บทที่ 16 เที่ยวทะเล

“คุณไพ” ชายหนุ่มครางชื่อหญิงสาว รู้สึกผิดที่ว่าหล่อนตาฝาดและคิดเลยเถิดไปว่าหล่อนเป็นโรคจิตหลอนเห็นไปเอง

“ผมต้องไปหาคุณแล้วละคุณไพรำ” เขาพูดกับตัวเองขณะพารถเข้าสู่ถนนสายหลัก

ทางด้านไพรำ หล่อนหงุดหงิดจนไม่สามารถทำงานต่อได้หลังจากกลับมาถึงร้านไพรำอัญมณี ใบหน้าเข้มและดวงตาสีสนิมที่จ้องมองหล่อนนั้นเยาะหยันชอบกล ไม่เคยมีใครมองหล่อนอย่างนี้ เขาคิด

ว่าหล่อนโกหกเป็นเด็กเลี้ยงแกะหรืออย่างไร หล่อนเห็นผู้หญิงยืนอยู่ด้านหลังธีรเมธจริงๆ เห็นตั้งแต่เดินตามเข้ามาในร้านอาหารนั่นแล้ว

“อีตาผู้จัดการงี่เง่า คอยดูนะฉันจะไม่ให้คุณพ่อฝากเงินกับนายอีก ให้ถอนไปธนาคารอื่นให้หมดเลย อื๊ย..” หนังสือท่องเที่ยวบนโต๊ะถูกยกขึ้นแล้วทิ้งลงอย่างแรง

“คุณไพคะ คุณหญิงจรวยพรมาขอพบค่ะ ให้เชิญมาที่ห้องนี้มั้ยคะ” พนักงานขายประจำหน้าร้านถึงกับสะดุ้งเมื่อเคาะประตูแล้วเปิดเข้ามาเห็นเจ้านายทิ้งหนังสือท่าทางโกรธอะไรมาสักอย่าง

“เชิญไปที่ห้องรับแขก หาน้ำมะตูมเย็นๆ ไปเสิร์ฟด้วย”

“ค่ะ” พนักงานสาวเดินกลับออกไปเงียบๆ

ไพรำถอนใจพรืดสลัดอารมณ์ขุ่นมัวออกจากสมองแล้วลุกจากเก้าอี้ก้าวยาวๆ ตามพนักงานสาวออกไป

ศัมภุนั่งจ้องภาพในหนังสือท่องเที่ยวที่เปิดออกดูอีกครั้งหลังจากออกมาจากห้องประชุม เขามอบหมายงานให้ผู้ช่วยเรียบร้อยแล้วจึงกลับมานั่งที่โต๊ะ เปิดเอกสารอ่านได้เพียงแผ่นเดียวก็ต้องหยุด

“ทำไงดีวะเรา” มือเคาะบนแฟ้มอย่างใช้ความคิดตามคำพูด ครู่หนึ่งเขาก็คว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาไล่หาเบอร์ใหม่ที่เพิ่งรับและโทร.กลับก่อนจะออกไปร้านอาหาร

“ไม่ดีกว่า ไปหาเธอเองไปคุยให้รู้เรื่อง” เบอร์โทรศัพท์ใหม่ถูกกดทิ้งหลังจากคนโทร.ตัดสินใจจะไปพบเจ้าของเบอร์ด้วยตัวเอง

ศัมภุรวบรวมสมาธิอีกครั้งเพื่อทำหน้าที่ของตนเองต่อและไม่นานเอกสารที่ต้องอ่านและต้องเซ็นก็หมด เขาเดินออกจากห้องทำงานหลัง 5 โมงเย็น

ไพรำใจเย็นลงเมื่อเวลาผ่านไป หล่อนพูดคุยกับลูกค้ารายใหญ่อย่างคุณหญิงจรวยพรนานกว่าชั่วโมงเพราะคุณหญิงต้องการให้หล่อนออกแบบชุดเครื่องเพชรชุดใหญ่ กว่าจะพอใจกับการดีไซด์ที่ไพรำนำมาให้เลือกคุณหญิงก็ตัดสินใจอยู่นาน

