมหวังเหมือนในนิยายที่ใครต่อใครชอบอ่าน