7/4

วารุณียิ้มเย็น มือบางจับมือใหญ่วางแปะลงบนทรวงอวบของตน ความนุ่มหยุ่นของมันทำให้ชายหนุ่มนักรักเกือบลืมตัวบีบเคล้น แต่หัวใจแกร่งก็สั่งให้เขาหยุดยั้งตัวเองเอาไว้ได้

“ทำสิคะ ปลดปล่อยมันออกมา หวานคงไม่ต้องบอกหรอกมังคะ ว่าต้องทำอย่างไรบ้าง” วารุณีวางกับดักลงอีกครั้ง

อิมรานหลับตาลงชั่วครู่ ในหัวสมองของเขาตอนนี้กำลังรับรู้ถึงความอวบหยุ่นของทรวงอกอวบ หากแต่หัวใจของเขากลับนึกไปถึงดวงหน้าสวยเฉี่ยวของหญิงสาวอีกคนที่ไม่ใช่วารุณี

ดวงตาคมกริบถูกลืมขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่มือใหญ่จะสะบัดออกจากมือบางที่วางทับไว้อย่างแรง วารุณีถึงกับเซเล็กน้อย เธอตั้งหลักใหม่อีกครั้ง และพุ่งตัวเข้าหาร่างกำยำอย่างรวดเร็ว โดยที่อิมรานไม่ทันตั้งตัว ความแรงจากร่างอวบอิ่มที่พุ่งตัวเข้าหา ทำให้ชายหนุ่มหงายหลังลงบนเตียงใหญ่กลางห้องทันที

“นี่เธอออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้นะ” อิมรานไล่อย่างรังเกียจ

วารุณีไม่ยอมพลาดโอกาสอีกแล้ว แขนเรียวสอดเข้าใต้ร่างหนาสวมกอดร่างกำยำเอาไว้แน่น

“คุณอย่าปฏิเสธหวานเลยค่ะ คุณเองก็ต้องการหวานเหมือนอย่างที่หวานต้องการคุณไม่ใช่เหรอคะ”

“ไม่ ฉันไม่เคยต้องการเธอเลยสักครั้งเดียว”

มือใหญ่พยายามแกะมือบางออกจากร่างของตน แต่เพราะตัวเขาถูกวารุณีทาบทับเอาไว้แถมยังถูกสวมกอดแน่นหนาอีก จึงทำได้ยากยิ่งขึ้น แต่ด้วยพละกำลังที่มีมากกว่าหลายเท่าตัว ทำให้ชายหนุ่มสามารถแกะพันธนาการอันน่ารังเกียจออกไปได้

อิมรานผลักร่างของวารุณีอย่างแรง จนหญิงสาวเซหลุนๆ ก้นจ้ำเบ้ากับพื้น ชายหนุ่มเดินไปหยิบผ้าผืนน้อยที่ถูกถอดออกเป็นครั้งที่สองด้วยมือของเจ้าของที่หน้าด้าน และปามันใส่หน้าของวารุณีอย่างโกรธเกรี้ยว

“ร่าน สำส่อน ผู้หญิงอย่างเธอต่อให้แบให้ฟรีๆ ฉันก็ไม่คิดจะพิศวาสหรอก เพราะอะไรรู้ไหม เพราะว่ามันง่ายไปยังไงล่ะ มันไม่เร้าใจเหมือนของที่ได้มายากๆ หรอก เธอประเมินค่าความเป็นคนของฉันต่ำไปแล้ววารุณี”

วารุณีหน้าเสีย หญิงสาวกำลังตกใจและหวาดกลัวกับท่าทางโกรธขึ้งของชายหนุ่ม

“เด็กสาวอย่างเธอ มันน่าจะยังเรียนไม่จบมัธยมเลยด้วยซ้ำ น่าสงสารพ่อกับแม่ของเธอจริงๆ ออกไปซะ แล้วอย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีกเด็ดขาด ไป!” อิมรานตวาดไล่เด็กสาวเสียงดัง

วารุณีรีบตาลีตาเหลือกวิ่งออกไปจากห้อง ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาแรงๆ เกือบไปแล้ว เขาเกือบเสียค่าโง่ให้นังแม่มดน้อยตัวนั้นเสียแล้ว ชายหนุ่มเดินลงมายังชั้นล่าง เขากำลังต้องการการปลอบใจจากพาฝัน แต่ไม่มีเงาของร่างบางคุ้นตาคุ้นใจอยู่ในห้องครัวอีกแล้ว

ชายหนุ่มเดินไปยังเตาแก๊ส กลิ่นหอมของอาหารที่โชยออกมา บอกให้รู้ว่าพาฝันทำอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มเดินขึ้นไปบนห้องนอนดูในห้องน้ำก็ไม่พบเจ้าของร่างอรชร ความรู้สึกกังวลเริ่มก่อตัวขึ้นเต็มหัวใจแกร่ง ชายหนุ่มเดินออกไปหาหญิงสาวรอบๆ บ้าน ก็ไม่พบ

“หรือว่า...”

