Evil With Love 7 - ตัวแทน

เฌอรินโพล่งออกมา ท่ามกลางความตกใจของทุกคน

“วะ ว่าไงนะลูกริน” รัชพลพูดเอ่ยออกมาอย่างตกใจ

“รินลูก!” ผู้เป็นแม่ปรามขึ้นมาอย่างตกใจ ไม่ต่างจากผู้เป็นพ่อที่ตกตะลึงจนทำตัวไม่ถูก

เฌอรัลได้แต่ก้มหน้านิ่งซ่อนสีหน้าไม่พอใจเอาไว้ ดูเอาเถอะพอเป็นน้องสาวดูทุกคนเป็นห่วงและหวงเธอ ทีกลับเธอทุกคนทำเหมือนกับผลักไสให้เธอลงนรก!

“รินบอกว่า รินจะแต่งงานแทนพี่รัลเองค่ะ” เฌอรินพูดย้ำเป็นครั้งที่สอง ครั้งนี้เฌอรินกล่าวออกมาอีกครั้งอย่างหนักแน่น คนเป็นแม่ออกอาการคล้ายเป็นลม จนเฌอรัลต้องหันมาปรามน้องสาวตัวเอง

“โธ่ ริน...อย่าทำเพื่อพี่ขนาดนี้ พี่ไม่เป็นไร แต่ขอบคุณนะที่ช่วยพี่” เสียงสั่นเครือปนสะอื้นเรียกชื่ออีกฝ่าย มือเรียวเอื้อมมาจับแขนเล็กของเฌอรินเบา ๆ อย่างซึ้งใจ

“ไม่เป็นไรค่ะ รินคิดดีแล้ว อีกอย่างพี่รัลก็ทำอะไรเพื่อช่วยคุณพ่อคุณแม่มาตั้งเยอะ และถ้าพี่รัลยังอยู่ที่นี่พี่รัลยังช่วยงานคุณพ่อได้ แต่รินสิคะเรียนก็เพิ่งจบไม่เคยช่วยอะไรทุกคนในบ้านได้เลย คราวนี้รินขอทำเพื่อทุกคนบ้างนะคะ”

“ไม่ได้!” พ่อของเธอค้านเสียงแข็ง ส่งผลทำให้คนเป็นลูกสาวคนโตอย่างเฌอรัลยิ่งกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้ เธอทั้งน้อยใจและเสียใจ ที่ทุกคนหวงน้องสาวมากกว่าเธอ!

“ช่างเถอะริน คุณพ่ออยากให้พี่ไปพ้นๆ มากกว่าริน ...” เฌอรัลเอ่ยเสียงสะอื้น ทำเอารัชพลถึงกับรู้สึกจุกในอก เขาเองก็ลำบากใจไม่น้อยอยู่เหมือนกัน

ท้ายที่สุดได้แต่ระบายความอึดอัดจนต้องทุบโต๊ะแล้วลุกออกไปข้างนอกปิดประตูจนเสียงดังโครมใหญ่

ฮรึก...เฌอรัลกัดริมฝีปากอย่างคับแค้นในใจ ที่ไม่ว่าใครต่อใครก็ดูเหมือนจะรักน้องสาวมากกว่าเธอ

“ไม่ต้องร้องนะคะพี่รัล รินจะไปคุยกับคุณพ่อเอง” เฌอรินหันมาปลอบพี่สาว ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินตามพ่อตัวเองออกไป

“คุณพ่อคะ” เฌอรินตามเข้ามาพลางเรียกรัชพลผู้เป็นพ่อเอาไว้ อีกฝ่ายหันกลับมามองลูกสาวด้วยแววตาที่สับสน

“...” รัชพลพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้จนใบหน้าแดงก่ำ เขาไม่ได้เอ่ยตอบอะไรกลับมาเพียงแค่เดินมานั่งที่มุมโต๊ะทำงานด้วยความอึดอัดใจ

“คุณพ่อส่งให้รินไปแต่งงานแทนพี่รัลเถอะนะคะ รินไม่เป็นอะไรหรอกแค่นี้เอง ดีเสียอีกเรียนจบไปเป็นแม่บ้านไม่ต้องทำงาน รินไม่ได้ทำงานเก่งอย่างพี่รัลนะคะคุณพ่อ” เธอเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

