บทที่ 2 วางแผนชีวิต

“งั้นไปกันเถอะลูก” สองแม่ลูกเดินกางร่มไปทางประตูเล็กที่เชื่อมติดกันข้ามไปบ้านแม่อุ้ยหลังใหญ่ที่อยู่กันพร้อมหน้าและบอกทุกคนว่าเธอจะกลับไปกรุงเทพและจะกลับสวิตฯเลย สองแม่ลูกนั่งเครื่องบินมาจากเมืองน่านเข้ากรุงเทพเพื่อมาดูบ้านว่าจะทำอะไรได้บ้างก็ปรึกษากันก่อน

สาวร่างเล็กอวบอิ่มลงจากรถแท็กซี่ที่หน้าตึก TM ตามที่เพื่อนรุ่นพี่บอกก่อนจะเดินเข้าไปในตึกและโทรหาพริษฐ์เพื่อนรุ่นพี่

“ตู้ดๆ ตู้ดๆๆ."

“ขออนุญาตนะครับคุณหนึ่ง” พริษฐ์บอกเจ้านายก่อนจะเดินเลี่ยงไปมุมห้อง “หวัดดีครับไมล์ มาถึงแล้วเหรอครับ” พริษฐ์รับสายเพื่อนรุ่นน้องที่เขาชอบแล้วยิ้ม

“ค่ะ พี่ต้นอยู่ไหนคะ”

“พี่กำลังคุยงานกับเจ้านายอยู่ครับ ไมล์รอพี่สักครึ่งชั่วโมงได้มั้ยครับ”

“ได้ค่ะ งั้นไมล์นั่งรอที่ร้านกาแฟ เอ่อ ร้าน คอฟฟี่ เฮ้าส์ นะคะ.”

“โอเคครับ เดี๋ยวเจอกัน” พริษฐ์วางสายแล้วเดินกลับมานั่งคุยกับเจ้านาย

“เอ้,คุณต้นยิ้มแบบนี้คุยกับคนรู้ใจหรือเปล่าครับ” อนิกม์แซวรุ่นพี่หนุ่มมากฝีมือของบริษัทและยังเป็นพนักงานดีเด่นของบริษัทที่สอบชิงทุนได้ไปเรียนต่อที่สวิตฯเมื่อห้าปีที่แล้ว

“เปล่าครับ พอดีผมนัดรุ่นน้องมาจากสวิตฯก็คนที่ผมคุยให้คุณหนึ่งฟังไงครับ ตอนนี้เธอกำลังตัดสินใจจะกลับมาอยู่เมืองไทยผมจึงชวนเธอมาร่วมงานครับ ฝีมือดีๆอย่างนี้ผมไม่ปล่อยให้ไปทำบริษัทอื่นหรอกครับ”

“ดีครับคุณหนึ่ง ผมอยากได้คนมีฝีมือมาร่วมงาน ดีไม่ดีอาจจะได้ทำโปรเจคที่ลาว ว่าแต่เป็นผู้หญิงจะจะสู้งานกลางแจ้งเหมือนพวกเราได้มั้ยครับ” ทำไมเขาไม่เคยเจอหญิงสาวที่พริษฐ์พูดถึงล่ะในเมื่อเรียนที่เดียวกัน

“ไม่ต้องห่วงครับ ไมล์เป็นผู้หญิงสาวและขาลุยเธอทำงานกับบริษัท ยูนิเวอร์ซิตี้ ดีไซส์ครับ คุณหนึ่งว่าไหวหรือเปล่าล่ะ” พริษฐ์บอกเจ้านายที่เลิกคิ้วเหมือนไม่อยากเชื่อ

“จริงเหรอครับ แต่ชื่อของเธอแปลกดี พันไมล์” เขารู้ว่าบริษัทที่พริษฐ์พูดถึงเป็นบริษัทก่อสร้างรายใหญ่ของซูริคเลยทีเดียวต้องเก่งจริงถึงได้ทำงานที่นั่น

“จริงครับ เธอฝึกงานที่นั่นแล้วทำงานต่อเลยครับ.”

“อืม ถ้างั้นคุณต้นก็เอาตัวเธอมาร่วมงานกับเราให้ได้นะครับ อืม,ผมอยากเห็นผลงานของเธอสักหน่อยจะได้มั้ย”

“ได้ครับ ผมจะให้เธอส่งเมล์มาให้.”