พาฝันพาร่างบอบบางและหัวใจที่บอบช้ำวิ่งหนีภาพบาดตาบาดใจออกมาจนถึงถนนใหญ่ ดวงตาคู่สวยพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตาที่คลอเบ้า ภาพของชายหนุ่มหญิงสาวที่คลุกเคล้ากันอยู่ที่พื้นห้องมันติดอยู่ในมโนภาพของเธอ ปากก็บอกว่าไม่เป็นไร อนุญาตให้เขาตามใจตัวเอง เพราะเธอไม่มีสิทธิ์ไปบังคับและห้ามปรามเขา แต่ทำไมหนอพอเขาทำขึ้นมาจริงๆ กลับต้องเสียใจและร้องไห้ออกมาเป็นเผาเต่า และทนเห็นภาพนั้นไม่ได้ จึงต้องวิ่งหนีออกมาแบบนี้

หัวใจที่สงบนิ่งมานานกลับรู้สึกเจ็บแปล็บจนต้องเอามือบางวางกดทับตำแหน่งที่ตั้งของหัวใจเอาไว้ มีรถตู้โดยสารผ่านมา พาฝันเห็นป้ายที่เขียนเอาไว้ตัวใหญ่ๆ ว่ากรุงเทพฯ– สัตหีบ จึงโบกมือเรียก

“ไปกรุงเทพฯรึเปล่าคะ” หญิงสาวถามคนขับรถตู้และได้คำตอบว่าไป พาฝันมองไปบริเวณที่นั่งของผู้โดยสาร เห็นมีผู้โดยสารหลายคนทั้งชายและหญิงนั่งอยู่เกือบเต็มรถ จึงก้าวขึ้นไปหาที่ว่างนั่ง จากนั้นรถตู้ก็ขับออกไปทันที

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาพาฝันก็ได้มาถึงห้องพักบนอพาร์ตเมนท์ของตัวเอง หญิงสาวทิ้งกายลงบนเตียงแคบๆ ก่อนจะก้มหน้าลงกับฝ่ามือและร้องไห้ออกมาเงียบๆ

เมื่อร้องไห้จนพอใจแล้ว พาฝันก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำจัดการอาบน้ำอาบท่าล้างหน้าล้างตาให้สบายตัวขึ้น ก่อนจะเดินมาที่กระเป๋าสะพายใบเล็ก และหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา หน้าจอโทรศัพท์โชว์เบอร์ที่ไม่ได้รับ 25 สาย และเป็นเบอร์เดียวกัน นั่นก็คือเบอร์ของอิมราน

โทรศัพท์ที่ใช้ระบบสั่นอย่างเดียว เนื่องจากพาฝันได้ปิดเสียงเอาไว้ขณะที่อยู่ในรถตู้ สั่นขึ้นในมือบางจนร่างบางสะดุ้ง ดวงตาคู่งามมองไปที่หน้าจอและก็ต้องน้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง เมื่อเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์เดียวกับ 25 สายที่ไม่ได้รับ หญิงสาวตัดสินใจกดรับ และนิ่งฟัง

“ฮัลโหล พาฝันเธออยู่ไหนน่ะ” เสียงดุๆ ของอิมรานดังผ่านออกมา หญิงสาวสะอื้นฮักยกมือบางปิดปากไม่ให้เสียงสะอื้นรอดเข้าไปให้ชายหนุ่มได้ยิน

“พาฝัน ได้ยินที่ฉันพูดรึเปล่า”

พาฝันได้ยินทุกคำพูด แต่เธอไม่ตอบรับใดๆ ทั้งสิ้น

“คนดี เธอเป็นอะไรไป ถ้า...เธอได้ไปเห็นว่า...”

“หยุดเถอะคะ ฝันไม่ได้เห็นอะไรทั้งสิ้น แต่ตอนนี้ฝันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ แล้วฝันจะกลับไปหาคุณเองค่ะ แค่นี้นะคะ” หญิงสาวพูดจบก็ตัดสายทิ้ง และปิดเครื่องไปเลย