บทที่ 4 : การเปลี่ยนแปลง

วันเวลาของเด็ก ม.1 ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เผลอแป๊บเดียวการสอบปลายภาคก็สิ้นสุดลง บรรยากาศแห่งความสุขและความโล่งใจที่ได้ปลดแอกจากการอ่านหนังสือโอบล้อมทุกคนไว้ กลิ่นอายของวันหยุดยาวที่กำลังจะมาถึงลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ

แก๊งหลังห้องจอมป่วนนั่งจับกลุ่มกันอยู่ที่ม้านั่งหินอ่อนตัวเดิมใต้ต้นจามจุรีใหญ่ วางแผนกันอย่างออกรสว่าจะใช้เวลาว่างในช่วงปิดเทอมทำอะไรกันดี

“ปิดเทอมนี้ต้องไปเล่นเกมบ้านกูทั้งวันทั้งคืนเลยเว้ย!” หมอกประกาศกร้าวอย่างกระตือรือร้น

“ฉันว่าจะอ่านนิยายที่ซื้อดองไว้ให้หมด” ปลายฟ้าพูดพลางยิ้มฝันหวาน

“ฉันคงช่วยงานที่บ้าน” เมฆตอบเรียบๆ ตามสไตล์

“แล้วแกอ่ะสายลม?” หมอกหันไปถามเพื่อนซี้ที่กำลังนั่งเหม่อมองท้องฟ้าเงียบๆ

สายลมหันกลับมา ยักไหล่กวนๆ “ก็คงนอนอืดอยู่บ้านมั้ง ยังไม่รู้เลยว่ะ” เขายิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ดูไม่สดใสเหมือนเคย

ปลายฟ้ามองหน้าสายลม สังเกตเห็นความผิดปกติเล็กๆ นั้น แต่ยังไม่ทันจะได้ถามอะไร เธอก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่างได้

“ทุกคน... เรามีเรื่องจะบอก”

น้ำเสียงที่จริงจังขึ้นของปลายฟ้าทำให้บทสนทนาทั้งหมดหยุดลง ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอเป็นจุดเดียว

“คือว่า... ปิดเทอมนี้... ที่บ้านเราจะย้ายไปอยู่เชียงใหม่”

ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะ

“เฮ้ย! จริงดิ!” หมอกเป็นคนแรกที่ทำลายความเงียบขึ้น “ย้ายไปเลยเหรอวะ? ทำไมอ่ะ?”

“คุณยายเราไม่ค่อยสบายน่ะจ้ะ” ปลายฟ้าอธิบายด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่ดูเศร้าสร้อย “พ่อกับแม่เลยอยากย้ายไปอยู่ใกล้ๆ ไปดูแลท่านที่นั่นเลย”

“แล้ว... จะย้ายไปถาวรเลยเหรอ?” เมฆถามเสียงเรียบ แต่แววตาเต็มไปด้วยความกังวล

ปลายฟ้าพยักหน้าช้าๆ “อื้ม... เราคงต้องย้ายไปเรียนที่เชียงใหม่เลย”

คำตอบนั้นเหมือนค้อนปอนด์ที่ทุบลงกลางใจของสายลมอย่างจัง โลกของเขาที่เคยมีปลายฟ้าเป็นส่วนหนึ่งในทุกๆ วันกำลังจะพังทลายลง เขารู้สึกเหมือนหูอื้อไปหมด ไม่ได้ยินเสียงเพื่อนๆ ที่กำลังซักถามรายละเอียดจากปลายฟ้าอีกต่อไป ในหัวของเขามีแต่คำว่า ‘ย้ายโรงเรียน’ วนเวียนซ้ำไปซ้ำมา

“เออ... ก็ดีนะ” จู่ๆ เขาก็พูดแทรกขึ้นมาเสียงแข็ง “เชียงใหม่อากาศดี น่าอยู่”

ทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียว ปลายฟ้ามองเพื่อนสนิทด้วยแววตาตัดพ้อเล็กน้อย

“ฉัน... ฉันนึกขึ้นได้ว่าต้องไปช่วยแม่ซื้อของว่ะ ไปก่อนนะ” สายลมลุกขึ้นยืนพรวดพราด ไม่รอฟังคำทัดทานใดๆ เขาคว้ากระเป๋าแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เพื่อนอีกสามคนมองตามด้วยความงุนงง

วันสุดท้ายของการเรียนการสอนมาถึงเร็วกว่าที่คิด ปลายฟ้ากำลังเก็บของใช้ส่วนตัวออกจากลิ้นชักโต๊ะเรียนที่ว่างเปล่า หนังสือ สมุด ปากกาสีสวยๆ ถูกบรรจุลงในกล่องกระดาษอย่างเป็นระเบียบ

