เยือนถิ่น

“อ้าว!! ทำไมทำหน้าแบบนั้นค่ะ คุณหนูอลิซ” หลังจากที่เดินออกจากห้องทำงานอากง ใบหน้าสวยของอลิซเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ เหมือนดวงตกสุดขีด สิ่งที่เธอหลีกเลี่ยงมาตลอดกับต้องไปถึงถิ่น!!

“กู ต้อง ไป ดู งาน บริษัท ที่ เกาหลี”

“กรี๊ดดดด มึงพูดจริงใช่มั้ย!!” เสียงสิบแปดหลอดของชายใจหญิงเพื่อนสนิทอลิซพ่วงตำแหน่งผู้จัดการส่วนตัวชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ มันชื่อ ชู พอเข้าวงการเลยตั้งเพิ่มชื่อเป็นสองพยางค์คือ ชูครีม เป็นไงชื่อน่ารักมั้ย!! แต่ตอนนี้มันทำตัวไม่น่ารักเลย หน้าตาดีอกดีใจที่จะได้ไปเยือนเกาหลี ประเทศแหล่งความงาม โอกาสทองของชูครีมแหละ!! อีกคนทำหน้าเหมือนแบกโลกทั้งใบส่วนอีกคนดีใจเหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง ช่างสวนทางอะไรกันแบบนี้

“มึงจะดีใจอะไรนักหนา ชู”

“ชูครีมย่ะ เรียกให้ถูกด้วย” เพื่อนสาวทำหน้ายักษ์ใส่แถมยังวีนใส่ด้วย นางไม่ค่อยชอบใจเวลาเรียกว่า ชู นางให้เหตุผลว่าไม่น่ารัก เอ่อ!! เอากับนางค่ะ) : เราสองคนรู้จักกันมานานมาก รู้จักกันจนรู้เรื่องของกันและกันไปทุกอย่างเรียกได้ว่าแค่มองตากูรู้ใจ

“เอ่อ!!”

@ สนามบินอินซอน

ตอนนี้เราสองคนถึงเกาหลีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว บรรยายกาศที่นี่ดีมาก บ้านเมืองสะอาดสะอ้านเป็นระเบียบเรียบร้อย ผู้คนเดินขวักไขว่อย่างเร่งรีบ แสงแดดอ่อน ๆ ทำให้อลิซรู้สึกผ่อนคลาย) : นี่สินะ!! ดื่มด่ำบรรยายกาศรอบ ๆ ตัว หันกลับมามองเพื่อนตัวเอง นางเล่นใหญ่ตอนนี้คงคิดว่าตัวเองได้กลับบ้านเกิดเป็นแน่!! ชูครีมกางแขนทั้งสองข้างออก เงยหน้าขึ้นท้องฟ้าพร้อมทำท่าสูดอากาศและทำหน้าฟิน แต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์มาจิกกัดนางหรอก!! แค่เดินทางก็มาเกาหลีก็เหนื่อยจะแย่

ครืด ครืด ครืด

“ฮาโหล สวัสดีค่ะ”

“คุณอลิซ ตอนนี้อยู่ตรงไหนของสนามบินครับ ผมจอดรถรออยู่ทางออกที่หนึ่งแล้ว”

“โอเคค่ะ เดี๋ยวอลิซเดินไปค่ะ ผู้จัดการคังรออยู่ที่รถนั้นแหละค่ะ เดี๋ยวจะไปค่ะ” วางสายจากผู้จัดการคังเสร็จ ก็เร่งให้ชูครีมลากกระเป๋าเดินทางตามมาให้เร็วที่สุด นิสัยคนไทยไม่ชอบให้ใครรอนานเกรงใจ ตอนนี้เพื่อนสาวฉันผมเผ้าแทบจะไม่เป็นทรง ด้วยความรีบตอนนี้เหงื่อนานเริ่มแตกและไหลข้างขมับ สาเหตุที่เป็นแบบนี้คือนางเล่นใส่เสื้อโค๊ชตัวใหญ่ที่ไม่เข้ากับฤดูร้อนของที่นี่เลย!! ดีนะที่ผ่าน ตม. มาได้ไม่งั้นคงเสียเวลาติดอยู่ที่ ตม. อีกหลายชั่วโมง ถ้าเป็นแบบนี้แม่จะด่าสวดให้ยับเลยค่อยดู คนที่เดินผ่านไปมาก็คงคิดเหมือนกันว่าเราไม่ใช่คนที่นี่ เพราการแต่งตัวไม่ใช่คนเกาหลีเลยก็ว่าได้

“สวัสดีค่ะ ผู้จัดการคัง”

“สวัสดีครับ คุณผู้หญิงทั้งสอง ผมคังชอนครับ ยินดีที่ได้รู้จักทั้งสอง” ฉันลืมบอกไปว่า ชูครีม มันอยู่ในร่างผู้หญิงแต่ยังไม่ได้ฉอกออก แต่รูปร่างหน้าตาที่เหมือนผู้หญิงทำให้ทุกคนคิดว่านางเป็นผู้หญิงนั้นแหละ

“อุ้ย!! ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณคังชอน” ท่าทางเขิลอายเหมือนหญิงไทยในยุคก่อน ทำตัวบิดไปบิดมาเมื่อเห็นความหล่อของผู้จัดการคัง ผู้จัดการคังงานหนักคือดูแลศิลปินวงนึ่งที่มีชื่อเสียงมาก ฉันก็จำชื่อวงไม่ได้เหมือนกันแต่ที่รู้ ๆ มาคือวงนี่ค่อนข้างทำเงินให้กับบริษัทในแต่ละปีเป็นจำนวนเม็ดเงินที่มหาศาล ขนาดอากงยังต้องเกรงใจเลย!!

