๔ ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด (๔)

“ที่ฉันทำเพราะบัว ใช่เพราะเธอ...บัวอยากมีพ่อและฉันไม่ต้องการให้ลูกต้องเจ็บปวดจากเรื่องของเรา” ปากอวบอิ่มค่อยยกยิ้มสมเพชตัวเองที่แอบนึกคาดหวังว่าเสี้ยวความรู้สึกเขาจะยังหลงเหลือความรักให้กันบ้าง

เป็นเธอเองที่คิดเพ้อฝันคนเดียว...

ชายหนุ่มทำเพื่อลูกต่างหาก

“ฉันกับเธอ...แต่งงานกันเถอะ” บอกเสียงหนักแน่นแล้วหล่อนก็จำต้องพยักหน้าตอบตกลง

ไม่ได้ทำเพื่อลูกแต่อย่างใด หล่อนทำเพื่ออยากจะทวงความรักครั้งอดีตที่เคยทิ้งไปกลับมาคืนมาต่างหาก

เมื่อตกลงว่าจะแต่งงานสิ่งแรกที่ทำคือบอกมารดา ทำเอานางอุบลดีใจปล่อยโฮทันทีไม่คิดว่าสิ่งที่หวังจะเกิดขึ้นจริง รีบไปจัดการหาฤกษ์ที่ดีและเร็วที่สุดเพื่อสองคนจะได้ร่วมหอกันอย่างทันใจตน เพียงครู่เดียวก็ได้วันแต่งคือสัปดาห์หน้าทำให้ทุกอย่างดูเร่งรีบเป็นอย่างมาก

สถานที่มีคนมาจัดให้ ส่วนอาหารการกินก็จ้างโต๊ะจีนเพราะอย่างไรแขกก็ไม่เยอะอยู่แล้ว พื้นที่จัดงานคือบ้านของเจ้าสาวที่เป็นสวนกว้างขวาง ชุดบ่าวสาวเช่าจากร้านใกล้เคียง ไม่ค่อยมีพิธีรีตองมากเท่าไหร่สิ่งสำคัญคือการจดทะเบียนสมรสต่างหาก

ไม่มีการ์ดเชิญเพียงแค่บอกกล่าวแก่ญาติสนิทและบรรดาเพื่อนๆ เท่านั้น ถึงวันงานก็เริ่มตามฤกษ์ที่ดูมาโดยบ่าวสาวต่างสวยหล่อขึ้นกล้องกันทั้งคู่ โดยเฉพาะเจ้าสาวที่งดงามจนเจ้าบ่าวมองตามตาเยิ้ม เล่นเอาเพื่อนสนิทที่รู้จักกันตั้งแต่เรียนมัธยมอดแซวไม่ได้เขาจึงกลับมาทำหน้านิ่งเหมือนเดิม

“พ่อหล่อแม่สวย ถ่ายรูปได้ไหมหนูจะเอาไปอวดเพื่อนว่าได้มางานแต่งของพ่อกับแม่ด้วย ไม่มีใครได้มางานแต่งพ่อแม่เหมือนหนูหรอก” งานพิธีเสร็จแล้วมีเพียงแค่ทักทายแขกเหรื่อเท่านั้น ก่อนที่ร่างบางจะไปเปลี่ยนชุดก็ถูกดึงให้มาถ่ายรูปร่วมกัน โดยมีเด็กหญิงผู้สวมชดไทยในวันสำคัญของบุพการียืนอยู่ตรงกลาง

“เอาสิ มายืนตรงกลางเลย”

มีช่างภาพที่เป็นเพื่อนกันมาถ่ายให้โดยคิดราคาถูกกว่าปกติ จงกลณียืนตรงกลางพร้อมกับยิ้มกว้าง ต่างจากพ่อแม่ที่ทำหน้าไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ ทั้งยังมีความห่างเหินอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ตากล้องต้องตะโกนสั่งเสียงเข้ม

“บ่าวสาวใกล้กันหน่อย ชัชเอามือโอบเมียหน่อยเว้ย” เจ้าของชื่อถึงกับสะดุ้ง แล้วค่อยยกมือโอบไหล่ภรรยาเอาไว้ทำตามคำสั่ง ทำเอาเธอถึงกับเกร็งตัวไม่กล้าขยับด้วยซ้ำ นัยน์ตาหวานเบิกขึ้นเล็กน้อยแล้วมองกล้องไม่กล้ามองทางอื่น

