บทที่ 3 แฟนคลับ

มายา ถึงร้านอาหารตั้งแต่เก้าโมงเช้า เพื่อมาทำความสะอาด เตรียมร้านให้พร้อมสำหรับต้อนรับลูกค้าตอนสิบเอ็ดโมง

ซึ่งจริง ๆ แล้ว มันไม่ใช่หน้าที่ที่เธอที่ต้องรับผิดชอบ แค่เธอรู้สึกสนุกที่จะได้ทำงานเท่านั้น

ช่วงแรก ๆ แดนก็เป็นห่วง กลัวว่ามันจะหนักไปสำหรับมายา เพราะเธอทำงาน 2 ช่วงทั้งกลางวันและกลางคืน

พอหลัง ๆ เห็นว่าเธอทำได้เลยไม่ว่าอะไร และเพิ่มเงินให้อีกเล็กน้อยเป็นรางวัลค่าเหนื่อย

ทั้ง ๆ ที่เวลาทำงานของเธอคือ สิบเอ็ดโมง

มายาเช็ดโต๊ะ ถูพื้นอยู่หน้าร้าน กับคนงานชาวพม่าอีก 1 คน

สักพัก...

มีหนุ่มฝรั่งร่างสูง ในชุดลำลองแขนสั้น ขาสั้นสบาย ๆ ดูเท่เหมือนนายแบบ ใส่แว่นกันแดดเดินเข้ามาในร้าน

มายาเดินถูพื้นตามปกติ ทำเป็นไม่สนใจ

แค่รู้ว่าจัสตินกำลังเดินเข้ามาใกล้ ๆ หัวใจก็เต้นระรัว ตื่นเต้น ทำอะไรไม่ถูก กำไม้ถูกพื้นในมือแน่น

“สวัสดี little monkey แดนละ” จัสตินถามถึงแดน เขาทำตัวปกติ

“อยู่ในห้องครัว กำลังตรวจดูวัตถุดิบอยู่ค่ะ”

“เหรอ”

“ฉันไปตามให้ไหมคะ”

“ไม่เป็นไร ทำงานของเธอไปเถอะ”

มายาพยักหน้า ถูกพื้นของเธอต่อไป

จัสตินเดินไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นมาหนึ่งกระป๋อง

แกร๊ก ซ่า

เสียงเปิดกระป๋องเบียร์

เบียร์ถูกเปิดดื่มอย่างง่ายดาย ทั้ง ๆ เครื่องดื่มที่อยู่ในตู้เย็นนั่น แดนไว้สำหรับขายให้ลูกค้า

จัสตินจับจ้องมายาผ่านแว่นกันแดดสีดำ จ้องมองอย่างเงียบ ๆ ใช้หลังพิงตรงเคาน์เตอร์บาร์ ตรงที่ที่เธอถูกพื้นอยู่

“ผมรอคำตอบของคุณอยู่นะ” จัสตินกระซิบข้างหูมายา

ตึง

เธอตกใจทำไม้ถูกพื้นตกลงพื้น

ไม่ทันตั้งตัวกับการจู่โจมสุดวาบหวามของจัสติน

เป็นเวลาเดียวกับที่แดนและเพื่อนอีกสองสามคนเดินมาหน้าร้าน

“เฮ จัสติน หยุดแกล้งเจ้าตัวเล็กของผมเดี๋ยวนี้นะ” แดนพูด

จัสตินยักไหล่ ก่อนไปนั่งรวมตัวกับเพื่อน ๆ

ทันทีที่พวกเขารวมตัวกัน มันก็ตามมาด้วยเสียงพูดคุยดังสนั่นลั่นร้านอาหาร

มายาไม่สนใจ ทำหน้าที่ของเธอไป

จู่ ๆ เพื่อนจัสตินคนหนึ่ง เดินผ่านเธอ เปิดตู้เย็นหยิบเบียร์สองสามกระป๋อง

และยื่นเบียร์กระป๋องหนึ่งให้กับเธอ ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

เธอต้องรับมันรึเปล่า

หรือว่าเขากำลังแกล้งเธอ

มายาทำตัวไม่ถูก นี่เป็นครั้งแรกที่เพื่อนจัสตินเดินเข้ามาทักทาย

“แซมหยิบเบียร์แล้วจ่ายเงินด้วยนะ นั่นไม่ใช่ของฟรีนะโว้ย” แดนตะโกนเสียงดัง

“รู้แล้วน่าาา” แซมหันไปพูดกับแดน ขณะกำลังยื่นเบียร์ให้มายา

“รับไปสิ” แซมหันมาพูดกับมายา

มายามองหน้าแซมและมีสีหน้าลังเล

“เอ่อ ถ้ารับไป ฉันต้องจ่ายเงินเองรึเปล่าคะ” มายาถาม

แซมที่ได้ยินเธอพูดแบบนั้น ถึงกับหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างชอบใจ

“เธอเป็นเด็กที่น่าสนใจดีนิ ไม่แปลกที่จัสตินจะสนใจเธอ แต่ฉันขอเตือนไว้อย่างนะ อย่าหลงคารมจัสตินมันล่ะ มันเป็นผู้ชายไวไฟ ฟันแล้วทิ้ง ระวังตัวไว้ละ”

“ถ้าเรื่องนั้นฉันรู้อยู่แล้วละคะ” มายายิ้มแป้น

“รู้อยู่แล้ว?”

