6/3

“ถ้าเป็นเรื่องพ่อ แม่อย่าพูดเลยครับ ผมไม่อยากฟัง” อิมรานปฏิเสธทันทีที่ได้ยินคำว่า “พ่อ”

“อิมราน แม่รู้ว่าลูกรู้สึกยังไง แต่ถึงยังไงพ่อก็ยังเป็นพ่อของลูกอยู่วันยังค่ำนะลูก”

“...”

“อิมราน แม้ว่าลูกไม่อยากฟัง แต่แม่ก็ต้องบอกเอาไว้” มารดาหยุดนิ่งไปชั่วครู่ “พ่อต้องการให้ลูกกลับไปหาบ้าง”

“ถ้าเขาอยากพบผม ก็ให้เขามาพบผมที่นี่แล้วกัน”

“อิมราน ลูกก็น่าจะรู้ว่าพ่อมีงานมากมายแค่ไหน และที่สำคัญตอนนี้พ่อก็ไม่สบายอยู่ด้วยนะลูก”

“นั่นเป็นเรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับผม ถ้าเขาติดต่อแม่อีก บอกเขาไปเลยว่า ทางเดียวจะได้เจอผม คือต้องมาหาผมที่นี่เท่านั้น แค่นี้นะครับแม่ รักแม่ครับ” แล้วอิมรานก็ตัดสายทิ้ง โดยไม่ลืมบอกรักมารดาเหมือนเช่นทุกครั้ง

อิมรานทิ้งโทรศัพท์ในมือลงพื้น ไม่แคร์และไม่ใส่ใจว่ามันจะเสียหายหรือเปล่า เขาไม่ได้โกรธมารดาที่โทรมาบอกเรื่องพ่อ แต่โกรธพ่อที่ยังไม่เลิกยุ่งกับเขาเสียที ในเมื่อพ่อเองก็มีลูกชายและลูกสาวกับเมียน้อยอีกหลายคน ถึงพ่อจะไม่สบาย หรือป่วยมากแค่ไหน บรรดาลูกเมียที่อยู่ทางโน้นก็คงดูแลกันเองได้ ไม่เกี่ยวกับเขา

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มขยับตัวทันที และคิดว่าเป็นพาฝัน ดวงตาคมกริบเปล่งประกายขึ้นทันที เมื่อคิดถึงร่างนุ่มนิ่มที่ได้นอนกอด ตอนนี้เธอมาเคาะประตูห้องแทนที่จะเปิดเข้ามาเลย คงอยากให้เขาแปลกใจเล่น

“เข้ามา” อิมรานบอก

ร่างอวบอิ่มที่ก้าวเข้ามาในห้อง ทำให้อิมรานต้องขมวดคิ้วมุ่นอย่างแปลกใจจริงๆ ดวงตาคมกริบมองกวาดไปทั่วร่างของเด็กสาว ต้องเรียกว่าเด็กสาวเพราะใบหน้านวลนั้นยังคงอ่อนเยาว์อยู่มาก หล่อนไม่ได้สวยสะดุดตาอย่างพาฝัน แต่ใบหน้านวลเนียนที่แต่งแต้มด้วยแป้งพัฟ และทาลิปกลอสเคลือบริมฝีปากอิ่มเอาไว้จนแดงระเรื่อก็เรียกให้ดวงตาคมต้องมองอย่างชั่งใจ

“เธอเป็นใคร” ชายหนุ่มถามขึ้น เมื่อกวาดสายตาไปจนทั่วร่างอวบนั้นแล้ว

“หนูเป็นหลานของตาสุขค่ะ ตาบอกว่าคุณมาพักที่นี่ ก็เลยอยากให้หนูมาอยู่รับใช้ค่ะ” วารุณีบอก

“งั้นเหรอ แต่ฉันอยากอยู่ตามลำพังมากกว่า” อิมรานปฏิเสธ

“ให้น้องเขาอยู่ด้วยก็ดีนะคะ ฝันอยากทำอาหารไว้กินเองบ้าง จะได้ให้น้องเขาช่วยไปซื้อให้ด้วย” พาฝันเดินเข้ามาในห้อง เธอส่งยิ้มมีไมตรีให้สาวน้อยที่ยืนอยู่ตรงประตู และหันไปยิ้มหวานให้ชายหนุ่มที่นั่งพิงพนักหัวเตียงโดยมีผ้าหุ่มคลุมท่อนล่างอย่างหมิ่นเหม่

พาฝันเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า และหยิบชุดคลุมปิยาม่ามาส่งให้ชายหนุ่ม และออกคำสั่งด้วยสายตาว่าให้เขาแต่งตัวให้เรียบร้อยกว่านี้ อิมรานเมื่อเห็นตาดุๆ ของพาฝันก็รับชุดปิยาม่ามาถือไว้ พร้อมกับดึงมือบางจนร่างบางเซเข้าหา และมือใหญ่ก็คว้าหมับเข้าที่ต้นคอของเธอ ก่อนจะกดให้ใบหน้านวลก้มต่ำลงมา

พาฝันรู้ความต้องการของชายหนุ่ม แต่หญิงสาวก็ขืนตัวไว้ เพราะไม่ได้อยู่กันตามลำพัง

“ขอชื่นใจหน่อยไม่ได้เหรอ” อิมรานโอดครวญ

“ไม่ได้ค่ะ” พาฝันปฏิเสธ พร้อมส่งสายตาไปยังร่างของสาวน้อยที่ยังยืนอยู่ด้านหน้าประตู แต่คนหัวดื้ออย่างอิมรานมีหรือจะยอมตามใจง่ายๆ

อิมรานรั้งต้นคอเล็กๆ ลงมาด้วยแรงที่มากกว่า ก่อนจะประทับริมฝีปากร้อนๆ ลงบนเรียวปากนุ่มๆ แสนหวานของหญิงสาวแรงๆ และรวดเร็ว จากนั้นจึงยอมปล่อยมือออกจากต้นคอโดยดี

พาฝันต้องเม้มปากแก้มแดงปลั่งอย่างเขินอายบุคคลที่สาม หญิงสาวละสายตาจากดวงตาสีเทาที่ตอนนี้กำลังยิ้มระรื่นให้เธอไปมองสาวน้อยแทน

“ชื่ออะไรจ๊ะ” พาฝันถาม

“ชื่อหวานค่ะ” สาวน้อยตอบ ดวงตากลมโตแต่เฉียงขึ้นเล็กน้อยที่หางตานั้นไม่ได้มองมาที่พาฝัน แต่กลับมองไปยังชายหนุ่มรูปงามที่ครึ่งนั่งครึ่งนอนมองมายังหล่อนอยู่บนเตียงเงียบๆ

หวาน หรือวารุณี จ้องมองอิมรานอย่างถูกใจในความหล่อ ความร่ำรวย และที่สำคัญผู้ชายคนนี้ต้องเร่าร้อนแน่นอน จากที่เขาได้แสดงฉากเลิฟซีนเล็กๆ น้อยๆ ให้เธอได้เห็นเมื่อครู่ เธออยากเจอคนแบบนี้มานานแล้ว หนุ่มๆ ที่คบหากันอยู่นั้นก็มีแต่จืดชืดไร้น้ำยากันทั้งนั้น มันน่าเบื่อสำหรับวารุณี

วารุณีส่งสายตาเชื่อมๆ ให้กับชายหนุ่มรูปงาม อย่างไม่แคร์สายตาของพาฝันที่มองเห็นเช่นเดียวกับอิมราน ชายหนุ่มหรี่ตาลงเล็กน้อยให้กับสายตาคู่นั้น พาฝันมองชายหนุ่มผู้ที่เธอเริ่มรู้สึกใจแกว่งทุกครั้งที่เข้าใกล้ และสาวน้อยผู้มาใหม่สลับไปมา

“มื้อเย็นนี้ ฉันอยากได้อาหารทะเลสัก 23 อย่าง และผักอีกนิดหน่อย ช่วยไปซื้อให้หน่อยนะจ๊ะ เดี๋ยวจะจดรายการไปให้” พาฝันบอก และเดินไปหยิบปากกากับกระดาษมาเขียนรายการที่ต้องการส่งให้วารุณี

วารุณีจำต้องละสายตาจากอิมราน มามองกระดาษที่พาฝันยื่นให้ และส่งยิ้มบางๆ ที่ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือฝืนใจส่งให้พาฝัน

“อ้อ เดี๋ยวนะจ๊ะ พี่ลืม” พาฝันบอก ก่อนจะเดินไปหาอิมราน และแบมือ “ขอตังค์หน่อยค่ะ”

อิมรานมองมือบางที่แบยื่นมาที่เขา ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ กับความน่ารักของหญิงสาว เขาหยิบกระเป๋าสตางค์ส่งให้พาฝันทั้งใบ

“ฉันทุ่มให้หมดตัวเลยทูนหัว” อิมรานบอกยิ้มๆ