“เรื่องงานของเราก็ไม่มีอะไรแล้ว คุณต้นก็จัดการตามแบบได้เลยครับ” อนิกม์บอกหัวหน้าทีมที่ไปคุมงานรีโนเวจโรงแรมของ อนล ศุภศิริโชค เพื่อนสนิทของพ่อที่จังหวัดประจวบคีรีขันธ์

“ได้ครับ งั้นผมขอตัวก่อนครับ พอดีไมล์มารอผมที่ร้านกาแฟชั้นล่าง คุณหนึ่งอยากรู้จักเธอมั้ยครับลงไปพร้อมผมก็ได้” พริษฐ์ถามเจ้านาย

“ไม่เป็นไรครับ ถ้าเธอมาร่วมงานกับเราคงได้รู้จักกัน.”

“ผมขอตัวนะครับคุณหนึ่ง สวัสดีครับ” พริษฐ์ยกมือไหว้เจ้านายอายุน้อยก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงานลงไปหารุ่นน้องสาวที่รอเขาในร้านกาแฟ

“พี่ต้นทางนี้ค่ะ” พันไมล์เห็นรุ่นพี่เดินเข้ามาในร้านกาแฟก็เรียกเบาๆและโบกมือให้ ”สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับไมล์ หรือพี่จะเรียกแอชลี่ย์ดีล่ะ” พริษฐ์แซวรุ่นน้องสาวสวยน่ารักที่มองไม่รู้จักเบื่อแต่เสียดายที่หญิงสาววางเขาไว้แค่ตำแหน่งพี่ชายซึ่งเขาก็ยอมรับและเก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้ให้ลึกสุดใจ

“ไมล์เป็นคนไทยค่ะ เรียกไมล์น่ะดีแล้วค่ะ พี่ต้นจะดื่มอะไรดีคะ”

“ขอชาเขียวปั่นครับ พอดีพี่เพิ่งดื่มกาแฟกับเจ้านายมา” พริษฐ์บอกพนักงานแล้วหันมาคุยกับรุ่นน้องคนสวย

“ไมล์จะมาถามพี่ต้นเรื่องงานค่ะ ว่ายังรับอยู่มั้ยคะถ้าไมล์กลับมาอยู่เมืองไทย” พันไมล์ไม่อยากคุยเรื่องงานทางโทรศัพท์เพราะเรื่องนี้เธอจริงจังหากได้งานที่นี่จริงก็จะดีมากเธอดูข้อมูลของบริษัทแล้วว่ามั่นคงจริง

“รับสิครับ พี่คุยกับเจ้านายแล้ว ท่านยังบอกว่าอยากเห็นผลงานของไมล์..”

“ได้สิคะ เดี๋ยวไมล์จะทำเรซูเม่ส่งมาทางเมล์ได้มั้ยคะ” พันไมล์ตอบรุ่นพี่คนสนิท

“ได้สิ ว่าแต่ไมล์จะไปไหนต่อหรือเปล่าไปกินข้าวกลางวันกับพี่ก่อนได้มั้ย”

“ไมล์ตั้งใจมาให้พี่ต้นเลี้ยงข้าวกลางวันอยู่แล้วค่ะ.”

“จะให้พี่เลี้ยงตลอดชีวิตก็ได้นะไมล์” พริษฐ์สวนกลับรุ่นน้องที่อมยิ้มจนแก้มตุ่ย

“ไม่ดีกว่าค่ะ ไมล์ไม่อยากเป็นมือที่สามที่สี่ของพี่ต้นค่ะ”

“มีที่ไหนมาล่ะไมล์ พี่ทำแต่งานจะเอาเวลาที่ไหนไปจีบสาวล่ะ มีอยู่คนเดียวก็ใจแข็งเป็นบ้า” พริษฐ์ว่าให้รุ่นน้องสาว

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวไมล์ช่วยหาแฟนให้พี่ต้นค่ะ ไปเถอะไมล์หิวแล้วค่ะ” พันไมล์พูดอย่างรู้ทันรุ่นพี่เธอรู้ว่าพริษฐ์แต่กระเซ้าหลังจากเคลียร์กันตอนเขาเรียนจบแล้วกลับเมืองไทยว่าเธอชอบเขาและรักเหมือนพี่ชายอยากรักษามิตรภาพนี้เก็บไว้นานๆไม่อยากสูญเสียเพื่อนที่ดีไป พริษฐ์ก็ยอมรับทำให้ทั้งสองคบกันเรื่อยมาจนถึงตอนนี้

“ไปสิครับ คนสวย.” พริษฐ์ลุกขึ้นแล้วยื่นแขนให้พันไมล์

“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวสาวๆจะเข้าใจพี่ต้นผิด คริๆๆ.” พันไมล์มองใบหน้าหล่อสไตล์เกาหลีของพริษฐ์แล้วหัวเราะ

“ขอควงคนสวยหน่อยก็ไม่ได้” พริษฐ์จึงยกมือขึ้นยีผมของหญิงสาวที่ก้มหลบเป็นพัลวันแล้วหัวเราะเดินไปที่ร้านอาหาร

อนิกม์เดินออกมาจากลิฟต์ก็เห็นสถาปนิกหนุ่มเนื้อหอมของบริษัทเดินไปกับสาวผมยาวตัวเล็กบั้นท้ายกลมกลึงอัดแน่นในกางเกงยีนส์สีซีดบิดส่ายไปตามจังหวะเดินนำหน้าเขาไปสิบเมตร

“คุณต้นเดินกับใครอ่ะ แฟนหรือเปล่าแค่เห็นบั้นท้ายของคุณเธอแล้วทำเอาใจสั่นเลยแฮะ” การันต์มองตามสถาปนิกหนุ่มแล้วพูดขึ้น

“ไม่ใช่หรอกมั้ง เห็นว่าเป็นรุ่นน้องสมัยเรียนที่สวิตฯกำลังทาบทามมาร่วมทีมน่ะ” อนิกม์ก็มองบั้นท้ายกลมกลึงซะเพลินจนทั้งสองเลี้ยวหายเข้าไปในร้านอาหาร ชายหนุ่มก็เดินเลี้ยวไปอีกทางเพื่อไปกินอาหารกับเพื่อนรักที่มาดูงานที่ฟิตเนส

คฤหาสน์ ราชภักดีภิมุข

คฤหาสน์หลังใหญ่ย่านทองหล่อที่ที่ดินราคาแพงกว่าทองคำชนิดที่ว่าต้องระดับมหาเศรษฐีเท่านั้นหรือไม่ก็เป็นที่ดินมรดกตกทอดมาถึงลูกหลานบางรายก็ขายให้นักธุรกิจสร้างคอนโดหรูโรงแรมและหนึ่งในนั้นก็เป็นของตระกูล ราชภักดีภิมุข ที่มีคอนโดหรูนับสิบในซอยทองหล่อทั้งขายและเช่า และยังมีที่ดินเหลืออยู่อีกหลายแปลง

“พี่หนึ่งกลับมาแล้วนะคะคุณพ่อ” อภิรดา ราชภักดีภิมุข วัย ยี่หกปี บอกพ่อของเธอหลังจากไปเจอพี่ชายตัวดีที่คอนโดหรูถนนสาธรหลังจากเธอไปงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อนในคลับหรูใกล้คอนโดจึงแวะพักที่นั่นแล้วบังเอิญเจอพี่ชายกลับมาจากสเปนหลังจากไปติดต่อเรื่องงานกับบริษัทก่อสร้างยักษ์ใหญ่ของสเปน ที่ อันเดรส คอสตาย่า นักธุรกิจรูปหล่อชื่อดังของสเปนเป็นเจ้าของ อันเดรสไม่เพียงแต่รวยชายหนุ่มยังหล่อลำน่าหม่ำที่สุดและมีสาวสวยข้างกายไม่ขาดและไม่ซ้ำหน้า เพื่อร่วมลงทุนงานก่อสร้างโรงแรมหรูที่ประเทศลาวของสองหนุ่มจากตระกูลก่อสร้างยักษ์ใหญ่สองชาติร่วมหุ้นกันด้วยงบประมาณหลายพันล้านใกล้เขื่อนน้ำงึ่มห่างจากนครหลวงเวียงจันทร์ไปประมาณแปดสิบกิโลเมตร

“อยู่ไหนล่ะพ่อยังไม่เห็นพี่ชายตัวดีของเราเลย” ไวทย์ ราชภักดีภิมุข วัยห้าสิบหกปี เขายังดูหล่อสมาร์ทเหมือนเดิมแม้จะดูท้วมขึ้นก็ตามวัยมีผมขาวแซมผมดำแต่ก็ยังทำให้เขาดูดี

“อยู่คอนโดที่สาธรค่ะ เมื่อคืนสองไปงานวันเกิดเพื่อนแถวนั้นก็เลยแวะพักที่คอนโดก็เจอพี่หนึ่งควงสาวไปค้างด้วยค่ะ” อภิรดาไม่ชอบสกาวเดือนคู่ควงของพี่ชายเพราะรู้นิสัยดีเธอกับสกาวเดือนเรียนโรงเรียนสตรีชื่อดังมาด้วยกันและสกาวเดือนก็มักจะทำตัวเด่นเหนือคนอื่นถือว่าตัวเองเป็นลูกหลานตระกูลเก่าแก่ที่ร่ำรวย พ่อของเธอเป็นรัฐมนตรีช่วยกระทรวงต่างประเทศ