ตอนที่ 9 พ่อของเด็กเป็นใคร ?

หลังจากเล่นกับคุณปู่คุณย่าร่วมหลายชั่วโมง ระหว่างทางกลับบ้านคิระขอนั่งตัก คีย์ พูดคุยเรื่องนั่นนี่เกี่ยวกับเขาในวัยเด็กอย่างออกรส จนเขาต้องใจอ่อน ไม่ให้คนเนียนไม่อยากนั่งคาร์ซีทเพราะไม่ค่อยชินเท่าไหร่ เข้าจนได้...

เพราะที่ผ่านมา คิระ ไม่เคยได้นั่งรถยนต์ไปไหนมาไหนกับมารดาเลย

เพราะส่วนใหญ่ พิมพ์ใจก็ทำงานอยู่แต่ในห้อง สั่งของหรืออาหารก็ทางออนไลน์และเดลิเวอร์รี่เป็นหลัก

"หลับซะแล้ว...คุณเมื่อยไหมคะ เดี๋ยวพิมพ์อุ้มแทนได้นะคะ" พิมพ์ใจว่าอย่างเกรงใจ เมื่อนั่งคู่มากับเขาและบุตรชาย ที่ตอนนี้นอนหลับปุ๋ยอยู่บนอกแกร่ง ที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ

"ไม่เป็นไร ใกล้จะถึงบ้านแล้ว" เขาตอบให้ พร้อมหลับตาลงบ้าง

อาจจะชินไปเสียแล้ว กับการนั่งบนรถแล้วต้องหลับตาเพื่อพักผ่อน

จะไม่ให้เธอเกรงใจเขาได้อย่างไร บุตรชายเจ้าเนื้อของเธอ น้ำหนักใช่ย่อยที่ไหน...

แต่ลึกๆ ก็อดปลื้มใจไม่ได้ ที่คิระ ได้รับการเอ็นดูและดูแลเป็นอย่างดี ไม่ใช่แค่เขา แต่รวมถึงครอบครัวเขาด้วย

คิระเป็นลูกของคุณคีย์จริงๆ ก็ดีสิ

วูบของความหวั่นไหว พัดโชยมา ใจของหญิงสาวสั่นพร่า...

มันจะเป็นไปได้ยังไง พ่อเด็กเป็นใครเรายังไม่รู้เลย

คิรากรอุ้มเด็กชายคิระพาดไปบนบ่า เหมือนไม่ได้สะทกสะท้านต่อน้ำหนักตัว เธอลอบเห็นมัดกล้ามของเขาเกร็งขึ้น...เมื่อต้องยกเจ้าตัวน้อยที่น้ำหนักไม่น้อยของเธอ วางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม

นี่มันเป็นภาพหายาก การที่เธอจะได้เห็นศิลปินที่ตัวเองปลื้มในระยะใกล้ชิดขนาดนี้ มันจะมีสักกี่โอกาสกัน

ยิ่งในสภาพที่เขาอบอุ่นและอ่อนโยนแบบนี้ เธอมั่นใจ ว่าเธอน่าจะเป็นผู้หญิงคนแรกที่มีโอกาสได้เห็น...

นี่ถ้าไม่ใช่สถานการณ์ที่เกี่ยวข้องกับลูกแล้วล่ะก็ เธอคงแอบกรี๊ดกร๊าดเหมือนสมัยสาวๆ กว่านี้...ไปแล้วแหละ!

"ขอคุยอะไรด้วยหน่อย"

เมื่อจัดการให้คิระได้นอนเป็นที่เรียบร้อย แม้จะยังไม่ได้อาบน้ำผลัดชุดนอน...แต่เธอรู้ดีว่าอีกไม่กี่ชั่วโมง คนที่ขาดการอาบน้ำไม่ได้อย่างบุตรชาย ก็ต้องลุกขึ้นมา ขออาบน้ำแน่

"คะ...?" เธอสบตากับเขาท่ามกลางความเงียบ สีหน้าเรียบเฉยแต่เจือความอบอุ่น เชื้อเชิญให้เธอตามเขาลงไปข้างล่าง

พิมพ์ใจเริ่มรู้สึกใจสั่น...นี่เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่เธอกับเขาได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันสองต่อสอง

“เป็นไงมาไงนะ?” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นทันที ที่เธอทรุดนั่งลงบนโซฟาตรงกันข้ามกับเขา

พิมพ์ใจไปไม่เป็นไปชั่วขณะ...เขาควรจะถามคำถามนี้ ก่อนจะเซ็นสัญญาแล้วไม่ใช่หรือ?

ก่อนหน้าเธองงที่เขาไม่ถามรายละเอียดอะไรเลย คราวนี้เริ่มมางงเพราะสุดท้ายเขาก็ถามออกมา

“หมายถึง เธอเป็นใคร มาจากไหน ทำอะไรอยู่น่ะ...จริงๆ ก็สืบมาบ้าง แต่อยากได้ยินจากปาก จะได้รู้อย่างเป็นทางการ” คำให้รายละเอียดมากขึ้น เมื่ออ่านสายตาฉงนและมีคำถามของเธอออก

"เอ่อ คือว่าพิมพ์ เป็นอินฟลูฯ ครีเอเตอร์ ขายของออนไลน์ แล้วก็เลี้ยงลูกไปด้วยค่ะ" เธอตอบไปคร่าวๆ เท่าที่สถานะเป็นอยู่จริง แบบมีความกระดากเล็กน้อย ไม่ได้เป็นธรรมชาติสักเท่าไหร่

