บทที่ 3 : การบ้าน

บรรยากาศหลัง ‘เดต’ ครั้งแรกในโรงหนังดูจะแปลกไปเล็กน้อย ความเงียบที่โรยตัวเข้ามาแทนที่เสียงเจี๊ยวจ๊าวที่เคยเป็นปกติระหว่างทางกลับบ้าน ทำให้ทั้งสายลมและปลายฟ้ารู้สึกเกร็งๆ อย่างบอกไม่ถูก ต่างฝ่ายต่างแอบชำเลืองมองกันเป็นระยะ แล้วก็รีบหันหน้าหนีเมื่อสายตาสบกันโดยบังเอิญ

แต่ความอึดอัดที่ว่าก็คงทนอยู่ได้ไม่นาน เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงร้านลูกชิ้นทอดเจ้าประจำหน้าปากซอย กลิ่นหอมๆ ของน้ำจิ้มรสเด็ดที่โชยมาเตะจมูกก็ทำลายกำแพงความเงียบลงได้สำเร็จ

“ป้าครับ! เอาเหมือนเดิมครับ!” สายลมตะโกนสั่งอย่างคุ้นเคย ลืมความประหม่าไปจนหมดสิ้น

“ได้เลยจ้ะพ่อหนุ่ม” ป้าเจ้าของร้านยิ้มกว้างอย่างเอ็นดู “วันนี้ดูเงียบๆ กันไปนะ ทะเลาะกันมาเหรอ”

“เปล่าค่ะป้า!” ปลายฟ้ารีบปฏิเสธแก้มแดง “แค่... การบ้านเยอะน่ะค่ะ”

ทั้งสองคนรับลูกชิ้นทอดร้อนๆ มายืนกินกันข้างร้าน ความอร่อยที่คุ้นเคยช่วยให้บรรยากาศกลับมาเป็นปกติ บทสนทนาเรื่องสัพเพเหระเริ่มไหลลื่นอีกครั้งราวกับว่าความเงียบงันเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น

เมื่อถึงบ้านปลายฟ้า เธอก็ชวนสายลมเข้ามาทำการบ้านด้วยกันเหมือนทุกที ห้องนั่งเล่นที่สะอาดสะอ้านและเป็นระเบียบเรียบร้อยสะท้อนนิสัยเจ้าของบ้านได้เป็นอย่างดี คุณแม่ของปลายฟ้าเดินออกมายิ้มทักทายสายลมอย่างคุ้นเคย ก่อนจะนำน้ำส้มคั้นเย็นชื่นใจมาเสิร์ฟให้เด็กทั้งสอง

“ขอบคุณครับคุณน้า” สายลมยกมือไหว้ ก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวเกือบหมดแก้ว

“ค่อยๆ ดื่มสิ เดี๋ยวก็สำลักหรอก” ปลายฟ้าอดไม่ได้ที่จะบ่น แต่ก็แอบอมยิ้มกับท่าทางเหมือนเด็กๆ ของเขา

ทั้งสองคนกางสมุดและหนังสือลงบนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเตี้ยกลางห้อง แสงแดดยามบ่ายส่องลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นและน่านั่งทำการบ้าน... หรือน่าแอบงีบหลับเป็นที่สุด

“โห... อะไรวะเนี่ย” สายลมทำเสียงโอดครวญทันทีที่เปิดแบบฝึกหัดวิชาวิทยาศาสตร์ขึ้นมา “สูตรอะไรเต็มไปหมดเนี่ย... ไม่เห็นจะเข้าใจเลย”

ปลายฟ้าชะโงกหน้าไปดู “ก็เรื่องแรงและการเคลื่อนที่ไง ไม่เห็นจะยากเลย”

“ไม่ยากบ้านเธอสิ!” สายลมเถียง “นี่ปลายฟ้า! การบ้านวิทย์นี่มันอะไรวะ ยากชิบเป๋ง! ลอกหน่อยดิ๊” เขาหันมาทำหน้าอ้อนวอน ส่งสายตาปริบๆ ที่เคยใช้ได้ผลมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

“ไม่ให้ลอกหรอก! นายก็ทำเองสิ!” ปลายฟ้ากอดอกเชิดหน้าใส่ตามฟอร์ม แต่พอเห็นสายลมทำหน้าหงอยเหมือนลูกหมาโดนทิ้ง เธอก็ใจอ่อนยวบยาบเหมือนทุกที

“เฮ้อ... ก็ได้ๆ” เธอถอนหายใจยาว “แต่ฉันจะสอนนะ ไม่ให้ลอกเฉยๆ”

“คร้าบท่านอาจารย์” สายลมลากเสียงยาวอย่างกวนๆ

ปลายฟ้าขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ เธอเริ่มอธิบายเนื้อหาที่ซับซ้อนให้กลายเป็นเรื่องง่ายๆ ด้วยภาษาของเธอเอง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของแป้งเด็กจากตัวปลายฟ้าลอยมาแตะจมูกสายลมแผ่วเบา ทำให้เขาเผลอใจลอยไปชั่วขณะ แทนที่จะฟังเนื้อหาการเรียน เขากลับลอบมองใบหน้าจริงจังของเพื่อนสนิทที่กำลังขมวดคิ้วเล็กน้อยตอนอธิบายสูตรฟิสิกส์

...เวลานี้... อยากหยุดเวลาไว้จัง...