สายลมยืนพิงกรอบประตูอยู่ห่างๆ แอบมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เขาอยากจะเดินเข้าไปช่วย แต่ขากลับหนักเหมือนมีหินถ่วงไว้ เขาทำได้เพียงแค่ยืนมองพื้นที่ข้างๆ โต๊ะของเขาที่กำลังจะว่างเปล่าในอีกไม่ช้า

ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แกล้งเธอเหมือนเดิม กวนประสาทเธอเหมือนเดิม แต่ทุกครั้งที่ทำแบบนั้น เขากลับรู้สึกเจ็บแปลบในใจอย่างประหลาด

วันนี้คือวันสุดท้าย... วันสุดท้ายจริงๆ แล้ว

ช่วงบ่าย เพื่อนๆ ทุกคนมาช่วยปลายฟ้าขนของที่บ้าน บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและคำพูดแซวหยอกล้อเพื่อกลบเกลื่อนความเศร้า

“ไม่ต้องร้องไห้นะเว้ยสายลม เดี๋ยวปลายฟ้าไม่อยากไปหรอก!” หมอกแกล้งตบหลังสายลมดังป้าบ แต่พอเห็นสายตาขวางๆ ของเพื่อนซี้ก็รีบหุบปากฉับ

เมฆเดินเข้ามาตบไหล่สายลมเบาๆ “มีอะไรก็โทรคุยกันได้นี่” เขาพูดปลอบใจสั้นๆ แต่ตรงจุด

เมื่อรถกระบะคันเล็กๆ ขนของชิ้นสุดท้ายขึ้นไปแล้ว ก็ถึงเวลาที่ต้องร่ำลากันจริงๆ คุณแม่ของปลายฟ้าเดินเข้ามากอดเด็กๆ ทุกคน ส่วนคุณพ่อก็ยืนส่งยิ้มใจดีมาให้

ปลายฟ้ายืนอยู่ตรงหน้าสายลม ดวงตากลมโตของเธอเริ่มมีน้ำใสๆ เอ่อคลอขึ้นมา

“ไว้เจอกันใหม่ นะ” เธอพูดเสียงสั่น

หัวใจของสายลมบีบรัดอย่างรุนแรง เขามีคำพูดเป็นพันๆ คำที่อยากจะบอกเธอ... อย่าไปได้ไหม... ฉันจะคิดถึงเธอนะ... ฉันชอบเธอนะยัยตัวเล็ก...

แต่คำพูดทั้งหมดกลับจุกอยู่ที่ลำคอ เขาอ้าปาก แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา

บอกไปสิวะ! บอกว่าชอบ! บอกว่าจะคิดถึง! เสียงในหัวตะโกนก้อง

สุดท้าย... เขาก็ทำได้แค่รวบรวมความกล้าทั้งหมด ดึงร่างเล็กๆ ของเพื่อนสนิทเข้ามากอดไว้แน่น...

“ไม่ต้องร้องไห้นะเว้ย...” เขากระซิบข้างหูเธอ พยายามทำเสียงให้เข้มแข็งที่สุด “...เดี๋ยวฉันจะไปหาที่เชียงใหม่”

ปลายฟ้าซบหน้ากับอกของเขาสะอื้นเบาๆ ก่อนจะผละออกมาแล้วยื่นจดหมายเล็กๆ ที่พับไว้อย่างดีใส่มือเขา

“ฉันให้”

แล้วเธอก็หันหลังเดินขึ้นรถไป...

รถเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าและเด็กหนุ่มที่ยืนกำจดหมายในมือแน่น เขามองตามรถคันนั้นไปจนสุดสายตา รู้สึกเหมือนชิ้นส่วนสำคัญในชีวิตของเขาได้หลุดลอยตามไปด้วย

คืนนั้น... ในห้องนอนที่เงียบเหงา สายลมค่อยๆ คลี่จดหมายฉบับเล็กๆ ในมือออกอย่างเบามือ ข้างในมีเพียงข้อความสั้นๆ ที่เขียนด้วยลายมือที่คุ้นเคย

‘ถึงนายลม...

ฉันจะคิดถึงนายนะ

จาก... ปลายฟ้า’

และข้างใต้ข้อความนั้น คือรูปวาดเล็กๆ ที่ดูไม่ค่อยจะสวยงามนัก เป็นรูปปลาทองตัวอ้วนกลมที่กำลังแหวกว่ายอยู่เคียงข้างก้อนเมฆที่ถูกวาดให้เหมือนสายลมกำลังพัดอยู่...

สัญลักษณ์ของพวกเขา

สายลมใช้นิ้วลูบไล้รูปวาดนั้นเบาๆ กำแพงความเข้มแข็งที่เขาสร้างขึ้นมาตลอดทั้งสัปดาห์พังทลายลงในที่สุด หยดน้ำตาหยดแรกของเด็กชายที่ไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็น... หยดลงบนกระดาษแผ่นนั้นอย่างเงียบงัน