“ค่ะ เพราะฉันเป็นแฟนคลับตัวยงของจัสติน” แซมแปลกใจ

“...เดี๋ยวนะ หรือว่าเธอรู้จัสตินเป็นใคร”

มายาพยักหน้า

วิ้ววว แซมผิวปาก ชอบใจ

“ในเมื่อเธอบอกว่าเป็นแฟนคลับตัวยง แล้วไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอที่ได้เจอจัสตินตัวเป็น ๆ ที่ไม่ใช่แค่ในหนัง”

มายายักไหล่

“ก็แค่ผู้ชายตัวสูง หน้าตาหล่อเหลาไม่เผื่อใคร เป็นแค่ธรรมดา ๆ คนหนึ่งไม่ใช่เหรอคะ”

“ฮึ ระวังตัวเอาไว้ให้ดีแล้วกัน ไม่เคยมีใครต่อต้านเสน่ห์ของจัสตินได้สักคนหรอกน่ะ”

“...”

“แล้ว...รู้รึเปล่าว่าจัสตินกำลังเล็งเธออยู่นะมายา”

“ฉันเองกำลังรออยู่เหมือนกันว่าเขาจะลุกเข้ามาหาฉันเมื่อไหร่”

“ใจกล้าดีนิ ดูต่างจากภายนอกที่เห็นลิบลับเลย”

“เอานี่ฉันเลี้ยง” แซมยื่นเบียร์ใส่ในมือมายาแล้วเดินไป

“เดี๋ยวค่ะ แซม” มายาเรียก

แซมหยุดเดินหันกลับมาด้านหลังตามเสียงเรียก

มายาเขย่งขากระซิบข้างหูแซม เพราะระดับความสูงที่ต่างกันมาก

“เรื่องที่ฉันเป็นแฟนคลับตัวยงของจัสติน ห้ามบอกเขานะคะ”

“โอเค”

แซมยิ้มแล้วเดินไป

“มายาใกล้จะได้เวลาเปิดร้านแล้ว รีบไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว” แดนพูด ขณะเหลือบมองดูนาฬิกา

“ค่ะ”

มายาเดินไปห้องน้ำ เปลี่ยนเป็นชุดบิกินี่สีน้ำเงินเข้ม กางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋วผูกโบข้างเอวกับชุดเกาะอกแบบทวิส

มายาดูตัวเองในกระจก เหมือนว่าชุดที่แดนเตรียมให้วันนี้จะโป๊เกินไป กว่าวันก่อน ๆ ที่เคยใส่

...

มันคือชุดชั้นในดี ๆ นี่เอง

แต่ไม่รู้ทำไม คนส่วนใหญ่ชอบใส่นักเวลามาเที่ยวทะเล

แต่ละครั้งที่มายาต้องไปเสิร์ฟอาหารด้วยชุดบิกินี่ เธอต้องเตรียมใจและทำใจ ใจต้องเด็ดมากพอที่จะกล้าเดินโชว์หุ่นเสิร์ฟอาหารในชุดนี้ โชคยังดีที่มีผ้ากันเปื้อนคลุมตัวเธอไว้อีกที ถึงจะแค่ด้านหน้าก็เถอะ

มาทำงานบนเกาะครั้งแรก ก็ได้ใส่ชุดบิกินี่เดินเสิร์ฟอาหาร เป็นสัญลักษณ์ประจำร้านแดน ใจไม่กล้าจริง ๆ ทำไม่ได้นะจ๊ะ

มันคือประสบการณ์แปลกใหม่และจะจำไปตลอด

“อ้าว แล้วผ้ากันเปื้อนอยู่ไหนละเนี่ย”

มายาเดินตามหาผ้ากันเปื้อนประจำตัวที่ต้องใส่ตลอดในเวลางาน จู่ ๆ มันก็หายไป

ได้ยังไงงงงง

ถามใครก็ไม่มีใครรู้

หรือมีคนต้องการแกล้งเธอ

“แดน เห็นผ้ากันเปื้อนของ...” มายาพูดไม่ทันจบประโยค

ขณะที่เดินออกมาหน้าร้าน เพื่อถามถึงผ้ากันเปื้อน

วี้ดดดดวิ้วววว

เสียงผิวปากของแก๊งเพื่อนแดนบริเวณหน้าร้าน ที่ยังคงนั่งอยู่ ไม่ยอมลุกไปไหน หันมามองมายา ทันทีที่เธอเดินออกมา