“เข้าใจไหมเนี่ย! ฟังอยู่รึเปล่า!” เสียงหวานๆ ที่แหลมขึ้นเล็กน้อยดึงสติของสายลมกลับมา

“ขะ...เข้าใจๆๆ” เขารีบพยักหน้าหงึกๆ “สุดยอดเลยเพื่อนซี้ ป.ปลา ของฉัน เก่งที่สุดในโลก!” เขาแกล้งขยี้ผมนุ่มๆ ของเธอจนยุ่งไปหมด

“นายลม! หยุดเลยนะ!” ปลายฟ้าปัดมือเขาออกแล้วทำหน้ามุ่ย แต่ก็ซ่อนรอยยิ้มไว้ไม่อยู่ เธอรู้สึกว่าแก้มร้อนขึ้นมาอีกแล้วกับคำว่า ‘ป.ปลา ของฉัน’ ที่เขาใช้เรียกเธอ

หลังจากติวเข้มกันไปได้พักใหญ่ สายลมก็เริ่มทำแบบฝึกหัดด้วยตัวเองได้บ้าง แต่ดูเหมือนว่าพลังงานของเขาจะหมดลงอย่างรวดเร็ว เปลือกตาของเขาเริ่มหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุด... หัวของเขาก็เอนไปข้างๆ แล้วฟุบลงกับหมอนอิงที่วางอยู่ข้างตัว เข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างง่ายดาย

ปลายฟ้ามองภาพนั้นแล้วก็ได้แต่ส่ายหัวอย่างระอา เธอหยิบผ้าห่มผืนเล็กๆ มาคลุมให้เขาอย่างเบามือ ก่อนจะนั่งทำการบ้านของตัวเองต่อเงียบๆ

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ เสียงกดกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น

ติ๊งต่อง!

ปลายฟ้าเดินไปเปิดประตูก็พบกับแขกไม่ได้รับเชิญอีกสองคน

“ว่าไงคู่รัก! แอบมาติวหนังสือกันสองต่อสองเหรอ!” หมอกตะโกนทักทายเสียงดังลั่นตามสไตล์ โดยมีเมฆยืนทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆ

“ชู่ววว! เบาๆ สิหมอก สายลมหลับอยู่” ปลายฟ้าทำสัญญาณให้เงียบ

แต่ดูเหมือนคำเตือนของเธอจะไม่ได้ผล เมื่อสายตาของหมอกเหลือบไปเห็นร่างของเพื่อนซี้ที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนพื้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าทันที

“หึๆๆ เสร็จกูแน่” หมอกย่องเท้าเข้าไปในบ้านอย่างเงียบกริบ คว้าปากกาเมจิกสีดำจากกล่องเครื่องเขียนของปลายฟ้าขึ้นมา หมายจะสร้างสรรค์ผลงานศิลปะบนใบหน้าของสายลม

“อย่านะหมอก!” ปลายฟ้ารีบเข้ามาขวาง แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว หมอกพุ่งเข้าไปหาเป้าหมายอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ย!”

สายลมสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรเย็นๆ มาจิ้มที่แก้ม เขาลืมตาขึ้นมาก็เห็นหน้าหมอกอยู่ใกล้แค่คืบ

“อะไรของมึงเนี่ยไอ้หมอก!” เขาร้องโวยวาย

“ฮ่าๆๆๆ เกือบไปแล้วไหมล่ะ!” หมอกหัวเราะร่า

ความวุ่นวายเล็กๆ ทำให้บรรยากาศที่เคยเงียบสงบกลับมาคึกคักอีกครั้ง ความเขินอายที่เคยมีอยู่ระหว่างสายลมกับปลายฟ้าสลายหายไปหมดสิ้น ถูกแทนที่ด้วยเสียงหัวเราะและความโกลาหลตามประสาเพื่อนฝูง

ปลายฟ้าเดินเข้าครัวไปหยิบขนมกับน้ำมาให้เพื่อนๆ เพิ่มเติม สายลมมองตามแผ่นหลังเล็กๆ นั้นไป ก่อนจะหันมามองเพื่อนซี้ทั้งสองคนที่กำลังแย่งขนมกันเหมือนเด็กๆ

เขารู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างประหลาด...

ความรู้สึกดีๆ ที่เขามีให้ปลายฟ้าอาจจะกำลังเติบโตขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้ว่ามิตรภาพของพวกเขาและแก๊งเพื่อนซี้ก็เป็นสิ่งที่สำคัญไม่แพ้กัน

และไม่ว่าการบ้านจะวายร้ายแค่ไหน หรือความรู้สึกในใจจะวุ่นวายเพียงใด เขาก็รู้ดีว่าเขายังมี ‘เพื่อนซี้ ป.ปลา’ คนนี้อยู่ข้างๆ เสมอ... และนั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุดแล้ว