2 สู่ขอ (3)

ในทางตรงกันข้ามซาเดน่ากลับรู้สึกห่วงใยผู้ที่จากบ้านไปนานเป็นเท่าทวี...

“ป่านนี้ท่านพี่ซีร่าจะเป็นเช่นไรบ้างนะ เฮ้อ...” ลมหายใจอุ่นถูกผ่อนออกมา

คำรำพันอย่างห่วงใยคงปราศจากคนตอบรับ และด้วยเข้าใจว่าสาเหตุที่ซีร่าไม่กลับมาเยี่ยมบ้านเกิด หรือส่งข่าวใด ๆ มาให้ครอบครัวได้ล่วงรู้เป็นเพราะว่านางมิใช่ที่โปรดปรานของท่านชีคอับดุล ฮาเหม็ดอีกต่อไปนี่เอง ซาเดน่าจึงรู้สึกตามความเข้าใจของตนเองว่า หากมิได้เป็นที่รักของท่านชีคผู้ปกครอง ‘ฮาเร็ม’ ก็คือกรงทองชั้นเลิศสำหรับกักขังสาวงามไป

มือเรียวหากไม่นุ่มเหมือนคุณหนูทั่วไปเพราะต้องหยิบจับอุปกรณ์แกะสลักเอื้อมไปหยิบหีบดนตรีใบเล็กซึ่งขังด้วยมนตราแห่งเสียงเพลงมาเปิด ผ่านมานานหลายปี สิ่งนี้ยังเป็นของมีค่าที่ซาเดน่าให้ความรักและความสำคัญมากที่สุด เรียกว่าเป็นเสมือนตัวแทนของซีร่าก็ว่าได้ และทุก ๆ ครั้งที่คิดถึงซีร่าผู้เป็นพี่สาว ซาเดน่าก็จะฟังบทเพลงจากหีบดนตรีใบนี้เพื่อดับความคิดถึง พอเปิดหีบดนตรีออกเท่านั้น กระจกเงาชิ้นเล็กซึ่งติดอยู่บนฝาหีบจึงปรากฏภาพของดรุณีใบหน้าเปื้อนด้วยความกังวลขึ้นมาทันที และซาเดน่ารู้ดีว่า

กระจกโกหกมิได้ …

หญิงสาวหยิบเอาลูกปัดใสสีสวยดั่งลูกแก้วทั้งสองออกมาวางบนโต๊ะ จากนั้นจึงทำการ ‘ไขลาน’ กลไกสำคัญที่ทำให้บทเพลงอ่อนหวานขับกล่อม เสียงดนตรีนุ่มหู และคุ้นเคยเป็นอย่างดีดังในห้องจัตุรัสสีทรายซึ่งลูบไล้ด้วยแสงนวลตาของดวงตะเกียงอีกครา เป็นท่วงทำนองที่ซาเดน่ามิเคยเข้าใจความหมาย หรือได้ยินนักขับร้องคนไหนนำ

ทำนองนี้มาร้องเป็นบทเพลง นางรู้แค่ว่าหีบดนตรีนี้มีต้นกำเนิดจากดินแดนที่ไกลแสนไกล และนางยังรู้อีกด้วยว่า คุณสมบัติของดนตรีสามารถซึมผ่านหัวใจอ่อนโยนได้แม้จะอยู่คนละดินแดน และต่างกันด้วยวัฒนธรรมก็ตาม

ซาเดน่ายิ้มเศร้าให้บทเพลงพลางซบแก้มเนียนกับเรียวแขนของตนเอง และยังส่งความคิดถึงไปยังพี่สาวผู้เป็นที่รัก ระหว่างปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปไกล เสียงไม้เท้าเป็นจังหวะยามก้าวเดินจึงดังขึ้น เสียงนั้นชัดขึ้นเมื่อร่างค่อมย่างเข้าสู่วัยชรานั้นใกล้เข้ามาทุกขณะ ซาเดน่าละความสนใจจากหีบดนตรี ก่อนลุกจากเบาะนุ่มมาเปิดประตูให้เมื่อเสียงเคาะดังขึ้นเป็นจังหวะ

“เจ้าค่ะ” หญิงสาวขานรับด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานพร้อมขยับตัวไปเปิดทางให้ผู้มาเยือน

“คิดอยู่ว่าเจ้ายังไม่หลับ ข้าเข้าไปได้ไหม?”

