5/1

พาฝันตัดสินใจสาวเท้าเอื่อยๆ เข้าไปหาชายหนุ่ม หญิงสาวต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ เพื่อลดความหวาดกลัว และคลายความเหน็ดเหนื่อยที่ต้องวิ่งเข้ามา

อิมรานหันหน้ามามอง เมื่อเห็นร่างบางคุ้นตาที่เดินเอื่อยๆ ใกล้เข้ามา มือเรียวสวยที่ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงด้วยท่วงท่าสบายๆ เมื่อครู่ ถูกดึงออกมาเป็นกอดอกไว้กรายๆ แทน ดวงตาคมกริบสีเทาอ่อนที่ซ่อนอยู่ภายใต้แว่นตาดำหรี่ลงนิดๆ

เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ พาฝันก็ส่งยิ้มหวานเชื่อมใจไปยังสามีทางพฤตินัยทันที หญิงสาวทำใจดีสู้เสือที่ยืนทำหน้าเฉย ด้วยการทักทายขึ้นก่อน

“มานานแล้วหรือคะ”

อิมรานไม่ตอบ แต่คว้ามือบางดึงเข้าไปในลิฟต์ที่มาถึง ผู้คนที่ต่างรอคอยลิฟต์อยู่นั้น ก็เบียดเสียดกันเข้ามาจนเต็มพิกัด อิมรานยืนซ้อนหลังร่างบางที่แนบชิดอยู่ มือใหญ่ยังคงจับจูงมือเล็กไว้มั่น

“ไหนว่าไปห้างฯ ไม่เห็นซื้ออะไรมาเลย” เขากระซิบเบาๆ กับเส้นผมสลวย

“กะ...ก็...เดินเล่นเฉยๆ ค่ะ ไม่ได้ซื้ออะไร”

“ทำไมล่ะ”

“ก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรดีนี่คะ อีกอย่างพอคุณบอกว่าจะมา ฝันก็รีบมาที่นี่เลย”

“เหรอ” อิมรานแอบกดจมูกสูดดมความหอมละมุนของเส้นผมสลวย “ไม่เป็นไรไว้เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเอง หรือว่าเธออยากไปที่อื่นบ้างก็ได้นะ ฉันว่างจะพาเธอเที่ยวให้เต็มที่เลย”

“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ”

“รบกวนอะไรกัน ผัวจะพาเมียไปเที่ยวบ้างน่ะ”

คำสนทนาของทั้งคู่เรียกสายตาเกือบทุกคนที่อยู่ในลิฟต์ให้หันมามองเป็นตาเดียว อิมรานนั้นนิ่งเฉยไม่สนใจใครๆ แต่พาฝันกลับเอียงอาย ใบหน้างามนั้นแดงซ่านขึ้นทันที เธอไม่ได้อายที่ถูกคนมอง แต่เธออายกับประโยคที่เขาบอก

เมื่อถึงชั้นที่ต้องการพาฝันก็เป็นฝ่ายดึงมือใหญ่อบอุ่นมั่นคงนั้นออกมา อิมรานยิ้มบางๆ อย่างชอบใจ ก่อนจะเดินตามแรงจูงนั้นไปเงียบๆ

นางพร้อมมิตรอาการดีขึ้นมากแล้วในวันนี้ พาฝันดีใจที่เห็นมารดารู้สึกตัว ดวงตาที่เริ่มฝ้าฟางมองมาที่บุตรสาวคนเดียวกับชายหนุ่มรูปงามที่เคียงคู่มาด้วยกัน ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม พาฝันมองสบตาของมารดา ก่อนจะส่งยิ้มบางๆ มือบางกุมมือนุ่มของแม่เอาไว้

“แม่จ๋า นี่คุณอิมราน ซายัต บิน ฟาฮัต เขาเป็น...เอ่อ...เป็นเจ้านายของฝันจ้ะ” หล่อนบอกมารดาเบาๆ

“จะ...เจ้านาย” เสียงที่เปล่งออกมาจากปากของนางพร้อมมิตร แม้จะเบาแสนเบาแต่บุตรสาวก็ได้ยิน

“จ้ะ เจ้านาย” พาฝันย้ำ และหันไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ นิดนึง “ฝันทำงานกับเขา เพื่อหาเงินมารักษาแม่จ้ะ”