“คุณหญิงชอบแบบไหนคะ”

“สวยๆ ทุกแบบแหละหนูไพ หนูออกแบบเก่งมากคราวหน้าฉันจะให้หนูออกแบบให้อีก”

คุณหญิงชมจากใจเพราะแบบที่ไพรำนำมาให้ดูนั้นสวยถูกใจทุกแบบแต่ก็ต้องเลือกเพียงแบบเดียว

“ยินดีค่ะ” ไพรำยิ้มเต็มที่ อารมณ์ขุ่นมัวที่ซุกซ่อนอยู่ในใจคลายลง

หลังจากคุณหญิงจรวยพรเลือกแบบได้แล้ว การสนทนาก็จบลง ไพรำนำแบบให้ช่างทำโดยด่วน หล่อนเดินออกมาที่เค้าเตอร์ พนักงานสาวเลี่ยงออกให้เจ้านายเข้าไปนั่งเก้าอี้แทน

“วันนี้มีลูกค้ากี่ราย”

“สามค่ะ”

“น้อยนะ เราต้องทำประชาสัมพันธ์อีกแล้วมั้งพี่หวี”

“ค่ะ คุณไพจะให้พี่ทำยังไงบอกได้เลยนะคะ”

“พี่ไม่ต้องทำอะไร เรื่องนี้ฉันจัดการเอง” ไพรำหันมามองฉวีแล้วหันกลับไปมองของที่อยู่ในตู้โชว์ แหวนเพชร กำไล สร้อย ต่างหู และอีกหลายชิ้นที่นอนรอลูกค้ามาชมความงดงามและรอให้ใครคนใดคนหนึ่งหยิบจับจองเป็นเจ้าของ

หญิงสาวเดินกลับเข้าห้องทำงาน ความคิดเกี่ยวกับการประชาสัมพันธ์แล่นอยู่ในสมอง แวบหนึ่งสายตาของหล่อนเลื่อนไปจับอยู่ที่นิตยสารท่องเที่ยว

“ยัยเอม ฉันคิดถึงแกจัง” หล่อนพึมพำเอื้อมมือไปหยิบหนังสือมาเปิด

ภาพใต้ท้องทะเลที่ช่างภาพคัดสรรค์มาให้คนอ่านดูน่าสนใจไม่น้อย ไพรำเคยไปดำน้ำกับเพื่อนหลายปีก่อน หล่อนลืมไปแล้วว่าครั้งนั้นเห็นปะการังกับทุกชีวิตใต้ท้องทะเลเป็นอย่างไร หล่อนอยากรื้อฟื้นความงามใต้ทะเลอีกครั้ง

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ไพรำหันมามองแล้วยิ้มเมื่อเห็นชื่อโชว์หน้าจอ

“ไงยะ คิดถึงฉันเหมือนกันเหรอ ฉันกำลังจะโทร.หาแกอยู่พอดี” หญิงสาวทักทายเพื่อนรัก

น้ำเสียงรื่นรมย์

“คิดถึงทุกวันแหละแก ที่ฉันโทร.หาแกก็จะชวนไปเที่ยวทะเล เดินทางพรุ่งนี้ตอนเย็นไปมั้ยยะ”

เอมิกาไม่รีรอที่จะพูดธุระของหล่อน ไพรำหัวเราะคิกแล้วว่า

“ฉันกำลังจะถามแกอยู่เชียวว่าจะออกทริปอีกมั้ย”

“แกอยากไปไหน”

“ไปทะเลที่ไหนก็ได้”

“งั้นดีเลย ฉันจองที่นั่งให้แกแล้ว พรุ่งนี้มาหาฉันนะเราจะออกเดินทางสองทุ่ม”

“แกจองก่อนถามฉันเนี่ยนะ ถ้าฉันไม่ว่างล่ะแกจะหาใครไปแทน”

“ไม่มี ว่างที่เดียวไม่เดือดร้อนหรอกย่ะ แค่นี้ก่อนนะไพ มีคนมาสมัครเรียน”

“จ้ะ ขอบใจที่คิดถึงฉัน พรุ่งนี้เจอกัน”