“เชิญ!! ทั้งสองขึ้นรถดีกว่าครับ ผมจะพาไปที่พัก”

“หรูหรา หมาเห่าจริง ๆ ” ที่พักที่อากงหาให้คืออพาร์ตเม้นที่มีขนาดใหญ่ มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครั้น ระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยม วิวก็สวย!! ห้องพักมีสองห้องนอนสำหรับฉันและชูครีม ทุกอย่างแบบเป็นสัดส่วนทุกทาง ถือว่าดีเลยทีเดียว

“ขอบคุณ ผู้จักการคังมากนะค่ะที่มารับและมาส่ง”

“ไม่เป็นไรครับ มีอะไรติดต่อผมได้ตลอดเวลา”

“อุ้ย!! พ่อเทพบุตร” ผู้จัดการคังทำท่าผวา เมื่อชูครีมจะวิ่งเข้าไปจับมือ ดูท่าเขาคงจะกลัวนางไม่น้อย) : อยากจะหัวเราะให้ฟังร่วงจริง ๆ

“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ มีงานต้องทำต่อ”

“งั้นพรุ่งนี้ อลิซจะเข้าไปที่บริษัทนะค่ะ” ผู้จัดการคังโค้งคำนับให้หนึ่งที และเดินออกจากห้องไปทันที สงสัยจะรีบเพราะเมื่อกี้มีสายจากบริษัทว่าศิลปินดื้ออีกแล้ว ผู้จัดการคังแทบปราดเหงื่อทันที อยากจะรู้เหมือนกันว่าศิลปินที่ดื้อ เขาจะดื้อขนาดไหนกันเชียว (อ๋อ หลายคนอาจสงสัยว่าทำไมฉันกับชูครีมพูดภาษาเกาหลีได้ ก็เพราะเมื่อก่อนฉันมีแฟนเป็นคนเกาหลีไง ก็เลยอยากเรียนภาษาเกาหลีและไม่ได้อยากไปเรียนคนเดียวเลยลากนางชูครีมไปเรียนเป็นเพื่อนด้วย ซึ่งนางก็ไม่ขัดเพราะความฝันว่าสักวันจะได้สามีเป็นชาวเกาหลี

“เอาอีกแล้วนะพวกนาย ดื่มเหล้าตอนซ้อมอีกแล้วนะ” ผู้จัดการคังกลับเข้าบริษัทก็มุ่งหน้าเดินไปที่ห้องซ้อมของทั้งสี่หนุ่มทันที เขาไม่รู้จะจัดการสี่คนนี่ยังไงดีที่ช่วงนี้เกเรอยู่ตลอด!! จริง ๆ เขาสนิทกับทั้งสี่คนนี้มาก ด้วยอายุที่ห่างกันไม่มากตอนนี้เขาอายุสามสิบปีเอง

“ผ่อนคลายนะ คิดไรมากพี่”

“ไบร์ท ทำไมไม่ห้ามพวกมันวะ” ไบร์ทที่ตอนนี้นั่งเล่นเกมอย่างเอาจริงเอาจัง แทบจะไม่ได้สนใจอริยบทของคนรอบข้างเลยด้วยซ้ำ เขาแค่ปรายตามองผู้จัดการคังและหันกลับไปเล่นเกมต่อ อย่างไม่ค่อยสนใจมากนัก!! ใครจะไม่รู้ว่านิสัยที่แท้จริงของไบร์ทกับเวลาออกไปเจอแฟนคลับแทบจะไม่มีอะไรเหมือนกันเลย นิสัยจริง ๆ จะเป็นคนเงียบ หัวไว เก่ง แต่ภายนอกแฟนคลับมักจะเห็นมุมละมุนของเขาด้วยแต่ก็ยังคนตัวตนคือนิ่ง มึน

“เอาละ เอาละ!! ฉันคงจะห้ามพวกนายไม่ได้ แต่พรุ่งนี้จะมีผู้จัดการที่ทางบริษัทใหญ่ส่งมาให้ช่วยดูแลพวกนาย ยังไงก็อย่าดื้อให้มาก”

“ผู้หญิง หรือ ผู้ชาย” โอซอง หนุ่มเจ้าสำราญถามอย่างกระตือรือร้นแถมคำตอบที่ได้ยังสร้างความพอใจให้เขาไม่นอน

“ผู้หญิงและผู้ชาย ยังไงก็อย่างดื้อให้มากและอย่าทำหน้าหม้อใส่ผู้หญิงด้วย ถือว่าขอร้อง” จากน้ำเสียงที่จริงจังแต่ประโยคหลังทำให้คนฟังแทบจะขำตาม น้ำเสียงที่อ่อนลงแกมขอร้องอ้อนวอนให้พวกเขาไม่แกล้งเธอคนนั้น

“ไม่ รับ ปาก” ฮ่าฮ่า เสียงหัวเราะของหนุ่ม ๆ ดังขึ้นจากห้องซ้อม หัวเราะหน้าตาของผู้จัดการคังที่ดูปัญญาอ่อนไม่มีแทบจะก้มหัวถึงพื้นเพื่อขอร้องเลยด้วยซ้ำ

#พวกเขาจะต้องเจอกันจริง ๆ แล้วใช่ม่ายย# กดติดตาม คอมเม้น กดหัวใจ เพื่อเป็นกำลังใจให้กับไรต์ด้วยนะ