2 สู่ขอ (6)

“รับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับเจ้ายักษ์กัสซาเนี่ยนะ เฮ้อ... แค่คิดข้าก็ปวดหัวจนหัวแทบระเบิดอยู่แล้ว” ซาเดน่าเปลี่ยนอิริยาบถเป็นนั่งชันเข่าพร้อมนวดขมับตัวเองไปพลาง ๆ

“กัสซาออกจะรูปงาม”

“ข้าไม่เถียง แต่ข้ามิชื่นชอบบุรุษเสียงดัง ขี้โวยวาย และเจ้าชู้”

“เจ้าก็มองข้ามส่วนนี้ไปสิ” ซาเดมิวายชี้ข้อดีให้น้องสาวได้รู้

“ถึงมองข้ามไป ข้ามิเห็นว่าจะนำความรักของข้าไปฝังไว้ส่วนไหนของเจ้ายักษ์รูปงามนั่นได้เลย” ซาเดน่ามิวายเถียงคอแข็ง

“ได้สิ ทำไมจะมิได้” ซาเดบอกยิ้ม ๆ ใช้หัวแม่โป่งชี้ที่ตำแหน่งหัวใจของตนเอง “ความรักต้องเก็บ และฝังไว้ที่ตรงนี้เท่านั้น”

“แต่ข้าคงฝืนใจฝังความรักไว้ที่อกของกัสซามิได้” ซาเดน่ายืนยันหนักแน่น ผ่อนลมหายใจออกมายาว ก่อนทิ้งตัวนอนแผ่หลาบนเตียงนุ่มของซาเด

ส่วนเจ้าของเตียงหรี่ตามองน้องสาวฝาแฝดซึ่งบุกมาหาตนเองทั้งชุดนอนแต่เช้าตรู่อีกครั้ง

“แล้วท่านย่าแสดงความคิดเห็นกับเรื่องนี้อย่างไรบ้างล่ะ?”

ซาเดน่าส่ายหน้าอย่างหมดหวัง “เจ้าก็รู้ว่าพวกเราขัดใจท่านย่ามิเคยได้”

“แสดงว่าท่านย่าตกลงกับฝ่ายนั้นแล้ว” ซาเดตั้งสมมุติฐาน

“ไม่แน่ใจ แต่ท่านย่าพูดเหมือนตัดสินใจแทนข้าเรียบร้อยแล้ว ข้าถึงปวดหัวอยู่นี่ไง”

ซาเดหลุบเปลือกตามองน้องสาว แล้วอดกระเซ้าเย้าแหย่ซาเดน่าอีกมิได้ “ดรุณีที่เริ่มมีความรักมักสับสนวุ่นวายในจิตใจเสมอ”

“เจ้าพูดเหมือนว่าเจ้าเข้าใจจิตใจของอิสตรีนักหนา” ซาเดน่าย่นจมูก ไม่วายค้อนคมใส่พี่ชายฝาแฝด

“แน่นอนอยู่แล้ว ยูนุกเช่นข้าย่อมเข้าใจทั้งอิสตรีและบุรุษ”

“เถอะ ไว้พิธีศักดิ์สิทธ์ถูกจัดขึ้นเมื่อไหร่ ข้าจะส่งเจ้าไปเข้าพิธีศักดิ์สิทธิ์แทนข้าก็แล้วกัน”

ซาเดหันมาคัดค้านซาเดน่าทันที “เอ้า แล้วข้าไปเกี่ยวอันใดกับเจ้าด้วยล่ะ”

“ก็เจ้าอยากทอดสะพานให้กัสซาทำไมล่ะ เฮ้อ... นึกเรื่องนี้แล้วข้าก็ปวดหัว ข้ามิน่าเคี่ยวเข็ญให้เจ้าไปรับหน้ากัสซาแทนข้าเล้ย” ซาเดน่ารำพันกับสิ่งที่ตนเองทำลงไป ก่อนดีดตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วคว้าหมอนใบนุ่มมากอดไว้

“ไม่ดีหรือไง เจ้าจะได้มีสามีเหมือนดรุณีนางอื่นสักที” สิ้นคำหยอกล้อนั่น ซาเดน่าจึงเอาหมอนนุ่มในมือปิดหน้าซาเดทันที

“ข้ายังไม่ต้องการสามีตอนนี้ อีกอย่าง ข้ามั่นใจว่าข้าสามารถหาสามีด้วยตนเองได้แน่นอน”

“เหรอ...” ซาเดยิ้มกว้างลากเสียงยาว ในน้ำเสียงนั้นไม่มีความมั่นใจแม้แต่น้อยนิด “หาทั่วทั้งนครเนราเซียจะเจอหรือเปล่ายังไม่รู้เลย เจ้าน่ะช่างเลือก ช่างติ ระวังนะหาเพชรเม็ดงามไม่เจอจะได้แร่ชิ้นงามไปครองแทน”

“นั่นมันเรื่องของข้า” ซาเดน่าแยกเขี้ยวทำตาดุใส่ พร้อมแย่งหมอนใบนุ่มมาปิดหน้าซาเดอีกครั้ง

จากนั้นสงครามหมอนของสองพี่น้องจึงเริ่มต้นขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะ ซึ่งพอทั้งสองเหนื่อยกับการแกล้งกัน ขนนกและเศษผ้าที่หลุดออกจากหมอนใบนุ่มจึงกระจายเต็มที่นอน…

##### 3

กักขัง!

แม้แสงสว่างจากดวงตะวันจะเคลื่อนเกือบตั้งฉากกับศีรษะ แต่ผู้คนซึ่งโพกผ้าหลากสี และแต่งกายหลายหลากมาจากต่างสถานที่ ต่างวัฒนธรรมยังคงเดินขวักไขว่ไปมาเพื่อเลือกซื้อสินค้าราวกับไม่รู้ร้อนรู้หนาว

ฝุ่นทรายละเอียดยิบราวเกล็ดของอัญมณียังตลบอบอวลเป็นบางครั้งคราวเมื่อรถม้าควบผ่านไปมา ซาเดน่าซึ่งมี ‘เหตุ’ ให้ผ่านเข้าตลาดในกาลนี้จึงพยายามหลีกเลี่ยงเส้นทางที่ม้าเร็ววิ่งผ่านไปมา

แต่เมื่อเลี่ยงไม่สำเร็จนางจึงหยุดรอให้ฝุ่นทรายสงบลงจึงเดินทางต่อ นางแวะร้านขายผลไม้เลือกซื้อผลทับทิมผิวชมพูดั่งแก้มเด็กใส่ตระกล้า พอได้สิ่งที่ต้องการเรียบร้อยนางจึงมุ่งหน้าตรงไปยังบ้านของมีนาเพื่อนสนิททันที

“มีนา เจ้าอยู่ไหม?”

พอส่งเสียงทักทายแต่ไม่มีใครขานรับ ซาเดน่าจึงกวาดสายตาไปรอบ ๆ บริเวณก่อนถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาในบ้าน พอลอดผ่านประตูมาได้ ซาเดน่าต้องรีบเอี้ยวตัวหลบปล่อยทิ้งสิ่งของที่อยู่ในมือทันทีเมื่ออยู่ ๆ มีดสั้นแหวกอากาศตรงดิ่งมาที่นาง และเฉียดแก้มเนียนไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น พอขยับอีกก้าว มีดสั้นเล่มต่อมาจึงแหวกอากาศพุ่งตรงมาที่นางอีก!