อิมรานถอดแว่นตาดำออก และพนมมือขึ้นไหว้นางพร้อมมิตรด้วยความเต็มใจ

“สวัสดีครับ” เขาเอ่ยทักทายเบาๆ

นางพร้อมมิตรไม่ตอบ แต่เบนสายตามามองที่บุตรสาวแทน

“แม่จ๋า แม่เป็นยังไงบ้างจ๊ะ รู้ไหมว่าแม่หลับไปตั้งนานแน่ะ” พาฝันบอกแม่น้ำตาคลอ “แม่ดีขึ้นแล้วใช่ไหมจ๊ะ”

นางพร้อมมิตรบีบมือบางของบุตรสาว

พาฝันยิ้มกว้างๆ และยกมือนุ่มๆ ของแม่ขึ้นมาแนบแก้มนวล ก่อนจะถูไถเบาๆ กับแก้มนวลไปมา

“แม่หายไวๆ นะจ๊ะ” พาฝันบอก และหันไปมองนางพยาบาลพิเศษที่เฝ้าไข้แม่ ก่อนจะวางมือนุ่มของแม่ลงบนที่นอน และพยักหน้าน้อยๆ เรียกนางพยาบาลมาสอบถาม

“อาการของแม่เป็นยังไงบ้างคะ”

“โดยรวมๆ แล้วอาการดีขึ้นมากค่ะ แต่...”

“แต่อะไรคะ”

“แต่ท่านเป็นอัมพาตครึ่งตัวค่ะ คือร่างกายซีกขวาทั้งซีกไม่สามารถขยับได้ค่ะ”

“แล้วจะมีทางรักษาหายหรือเปล่าคะ”

“อันนี้ ก็ต้องรบกวนให้ไปสอบถามจากคุณหมอโดยตรงนะคะ”

พาฝันพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะหันหลังไปเจอกับร่างสูงๆ ของอิมรานที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

“เธออยู่กับแม่ที่นี่แหละ เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับคุณหมอเอง” เขาบอก และหันหลังเดินออกจากห้องไปทันที

พาฝันถอนใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเดินกลับไปหาแม่ที่นอนอยู่บนเตียง

อิมรานเข้าพบคุณหมอเจ้าของไข้นางพร้อมมิตร เขาสอบถามเรื่องที่ต้องการรู้ทุกอย่างกับหมอ

“คนไข้มีสิทธิ์หาย แต่ต้องทำกายภาพบำบัดไปเรื่อยๆ ซึ่งคงต้องใช้เวลานานพอสมควร แต่สมองที่ได้รับการผ่าตัดไปนั้น เบื้องต้นในตอนนี้เป็นปกติดีทุกอย่าง คนไข้ไม่ได้สูญเสียความทรงจำหรือไม่มีผลข้างเคียงใดๆ อีก แต่คงต้อตรวจเช็กเป็นระยะๆ อย่างสม่ำเสมอครับ”

“คุณหมอจะทำยังไงก็ได้ ที่จะรักษาให้หายจนเป็นปกติ ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดนะครับ จะมากแค่ไหนผมก็ไม่อั้น ขออย่างเดียวขอให้คนไข้หายเป็นปกติทุกอย่างก็พอ”

จากนั้นอิมรานก็เดินกลับเข้ามา และพบว่านางพร้อมมิตรหลับลงไปอีกครั้งด้วยฤทธิ์ยา

“หมอว่ายังไงบ้างคะ” พาฝันถามขึ้นทันที ที่ชายหนุ่มเข้ามาภายในห้องอีกครั้ง

“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ แม่เธอจะต้องหายเป็นปกติ เพียงแต่ว่าอาจจะต้องใช้เวลานานเท่านั้น” เขาบอก

“นานเหรอคะ” ใบหน้างดงามซีดเผือดลง เมื่อคิดถึงค่าใช้จ่ายที่กำลังจะเกิดขึ้นอีก และคงต้องเป็นจำนวนมากมายพอดู

“ใช่” อิมรานตอบ ดวงตาคมสีเทาอ่อน มองจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวย “ไม่ต้องห่วงนะคนดี ฉันจะจัดการเรื่องทุกอย่างเอง” เขาบอก

พาฝันขมวดคิ้วเรียวสวยมุ่น และก้มหน้าลงซ่อนแววตาหม่นแสงเอาไว้ เพราะตอนที่อยู่ในรถแท็กซี่ ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาบอกให้พาฝันควรบอกอิมราน ในเรื่องที่ก้อยใจเรียกร้องค่าเสียหาย เพราะส่วนหนึ่งก็มาจากเขาที่ไม่ยอมให้หล่อนทำงานนั้น เขามีส่วนต้องรับผิดชอบ