แต่งงาน

“ฮะ!! ว่าไงนะ ต้องการให้ยายเกรซแต่งงานกับคิน” เสียงร้องตกใจของเกศรินทร์ดังขึ้น

“ใช่! ฉันอยากให้หนูเกรซแต่งงานกับคิน”

“เพราะอะไร!! ถึงอยากให้ยายเกรซแต่งงานกับลูกชายแก ไอ้นนท์” ภูชิตเอ่ยถามเพื่อนรัก

“ฉันต้องการทวงสัญญา!!!”

เมื่อไม่อาจปฏิเสธเรื่องการแต่งงานระหว่างอคินและกรรวี ทางครอบครัวของหญิงสาวจำเป็นต้องทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้

ร่างกายของกรรวีแข็งแรงขึ้นดังเดิม แพทย์ได้อนุญาตให้หญิงสาวกลับมาพักผ่อนที่บ้านได้

“เกรซเป็นอย่างไรบ้าง” เกศรินทร์เอ่ยถามลูกสาว ขณะกรรวีกำลังนั่งอ่านหนังสือยังห้องนั่งเล่น

“เกรซแค่รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย แต่ตอนนี้เกรซจำอะไรไม่ได้เลยค่ะ”

“แล้วลูกจำพี่คินได้ไหม” เกศรินทร์ถามหญิงสาวทันที เธอไม่อยากรอช้าจึงรีบเปิดประเด็น เพราะทางครอบครัวของอคินเร่งมา

เมื่อได้ยินถึงชื่ออคิน กรรวีรู้สึกเจ็บจี๊ดตรงกลางหัวใจดวงน้อย โหวงเหวงภายในอย่างบอกไม่ถูก จนเธอเผลอเอื้อมมือมาวางลงตรงอกข้างซ้าย

“เกรซเป็นอะไรหรือเปล่าลูก” ไร้เสียงตอบรับของหญิงสาว คนเป็นมารดาจึงเอ่ยถาม

“ปละ เปล่าค่ะ”

“แล้วลูกจำพี่คินได้ไหม” มารดาถามซ้ำอีกครั้ง

กรรวีเพียงพยักหน้าเบา ๆ พลางนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของอคิน

“คือแม่ต้องการให้ลูกแต่งงานกับพี่คิน”

“แต่งงานเหรอคะ” เสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยท่าทีตกใจ แม้จะทราบว่าระหว่างเธอกับเขามีสัญญาหมั้นหมายกัน แต่ไม่คิดว่าจะเร็วถึงเพียงนี้

“อะไรนะครับ!! แต่งงานเหรอ”

อคินกล่าวอย่างตกใจในสิ่งที่ได้ยินจากปากของบิดา แทบจะไม่อยากจะเชื่อ ทั้งที่เพิ่งจะสูญเสียภรรยาแต่ทางครอบครัว กลับบังคับให้ตนเองแต่งงานกับผู้หญิงที่เป็นต้นเหตุทำให้แอนนี่ต้องเสียชีวิต

“ผมไม่แต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น” เสียงทุ้มพยายามคัดค้านเรื่องการแต่งงาน

“ยังไงแกก็ต้องแต่ง!!!” เสียงประมุขของบ้านยังคงยืนยันคำเดิม

อคินถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

“ก็ได้ครับ ผมจะยอมแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น” คำตอบของชายหนุ่มทำคนเป็นบิดารู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก

“ดีมาก แกเตรียมตัวให้พร้อมล่ะ ฉันได้เตรียมทุกอย่างแล้ว”

“ครับ” อคินมองร่างบิดาที่เดินจากไป ไม่คาดคิดเลยว่าบิดาจะทำเช่นนี้กับตนเองเพียงผู้หญิงคนนั้นคนเดียว

การแต่งงานระหว่างอคินกับกรรวีจะถูกจัดขึ้นอีกไม่ช้า ทุกอย่างได้จัดเตรียมเรียบร้อยโดยครอบครัวของชายหนุ่ม