มายารีบเอามือปิดเนื้อตัวทันที เพราะความเขินอาย

...ถึงมันจะปิดไม่มิดก็เถอะ

“เป็นไง little monkey ของฉัน สวย หุ่นดี ตัวเล็กน่ารักใช่ไหมล่ะ แรร์ไอเทมที่ฉันหามาได้เชียวนะ” แดนพูดด้วยความภูมิใจ

“แดน เห็นผ้ากันเปื้อนของฉันไหม” มายาพูด

เธอหลบอยู่หลังเคาน์เตอร์บาร์ ไม่กล้าเดินออกมาในสภาพชุดว่ายน้ำตัวจิ๋วโชว์ ที่ต้องโชว์เนื้อหนังต่อหน้าใครต่อใคร ที่ยังไม่มีอะไรปกปิดร่างกาย

“โอ๊ะ ลืมให้” แดนชูผ้ากันเปื้อนของมายาในมือ

ดูท่าแดนต้องการให้เธอเดินออกไปเอาตรงนั้น ที่ที่หนุ่มหล่อกำลังนั่งคุยกัน

“คุณกำลังแกล้งฉันอยู่ใช่ไหมแดน”

“...” แดนไม่ตอบ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“...ชุดบิกินี่พวกนี้เป็นของภรรยาคุณแน่เหรอ” มายาถามเพื่อความแน่ใจ

“ก็ใช่นะสิ เธอเป็นคนให้ฉันเองกับมือเลยนะ”

“...” แคทเทอรีน ชุดว่ายน้ำของคุณจะเซ็กซี่ไปถึงไหน

แคทเทอรีน เป็นภรรยาของแดน อดีตเคยเป็นนางแบบถ่ายชุดว่ายน้ำมาก่อน

เธอก็เลยมีชุดว่ายน้ำหลากหลายแบบ ก็เลยแบ่งให้มายาใส่ตอนทำงาน

“แดน คุณช่วยเอาผ้ากันเปื้อนมาให้ฉันตรงนี้ได้ไหม ฉันอาย”

“No เธอต้องเดินมาตรงนี้เท่านั้น”

“...”

“เลิกแกล้ง little monkey สักทีเถอะหนุ่ม ๆ ได้เวลาเปิดร้านแล้วนะ” เสียงแคทเทอรีน ภรรยาของแดนเดินเข้ามา ได้จังหวะพอดี ยื่นมือไปหยิบผ้ากันเปื้อนในมือของสามีให้มายา

“Game over” แดนพูดอย่างเสียดาย

“ขอโทษแทนสามีฉันด้วยนะ เขาเป็นคนขี้แกล้งแบบนี้แหละ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

แคทเทอรีน เธอเป็นลูกครึ่งไทย เยอรมัน

เธอเป็นคนใจดีมาก ๆ คอยช่วยเหลือทุกอย่างทันทีที่เธอเข้ามาทำงานที่นี่ ทั้งให้ชุดว่ายน้ำและที่พักกับมายา

“อืม ชุดนี้เหมาะกับเธอนะมายา คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่ให้ชุดโปรดของฉันกับเธอ”

แคทเทอรีนมองชุดบิกินี่ที่มายาสวมใส่

มายายิ้ม

“ขอบคุณที่ให้ชุดสวย ๆ กับฉันตลอดนะคะ”

“ไม่เป็นไร การที่ฉันได้เห็นคนรูปร่างสวย ๆ ใส่ชุดบิกินี่ แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว”

กริ๊ง

“เอานี่ กุญแจรถที่พวกนายรอคอยมาถึงแล้ว รีบ ๆ ไปให้พ้นร้านฉันสักที” แดนพูด พร้อมกับโยนกุญแจรถให้ผองเพื่อน ที่นั่งกันอยู่

ที่ยังไม่ยอมไปไหน เพราะกำลังรอกุญแจรถนิเอง

ที่แคทเทอรีนขับรถกลับมาจากไปทำธุระตรงท่าเรือ

“จริงสิมายาพรุ่งนี้เธอหยุดใช่ไหม” แดนเดินเข้ามาถาม

“ใช่ค่ะ”

“งั้นวันนี้ ช่วยเลิกงานช้ากว่าปกติสักนิดได้ไหม พอดีพวกเพื่อนฉันมันอยากนั่งดื่มต่อหลังปิดร้าน เลยอยากให้เธอช่วยอยู่เป็นเพื่อนพวกเขาจนกว่าฉันจะมา พอดีฉันติดประชุมงานนิดหน่อย”

“ได้ค่ะ”

“แต่...เพื่อนแดนคงจะไม่ว่าอะไรฉันหรอกนะคะ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พวกเขาดีใจมากกว่าด้วยซ้ำ ที่เห็นเธอมานั่งดื่มด้วยกัน ทุกคนเขาชอบเธอนะ”

“ได้ยินแบบนั้น ฉันก็โล่งใจค่ะ”