บทนำ

บทนำ

แรงขยับโยกที่รุนแรงราวกับพายุลูกใหญ่ที่โหมกระหน่ำส่งผลให้ร่างบอบบางของเด็กสาวที่เพิ่งจะอายุครบยี่สิบไม่ได้เพียงไม่กี่วันสั่นไหวท่ามกลางเสียงครางกระเส่าที่ไม่รู้แน่ชัดว่าเป็นของใคร สิ่งเดียวที่รู้คือจุดหมายปลายทางของสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ขณะนี้นั้น คือความสุขสมที่ ‘เขา’ จะไม่มีวันลืม...

“อ่าส์! แน่นชิบ! อ้าขาหน่อย!” เสียงเข้มกระซิบบอกก่อนจะเพิ่มแรงขยับโยกเมื่อเริ่มรู้สึกว่าคนใต้ร่างใกล้จะถึงฝั่งฝันเต็มที ในขณะที่เขายังไม่อยากสุขสมง่ายๆ ในตอนนี้ ไม่นานร่างเล็กก็กระตุกเกร็งไปพร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นแข่งกับสายฝนด้านนอก

เขาปล่อยให้หล่อนชิงตัดหน้าไปก่อนได้ไม่นานก็กระตุกเกร็งตามไปติดๆ พร้อมกับปลดปล่อยสายธารให้ไหลทะลักเข้าสู่ร่างกายที่ได้พิสูจน์ด้วยตัวเองเมื่อครู่นี้ว่ามันทั้งสดและสะอาดมากเพียงใด

ซ้ำยังไร้ซึ่งการป้องกันอย่างที่ควรเป็น

มันเป็นเช้าที่เรียกว่าวันโลกาวินาศก็ไม่ผิด เมื่อจู่ๆ ‘เขา’ ต้องตื่นมาพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในกระท่อมท้ายไร่โดยที่ข้างกายมีร่างบอบบางของหลานสาวคนงานในไร่นอนสะอื้นอยู่ข้างๆ กาย

“ม่านไหม!” เขาจดจำหล่อนได้ทันทีที่เห็น แน่นอนคำว่าตกใจยังน้อยไปด้วยซ้ำ กับสิ่งที่เริ่มจะเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ตรงหน้าในตอนนี้

“นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น!”

คำถามที่ดังขึ้นมาพร้อมกับภาพความทรงจำล่าสุดที่พอจะนึกออก เขาจำได้แต่เพียงว่าเมื่อคืนเขารวบรวมความกล้าไปขอ ปวีณ์นุช คนรักสาวที่คบหาดูใจกันมานานถึงสี่ปีแต่งงาน แต่กลับถูกอีกฝ่ายปฏิเสธพร้อมกับให้เหตุผลว่าเธอยังไม่พร้อม เพราะยังมีความฝัน ยังอยากใช้ชีวิตอิสระต่อไปอีกหน่อย สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขาใช้เหล้าเพื่อแก้ปัญหา จากนั้นก็จำไม่ได้แล้วว่าทำไมเรื่องมันถึงได้มาจบลงบนเตียงในกระท่อมหลังนี้ได้ และคนที่น่าจะไขข้อสงสัยในเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นให้เขาได้รู้ เห็นทีคงจะมีแค่คนข้างกายเท่านั้น

“เมื่อคืนระหว่างทางกลับบ้านไหมเห็นรถของคุณเดชเสียหลักตกลงไปอยู่ที่คูน้ำข้างทางเข้าไร่ ไหมก็เลยจอดช่วยค่ะ แต่เพราะฝนตกหนักไหมก็เลยพาคุณมาพักที่บ้านก่อน” จากนั้นเขาก็เริ่มจู่โจมเธอด้วยจูบ ซ้ำยังเรียกหาแต่คนรักออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้ว่าเธอจะพยายามดิ้นรนขัดขืนเท่าไหร่ แต่เรี่ยวแรงของผู้หญิงตัวเล็กๆ ก็ไม่อาจเทียบกับคนที่ตัวโตกว่า แถมยังมีพละกำลังมากกว่าอย่างเขาได้

