บทที่ 6: ความคิดถึง

การทักทายครั้งแรกในคืนนั้นเปรียบเสมือนการเปิดประตูบานใหม่ให้กับความสัมพันธ์ทางไกลของสายลมและปลายฟ้า จากที่เคยเงียบหาย โลกของทั้งสองก็กลับมาเชื่อมต่อกันอีกครั้งผ่านแอปพลิเคชันแชทสีเขียวที่กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันไปโดยปริยาย

ช่วงเวลาเปิดเทอมใหม่ในกรุงเทพฯ ยังคงดำเนินไปอย่างน่าเบื่อสำหรับสายลม การไม่มีปลายฟ้านั่งอยู่โต๊ะข้างๆ ทำให้การเรียนในห้องดูจืดชืดลงไปถนัดตา แต่เขาก็ได้ค้นพบความสุขเล็กๆ น้อยๆ ในการก่อกวนเพื่อนซี้ที่อยู่ไกลถึงเชียงใหม่

วันหนึ่ง ขณะที่ปลายฟ้ากำลังนั่งขมวดคิ้วเคร่งเครียดอยู่กับการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ในห้องสมุดของโรงเรียน เสียงแจ้งเตือน LINE ก็ดังขึ้นรัวๆ

ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง!

เธอเปิดดูอย่างหัวเสียเล็กน้อย ก่อนจะพบว่าเป็นสติกเกอร์เซ็ตใหม่ล่าสุดที่สายลมเพิ่งซื้อมา เขาส่งมารัวๆ เป็นสิบๆ ตัวโดยไม่มีเหตุผล รูปหมีตัวอ้วนทำหน้าตลกบ้าง รูปแมวกวนประสาทบ้าง สลับกันไปมาจนเต็มหน้าแชท

Plaifah T: นายลม! ส่งอะไรมาเยอะแยะเนี่ย! คนจะทำการบ้าน!

Sailom Tanapon: [ส่งสติกเกอร์หมีแลบลิ้นปลิ้นตา]

Sailom Tanapon: ก็เห็นว่าเครียด เลยส่งอะไรน่ารักๆ ไปให้ดูไง

ปลายฟ้าเผลอหลุดขำออกมากับความกวนของเขา เธอส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป

Plaifah T: น่ารักบ้านนายสิ รำคาญจะตาย!

Sailom Tanapon: คิดถึงปะล่ะ ฮ่าๆ

คำถามนั้นทำให้ปลายฟ้าชะงักไปเล็กน้อย แก้มของเธอร้อนขึ้นมาดื้อๆ เธอเลือกที่จะไม่ตอบคำถามนั้นตรงๆ แต่เปลี่ยนเรื่องคุยแทน

Plaifah T: ที่เชียงใหม่มีร้านกาแฟเปิดใหม่ด้วยนะ บรรยากาศดีมากเลย ขนมก็อร่อย ไว้จะถ่ายรูปไปอวด

Sailom Tanapon: โห่ ยัยใจร้าย ส่งรูปมายั่วทำไม อยากกินโว้ยยย

การหยอกล้อและแกล้งกันผ่านหน้าจอกลายเป็นเรื่องปกติของทั้งคู่ สายลมมักจะถ่ายรูปหน้าตลกๆ ของตัวเอง หรือรูปหมอกตอนเผลอหลับส่งไปแกล้งปลายฟ้า ส่วนปลายฟ้าก็จะถ่ายรูปคาเฟ่สวยๆ ขนมอร่อยๆ หรือวิวทิวทัศน์งดงามของเชียงใหม่ส่งกลับมายั่วให้สายลมอิจฉาเล่น

บางคืนที่การบ้านไม่เยอะ พวกเขาก็จะวิดีโอคอลคุยกัน เล่าเรื่องราวที่เจอมาในแต่ละวัน แอบบ่นเรื่องอาจารย์ หรือปรึกษาเรื่องเพื่อนใหม่ สายลมมักจะหยิบกีตาร์ขึ้นมาดีดเล่นเป็นเพลงที่เขาเพิ่งหัดใหม่ให้เธอฟัง ส่วนปลายฟ้าก็จะเล่าเรื่องที่เธอได้ไปช่วยคุณป้าเจ้าของร้านขนมโบราณใกล้บ้านทำขนมไทยให้เขาฟังอย่างออกรส

“ยัยเฉิ่ม! อ่านหนังสือเยอะไปเดี๋ยวสมองบวมนะเว้ย” สายลมพูดกวนๆ ผ่านหน้าจอโทรศัพท์หลังจากเห็นปลายฟ้านั่งอยู่หน้ากองหนังสือเล่มโต

ปลายฟ้าที่อยู่อีกฟากของหน้าจอยู่หน้าใส่ “เรื่องของฉันน่า! ไม่เหมือนใครบางคนหรอก วันๆ เอาแต่เล่นเกม”

“ใครว่า! นี่ก็อ่านหนังสือเหมือนกันนะ” เขาเถียง ก่อนจะแพนกล้องไปที่หนังสือการ์ตูนที่วางกองอยู่บนเตียง

“นายลม!” ปลายฟ้าหัวเราะออกมาเสียงดัง “ไปไกลๆ เลยนะ! รำคาญ!”

ถึงปากจะบอกว่ารำคาญ แต่เธอกลับอมยิ้มไม่หุบ บทสนทนาไร้สาระพวกนี้คือสิ่งที่ช่วยเยียวยาความเหงาและความคิดถึงของเธอได้เป็นอย่างดี

“คิดถึงบ้าอะไร ใครคิดถึงนาย” เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ หลังจากวางสายไปแล้ว แต่หัวใจกลับพองโตอย่างมีความสุข

ความห่างไกลทำให้พวกเขาต้องพยายามรักษาการติดต่อไว้ แม้บางครั้งสัญญาณอินเทอร์เน็ตจะไม่เป็นใจ หรือเวลาว่างจะไม่ตรงกัน แต่ทั้งคู่ก็ยังหาเวลามาพูดคุยกันเสมอ

มิตรภาพที่เคยมีเริ่มแทรกซึมด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่าเดิม ความรู้สึกที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ ผ่านทุกตัวอักษร ทุกสติกเกอร์ และทุกรอยยิ้มที่ส่งผ่านหน้าจอสี่เหลี่ยม

โดยที่พวกเขาเองก็อาจจะยังไม่รู้ตัว ว่าโลกที่เคยเชื่อมกันด้วยคำว่า ‘เพื่อนสนิท’... กำลังจะถูกถักทอด้วยเส้นใยบางๆ ที่เรียกว่า ‘ความผูกพันที่มากกว่าเพื่อน’ เข้าไปแล้ว