7/5

อิมรานพยายามติดต่อกลับไปอีกหลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้อีกแล้ว ชายหนุ่มที่กำลังขับรถกลับกรุงเทพฯด้วยความเร็วสูงสบถออกมาลั่นรถ

“บ้าฉิบ!”

อิมรานไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงแทบจะทนไม่ได้ เมื่อคิดว่าพาฝันได้รู้เห็นการกระทำอันน่ารังเกียจของวารุณีที่ยั่วยุและหลอกล่อเขา แต่ชายหนุ่มก็อดทนแล้วนะไม่ทำตามอารมณ์ไฝ่ต่ำที่กำลังควบคุมจิตใจอยู่ในขณะนั้น เขาปฎิเสธวารุณีไปแล้วอย่างไม่มีเยื่อใยด้วย แต่ทำไมพาฝันจะต้องมาโกรธเกลียดเขา ถึงขนาดต้องหนีกลับกรุงเทพฯ หรือว่าพาฝันอาจจะได้เห็นตอนที่วารุณีทุ่มตัวเข้าใส่เขา จนต้องหงายหลังลงไปบนที่นอนพร้อมกันทั้งคู่ แถมวารุณียังกอดเขาเสียแน่นอีกด้วย ยิ่งคิดอิมรานก็ยิ่งกลุ้มใจ และกระวนกระวายอย่างหนัก

หัวใจที่เคยชุ่มฉ่ำเมื่อมีพาฝันอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้กลับเหี่ยวแห้งลงทันใด อิมรานอยากจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้หญิงสาวได้ฟัง แม้จะเป็นเหมือนคำแก้ตัวก็ตาม แต่เธอไม่ยอมรับฟังเสียนี่

อิมรานตั้งหน้าตั้งตาขับรถกลับคอนโด เมื่อคิดว่าบางทีพาฝันน่าจะอยู่ที่คอนโดแล้วก็ได้

เช้าวันรุ่งขึ้น พาฝันโทรศัพท์หาก้อยใจแต่เช้า หญิงสาวจะเอาเวลานี้มาใช้ประโยชน์ เวลาที่ไม่ได้อยู่กับอิมรานเหมาะกับการทำงานให้ก้อยใจเป็นอย่างยิ่ง

“พี่ก้อยคะ ฝันเองนะคะ ฝันจะโทรมาถามว่าติดต่อคนวาดภาพให้รึยังคะ” หญิงสาวถามทันทีที่ก้อยใจรับสาย

“อ๋อ ฝันเหรอ จ้ะได้แล้ว”

“ถ้างั้นวันนี้ ฝันจะเข้าไปหาเขานะคะ ว่าแต่เขาเป็นใครและอยู่ที่ไหนเหรอคะ”

“เขาชื่อวาโย ธีระมณีโชค อยู่ที่...” ก้อยใจบอกชื่อและที่อยู่ พร้อมเบอร์โทรของวาโยให้พาฝัน

“ค่ะ ฝันจะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ ขอบคุณพี่ก้อยมากนะคะ” จากนั้นพาฝันก็ตัดสายทิ้ง

หญิงสาวจัดการอาบน้ำแต่งตัวสไตล์เดิม คือเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ ก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพายใบเดิม และก้าวออกจากห้องเพื่อจะไปเป็นแบบให้วาโย ธีระมณีโชค ได้วาดภาพ

ในขณะที่พาฝันอยู่บนรถแท็กซี่ ภาพของอิมรานและวารุณีทำกำลังกอดรัดฟันเหวี่ยงกันอยู่บนเตียงนุ่มในห้องนอน ผุดขึ้นมาในความคิดของพาฝัน ดวงตาคู่สวยเศร้าสร้อยและหม่นหมอง แม้ว่าอิมรานจะไม่เคยบอกว่ารัก แต่พาฝันก็คิดเสมอว่าสักวันหนึ่ง หญิงสาวจะทำให้อิมรานหลงรักให้ได้ แต่มาถึงตอนนี้แล้วพาฝันคงหมดหวัง เพราะนักรักตัวยงอย่างอิมราน คงไม่มีวันรักเธอได้แน่นอน เมื่อคิดได้ดังนั้นดวงตาคู่สวยก็มองออกไปที่สองข้างทาง และแล้ว...