กรรวีนั่งเล่นในสวนหลังบ้านนั่งเหม่อลอยพลางนึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ แวบหนึ่งก็มีความคิดหนึ่งโผล่เข้ามาในสมอง ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่เข้าใจมากที่สุด ณ บัดนี้

“ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นกับเรากันแน่!!!” กรรวีพยายามหาเหตุผลมาเชื่อมโยงสิ่งที่ค้างคาในใจตนเอง ทั้งที่กำลังจะแต่งงานกับอคินแท้ ๆ เพราะเหตุใดเธอกลับไม่เคยเจอหน้าเขาเลยสักครั้ง

“ยายเกรซทำอะไรอยู่คนเดียว”

“พี่ดล!!” หญิงสาวหันไปมองตามเสียงของพี่ชาย

“ทำอะไรอยู่คนเดียว” ภูวดลเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งหลังจากเดินมานั่งใกล้น้องสาว

“พี่ดลคะ เกรซถามอะไรหน่อยได้ไหม”

“ว่าไงครับ ถามมาได้เลย”

“ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นกับเกรซกันแน่ ทำไมเกรซจำอะไรไม่ได้เลย”

“เอ่อ คือว่า ” ภูวดลมีท่าทีเลิ่กลั่ก

“ว่าไงคะพี่ดล เกิดอะไรขึ้นกันแน่!!!” ดวงตาใสจ้องมองคนตรงหน้าเค้นหาคำตอบ

“พี่ว่าเราอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลยได้ไหม”

“ทำไม!!” กรรวีเริ่มไม่พอใจ

“นี่แนะ กล้ามาขึ้นเสียงกับพี่เหรอ” มือหนาโขกศีรษะกรรวี

“โอ๊ย! เจ็บนะพี่ดล” มือเรียวลูบยังศีรษะตนเอง

“เข้าบ้านไปได้แล้ว มานั่งตากลมอย่างนี้เดี๋ยวก็ป่วยอีกหรอก”

“ก่อนเกรซจะไป เกรซของถามอีกเรื่องหนึ่ง”

“อืม...ว่ามา”

“พี่คินไปไหน!! เกรซป่วยขนาดนี้ ทำไมถึงไม่มาเยี่ยม” สำหรับกรรวีแม้ตนเองจะชอบมีปากเสียงทะเลาะกับอคินทุกครั้ง แต่เขาไม่ใช่คนใจร้าย ถึงขั้นไม่มาหาตนเองทั้งที่รู้ว่าป่วยเช่นนี้

“เอ่อ ไอ้คินมันงานยุ่งนะ ” ภูวดลรู้สึกเหนื่อยใจกับคำถามของน้องสาว

ภูวดลพอจะทราบว่าเพื่อนเองกำลังเสียใจเรื่องการสูญเสียภรรยา แต่เขาไม่ทราบแน่ชัดถึงรายละเอียดต่าง ๆ

“อย่าให้เกรซรู้นะว่ากำลังมีเรื่องอะไรปิดบังอยู่!” เธอพูดเสร็จก็เดินออกไปทันที

ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง

งานแต่งระหว่างอคินและกรรวีถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายและรวดเร็ว เพราะบิดาของชายหนุ่มกลัวลูกชายตนเอง จะมีคนรักใหม่ เขาจึงรีบจับคู่คนทั้งสองทันที

นับตั้งแต่กรรวีประสบอุบัติเหตุและออกจากโรงพยาบาล หญิงสาวไม่เคยเจอหน้าชายหนุ่มเลย จนกระทั่งถึงงานแต่งเพิ่งจะได้เจอกันเป็นครั้งแรก

“พี่คิน!!” เสียงหวานเอ่ยเรียกคนข้างตนเอง ซึ่งกำลังยืนเคียงคู่กันรอรับแขกประตูทางเข้า

ไร้เสียงคนตัวโต เขายังคงเงียบนิ่งแสดงสีหน้าเย็นชา แม้กรรวีจะพยายามเรียกหลายครั้ง แต่เขาก็ยังเหมือนเดิมจนเธอรู้สึกน้อยใจจึงเงียบลง

“คิน!! ทำหน้าดี ๆ หน่อยลูก ยิ้มหน่อยนะ” แพรวาเดินเข้ามาหาลูกชายพลางสะกิด เพราะตอนนี้ใบหน้าอย่างคนอมทุกข์

“ผมคงไม่อาจฝืนยิ้มหรอกครับ”

“ไม่เอาน่าคิน!!”

