1 คู่แฝด (4)

“ฝีมือการแกะสลักของเจ้าช่างประณีตนัก ขนาดช่างแกะสลักในนครเนราเซียที่ว่าเป็นเลิศยังสู้ฝีมือเจ้ามิได้”

ยิ่งเห็นลวดลายละเอียดอ่อนที่ปรากฏบนไม้เนื้อแข็งอันสะท้อนให้เห็นถึงวิถีชีวิต และวัฒนธรรมของชาวทะเลทรายอย่างถี่ถ้วนซาเดยิ่งชื่นชมในพรสวรรค์ของน้องสาวฝาแฝด

“เจ้าชมข้าเกินเหตุไปแล้วซาเด”

“ไม่... ไม่เกินกว่าเหตุแม้แต่น้อย งานแกะสลักของช่างคนอื่นก็แค่งาน แต่ของเจ้าไม่ใช่ ดูอูฐตัวน้อยที่เจ้าย่อส่วนมาสิ เหมือนมันมีชีวิตและหมอบอยู่บนผืนทรายตรงหน้าข้าเชียวล่ะ” มือเรียวงามประหนึ่งสตรีของซาเดยื่นมาสัมผัสรูปสลักเป็นตัวอูฐที่นูนออกมาเบา ๆ

“ขอบคุณสำหรับคำชม ที่ข้าพาเจ้ามาที่นี่มิได้ให้เจ้าชื่นชมฝีมือข้า แต่ข้าอยากให้เจ้าดูภาพสะท้อนจากกระจกของสองเรามากกว่า”

ว่าแล้วซาเดน่าจึงขยับตัวมาใกล้พร้อมดึงผ้าคลุมศีรษะสีขาวของซาเดออก เส้นผมหยักศกยาวสลวยเงางามยาวถึงกลางแผ่นหลังจึงตกลงมาปรกวงหน้าหวานกว่าอิสตรี และภาพนี้เองที่เรียกรอยยิ้มจากซาเดน่าได้

“เจ้ายิ้มอันใดรึ?”

“ยิ้มให้กับความงามของเจ้าอย่างไรเล่า ดูให้เต็มตาเถอะซาเด ข้ากับเจ้าแตกต่างกันตรงไหน?”

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคมละความสนใจจากอูฐตัวน้อยบนขอบกระจกมาสนใจภาพสะท้อนของตนเองและน้องสาวฝาแฝดทันที หากมาจากเบ้าหลอมเดียวกันต้องกล่าวว่า ‘พิมพ์เดียวกัน’ ก็ไม่ผิดถ้ามองผ่าน ๆ มิได้ลงรายละเอียด

แต่ถ้าพินิจพิจารณาให้ดีจะเห็นถึงความแตกต่างในความเหมือน และต้องเป็นคนที่คุ้ยเคยกันดีเท่านั้นถึงจะสังเกตเห็นสิ่งเหล่านี้ได้

ตั้งแต่เล็กจนโตแทบไม่มีใครสามารถแยกพี่น้องฝาแฝดคู่นี้ออกจากกันได้ แม้แต่เพื่อนสนิทสนมที่เล่นด้วยกันประจำก็เถอะ บางครั้งยังจำผิดจำถูก เนื่องจากทั้งสองมีรูปร่างหน้าตาเหมือนกันมากราวกับภาพสะท้อนของกระจก และด้วยนามที่เหมือนกันเพราะความตั้งใจของคนตั้งให้นี่เอง ในบางครั้งบางครา ซาเดน่าจะถูกเรียกว่าซาเดไป ขณะเดียวกันซาเดเองก็มักถูกเรียกว่าซาเดน่าเช่นกัน

‘ไหน ๆ เทวีแห่งโชคชะตาได้ประทานความเหมือนให้เจ้าทั้งสองพี่น้องแล้ว พวกเจ้าก็จงเป็นภาพสะท้อนของกันและกันตลอดไป’

ท่านย่าญีร่าเคยกล่าวไว้อย่างนั้น และมาถึงวันนี้ถ้อยคำที่กล่าวไว้เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วยังคงเป็นไปตามนั้น แต่ก็มิใช่ทั้งหมด...

แฝดชายหญิงคู่นี้มิได้เหมือนกันทุกอย่าง แม้ทั้งสองจะมีส่วนสูงที่ใกล้เคียงกัน เวลาสวมเสื้อผ้าอาภรณ์แบบเดียวกันจะแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร แต่ทั้งสองที่มิได้มาจากเพศเดียวกันยังแตกต่างในเรื่องของสรีระ

ด้วยว่าโครงหน้าของซาเดจะค่อนไปทางบุรุษมากกว่า ใบหน้ารูปไข่นั้นจึงยาวกว่าเล็กน้อย แต่ด้วยทรงผมยาวสลวยจึงเสริมให้วงหน้านั้นหวานขึ้น และด้วยรูปร่างที่อ้อนแอ้นเกินบุรุษที่กระเดียดไปทางอิสตรีนั้นจะดู ‘ทื่อ’ กว่าสตรีทั่วไป แต่โดยรวมก็จัดว่าเป็นบุรุษที่อ้อนแอ้นงดงามราวอิสตรี

ส่วนซาเดน่านั้น เรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นตามพื้นฐานแห่งเพศมาแต่ไหนแต่ไร นางจึงงดงามตามวัยแรกรุ่น วงหน้ารูปไข่ขาวละเอียดโดยปราศจากเครื่องประทินผิวใด ๆ นั้นกระจ่างใสอมชมพูอย่างเห็นได้ชัด

ริมฝีปากบางแดงเรื่อ เส้นผมยาวหยักศกเป็นคลื่นถึงบั้นเอวคอดกิ่วเป็นมันขลับ ส่วนทรวดทรงองเอวนั้นกลมกลืนเหมือนภาพแกะสลัก จนทำให้ซาเดนึกอยากมีแบบนี้บ้าง...

“จะมองมุมไหน เจ้างดงามกว่าข้าอยู่ดี”

ได้ยินอย่างนั้นซาเดน่าจึงยื่นมือไปบีบจมูกของพี่ชายฝาแฝดเบา ๆ “บุรุษย่อมไม่คิดเล็กคิดน้อย ข้าแค่ให้เจ้าดูความเหมือน มิได้มีเจตนาเปรียบเทียบ”

“แล้วใครว่าข้าคือบุรุษเล่า ข้าคือยูนุกรูปงามของเนราเซียต่างหาก” ยูนุกซาเดสยายเส้นผมยาวสลวยของตัวเองพร้อมยิ้มหวานอย่างอิสตรี ซาเดน่าจึงผ่อนลมหายใจออกมากับความภาคภูมิใจในตำแหน่งอันทรงเกียรติที่บรรดายูนุกในนครเนราเซียใช้เรียกขานซาเด และดูเหมือนว่าซาเดจะพอใจกับคำเยินยอนี้ด้วยเช่นกัน

“เถอะ มิต่อคำด้วยแล้ว” ซาเดน่าอดค้อนคมมาอีกมิได้ ซาเดจึงหัวเราะรื่น

“ข้ามิได้แกล้งชมเจ้านะ ความงามของเจ้ากำลังเป็นที่กล่าวขาน เมื่อวานตอนข้าเดินทางกลับมาบ้าน ข้าได้ยินคนเลี้ยงแพะเอ่ยชื่นชมความงามของเจ้ากับคนเลี้ยงม้าด้วยนะ เลา ๆ ว่า คุณหนูซาเดน่าคือสุดยอดสาวงามของหมู่บ้านแห่งนี้” ซาเดทำน้ำเสียงล้อเลียนคนเลี้ยงแพะ