“พี่คะ เดี๋ยวช่วยจอดรถที่ร้านขายยาข้างหน้าด้วยนะคะ” พาฝันรีบบอกโชเฟอร์ คนขับรถแท็กซี่ทันที ที่ได้เห็นป้ายบอกชื่อร้านขายยาแห่งหนึ่ง

“ได้ครับ” โชเฟอร์ร่างอ้วนบอก และตีไฟเลี้ยวเข้าข้างทางทันที พาฝันรีบจ่ายค่าโดยสาร และลงจากรถตรงเข้าร้านขายยาทันที

“เอ่อ...” พาฝันอ้ำอึ้ง เพราะกำลังคิดว่าจะบอกเภสัชกรยังไงดี “ดิฉันอยากคุมกำเนิดค่ะ”

“อ๋อ” เภสัชกรส่งยิ้มให้อย่างใจดี “ถ้างั้นจะรับเป็นยาคุมกำเนิด หรือถุงยางอนามัยดีค่ะ”

“อะ...ขอเป็นยาคุมกำเนิดแล้วกันค่ะ แต่ขอแบบที่ว่าคุมได้ทันทีเลยนะคะ พอดีสามีของดิฉันไม่ชอบใช้ถุงยางน่ะค่ะ” บอกไปแล้วก็ต้องเขินอาย

“ถ้างั้นต้องเป็นยาคุมฉุกเฉินแล้วล่ะค่ะ” เภสัชกรสาวหยิบแผงยาคุมฉุกเฉินส่งให้ “จะต้องทานเม็ดแรกหลังจากมีเพศสัมพันธ์ภายใน 72 ชม. แล้วหลังจากเม็ดแรก อีก 12 ชม. ก็ค่อยทานเม็ดที่ 2 นะคะ” เภสัชกรสาวอธิบาย

พาฝันรีบพยักหน้ารับคำหงึกหงัก ก่อนจะส่งเงินให้และรับยามาหย่อนใส่ในกระเป๋าสะพาย และจ้ำอ้าวออกไปทันที

เมื่อไปถึงที่หมาย ซึ่งเป็นบ้านเดี่ยวชั้นเดียวขนาดใหญ่สีขาว หญิงสาวกดกริ่งที่หน้าประตูบ้าน ไม่นานก็มีชายหนุ่มหน้าตาดีรูปร่างเพรียวสมส่วนออกมาเปิดประตูให้

“สวัสดีค่ะ ที่นี่ใช่บ้านคุณวาโยรึเปล่าคะ” พาฝันถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

“ครับ ผมวาโย ธีระมณีโชค คุณคงเป็นคุณพาฝัน ที่คุณก้อยใจบอกเมื่อวานนี้”

“ใช่ค่ะ”

วาโยยิ้มกว้างให้หญิงสาว ก่อนจะผายมือเชื้อเชิญให้หญิงสาวเข้าไปภายในบ้าน

“เชิญนั่งก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะหาน้ำเย็นๆ มาให้ดื่มแก้กระหาย” วาโยบอกตามมารยาทของเจ้าบ้านที่ดี

“ขอบคุณค่ะ” พาฝันตอบรับเบาๆ ไม่นานวาโยก็เดินถือแก้วน้ำเย็นเฉียบมาส่งให้ พาฝันรับมาถือไว้ ก่อนจะส่งเม็ดยาคุมกำเนิด ที่แอบแกะออกมาจากแผงตอนที่วาโยเดินไปรินน้ำ เข้าไปแล้วตามด้วยน้ำเย็น

“คุณฝันไม่สบายเหรอครับ ถึงต้องทานยาด้วย” วาโยถามอย่างอยากรู้

“ปวดหัวนะค่ะ เรามาเริ่มงานกันเลยดีกว่าค่ะ”

“เอ๋”

“เอ่อ...คือฝันอยากให้งานเสร็จไวๆ น่ะค่ะ” พาฝันรีบอธิบาย

“อ๋อ ได้ครับ งั้นเชิญทางนี้” วาโยเดินนำหญิงสาว ไปยังสตูดิโอของเขา มันเป็นห้องเล็กๆ ที่ถูกทาเอาไว้ด้วยสีดำทั้งห้อง

“ผมทราบว่าคุณเคยให้อิมรานวาดภาพนี้ แต่ทำไมถึงเปลี่ยนมาเป็นผมแทนได้ล่ะครับ” วาโยชวนคุย

“อย่าพูดถึงมันเลยค่ะ” พาฝันบอกปัด

“งั้นก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ เอาเป็นว่าเรามาเริ่มงานของเรากันเลยดีกว่า เดี๋ยวผมจะออกไปรอด้านนอก คุณถอดเสื้อผ้าออกให้หมด และใช้ผ้าผืนนี้คลุมกายแทน จากนั้นก็ไปนั่งบนเก้าอี้ หันหน้าเข้าหาพนักพิง และหันหลังออกมาเข้าใจนะครับ” วาโยบอก และส่งผ้าชีฟองเนื้อบางสีขาวคล้ายๆ กับผ้าชนิดกับของอิมรานให้ หญิงสาวรับมาถือไว้ ก่อนจะพยักหน้ารับคำ