“ผมขอตัวก่อนนะครับ หม่ามี้ช่วยรับแขกให้หน่อย” ชายหนุ่มเดินหันหลังจากไปโดยไม่เหลียวหลังมามองเจ้าสาวคนสวย

กรรวีหน้าซีดเผือดในใจตอนนี้อยากจะร้องไห้เหลือเกิน ถูกคนตัวโตแสดงสีหน้าเย็นชาและรังเกียจตลอดทั้งวัน

“หนูเกรซอย่าใส่ใจคำพูดของคินนะ พี่เขาอาจจะเหนื่อย” แพรวาพยายามปลอบใจลูกสะใภ้

“ค่ะหม่ามี้”

“หนูเกรซหิวไหม ไปหาอะไรกินหน่อยเถอะ เดี๋ยวหม่ามี้รับแขกต่อ”

กรรวีพยักหน้าและเดินจากไปเพราะตอนนี้จิตใจว้าวุ่นเหลือเกิน ต้องการหาที่เงียบ ๆ ทำจิตใจให้สงบ

อีกฝั่งหนึ่งของเกาะฟาร์มไข่มุกยังคงมีร่างกำยำของใครคนหนึ่ง กำลังมองดูวิดีโองานแต่งงานของอคินและกรรวี

“หึ!! เมียตายไม่ทันไรก็แต่งงานใหม่ซะแล้ว” กันชัยหรือเสี่ยชัย หนุ่มนักธุรกิจอายุราว ๆ สามสิบปีเช่นเดียวกับอคิน ซึ่งเป็นคู่แข่งทางธุรกิจ

“เสี่ยชัยครับ”

“ว่าไงไอ้โจ้” เสี่ยกันชัยหันไปตามเสียงเรียกของลูกน้อง

“เรื่องที่เสี่ยให้ผมจัดการเรียบร้อยดีครับ ผมรับรองว่าคนของพวกมันไม่มีใครสามารถสืบเรื่องมาถึงเสี่ยได้”

“ดีมาก ไปได้”

“ครับเสี่ย”

เสี่ยชัยจ้องมองวีดีโอในโทรศัพท์อีกครั้งหนึ่ง แอบนึกเสียดายคนที่เขาหมายปอง กลับถูกคนอย่างอคินจกไปอย่างหน้าตาเฉย

“ไม่ว่าอย่างไรกูจะเอาคนของกูกลับคืนมาให้ได้”

และแล้วถึงเวลาเข้าหอสำหรับคู่บ่าวสาว ชายหนุ่มจำใจต้องอุ้มกรรวีเข้าสู่อ้อมอย่างคำคะยั้นคะยอของมารดา แม้ไม่อยากทำมันก็ตาม เท้าหนารีบก้าวอย่างไวเพื่อมุ่งไปยังห้องพัก

ตุบ

เมื่อมาถึงยังห้องพักชายหนุ่มโยนร่างบางในอ้อมกอดอย่างไม่แยแส ไม่คิดว่าเธอจะเจ็บหรือไม่

“โอ๊ย! เจ็บนะพี่คิน” มือบางดันกายให้ลุกขึ้นมองชายหนุ่ม ก่อนจะพูดต่อว่าเขา

อคินมองด้วยแววตารังเกียจ ขยะแขยง จนคนถูกมองรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ ไปทั้งกาย

“แค่นี้ไม่ตายหรอก!!” เสียงดุดันเน้นอย่างช้า ๆ ชัด ๆ ให้เธอได้ยินเต็มสองหู และเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่สนใจคนบนเตียง

“เป็นอะไรของเขานะ” กรรวีรู้สึกถึงความผิดปกติจากตัวชายหนุ่ม ซึ่งเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนจนเธออดแปลกใจไม่ได้