ตอนที่3.

“รับไปสิ” เขาย้ำอีกครั้ง แล้วส่งผ้าห่มขนสัตว์ผืนนุ่มให้เธอ คิ้วเข้มขมวดขณะที่เขามองเธออย่างสำรวจ “คุณแน่ใจนะ ว่าไม่ได้รับบาดเจ็บ”

หญิงสาวพยักหน้า จากนั้นก็ซบหน้าลงกับผ้าห่มขนสัตว์ผืนนั้นด้วยมือที่สั่นเทา เธอเริ่มรู้สึกขัดเขินขึ้นมาบ้าง อาจจะเป็นเพราะเขากำลังจ้องเธออยู่ หรือเป็นเพราะเธอกำลังคิดอะไรแปลกๆก็เป็นได้ เธอคงกำลังช็อกแน่ๆ นั่นคือสิ่งที่สามารถอธิบายความรู้สึกมึนงงในขณะนี้ เป็นความรู้สึกเหมือนกับอยู่อีกโลกหนึ่งที่ห่างไกลจากความเป็นจริง

ต่อให้เป็นผู้หญิงคนอื่น ก็ต้องช็อกแบบนี้เหมือนกัน หากได้พบสิ่งที่เธอพบเช่นเดียวกับในคืนนี้ และไม่ต้องสงสัยเลยว่าสารรูปของเธอตอนนี้เป็นยังไง... เสื้อผ้าธรรมดาๆ ที่เปียกโชกไปหมดทั้งตัว

“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า” มือที่หนักแน่นของเขาเชยคางของเธอ จากนั้นก็ประคองใบหน้าหญิงสาวให้หันไปมองเขา มือของเขาแข็งแรง อบอุ่น ขณะที่เนื้อตัวเธอเย็นจัด

น้ำตาเอ่อคลอดวงตาของเธอ หัวใจของเธอกำลังเจ็บปวด

“ฉัน...” เธอพยายามจะกระซิบบอกด้วยอาการเสียขวัญ ขณะจ้องเข้าไปในดวงตาสีนิลคู่นั้นที่เหมือนจะสะกดจิตเธอไว้ได้

โชคดี หัวใจที่เต้นแรงของเธอเริ่มช้าลงจนเป็นปกติ เธอผ่อนลมหายใจแผ่วเบา

“ว่าไงล่ะ เกิดอะไรขึ้นกับเธองั้นหรือ”

ชายหนุ่มเชยคางหญิงสาวขึ้นอีกเล็กน้อย เหมือนกับจะมองเธอให้ถนัดตายิ่งขึ้นในแสงสลัว ความร้อนจากสัมผัสของเขาเหมือนกับจะเผาไหม้เนื้อตัวที่เย็นจัดของเธอ

“ข...ขอโทษค่ะ” หญิงสาวก้มหน้า เธอพูดอะไรไม่ถูก รู้สึกติดขัดจนเรียบเรียงถ้อยคำไม่ถูก ไม่รู้จะเริ่มต้นเล่าตอนไหนดี

“ฉัน อ...เอ่อ...ช็อค นิดหน่อยค่ะ” ในที่สุดเธอก็สารภาพออกมาจนได้ “แต่ฉัน ม...ไม่เป็นไรค่ะ” เธอพยายามแก้ตัว

“คุณอาจอยู่ท่ามกลางพายุนานเกินไป” เขาหยิบผ้าห่มขนสัตว์ออกจากมือของเธอ ก่อนที่จะคลี่มันออก แล้วคลุมบนตัวหญิงสาว เขาดึงปลายผ้าทั้งสองข้างทบเข้าหากัน การได้อยู่ในห่อผ้าที่อบอุ่นเช่นนี้ ช่วยทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายได้ รวมถึงการที่ได้ใกล้ชิดชายผู้นี้ด้วย

เมธาวีได้กลิ่นหอมอ่อนๆของอีกฝ่าย ความร้อนและกลิ่นไม้จันทร์ รวมถึงกลิ่นของความเป็นชายแท้

มือที่แข็งแรงของเขา ค่อยประคองเธอให้เอนตัวพิงพนักสบายๆ

“คุณมาจากไหน แล้วอยู่ข้างนอกนั่นนานแค่ไหนแล้ว”

ริมฝีปากของเมธาวีเปิดยิ้มเล็กน้อย ขณะที่หรุบตาลง เสียงของเขาช่างเหมือนเสียงดนตรีที่มีจังหวะสูงๆต่ำๆ ราวซ่อนไว้ในตัวของเขา เธอคิดว่าสามารถนอนหลับฝันดี เมื่อได้ยินเสียงแบบนี้

แล้วเธอก็ค่อยๆลืมตา เมื่อนิ้วแข็งแรงของเขาเอื้อมจับบ่าของเธอ

“มีคนทำร้ายคุณหรือ?” น้ำเสียงนั้นเปลี่ยนไป

เธอตัวสั่นอีกครั้ง เมื่อรู้สึกถึงความโกรธที่เจืออยู่ในคำพูดด้วย

“ไม่ค่ะ ไม่ ฉันไม่เป็นไร เพียงแต่...” คำพูดนั้นหายลงไปในลำคอ ก่อนที่เธอจะกระพริบตาด้วยความสับสน

“...ฉันอยากไปจากที่นี่ค่ะ ได้โปรด”

เขาพยักหน้าทันที จับตัวเธอให้กลับไปนั่งในท่าที่สบาย จากนั้นก็เอื้อมไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้กับหญิงสาว ไอร้อนจากตัวเขาขณะที่เอี้ยวตัวเข้าไปใกล้ ยิ่งทำเธอรู้สึกอุ่นยิ่งกว่าผ้าห่มเสียอีก

“คุณจะไปที่ไหนครับ”

ชายหนุ่มดึงตัวกลับไป ทำให้เธอเริ่มหนาวสั่นอีกครั้ง เมื่อเขาสตาร์ทรถ ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความมืด มีเพียงแสงไฟจากหน้ารถเท่านั้นที่ทำงาน หญิงสาวลอบมองเสี้ยวหน้าของเขาในความมืด ช่างทรงพลัง ทว่าก็ยังคงไว้ซึ่งความสง่างาม

สัญชาติญาณบอกเธอว่า สามารถไว้ใจชายผู้นี้ได้อย่างหมดใจ

“อีก ราวๆหกกิโลค่ะ จากนั้นก็ เลี้ยวขวา แล้วจากนั้น ฉันค่อยบอกทางคุณอีกครั้ง”

เขาเคลื่อนรถไปข้างหน้า ฝนยังตกกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตา เมธาวีแน่ใจว่า นี่...ไม่ใช่รถสำหรับใช้งาน แต่เป็นรถที่ใช้สำหรับรับแขกสำคัญ ใช้สำหรับผู้ที่พิเศษสุด

“คุณเป็นใครคะ”