ตอนที่5

โรงพยาบาลXX

“แม่หนูเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ” ซินจางขับมอเตอร์ไซต์มาพร้อมกับขวัญข้าวและลลิลเมื่อมาถึงโรงพยาบาลหญิงสาวก็วิ่งตรงดิ่งไปที่ห้องฉุกเฉินทันที

“คุณจรรยาต้องได้รับการผ่าตัดบายพาสหัวใจอย่างเร่งด่วนนะครับไม่อย่างนั้นหมอคงยื้อชีวิตได้ไม่นาน” หมอหนุ่มเอ่ยกับซินจางด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักเพราะอาการของแม่หญิงสาวไม่มีท่าทางจะดีขึ้นเอาเสียเลย

“หา..” ซินจางถึงกับแทบยืนไม่อยู่ขวัญข้าวและลลิลจึงต้องพยุงร่างสูงของเพื่อนเธอเอาไว้

“แล้วมีค่าใช้จ่ายเท่าไรคะคุณหมอ” ขวัญข้าวถามหมอหนุ่มด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“อยู่ที่ห้าแสนห้าครับ” หมอหนุ่มต้องตอบตามตรงเนื่องจากหากญาติคนไข้ยินยอมที่จะให้ผ่าตัดเขาจะได้ลงมือทันที

ครู่ต่อมา

เมื่อได้รู้ค่ารักษาแล้วทั้งสามก็มานั่งปรึกษากันว่าจะทำอย่างไรดีแต่ตอนนี้เห็นทีซินจางน่าจะไม่มีสติไปแล้วเพราะเอาแต่นั่งเหม่อน้ำตาคลอเพราะห่วงอาการคนเป็นแม่ไหนจะเครียดเรื่องค่ารักษาอีก

“เอาไงดีแก” ขวัญข้าวหันไปปรึกษาลลิลที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ

“ไปซิน” ลลิลลุกขึ้นดึงมือซินจางกับขวัญข้าวให้ลุกขึ้นตามเธอขึ้นมาด้วย

“ไปไหน...” ซินจางถามลลิลเสียงอ่อน

“ไปบ้านพ่อแกตอนนี้เลย” ลลิลรู้ว่าคนที่จะช่วยได้ดีที่สุดตอนนี้ก็คือพ่อของซินจางเองแม้จะรู้ว่าพ่อของซินจางเคยปฏิเสธแต่เธอก็ขอลองอีกสักตั้งเพราะตอนนี้มันฉุกเฉินจริงๆ

ครู่ต่อมา

สามสาวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ของฟาหยางพ่อของซินจางเมื่อเข้ามาก็ไม่ได้เจอพ่อของซินจางได้เจอแต่อรอนงค์ภรรยาใหม่ของฟาหยางเท่านั้น

“คุณพี่ไม่อยู่มีอะไรก็ฝากไว้กับฉันได้” อรอนงค์ไม่ค่อยอยากจะต้องรับสามสาวเท่าไรเธอไม่รู้ว่าซินจางมีธุระอะไรจะคุยกับฟาหยางสามีของเธอเพราะปกติแล้วซินจางจะไม่มาเหยียบที่นี่

“ตอนนี้แม่หนูต้องผ่าตัดด่วนใช้เงินห้าแสนห้าหนูอยากขอให้คุณพ่อช่วย” ซินจางเอ่ยกับอรอนงค์ด้วยสีหน้าและน้ำเสียงอิดโรย

“ไว้ฉันจะบอกให้ก็แล้วกัน” อรอนงค์เอ่ยเเสียงแข็งทั้งเชิดหน้าอย่างไม่ใส่ใจ

“คุณพ่อจะกลับมาตอนไหนคะหนูรอได้” ซินจางอยากรู้ว่าพ่อเธอจะกลับตอนไหนเธออยากจะขอร้องพ่อเอเองจะดีกว่า

“คุณพี่คงกลับดึกพวกเธอกลับไปก่อนเถอะกลัวฉันไม่บอกให้หรือไง” อรอนงค์ตวัดหางตาใส่ซินจางอย่างไม่พอใจทำเอาลลิลต้องมองค้อนอรอนงค์อย่างไม่พอใจเช่นกันเพราะเธอเกลียดท่าทีถือตัวของอรอนงค์อยู่พอสมควร

“เปล่าค่ะ...งั้นหนูกลับก่อนแล้วกันนะคะ” ซินจางหลบสายตาอรอนงค์เล็กน้อยหากเธอจะอยู่ก็อยู่ได้แต่เธอคร้านที่จะต้องมาต่อปากต่อคำกับอรอนงค์ในสถานการณ์เช่นนี้

“เชิญ” อรอนงค์องสามสาวด้วยหางตาทั้งไม่ใส่ใจคำขอของซินจางอีกด้วย

ชั่วโมงต่อมา

“ตกลงเมียใหม่พ่อแกจะบอกเรื่องนี้กับพ่อแกไหมเนี่ยซิน..จีบปากจีบคอพูดซะขนาดนั้น” ขวัญข้าวและลลิลขับรถตามมาส่งซินจางที่บ้านเพราะกลัวว่าเพื่อนเธออยู่คนเดียวแล้วจะหดหู่ลลิลที่นั่งอยู่ข้างๆซินจางเอว่าจะไม่พูดก็อดพูดไม่ได้เรื่องภรรยาใหม่ของพ่อซินจาง

“ไม่รู้หรอกแต่ฉันส่งข้อความหาพ่อแล้วลองดูว่าเค้าจะว่ายังไง” ซินจางไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรจึงส่งข้อความขอร้องพ่อเธอไปหากพ่อเธอเปิดเครื่องแล้วก็น่าจะได้อ่าน

“อืม..ยังไงแกก็พักผ่อนนะซินพรุ่งนี้ไม่ไหวก็ไม่ต้องไปช่วยพวกฉันหรอก” ลลิลตบบ่าซินจางเบาๆ

“นั่นสิพักไปเถอะเราสองคนเอาอยู่ไม่ต้องรีบไปเรียนแล้วนี่เนอะ” ขวัญข้าวก็ยื่นมือเรียวจับบ่าให้กำลังใจซินจางอีกแรง

“ขอบใจนะถ้าพรุ่งนี้โอเคฉันจะไปนะ” ซินจางจับมือเพื่อนเธอทั้งสองและยิ้มอ่อนเพื่อไม่ให้เพื่อนเธอทั้งสองเป็นห่วง

18.00น.

“แม่ซินเป็นยังไงบ้างข้าว” ดารากานได้ข่าวเรื่องแม่ของซินจางเธอก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“ไม่ดีขึ้นเลยค่ะน้าดา” ขวัญข้าวตอบด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

“แล้วเรื่องค่ารักษาล่ะ”

“ยังไม่ได้คำตอบเลยค่ะน้าดา” ขวัญข้าวส่ายหัวเบาๆ

“ขอให้ทางพ่อซินเห็นใจด้วยเถอะ” ดารากานภาวนาให้ทุกอย่างมันผ่านไปได้ด้วยดี

โรงแรมXXX

หลังจากพักที่โรงแรมหรูมาตั้งแต่ช่วงเช้าเคซากุก็นั่งหาข้อมูลเกี่ยวกับแผนการของเขาเรื่อยเปื่อยจนตอนนี้เริ่มเครียดจึงอยากหาความสุขใส่ตัวชายหนุ่มหยิบกุญแจรถได้เขาก็เดินออกจากห้องไปทันที

“นายจะออกไปไหนครับ” ยูสึเกะชายหนุ่มญี่ปุ่นวัย30 มือซ้ายของเคซากุเขาเห็นนายของเขาเดินออกมาจึงชิงตัดหน้าถามไว้ก่อนว่านายของเขาจะไปไหน

“หาความสุขนิดหน่อยนายไม่ต้องตาม” เคซากุเอ่ยเสียงเรียบแล้วเดินออกไป

“ครับ” ยูสึกเกะก้มหัวให้นายของเขาและไม่ได้ตามไปเพราะรู้ว่าหากนายของเขาตอบแบบนี้แล้วคงต้องการเวลาส่วนตัว

สวนสาธารณะ

“.....” หญิงสาวชุดเดรสสีขาวยาวปิดเข่านั่งร้องให้ปาดน้ำตาเบาๆอยู่คนเดียวผู้คนที่วิ่งออกกำลังกายต่างก็มองเธอด้วยสายตาสงสัยแต่ในใจคิดไปในแนวเดียวกันว่าเธอน่าจะอกหักแต่เปล่าเลยซินจางนั้นเครียดเรื่องแม่ของเธอเท่านั้น

หลังจากที่เพื่อนๆเธอมาส่งที่บ้านซินจางก็อาบน้ำอาบท่าเพื่อให้สดชื่นขึ้นด้วยจิตใจที่ฟุ้งซ่านเมื่ออยู่แต่ในห้องเธอจึงเดินออกมานั่งที่สวนสาธารณะใกล้ๆบ้านตอนนี้เธอใจจดใจจ่อรอแค่พ่อเธอเท่านั้นที่จะติดต่อมาแต่ก็ยังไร้วี่แววยิ่งมองมือถือเธอก็ยิ่งเครียด

“เฮ้อ...” หญิงสาวนั่งมองฟ้าที่มีแต่ความมืดแล้วถอนหายใจเบาๆพร้อมปาดน้ำตาตอนนี้ก็เป็นเวลาใกล้ที่สวนสาธารณะจะปิดแล้วเธอจึงเดินออกจากสวนด้วยอาการเหม่อลอยไปช้าๆ

“ว..ว้ายย...ปล่อยนะ” ในขณะที่ซินจางกำลังจะเดินกลับบ้านเมื่อมาถึงมุมอับในซอยเปลี่ยวเธอก็ถูกกระชากจึงตกใจจนร้องเสียงหลง

“สวยๆแบบนี้ให้พี่เดินด้วยคนนะจ๊ะ” ชายหนุ่มวัยกลางคนท่าทางน่าจะเมาพูดจาแทะโลมหญิงสาวหน้าระรื่น

“ปล่อยนะ..” ซินจางตัวสั่นเป็นลูกนกเมื่อตรงนี้ไม่มีใครที่เธอสามารถจะเรียกร้องให้มาช่วยได้เลย

พลั้กก

“โอ้ยยย...”

“ไป..” เคซากุกระชากขี้เมาที่กำลังลวนลามผู้หญิงแล้วต่อยเต็มแรงจนขี้เมาล้มลงสิ้นเสียงไล่ของเคซากุชายคนนั้นก็รีบวิ่งหนีไปทันที

“....” ซินจางยังคงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเธอยืนตัวเกร็งทั้งน้ำตาก็ยังคงไหลมาไม่ยอมหยุด

“เธอเป็นอะไรไหม” เคซากุรีบเข้าไปถามหญิงสาวอย่างรวดเร็ว

“ม..ไม่..ขอบคุณนะคะ” ซินจางรีบขอบคุณคนตรงหน้าและรีบวิ่งออกจากตรงนี้ไปทันที