5/2

แต่ตอนนี้หญิงสาวต้องกล้ำกลืนถ้อยคำทุกอย่างลงไป เมื่อภาระของเธอที่มีต่อแม่ที่ยังคงป่วยอยู่นั้น ถูกถ่ายเทไปยังชายหนุ่มด้วยความสมัครใจของเขาเอง แล้วแบบนี้เธอจะกล้าบอกเรื่องค่าเสียหายที่ก้อยใจเรียกร้องหรือ

“เป็นอะไรไป” เสียงทุ้มๆ ที่เอ่ยออกมาทำให้หญิงสาวต้องเงยหน้าขึ้นสบตาคม

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ ขอบคุณทุกอย่าง ขอบคุณจริงๆ”

“ไม่ต้องขอบคุณฉันมากมายขนาดนั้นหรอก ฉันตอบแทนเธอที่ทำให้ฉันมีความสุข”

พาฝันเม้มปาก ใบหน้างามแดงซ่านขึ้น อิมรานมองท่าทางเขินอายน่ารักๆ นั้นอย่างพอใจ

“แม่เธอต้องการพักผ่อน เรากลับกันเถอะ” เขาบอก ก่อนจะจูงมือบางเดินออกไปเงียบๆ

อิมรานยังไม่พาหญิงสาวตรงกลับบ้าน แต่เขาขับรถออกนอกตัวเมืองแทน

“จะไปไหนเหรอคะ” พาฝันถามอย่างสงสัย

“จะพาไปเที่ยวที่เงียบๆ บรรยากาศดีๆ เห็นเธอเครียด เลยอยากให้เธอสบายใจขึ้นบ้าง”

อิมรานบอก ก่อนจะหันมาส่งยิ้มกระชากใจให้หญิงสาว และพาฝันก็ยิ้มหวานตอบกลับไป ชายหนุ่มถึงกับมองตาพร่า กับรอยยิ้มที่แสนหวานของเธอ เขาจับมือบางยกขึ้นจูบเบาๆ ที่หลังมือนุ่ม

“อย่ายิ้มแบบนั้น”

“ทำไมคะ”

“ไม่มีอะไรหรอก” เขาปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นแววตาสงสัยเต็มเปี่ยมของหล่อนก็ต้องถาม “อยากรู้จริงๆ เหรอ”

“ค่ะ” พาฝันตอบทันที

“ก็ถ้าเธอยิ้มแบบนั้น ฉันอาจจะเลี้ยวรถเข้าโรงแรมที่ไหนสักแห่ง หรือไม่ก็หาที่เปลี่ยวๆ จอดรถ และร่วมรักกับเธอซะ”

พาฝันเบิกตากว้างขึ้น แล้วใบหน้านวลก็แดงแปร๊ดขึ้นทันตาเห็น

“หึ หึ ฉันชอบมองที่สุด ก็เวลาที่เธอหน้าแดงนี่ล่ะพาฝัน” อิมรานหัวเราะเบาๆ อย่างถูกใจ

พาฝันเสมองออกไปดูข้างทางแทน แก้เขินอาย

“เธอไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเหรอ”

“ไม่มีค่ะ ฝันอยู่กับแม่สองคนเท่านั้นค่ะ พ่อเสียไปเมื่อ 3 ปีที่แล้ว จากอุบัติเหตุรถชน” หญิงสาวตอบ ก่อนจะย้อนถาม “แล้วคุณล่ะคะ ดวงตาสีเทากับรูปร่างที่เกินมาตรฐานชายไทย แถมชื่อของคุณก็เหมือนไม่ใช่คนไทย ถ้าให้ฝันเดาเอาเอง คุณต้องเป็นลูกครึ่งแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าครึ่งอะไรกับอะไร”

“บางสิ่งบางอย่างก็ไม่ควรจะให้ใครได้รู้”

“เอ่อ...ฝันขอโทษค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้โกรธ” พาฝันหน้าเสีย รีบขอโทษขอโพยชายหนุ่ม

“ถ้าเป็นเธอ ฉันไม่โกรธหรอก เพราะเธอเป็นคนพิเศษของฉัน”

คำพูดหวานๆ นั้น ทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม

“ฉันจะบอกให้เธอรู้ก็ได้ ฉันเป็นลูกครึ่งแม่เป็นคนไทย แต่พ่อเป็นคนดูไบ ดวงตาและรูปร่างทุกอย่างเหมือนพ่อ ความเหมือนที่ฉันเกลียดที่สุด”

พาฝันมองใบหน้าด้านข้างของอิมราน และเห็นว่าสันกรามของชายหนุ่มถูกขบเข้าหากันจนแน่นปูดขึ้นมาเป็นรูปร่าง

“ทำไมคะ” ความใสซื่อบวกกับความอยากรู้ ทำให้หญิงสาวหลุดปากถามออกไป แม้จะรู้ว่าไม่ควร

อิมรานเหลือบตามองมาที่หญิงสาวนิดนึง พาฝันคิดว่าเขาคงไม่ตอบและพาลโกรธเธออีกเสียแล้ว แต่ผิดคาด

“ถ้าพ่อของเธอมีเมียน้อยมากมาย จนแม่ของเธอรับกับการกระทำของเขาไม่ไหว ต้องพาเธอซึ่งยังเป็นเด็กอายุแค่ 5 ขวบ หนีจากมา และมาอยู่กันตามลำพังที่เมืองไทยสองคนแม่ลูก เธอจะยังนิยมชมชอบเขาอยู่อีกหรือเปล่าล่ะ”

“แต่ถึงยังไงเขาก็เป็นพ่อนะคะ” พาฝันออกความเห็น แล้วก็ต้องคอย่น เมื่อเสียงทุ้มนุ่มเปลี่ยนเป็นห้วนกระด้างขึ้น

“พ่อที่เจ้าชู้ไม่เลือกที่ คลำดูไม่มีหาง ก็เอาหมดไม่เลือกงั้นน่ะเหรอ”

หญิงสาวเบียดร่างเข้าหาประตูรถอย่างหวาดกลัวกับอารมณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของเขา

อิมรานเห็นท่าทางที่หวาดกลัวของหญิงสาว ก็รู้สึกตัว

“ฉันขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอกลัว” อิมรานต้องปรับอารมณ์ของตัวเองให้ลดลง และเอ่ยปากขอโทษพาฝัน เอื้อมมือใหญ่มากุมมือนุ่มเอาไว้อย่างปลอบใจ

“ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวตอบพึมพำเบาๆ จากนั้นทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดคุยกันอีกเลย

จากัวร์สีดำมันปลาบราคาแพงลิบ วิ่งด้วยความเร็วที่สม่ำเสมอไม่นานรถคันดังกล่าวก็เข้ามาจอดเทียบรั้วไม้เตี้ยๆ ของบ้านหลังหนึ่ง พาฝันมองดูบ้านไม้สักทองสองชั้นหลังพอประมาณอย่างตื่นตาตื่นใจ บ้านหลังนี้ไม่ได้สวยงามหรือยิ่งใหญ่อลังการ แต่รูปทรงที่ผสมก้ำกึ่งระหว่างความโบราณกับความทันสมัยอย่างลงตัวนั่นน่ารักจนบอกไม่ถูก แล้วยิ่งเป็นไม้สักทองทั้งหลังด้วยแล้ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าบ้านหลังพอประมาณนี้คงไม่ได้มีราคาแค่พอประมาณอย่างแน่นอน

อิมรานเปิดประตูเหล็กเล็กๆ ก่อนหลีกทางให้หญิงสาวได้เข้าไป ถ้ามองจากภายนอกบ้านหลังนี้ปกคลุมไปด้วยไม้ใหญ่ให้ความร่มเย็นมาก คล้ายกับบ้านในสวน แต่เมื่อเข้ามาในขอบเขตรั้วแล้ว มันกลับเป็นสวมหย่อมเล็กๆ น่ารัก มีมุมน้ำตกจำลองเล็กๆ มีรูปปั้นเด็กยืนเขย่งปลายเท้าถือคนโทที่มีน้ำพุ่งออกมาสองคนหันหน้าเข้าหากัน

“ชอบไหม” อิมรานเข้ามายืนซ้อนหลังร่างบาง และกระซิบลงที่ข้างหูเล็กๆ หอมกรุ่น

พาฝันไม่ตอบ แต่หันไปส่งยิ้มหวานๆ ให้ชายหนุ่ม ก่อนจะจรดปลายเท้าเดินเอื่อยๆ ไปตามทางเดินเล็กๆ ที่มีแผ่นหินวางไว้เป็นช่องๆ สำหรับเดินเข้าออก ตลอดทางเดินสองข้างทางปลูกดอกกุหลาบดินดอกเล็กๆ ตลอดเส้นทาง