คำอธิบายนั้นค่อยๆ เรียกความทรงจำที่ขาดหายให้กลับเข้าที่เข้าทางอีกครั้ง มันทำให้คนพลาดท่าต้องยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองแรงๆเพื่อระบายอารมณ์หงุดหงิดที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

“แล้วนี่ป้าเธอไปไหน!” เชื่อเถอะว่าหากอีกฝ่ายอยู่ที่นี่ด้วย คงไม่มีทางปล่อยให้เรื่องบ้าๆ พวกนี้เกิดขึ้น

“ปะ...ป้าไปงานบุญค่ะ พรุ่งนี้ถึงกลับ” ทุกอย่างมันเข้าทางไปหมด แม้จะรู้ว่าหล่อนคงไม่คิดสั้นทำเรื่องแบบนี้เพื่อจับเขา แต่ก็อดระแวงขึ้นมาไม่ได้ และหากเรื่องนี้รู้ไปถึงหูแม่ของเขาล่ะก็ ชีวิตเขามีหวังคงต้องจบสิ้น เพราะท่านเกลียดคนไม่มีความรับผิดชอบเข้าเส้น ท่านคงไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ สุดท้ายแล้วเขาอาจต้องแต่งงานกับเด็กนี่ ซึ่งเขายอมให้เรื่องบ้าๆ แบบนั้นเกิดขึ้นกับชีวิตของตัวเองไม่ได้

เหตุผลข้อแรกคือเขาไม่ได้รักเธอ

และอีกเหตุผลที่สำคัญกว่าอะไรทั้งหมด...นั่นคือเขามีคนรักอยู่แล้ว และเขาก็รักเธอมากด้วย รักมากถึงขนาดวางแผนอนาคตที่กำลังจะมีร่วมกันไปไกลมากแล้ว เพราะอย่างนั้นถ้าคนตรงหน้าต้องการให้เขารับผิดชอบเธอด้วยทั้งหมดในชีวิตก็ฝันไปได้เลย เพราะว่ามันจะไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ ไม่มีวัน

“เธอต้องการเท่าไหร่” คำถามที่จู่ๆ ก็ดังขึ้นเรียกเอาสายตาของคนที่กำลังชอกช้ำกับความสาวที่เสียไปให้เงยขึ้นในทันที แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไร เขาก็เลือกที่จะพูดต่อ ไม่แคร์ว่าคนฟังจะรู้สึกยังไง

“ฉันคงรับผิดชอบเธอได้แค่นี้ เธอเองก็น่าจะรู้ว่าเมื่อคืนฉันเมา เพราะฉะนั้นเพื่อเป็นการแก้ปัญหา ฉันยินดีจ่ายเท่าที่เธอต้องการ ขอแค่อย่างเดียว อย่าให้ใครรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเด็ดขาด!” ทุกคำชัดเจนว่าเขาไม่ต้องการรับผิดชอบด้วยวิธีการอื่นใดนอกเหนือจากนี้ หากแต่เธอเองถึงแม้จะยากไร้ แต่ก็ไม่คิดขายความสาวเพื่อแลกเงิน

“มะ...ไหมไม่อยากได้ค่ะ คุณเดชไม่ต้องห่วงนะคะ จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ ไหมจะไม่บอกใครค่ะ” จะเอาอะไรกับคนที่ไม่แม้แต่จะชายตามองกัน ซึ่งสำหรับเขาเธอคงเป็นได้แค่มดปลวกที่น่ารำคาญคนหนึ่งเท่านั้น ต่อให้เธอจะรักและเทิดทูนเขาสักแค่ไหน ท้ายที่สุดแล้วเธอก็เป็นได้แค่คนนอกสายตาของเขาอยู่ดี