1 คู่แฝด (6)

ด้วยเหตุผลนี้เองซาเดน่าจึงมิใส่ใจและอยากยุ่งเกี่ยวกับบุรุษคนไหน นอกจากเพียรพยายามตั้งหน้าตั้งตาทำมาหากินในวิชาชีพที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากบิดาที่เสียชีวิตไปแล้วนั่นเอง

แม้จะเก็บตัวมิสุงสิงกับผู้ใดนอกจากขลุกตัวในห้องสี่เหลี่ยมเพื่อทำงานที่ตนเองรัก และพูดคุยกับเด็ก ๆ ซึ่งเป็นสหายต่างวัยในบางครั้งบางคราวที่งานแกะสลักหมดลง ทว่าบุรุษหลายรายจากในหมู่บ้านก็มักจะมายุ่งวุ่นวายกับนางโดยใช้เด็ก ๆ เป็นเครื่องมือในการเชื่อมความสัมพันธ์เสมอ

ซาเดน่าไม่เคยใส่ใจนอกจากปล่อยไป เพราะนางรู้ว่าการปฏิบัติภารกิจแต่ละครั้ง เด็ก ๆ จะได้รับขนมและค่าตอบแทนอย่างงามจากบุรุษเหล่านี้เสมอ

ส่วนเครื่องประดับ ผ้าทอผืนงามที่บุรุษเหล่านั้นสรรหาและตั้งใจนำมาฝาก ส่วนใหญ่จะตกอยู่กับสมาชิกในครอบครัว หรือไม่ก็นำไปบริจาคให้กับชาวบ้านที่ยากจน

แน่นอนว่า ซาเดน่าไม่เคยแตะต้องของบรรณาการพวกนี้แม้แต่น้อย

ทว่าถึงไม่เคยไปยุ่งหรือสุงสิงกับคนพวกนั้น แต่เรื่องก็มาเยือนได้อีกล่ะสิน่า...

“ข้าเองขอรับท่านย่า...”

เสียงดังจากห้องด้านนอกทำให้ซาเดน่ากรอกลูกตาไปมาเมื่อได้ยินเสียงสนทนาดังแว่วมา เป็นเสียงของบุรุษร่างยักษ์นาม ‘กัสซา’ ซึ่งเป็นลูกชายผู้ปกครองหมู่บ้าน

ส่วนอีกหนึ่งเสียงเป็นน้ำเสียงของท่านย่าญีร่า ซึ่งมักตะโกนเสียงดังเวลาสนทนาเสมอด้วยว่านางญีร่าหูไม่ค่อยดี

“เฮ้อ… ท่านย่าก็หูไม่ค่อยดีจะขยันมาทำอันใดที่นี่นักหนา มาทีไรก็ทำเสียงดังหนวกหูทุกที”

คนบ่นอุบหยิบอุปกรณ์แกะสลักขึ้นมาแทงเนื้อไม้ พร้อมค้อนตอกเต้าเล็กน้ำหนักเหมาะมือเพื่อสลักเอาเนื้อไม้ส่วนเกินออก ในขั้นตอนนี้มิต้องการความพิถีพิถัน

แค่สลักให้เป็นไปตามแบบร่างที่วาดไว้ ซาเดน่าจึงไม่ต้องให้ละเอียดอะไรมาก ทำไปได้ประเดี๋ยวเท่านั้นก็ต้องหยุดมือลงอีกครั้งเมื่อคู่แฝดในชุดสีขาวก้าวเข้ามาในห้องเปิดโล่งอย่างรีบร้อนเสียก่อน

“ท่านย่าให้มาตามตัวเจ้าไปพบ มีบุรุษรูปงามมาหา”

ได้ยินคำว่าบุรุษรูปงามซาเดน่าจึงย่นจมูกทันที ก่อนปฏิเสธโดยไม่มองหน้าซาเดด้วยซ้ำ “ไปเรียนท่านย่าที ว่าข้าไม่ว่าง”

“อย่างอแงเลยน่าซาเดน่า”

“ข้ามิได้งอแง แต่ข้ามิปรารถนาจะสนทนากับบุรุษเสียงดัง”

เหตุผลของซาเดน่าพลอยให้ซาเดส่ายหน้ายิ้มกว้างอวดฟันซี่ขาวเรียงตัวสวย “ท่านย่าบอกข้าว่าบุรุษผู้นั้นเป็นบุตรชายของผู้ปกครองหมู่บ้าน... น่าสนใจดีนะ”

“แนะนำดีนี่” ซาเดน่าตาวาววางอุปกรณ์แกะสลักในมือลง พลางลุกขึ้นยืนแล้วหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับคู่แฝด “แต่ข้าไม่ชอบขี้หน้ากัสซา เจ้าออกไปรับหน้าแทนข้าไม่ดีกว่ารึ?”

“เป็นข้ารึ?” ซาเดยกคิ้วเรียวขึ้นสูง ชี้ตัวเอง

“ถูกต้องแล้วซาเด คงไม่มีปัญหามั้ง หากเจ้าจะกลับไปทำหน้าที่แทนข้าอีกสักครั้ง”

“แต่ข้าไม่รู้จักบุรุษผู้นั้น”

“นั่นมิใช่คำปฏิเสธที่ดีนะพี่ชาย เมื่อครู่ข้าได้ยินเจ้ายังคุยกับกัสซา” ซาเดน่ารีบดักคอ

“ท่านย่าจะโกรธเอาได้” ซาเดยังคงหาข้อแก้ตัว

ซาเดน่าส่ายหน้า “นี่ก็มิใช่เหตุผลอีกเช่นกัน ท่านย่าตาฝ้าฟางจำเราสองคนมิได้หรอก ช่วยข้าหน่อยเถอะ ตอนนี้ข้ายังมีงานอีกมากมายที่ต้องเร่งทำให้เสร็จ”

ซาเดหรี่ตาลงทันที “นี่คงไม่ใช่เหตุผลของการหลบหน้านะซาเดน่า”

ซาเดน่าส่ายหน้าเม้มปากเป็นเส้นตรง “ฟังนะซาเด ข้ามิได้หลบใครทั้งนั้น แต่ข้าไม่สามารถพบหน้ากัสซาได้ กัสซาเป็นบุรุษในดวงใจของมีนาสหายรักแห่งข้า เท่าที่กัสซามาป้วนเปี้ยนอยู่ที่บ้านของเรา มีนารู้เข้าก็แทบไม่พูดจากับข้าแล้ว ขืนสานต่อความสัมพันธ์สิ ข้าอาจถูกมีนาตัดความสัมพันธ์เอาได้”

“เฮ้อ... เหตุผลของดรุณี” ยูนุกรูปงามพ่นลมหายใจออกมาทางปากพร้อมกรอกลูกตาไปมา

“ข้ามีเหตุผลที่ดีเสมอ ว่าแต่เจ้าเถอะ จะช่วยหรือไม่ช่วย?” คราวนี้น้ำเสียงของซาเดน่ากลายเป็นจริงจัง

“เลี่ยงได้ด้วยเหรอ?” ยูนุกซาเดทำหน้าเอือม ๆ ซาเดน่าส่ายหน้าช้า ๆ ยิ้มเจ้าเล่ห์ นี่ล่ะที่ทำให้ยูนุกรูปงามต้องผ่อนลมหายใจออกมา

“ดีมากซาเด เกิดอันใดขึ้นข้ารับผิดชอบเอง”

“เจ้าพูดเองนะซาเดน่า”

“แน่นอนพี่ชาย ขอเพียงเจ้าอย่าก่อเรื่องให้ข้าก็พอ หากเป็นไปได้ตัดความสัมพันธ์กับเจ้ายักษ์กัสซาเลยยิ่งดี เอาล่ะทีนี้เจ้าจงตามข้ามาทางนี้”

ดวงตากลมโตสีน้ำผึ้งเป็นประกายระยับเมื่อเรื่องสนุกตื่นเต้นกำลังเริ่มต้นขึ้น ก่อนเดินนำซาเดไปยังห้องนอนของตัวเอง…