1 คู่แฝด (5)

คนฟังซึ่งได้ยินคำชมเหล่านั้นจนชินหูย่นจมูกทันที “คนพวกนั้นพูดเพื่อประจบคนในตระกูลเราต่างหาก”

“พวกเขามีแค่สองคน และคนเลี้ยงแพะก็มิเคยได้รับประโยชน์จากคนในตระกูลอัลนาร์จา” ซาเดมิวายคัดค้าน

“คำร่ำลือย่อมมีบิดเบือน อย่าเชื่อลมปากคนอื่นมากนักเลยน่า”

“เปล่าเลยซาเดน่า ข้าเชื่อสายตาตัวเองมากกว่า เจ้าเป็นดรุณีที่งดงามจริง ๆ”

“ขอบคุณ พวกเขาชมข้าก็เท่ากับชมเจ้านั่นล่ะ” นางยิ้มหวานให้พี่ชายฝาแฝด ก่อนเปลี่ยนเรื่องสนทนา “แดดไล่เข้ามาแล้วข้าต้องทำงานต่อแล้วล่ะ เจ้าเองก็ไปอยู่เป็นเพื่อนท่านย่าเถิด ป่านนี้ท่านย่าคงตื่นแล้วกระมัง”

เอ่ยไล่พี่ชายฝาแฝดเสร็จซาเดน่าจึงทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ขายาวจากนั้นจึงเอื้อมมือไปหยิบอุปกรณ์สำหรับงานแกะสลัก จากนั้นจึงทิ้งความสนใจรอบข้างแล้วหันมาสนใจเนื้อไม้ที่ขึ้นโครงเป็นกรอบกระจกเอาไว้ ก่อนจะตอกค้อนลงบนด้ามสิ่วเพื่อสลักเอาเนื้อไม้ที่เป็นส่วนเกินออก และเสียงตอกเบา ๆ นี้เองพลอยให้ซาเดที่กอดอกยืนดูน้องสาวทำงานอดยิ้มขันมิได้ ด้วยว่าซาเดน่าทำงานได้คล่องแคล่ว กระฉับกระเฉงไม่ต่างจากบิดาซึ่งเป็นช่างแกะสลักกรอบกระจก และเสียชีวิตไปแล้วนั่นเอง

“โหมงานมากไป ระวังมือด้านเช่นบุรุษ จะหมดงามนะคุณหนูซาเดน่า” ซาเดเอ่ยยิ้ม ๆ ให้ท่าทีจริงจังของน้องสาวฝาแฝด แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจจะต่อคำด้วย ซาเดจึงพาตัวเองออกจากห้องแห่งนี้ ด้วยมิอยากรบกวนสมาธิการทำงานของซาเดน่านั่นเอง...

พอลับเงาพี่ชายฝาแฝดไปจากห้องแล้ว ซาเดน่าที่ปรายตามองแผ่นหลังของอีกฝ่ายจึงหันมาสนใจงานแกะสลักเนื้อไม้ตรงหน้าอีกครั้ง ทว่าภาพดอกไม้ทะเลทรายแสนสวยที่ตั้งใจสลักลงบนเนื้อไม้กลับหายไปทันทีเมื่อสมาธิในการทำงานหมดลงดื้อ ๆ

‘ความรักในงานศิลปะจากจิตใจจะสะท้อนลวดลายบนกรอบกระจก จำไว้นะซาเดน่า กระจกโกหกมิได้ ความงามที่เห็นเป็นเพียงมายา ความพอใจต่างหากคือความงามชั้นเลิศที่ยังทรงคุณค่ามิได้ลดหายไปในกาลเวลา’

ถึงจะเข้าใจคำสอนของบิดาแต่ซาเดน่าก็ไม่มีอารมณ์ร่วมกับงานที่รักอีกต่อไป นางวางอุปกรณ์ทั้งสองชิ้นในมือลงพร้อมเสียงผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ พลางหลุบเปลือกตามองมือที่ค่อนข้างด้าน

นางเป็นสตรีคนเดียวในตระกูลอัลบาร์จาที่ให้ความสนใจในเรื่องแกะสลักตั้งแต่เด็ก และ ‘อาจ’ เป็นสตรีคนแรกของหมู่บ้านด้วยกระมังที่สนใจในงานช่างและหันมาเอาดีในวิชาชีพนี้ ซาเดน่าถูฝ่ามือไปมา จากนั้นจึงปรายตาไปมองภาพสะท้อนของตนเองจากกระจกอีกบานซึ่งแกะสลักเอาไว้อย่างสวยงามพร้อมนำส่งเจ้าของ

เป็นภาพหญิงสาวในชุดสีเขียวใบไม้อ่อน วงหน้ารูปไข่ใสกระจ่างนั่งอยู่บนเก้าอี้ เบื้องหน้ามีกรอบกระจกแต่ปราศจากแผ่นกระจกเพราะแกะสลักไม่สำเร็จตั้งอยู่

ซาเดน่ากวาดสายตาจากกระจกอีกบานสำรวจรูปเงาของตนเอง คิ้วยาวสีเดียวกับเรือนผมยาวปรกหางตา รับดวงตากลมโตและแพขนตาหนา จมูกโด่งเล็กรับกับใบหน้า ริมฝีปากบางจิ้มลิ้มนั้นแดงเรื่อ ทุกสัดส่วนลงตัวกลมกลืน แต่ซาเดน่ากลับไม่เคยเรียกสิ่งที่ตนเองมีว่าความงามแม้แต่น้อย

อาจเป็นเพราะนางคุ้นชินกับการเห็นตัวเองทุกวันก็ได้ คำร่ำลือที่ว่า ‘ทั่วทั้งหมู่บ้านนี้มิมีดรุณีนางไหนจะงามเทียบเท่าซาเดน่าได้’ จึงดูเกินความเป็นจริงสำหรับนางไป

ซาเดน่าคิดเสมอว่าคำร่ำลือมักเกินจากความเป็นจริง และเหตุแห่งคำร่ำลือมักนำเรื่องวุ่นวายมาให้เสมอ

นางรู้ดีว่าเหล่าบุรุษที่มาติดพัน และเกี้ยวพาราสีนางเพราะเหตุผลอันใด... มิใช่ความรักแน่นอน แต่เป็นเรื่องของผลประโยชน์มากกว่า ใคร ๆ อยากดองกับตระกูลอัลบาร์จาซึ่งมีลูกสาวเป็นถึงสนมเอกของท่านชีคอับดุล ฮาเหม็ด ผู้ปกครองนครเนราเซียทั้งนั้น เพราะไม่เพียงจะนำชื่อเสียงมาสู่วงศ์ตระกูล แต่ยังสามารถอำนวยความสะดวกในหลาย ๆ เรื่องได้ อาทิเช่น ค้าขายกับเหล่าขุนนางชั้นสูง หรือแม้แต่ได้รับสิทธิ์นำสินค้าพื้นเมืองเข้าไปเสนอขายกับทางราชสำนักเนราเซีย