ปรารถนารั้งรัก

เธอพยายามทุกอย่างเพื่อรั้งให้เขาอยู่ ส่วนเขาทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะไปจากเธอ การแต่งงานที่ไร้ซึ่งความรักก็ต้องลงเอยด้วยการหย่าร้างเป็นเรื่องธรรมดา

"คุณกรไปไหนมาคะ"

"ถามอะไรนักหนา เป็นแม่ฉันหรือไง"

"ไม่ใช่ค่ะ"

"ถ้าไม่ใช่ก็ไม่ต้องยุ่งเรื่องของฉัน เลิกวุ่นวายกับฉันสักที มันน่ารำคาญ เข้าใจไหม" เสียงเข้มพ่นทุกคำที่อยู่ในใจออกมาจนหมดไม่คิดถึงจิตใจคนฟังเลยแม้แต่น้อย

"ขอโทษค่ะ เขมแค่เป็นห่วงคุณ"

"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน คิดว่าได้แต่งงานกับฉันแล้วจะเป็นเจ้าของชีวิตฉันหรือไง"

"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน คิดว่าได้แต่งงานกับฉันแล้วจะเป็นเจ้าของชีวิตฉันหรือไง"

"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ..." เธออยากจะอธิบายให้เขาเข้าใจว่าเธอเป็นห่วงเขาจากใจจริง ไม่เคยหวังให้เขาเห็นความดีในตัวเธอ เพียงแค่ให้เขาเข้าใจเธอสักนิด

"ฉันไม่อยากฟังเสียงเธออีกจะไปไหนก็ไป"

"ค่ะ...คุณกรอย่าลืมทานข้าวด้วยนะคะ" เขมิกาก้มหน้าเดินเลี่ยงออกไปไม่ให้เขาเห็นหน้าอีก แค่ความเป็นห่วงเธอยังไม่สามารถมีให้เขาได้

เธอคิดว่าเธอทำหน้าที่ของภรรยาได้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว ชีวิตที่เหมือนหนูตกถังข้าวสารได้แต่งงานกับมหาเศรษฐีสำหรับคนอื่นอาจเป็นเรื่องที่ดี ทว่าสำหรับเขมิกาแล้วชีวิตของเธอนั้นมีแต่ความโดดเดี่ยวและเดียวดาย การแต่งงานที่สามีไม่เต็มใจ เธออยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขไม่อยากให้เรื่องราวทั้งหมดนี้เกิดขึ้น

"ฮึก...ฮือ" ทุกอย่างมีขีดจำกัด ความอดทนของเธอก็เช่นกัน เขมิกานั่งปิดหน้าร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องน้ำ เธออยากให้เขาเข้าใจความรู้สึกของเธอบ้างแค่เพียงเศษเสี้ยวของความรู้สึกที่มีก็ยังดี