“ได้เจ้าค่ะ”

น้ำเสียงของซาเดน่ายังคงนุ่มนวลชวนฟังพร้อมยิ้มบาง ๆ ให้หญิงชราผู้เป็นย่า จากนั้นจึงช่วยประคองนางญีร่าเข้ามาในห้องแล้วพาร่างนั้นนั่งลงบนเบาะนุ่ม

“ท่านย่ามาหาข้ากลางดึกมีธุระอันใดหรือเจ้าคะ?” ซาเดน่าชิงถามทันทีเมื่อทิ้งตัวนั่งลงบนเบาะนุ่ม

“เรื่องของเจ้ากับกัสซานั่นล่ะ ข้าจะมาถามเจ้าว่า เจ้าจะให้คำตอบกับบุรุษผู้นั้นเมื่อไหร่?” น้ำเสียงเนือย ๆ ของหญิงชรามีผลต่อวงหน้างามทันที

“คำตอบเรื่องอันใดเจ้าคะ?”

“ก็เรื่องที่กัสซามาเจรจาสู่ขอเจ้าอย่างไรเล่า” นางญีร่าเฉลย

“สู่ขอ!!!”

ซาเดน่าเผลออุทานทำตาโต นางเพิ่งรู้ว่านอกจากซาเดคู่แฝดจะหางานแกะสลักหีบไม้มาให้ ยังมี ‘เรื่องสำคัญ’ มาเพิ่มให้อีกหนึ่งเรื่อง และเป็นเรื่องใหญ่เสียด้วยสิ

“ทำเป็นตกอกตกใจไปได้ ตะวันตกดินไม่เท่าไหร่ เจ้าก็ลืมเรื่องนี้ซะแล้วรึซาเดน่า ตกลงว่าอย่างไรเล่า?”

จะให้ว่าอันใดได้เล่า ตอนนี้นางยังตกใจกับเรื่องที่ได้ยินจนแทบพูดไม่ออก

“ข้า... เอ่อ...”

“มัวอ้ำอึ้งอยู่นั่นล่ะ มีเรื่องใดในใจก็พูดออกมาสิ”

“ข้ายังไม่พร้อมเจ้าค่ะ”

คำตอบนั้นทำให้นางญีร่าที่อารมณ์ดีนั้นกลายเป็นหน้ายุ่งขึ้นมาทันที “อะไรของเจ้า! เดี๋ยวพร้อม เดี๋ยวไม่พร้อม”

พอถูกท่านย่าญีร่าตำหนิ ซ่าเดน่าจึงก้มหน้างุดไม่กล้าสบสายตาผู้มีอำนาจสูงสุดของบ้าน

“อย่าเอาแต่หลบตาข้า เงยหน้าขึ้นเดี๋ยวนี้”

ซาเดน่ารีบปฏิบัติตามคำสั่นจากน้ำเสียงเฉียบขาดทันที

“ข้าได้พินิจพิจารณาถึงรูปสมบัติ และคุณสมบัติของกัสซาอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้วนะซาเดน่า ทั่วทั้งหมู่บ้านมิมีบุรุษคนไหนจะคู่ควรกับคุณหนูผู้เลอโฉมอย่างเจ้าเท่ากัสซา”

ได้ยินท่านย่าญีร่าจอมดุเอ่ยออกมาเช่นนั้น ซาเดน่าจึงกลืนน้ำลายลงคอแล้วยิ้มเฝื่อนให้ผู้สูงอายุที่ยังจ้องหน้านางอย่างคาดคั้นเอาคำตอบให้ได้ และนี่เองที่ทำให้ซาเดน่ารู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก แม้กัสซาจะเป็นถึงบุตรชายของผู้ปกครองหมู่บ้านแห่งนี้ เขามีรูปร่างใหญ่โตและสง่างาม เป็นขวัญใจของบรรดาสาว ๆ อีกทั้งยังมีฝีมือเรื่องการต่อสู้ที่เป็นเลิศ แต่นางก็ไม่ปรารถนาบุรุษเสียงดังรายนี้อยู่ดี!