“ได้ยัง!” ตะโกนถามเพื่อน

“โอเค” อีกฝ่ายก็ตอบกลับมาแล้วบันทึกภาพเอาไว้อย่างรวดเร็ว

ลูกสาวเปลี่ยนไปหลายท่า มีเพียงพ่อแม่ที่ยืนนิ่งด้วยท่าเดียวคือมือหนาโอบรอบไหล่เล็ก ส่วนเธอก็ทำได้เพียงยิ้มกว้าง แววตาปิดไม่มิดว่ามีความสุขมากแค่ไหน กระทั่งการถ่ายภาพสิ้นสุดไป หนูน้อยรีบวิ่งไปหาตากล้องโดยที่บ่าวสาวต่างขยับออกห่างกันเหมือนโดนของร้อน

“หนูดูรูปหน่อยยยย” ร่างสูงปล่อยให้ลูกสาวดูรูปส่วนตนก็เดินไปหาเพื่อน หันมามองเจ้าสาวพบว่าหล่อนขึ้นไปบนบ้านเพื่อเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว พิธีมีแค่ช่วงเช้าเท่านั้นและก็ผ่านพ้นไปอย่างไร้ปัญหา แม้พ่อตาของเขาจะทำหน้าไม่สบอารมณ์ตลอดการทำพิธีก็ตาม

ชัชชนนั่งลงร่วมโต๊ะกับเพื่อนสนิทสมัยมัธยมที่รู้ไส้รู้พุงกันเป็นอย่างดี โดยเฉพาะภรภัทรที่เรียนปวส.ด้วยกันที่เมืองหลวง แล้วยังทำงานด้วยกันเกือบสองปีก่อนเขาจะลาออกจากบริษัทเพื่อมาเปิดธุรกิจของตัวเอง กลับโดนโกงจนต้องกลับมาบ้าน

“จดทะเบียนสมรสกันแล้วเหรอ” โน้มหน้ามาถามเพื่อให้ได้ยินกันสองคน มือหนาหยิบแก้วแอลกอฮอล์มาดื่มพลางพยักหน้าแบบขอไปที

“อือ จดสัปดาห์ก่อน” เรื่องสำคัญอย่างนั้นแม่เขาบังคับให้ไปจดทะเบียนสมรสตั้งแต่วันที่รู้ว่าจะแต่งงาน ทั้งยังไปทำเอกสารเรื่องใส่ชื่อของตนลงในช่องบิดาของลูกสาวแต่ก็ต้องไปตรวจดีเอ็นเอพิสูจน์ความเกี่ยวข้องทางสายเลือด รอผลเลือดแล้วค่อยกลับมาทำเอกสารอีกรอบ

ตอนนี้จึงทำแค่จดทะเบียนสมรสอย่างเดียว...

น่าแปลกที่หลังจากจรดปลายปากกาเซ็นชื่อของตนลงบนใบสำคัญการสมรส เหมือนมีเชือกเส้นบางรัดเขากับหล่อนเอาไว้ โดยที่ชายหนุ่มก็ไม่รู้ตัวเช่นกัน

“เอาจนได้นะมึง ไหนบอกกูว่าเข็ดกับรักแรกไงวะ สุดท้ายก็มาตายรังที่รักแรก อย่างว่าแหละรักแรกมันลืมยากนี่หว่า” กระทุ้งสีข้างร่างหนาจนเขานึกหงุดหงิด บอกตัวเองและคนสนิทว่าทำเพื่อลูกไม่มีความรู้สึกอื่นใดเข้ามาเกี่ยวข้อง

“เพื่อลูก ไม่ได้มีความรักอย่างที่มึงเข้าใจ” ย้ำอีกครั้งแต่ดูจากรอยยิ้มของเพื่อนสนิทเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

“อ่า ครับๆ ไม่มีความรักเนอะ” ภรภัทรพยักหน้าทำเหมือนเชื่อแต่แววตากลับล้อเลียน ทำเอาเจ้าบ่าวคร้านจะพูดด้วยจึงถีบเพื่อนออกห่างเล็กน้อย

“เบื่อหน้ามึงว่ะ ไปไกลๆ หน่อยไป”

ยกแอลกอฮอล์ขึ้นดื่มจนหมดแก้วแล้ววางลงบนโต๊ะ เขาพยายามไม่แสดงอาการอะไรมากกว่านั้น

ทั้งยังย้ำกับตัวเองว่าที่ทำไปก็เพื่อลูก...ไม่ใช่เพราะความรัก!