2 สู่ขอ (5)

“เฮ้อ เหตุใดข้าต้องซวยแบบนี้ด้วยนะ หญิงงามในหมู่บ้านก็ตั้งเยอะตั้งแยะทำไมเจ้าถึงไม่ไปเลือก” ซาเดน่ารำพันอย่างหงุดหงิด แล้วคำถามหนึ่งได้ตามมาติด ๆ นั่นก็คือ นางตกปากรับคำกับท่านย่าญีร่าตอนไหนว่าจะแต่งงานกับกัสซา?

คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ซาเดน่าขยับตัวเปลี่ยนอิริยาบถอีกครั้ง แล้วคำตอบจึงแวบเข้ามาในหัวเมื่อใบหน้าของฝาแฝดเข้ามาอยู่ในหัว

“เป็นฝีมือเจ้าแน่ ๆ เลยซาเดจอมแสบ!” ซาเดน่ารำพันอย่างโมโห ซึ่งกว่านางจะข่มตาให้หลับได้ก็เต็มฝืนเลยทีเดียว...

แสงสีทองอร่ามจับฟ้าตะวันออกมิทันไร ซาเดน่าที่ตื่นเช้ากว่าปกติและยังอยู่ในชุดนอนจึงบุกมาหาคู่แฝดของตนเองถึงในห้องนอนด้วยอาการร้อนใจในทันที ประตูห้องมิได้ขัดไม้เอาไว้ นี่เองซาเดน่าจึงสามารถบุกเข้าถึง ‘ตัว’ ผู้ก่อเรื่องวุ่นวายให้นางได้อย่างสบาย ร่างแน่งน้อยยืนเท้าสะเอวอยู่ข้างเตียงตัวเตี้ยซึ่งโยงระย้าด้วยผ้าขาวเนื้อบางดุจกระโจม ดวงตากลมโตหวานประหนึ่งน้ำผึ้งในครานี้แวววาวเจื่อนความโกรธกรุ่นเมื่อหลุบเปลือกตามองคนที่หลับตาพริ้มอย่างสบายจนน่าหมั่นไส้

“ซาเด... ซาเด” พอคนถูกเรียกยังนิ่งเฉย ซาเดน่าจึงแหวกผ้าขาวเนื้อบางเข้ามาเขย่าแขนของคู่แฝด ทว่าคนนอนขี้เซากลับไม่ยอมลืมตาตื่นขึ้นมาง่าย ๆ และนี่เองที่ทำให้ซาเดน่าหงุดหงิดอารมณ์ยิ่งกว่าเก่า

“ซาเดเจ้าตื่นขึ้นมาคุยกับข้าให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

พอใช้น้ำเสียงเล็กแหลมติดโมโห คนที่ถูกรบกวนแต่เช้าจึงปรือตาขึ้นพร้อมทำหน้ายุ่ง จากนั้นจึงคว้าหมอนมาปิดหู ทำท่าว่าจะหลับยาวไม่สนใจผู้ที่บุกเข้ามาในห้องนอนอีก แต่ซาเดน่าก็ขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วดึงหมอนใบนุ่มนั้นออก

คนถูกปลุกทำหน้ายุ่งมากกว่าเดิมเมื่อถูกกวนใจไม่หยุดหย่อนแต่เช้า “เอะอะโวยวายอันใดแต่เช้าฮึซาเดน่า รู้ไหมสตรีขี้โวยวายมักหาสามีไม่ได้”

“ข้ารู้... ข้ารู้ซาเด ผู้หญิงขี้โวยวายไม่งาม แต่ข้ากำลังจะได้สามีแบบไม่ได้เลือกด้วยตนเองไงเล่า ข้าถึงต้องรีบเผ่นมาหาเจ้า” คนร้อนใจทำหน้ายุ่งกว่าเดิมพร้อมเท้าสะเอว

“อือ มีก็ดีแล้วไง”

“ยังจะพูดอีก เจ้านั่นล่ะก่อเรื่องให้ข้าปวดหัว” น้ำเสียงนั้นดังกว่าปกติ ทำเอาคนถูกกล่าวหาที่เพิ่งตื่นนอนปรือตาขึ้นอย่างงัวเงียก่อนดีดตัวขึ้นนั่งพร้อมปัดเส้นผมไปทัดหู ใบหน้าของผู้ตื่นนอนจึงหวานประหนึ่งอิสตรีเลยทีเดียว

“เรื่องอันใดอีกล่ะ?”

“เจ้ายังจะถามข้าอีกเหรอ ก็เรื่องที่เจ้าคุยกับกัสซาไงเล่า”

“อ้อ...” ซาเดลากเสียงยาวอย่างเข้าใจ “ก็ดีแล้วไง งานเพิ่ม เจ้าจะได้มีรายได้เพิ่ม”

“ไม่ใช่เรื่องหีบไม้ แต่ข้าหมายถึงเรื่องงานแต่งงานและพิธีศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังเกิดขึ้นต่างหาก” เจ้าของเรื่องซึ่งกอดอกปั้นหน้าบูดอยู่บนเตียงทำหน้ายุ่งกว่าเดิม

“ฮะ?! แต่งงานเลยเหรอ ข้าไม่ยักจะรู้เรื่องนี้”

“ยังจะพูดดีอีกเจ้านั่นล่ะรู้เรื่องดีที่สุด เจ้าเป็นคนก่อเรื่องให้ข้า” ซาเดน่าทำเสียงดุใส่ “เมื่อกลางดึกท่านย่าไปหาข้าถึงที่ห้อง และพูดเรื่องนี้กับข้า”

ซาเดย่นคิ้วเข้าหากันเมื่อได้ฟังคำบอกเล่าเพิ่มเติมจากน้องสาวฝาแฝด “เป็นไปได้อย่างไร เมื่อวานกัสซาแค่เจรจาเรื่องแต่งงานกับข้าเท่านั้น แต่ข้าไม่สามารถตัดสินใจแทนเจ้าได้ จึงบ่ายเบี่ยงขอเวลาตัดสินใจสักระยะ”

คำบอกเล่าจากน้ำเสียงเนิบ ๆ ของคนเพิ่งตื่นนอนนี่เองที่ทำเอาซาเดน่าตาโต “ฮะ! เจ้าบอกกัสซาไปเช่นนั้นเหรอ”

ซาเดพยักหน้ารับ “ใช่ ก็บอกไปแบบนี้”

“โอ๊ย ข้าอยากจะบิดเนื้อเจ้านักซาเด เรื่องสำคัญขนาดนี้เหตุใดเจ้าถึงไม่บอกข้าสักคำเล่า!”

“ก็ว่าจะบอกอยู่เหมือนกัน แต่เมื่อวานข้าเห็นเจ้าวุ่นวายอยู่กับบานกระจกจึงไม่อยากรบกวนสมาธิของเจ้า”

เฮ้อ... ฟังเหตุผลของคู่แฝดของนางเถอะ

“นั่นคือความคิดของเจ้าเท่านั้นซาเด รู้ไหมว่านี่คือเรื่องยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับข้าเชียวนะ เจ้าก็รู้ว่าสตรีอย่างพวกเราจะแต่งงานเข้าพิธีศักดิ์สิทธิ์ได้เพียงครั้งเดียว แล้วดูเจ้าสิ ทำไมใจร้ายมิยอมบอกกล่าวเรื่องนี้กับข้าสักคำ” น้ำเสียงตัดพ้อของซาเดน่ากลับทำให้ยูนุกซาเดไหวไหล่

“ก็เจ้าบอกข้ามิใช่รึ ว่าเกิดอันใดขึ้นเจ้าจะรับผิดชอบเอง”

ผ่าเถอะ! นางหมายถึงจะรับผิดชอบเรื่องปลอมตัวต่างหาก มิใช่เรื่องแต่งงาน ซาเดน่ากรอกตาไปมา อารมณ์ขุ่นมัวมากกว่าเก่า