บทที่ 9: ที่ปรึกษาจำเป็น

กาลเวลาคือสายน้ำที่ไม่เคยไหลย้อนกลับ จากเด็กมัธยมต้นในวันนั้น บัดนี้สายลมและปลายฟ้าได้ก้าวเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นตอนปลายในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 อย่างเต็มตัว การเปลี่ยนแปลงทางร่างกายเป็นสิ่งที่เห็นได้ชัดเจนที่สุด...

สายลมสูงขึ้นอย่างรวดเร็วจนแตะ 180 เซนติเมตร โครงหน้าคมเข้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ผมสีดำขลับที่เคยตัดสั้นตามระเบียบเป๊ะๆ สมัยม.ต้น ถูกไว้ยาวขึ้นเล็กน้อยและจัดทรงเซอร์ๆ ตามสไตล์ของตัวเอง แววตาที่เคยมีแต่ความทะเล้นในวัยเด็ก ตอนนี้กลับฉายแววความมุ่งมั่นและความคิดที่ซับซ้อนซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีที่ยังคงขี้เล่นและกวนประสาทเหมือนเดิม เขากลายเป็นหนุ่มป๊อปของโรงเรียนที่สาวๆ หลายคนแอบกรี๊ด ทั้งจากฝีมือการเล่นดนตรีในวงของโรงเรียนและจากภาพถ่ายสวยๆ ที่เขามักจะโพสต์ลงในโซเชียลมีเดีย

ส่วนปลายฟ้าก็งดงามขึ้นตามวัย ผิวขาวอมชมพูของเธอยิ่งดูเปล่งปลั่งในสภาพอากาศที่ดีของเมืองเหนือ ผมยาวสลวยมักถูกถักเป็นเปียหลวมๆ หรือปล่อยสยายอย่างเป็นธรรมชาติ รอยยิ้มของเธอยังคงสดใสเหมือนเคย แต่เพิ่มเติมคือแววตาที่อ่อนโยนและเข้าใจโลกมากขึ้น เธอไม่ได้เป็นแค่เด็กสาวช่างฝันอีกต่อไป แต่เป็นรองประธานชมรมคหกรรมที่เก่งกาจทั้งเรื่องการทำอาหารและขนม จนเป็นที่รักของทั้งเพื่อนๆ และรุ่นน้อง

ความสัมพันธ์ทางไกลของพวกเขาก็เติบโตไปพร้อมๆ กัน มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่ขาดไม่ได้ เป็นความสบายใจที่รู้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในแต่ละวัน ก็ยังมีคนอีกคนที่อยู่ห่างออกไปหลายร้อยกิโลเมตรพร้อมที่จะรับฟังเสมอ พวกเขาคือที่ปรึกษา คือเพื่อนสนิท คือคนที่รู้จักตัวตนของกันและกันดีที่สุด...

ดีเกินไป... จนกระทั่งความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อยู่ในสมการของคำว่า ‘เพื่อน’ ได้เริ่มก่อตัวขึ้น

จุดเริ่มต้นของมันเกิดขึ้นในบ่ายวันหนึ่งที่มีการประชุมรวมของหลายๆ ชมรมเพื่อเตรียมงานโรงเรียนที่กำลังจะมาถึง ชมรมคหกรรมของปลายฟ้ารับหน้าที่จัดของว่างสำหรับงาน ส่วนชมรมดนตรีก็จะจัดการแสดงบนเวที

“ขนมบราวนี่อร่อยมากเลยครับ”

เสียงทุ้มนุ่มที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ปลายฟ้าที่กำลังจัดเรียงขนมอยู่สะดุ้งเล็กน้อย เธอหันกลับไปก็พบกับร่างสูงของชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งที่เธอมักจะเห็นเขาบนเวทีของโรงเรียนอยู่บ่อยๆ

“พี่วิน...” เธอเอ่ยชื่อเขาออกมาเบาๆ เขาคือประธานชมรมดนตรี รุ่นพี่ ม.6 ที่ฮอตที่สุดคนหนึ่งของโรงเรียน

“นี่ฝีมือน้องปลายฟ้าเหรอครับ เก่งจังเลยนะ” วินยิ้มให้เธอ รอยยิ้มของเขาอบอุ่นและเป็นมิตรจนทำให้หัวใจของปลายฟ้าเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ “พรุ่งนี้พี่อยากจะคุยเรื่องลำดับการเสิร์ฟของว่างให้เข้ากับการแสดงน่ะครับ ไม่แน่ใจว่าน้องปลายฟ้าสะดวกคุยไลน์กับพี่ไหม?”

“สะ...สะดวกค่ะ!” เธอตอบรับอย่างรวดเร็ว พยายามเก็บอาการเขินอายไว้สุดความสามารถ

เย็นวันนั้น ปลายฟ้าเล่าเรื่องทั้งหมดให้สายฝนฟังด้วยความตื่นเต้น สายฝนได้แต่หัวเราะคิกคักแล้วแซวเพื่อนรักไม่หยุด แต่เมื่ออยู่คนเดียวในห้องนอนในช่วงค่ำ ความรู้สึกหลากหลายก็ประเดประดังเข้ามา เธออยากจะเล่าเรื่องนี้ให้สายลมฟังเหมือนทุกครั้ง แต่ก็มีความรู้สึกผิดเล็กๆ เจือปนอยู่ เหมือนกำลังจะบอกความลับที่อาจจะทำให้เขารู้สึกไม่ดี... แต่สุดท้าย เธอก็ไม่อาจเก็บงำเรื่องที่ทำให้เธอใจเต้นได้มากขนาดนี้ไว้คนเดียวได้

เธอตัดสินใจกดวิดีโอคอลไปหาเขา

“มีอะไรแปลกๆนะเราวันนี้” สายลมทักขึ้นแทบจะทันทีที่รับสาย เขาดีดกีตาร์เล่นอยู่ แต่สายตากลับจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของปลายฟ้าซึ่งมีรอยยิ้มเขินๆ ที่เขาไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก “ว่ามา มีเรื่องอะไร”

“รู้ได้ไงว่ามีเรื่อง”

“คบกันมากี่ปีแล้วล่ะครับคุณเพื่อน” เขาหัวเราะ “ทำหน้าเหมือนอมอะไรไว้แบบนั้น มีอยู่ไม่กี่อย่างหรอก... หนึ่งคือทำขนมไหม้ สองคือโดนแม่บ่น สามคือ...” เขาลากเสียงยาว “...มีความลับ”

ปลายฟ้าหน้ามุ่ย ก่อนจะยอมแพ้ในที่สุด “ก็ได้ๆ... คือ... ที่ชมรมดนตรีโรงเรียนเราอ่ะ... มีรุ่นพี่คนนึงชื่อพี่วิน...” เธอเริ่มต้นเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ทั้งหมดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นที่ปิดไม่มิด ตั้งแต่เรื่องที่เขาชมว่าบราวนี่อร่อย ไปจนถึงเรื่องที่เขาขอไลน์เธอไปเพื่อคุยงาน

ขณะที่เธอเล่า... โลกของสายลมกลับค่อยๆ เงียบลง...

ในหัวของเขาอื้ออึงไปหมด ‘พี่วิน? ใครวะ? ประธานชมรมดนตรี? หล่อมาก? ขอไลน์?’ คำถามมากมายวนเวียนอยู่ในหัว ความรู้สึกร้อนวูบวาบแล่นปราดขึ้นมาในอกอย่างรวดเร็ว มันคือความหวง... ความหงุดหงิด... และความรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน เขาอยากจะตะโกนออกไปว่า ‘แล้วไงวะ!’ แต่อีกใจหนึ่งก็รู้ดีว่าเขาไม่มีสิทธิ์

ระยะทางเกือบเจ็ดร้อยกิโลเมตรที่ไม่เคยเป็นปัญหา บัดนี้กลับรู้สึกเหมือนเป็นกำแพงที่สูงใหญ่และหนาทึบขึ้นมาทันที... เขาอยู่ที่นี่ ในขณะที่ ‘พี่วิน’ คนนั้นอยู่ที่นั่น... ข้างๆ เธอ

“นายลม... ฟังอยู่รึเปล่า” เสียงของปลายฟ้าดึงเขากลับมาสู่ความเป็นจริง

“ฟังอยู่ๆ” เขาบังคับตัวเองให้ยิ้มออกมา ทั้งที่มันฝืนเต็มที “ก็... ก็ดีนี่ ที่เล่ามาฟังแล้วก็เป็นคนดีอยู่นะ”

“ใช่ไหมล่ะ! เขาดูเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ใจดีมากๆ เลยนะ”

“อืมๆ” สายลมพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย พยายามสวมบทบาทเพื่อนสนิทที่ดีที่สุด “ก็ลองคุยๆ ดูไปก่อน แต่อย่าเพิ่งไปไว้ใจอะไรมากล่ะ เข้าใจไหม?”

“เข้าใจแล้วน่า คุณพ่อ” ปลายฟ้าหัวเราะคิกคักเมื่อได้ยินน้ำเสียงห่วงใยของเขา

หลังจากวางสาย ความเงียบในห้องนอนของสายลมก็ดูจะดังกว่าปกติ เขานิ่งไปพักใหญ่ ก่อนที่นิ้วจะทำงานโดยอัตโนมัติ แอปพลิเคชันแรกที่เขาเปิดคือ Instagram เขากดเข้าไปที่โปรไฟล์ของปลายฟ้าแล้วเลือกดูลิสต์ ‘Following’ ของเธอทันที เขาพิมพ์ชื่อ ‘Win’ ลงในช่องค้นหา... และมันก็อยู่ตรงนั้น แอคเคานต์ชื่อ ‘win.acoustic’ ที่มีรูปโปรไฟล์เป็นหนุ่มหล่อหน้าใสกำลังสะพายกีตาร์ เขากดเข้าไปดูรูปภาพ ก็ยิ่งแน่ใจว่าเป็นคนเดียวกับที่ปลายฟ้าพูดถึง เพราะในรูปล่าสุดมีปลายฟ้าติดอยู่ไกลๆ ในรูปหมู่ของชมรมดนตรีด้วย

“ชิ! ก็งั้นๆ แหละว่ะ” เขาสบถกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะปิดหน้าจอลงด้วยความรู้สึกพ่ายแพ้

คืนนั้นทั้งคืน เขาแทบไม่ได้คุยกับหมอกหรือเมฆที่มาเล่นเกมในห้องเลย เขาเอาแต่นั่งซึมอยู่บนเตียงจนหมอกต้องเอ่ยปากถาม

“เป็นไรของมึงวะ? ฟอร์มตกฉิบหาย” หมอกถามหลังจากเห็นสายลมเล่นเกมแพ้ติดกันสามตารวด

“ก็ยัยปลายฟ้า...มีรุ่นพี่มาจีบ” เขายอมรับออกมาในที่สุด

หมอกระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที “กูว่าแล้ว! แล้วมึงจะไปเดือดร้อนอะไรกับเขาเล่า... อ๋อ... หรือว่า...” เขาลากเสียงยาว “มึงหึงอ่ะดิ!”

“หึงบ้าอะไร!” สายลมเถียงเสียงแข็ง “กูแค่เป็นห่วงเพื่อนเว้ย! กลัวยัยนั่นจะโดนหลอก!”

“เออๆ ไม่หึงก็ไม่หึง” หมอกยักไหล่ “แต่กูจะบอกอะไรให้นะ ถ้ามึงมัวแต่ทำตัวเป็นหมาหวงก้างแต่ไม่ยอมทำอะไรให้ชัดเจนแบบนี้ สักวันหนึ่งมึงจะเสียเขาไปจริงๆ นะเว้ย แล้วถึงตอนนั้นมึงจะมานั่งเสียใจก็ไม่ทันแล้ว”

คำพูดของหมอกเหมือนค้อนที่ทุบลงกลางใจสายลม... มันจริงอย่างที่เพื่อนว่า ถ้าเขายังคงอยู่ในสถานะ ‘เพื่อนสนิท’ ที่แสนคลุมเครือนี้ต่อไป เขาจะไม่มีสิทธิ์อะไรเลย

แต่ตอนนี้... สิ่งเดียวที่เขาทำได้ คือการรักษาตำแหน่งที่สำคัญที่สุดในใจของเธอไว้ให้ได้... ตำแหน่ง ‘ที่ปรึกษา’

เขากดโทรหาปลายฟ้าอีกครั้ง

“ว่าไง มีอะไรเหรอ?” ปลายฟ้ารับสายด้วยความประหลาดใจ

“เปล่า... แค่จะโทรมาบอกว่า... ถ้าจะคุยกับพี่เขาก็คุยได้นะ แต่ถ้าเขาทำอะไรให้ไม่สบายใจ หรือพูดจาไม่ดีใส่... ต้องรีบบอกฉันเป็นคนแรกเลยนะ” น้ำเสียงของเขาจริงจังกว่าทุกครั้ง

ปลายฟ้ารู้สึกอบอุ่นในหัวใจกับความเป็นห่วงที่ส่งผ่านมาตามสาย “รับทราบค่ะ... ขอบคุณนะ... ที่ปรึกษาจำเป็นของฉัน”

คำว่า ‘ที่ปรึกษาจำเป็น’ ของเธอ ตอกย้ำสถานะของเขาให้ชัดเจนยิ่งขึ้น... และมันก็เป็นสถานะที่เจ็บปวดที่สุดเท่าที่สายลมเคยรู้สึกมา