“เลี้ยงลูกคนเดียว มาตั้งแต่เมื่อไหร่?” คำถามตรงไปตรงมาของเขา ทำเอาเธอหน้าถอดสี แต่สุดท้ายก็ยอมตอบแต่โดยดี

“เอ่อ...ตั้งแต่ตั้งครรภ์เลยค่ะ”

แววตาของเขาสะดุดเล็กน้อย เหมือนเข้าใจบางอย่าง ก่อนจะพยักหน้า

“เลี้ยงคนเดียวมาตลอดเลยเหรอ พ่อเด็กไม่ได้ช่วยเหรอ?” แต่ถึงจะรู้ว่าเธอดูอึดอัด เขาก็อยากจะถามมันทุกอย่างอยู่ดี

“ใช่ค่ะ” เธอตอบเขาสั้นๆ และไม่กล้าสบตา

“พ่อเด็กไปไหน” คนตรงไปตรงมาอย่างคิรากร อยากรู้อะไรต้องได้รู้ เธอรู้ชัด...เอาก็วันนี้ คราบศิลปินที่เธอปลื้มนักหนา ไม่ได้เจืออยู่ในตัวเขาเลยในเวลาที่ดูจริงจังเช่นนี้

“เอ่อ...” คราวนี้ คนที่พยายามจะเตรียมคำตอบมาบ้าง อึกอัก

“คือว่า...หนูเลิกกับเขา ก่อนจะรู้ว่าท้องค่ะ” เธอตั้งใจโกหก เพราะไม่อยากให้ลูกดูไม่ดี ไม่อยากให้ใครรู้ว่าแม่ของเด็กคนนี้ มั่ว...จนมีเขาขึ้นมา

“อ้อ...” น้ำเสียงนี้ ดูยังมีคำถาม

“แล้วพ่อแม่ล่ะ ว่ายังไง ที่อุ้มท้องมาคนเดียว” ความตรงของเขาครานี้ แทบเอาเจ้าตัวรู้สึกผิด แววตาเธอไหววูบชัด น้ำตาแทบจะหล่นร่วงลงมาให้เขาเห็นต่อหน้า

“พวกท่าน รับไม่ได้ค่ะ...” เธอตอบได้แค่นั้น

เพราะไม่กล้ากลับบ้านอีกเลย ตั้งแต่เกิดเรื่อง...ทำให้พวกท่านอับอายและถูกชาวบ้านนินทาจนถึงปัจจุบัน เธอรับรู้มาตลอด

และคนที่คอยขยี้ปมนี้ให้กับครอบครัวเธอ ก็คือเพื่อนที่คอยตามเหยียบเธอคนเดิมนั่นแหละ ใบเตย

“อ้อ...” เขาเข้าใจและเลือกที่จะไม่ถามต่อ แววตาเธอตอบคำถามเขาได้แล้ว ว่าทำไมเธอถึงปาดน้ำตาตอนที่ปู่กับย่า ให้ความรักหลาน

แม้จะเป็นปู่ย่ากำมะลอก็เถอะ...เขารู้ว่ามันดูอบอุ่นจริงใจ จนบางทีเขาเองยังแอบรู้สึกผิด ที่หลอกพวกท่าน...

"แล้วทำได้ยังไง เลี้ยงลูกคนเดียวด้วย ทำงานไปด้วย" น้ำเสียงของเขาทอดอ่อนลง ไม่ใช่ความตรงแบบผ่าซาก เหมือนคำถามก่อนหน้า

"ก็...งานอินฟลูฯ ครีเอเตอร์หรือขายของออนไลน์ ทำอยู่ที่ไหนก็ได้ ก็พยายามแบ่งเวลาเอาค่ะ"

จริงๆ เธอได้ยินคำถามนี้จากความคิดเห็นของผู้คนในโลกออนไลน์มาเสมอ

แต่ในโลกของคนจริงๆ เขาน่าจะเป็นคนแรก...

"เก่งนะ" เขาชมออกมาตรงๆ แต่ใจของเธอฟูฟ่องประหลาด

"เป็นแฟนคลับผม ตั้งแต่เมื่อไหร่" เธอไม่คิดว่าเขาจะรู้อยู่แล้วเลยนะ...

"เอ่อ..." ใจของติ่ง มันเต้นตุบตับ ราวกับมีคนที่แอบชอบมาถาม ว่าชอบเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

"พอจะรู้มาบ้างน่ะ แต่ก็ขอโทษด้วย...ที่อาจจะวางบทบาทศิลปินที่ปลื้มให้ขนาดนั้นไม่ได้ หวังว่าจะเข้าใจกันนะ" เขากลัวว่าเธอจะผิดหวัง ที่เขาในชีวิตจริง ไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นในสื่อ

คนที่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไงมาเสมอ และติดตามเขาเพราะผลงาน รีบส่ายหน้า

"พิมพ์ชอบที่พี่คีย์ร้องเพลงเพราะ มั่นใจในตัวเอง ตรงไปตรงมา...ไม่ใช่เพราะว่าต้องเป็นคนแบบนั้นแบบนี้หรอกค่ะ" เป็นประโยคแรกเลยจริงๆ ที่เธอพูดกับเขาแบบไม่มีประหม่า

มันเป็นประโยคที่ดูออกจากใจ และเขาก็ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน...

"ขอบคุณนะ ที่เข้าใจ"