รัชพลหันมาสบตากับลูกสาวคนเล็กที่แสนหวงแหนก่อนจะปล่อยให้น้ำตาเอ่อมาคลอเบ้าอย่างห้ามไม่ได้ ดวงตาสีดำดูหม่นหมอง ใบหน้ามีรอยยับย่นเล็กน้อยหันมาสบมองลูกสาวอย่างสะเทือนใจ

“รินไม่เป็นอะไรจริง ๆ ค่ะ คุณพ่อให้เฌอรินไปนะคะ พี่รัลเก่งกว่าแล้วก็สามารถดูแลคุณพ่อคุณแม่รวมถึงกิจการได้ดีกว่ารินทุกอย่าง รินสิที่ทำอะไรไม่เป็นเลย ให้รินแต่งงานทดแทนบุญคุณพ่อแม่ดีกว่านะคะ รินสัญญาว่าต่อให้แต่งงานแล้วรินก็จะกลับมาหาคุณพ่อกลับคุณแม่บ่อยๆ”

“ลูกรู้ไหมว่าลูกกำลังพูดอะไรออกมา...”

“รู้สิคะ นะคะคุณพ่อให้รินได้ช่วยเหลือคุณพ่อคืนบ้างเถอะนะคะ นะคะคุณพ่อ...” เฌอรินเข้ามากอดซบหน้าลงตักคนเป็นพ่อด้วยความรู้สึกเสียใจไม่ต่างกัน รัชพลแทบจะกลั้นเสียงร้องไห้ไว้ไม่อยู่ เขาพยายามกลั้นสะอื้นพลางลูบเส้นผมเฌอรินไปมาแผ่วเบาก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา

…...

ภายในห้องนอนของเฌอรัล

หญิงสาวยังคงนอนเกลือกกลิ้งบนที่นอนอย่างคนมีความสุข ผิดกับสีหน้าก่อนหน้านี้ที่เอาแต่ร้องไห้อย่างหนักราวกับคนละคน

“ว่าไงคะบี๋” เสียงหวานออดอ้อนกับคนปลายสายด้วยท่าทางมีจริต เธอกำลังคุยสายกับคนคุยคนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน

“ใครจะบ้าไปแต่งงานกับผู้ชายเจ้าระเบียบคนนั้น ไม่ใช่บี๋ซะล่ะ” เฌอรัลเอ่ยเสียงคิกคักเล่าเหตุการณ์ที่ตัวเองเพิ่งเจอมาด้วยน้ำเสียงสดใส

ใช่...เธอกำลังพูดถึงเฌอริน เพราะว่าในที่สุดน้องสาวของเธอก็ลงทุนไปขอร้องอ้อนวอนคุณพ่อจนเขายอมเปลี่ยนใจส่งเฌอรินไปแทนตัวเธอจนได้

เฌอรัลยิ้มร้ายออกมาอย่างสะใจ ก่อนจะนึกถึงเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นาน แววตาเฉี่ยววาววับขึ้นมาเมื่อคิดว่าตัวเองได้กำจัดตัวเกะกะสายตาออกไปได้สำเร็จแถมยังจะได้ใช้ชีวิตที่เป็นลูกคนเดียวอย่างที่เคยฝันเอาไว้

ตอนที่แม่ที่แท้จริงของเธอทิ้งไปหนีตามชู้ ทำให้เฌอรัลต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว คุณพ่อก็ทำแต่งานอย่างหนักเพราะกำลังสร้างตัว พอผ่านไปไม่ถึงปี คุณพ่อก็พาภรรยาใหม่ที่ชื่อรสสุคนธ์เข้ามาบ้าน

แรก ๆ ทั้งรัชพลและรสสุคนธ์ต่างรักและเอ็นดูเธอมาก ทุกอย่างเหมือนกำลังจะเป็นไปได้ดีจนกระทั่งวันหนึ่งเฌอรินเกิดขึ้นมา

หลังจากนั้น ความรักที่เธอเคยได้เพียงคนเดียวกลับถูกเทไปให้น้องสาวที่เกิดใหม่ เฌอรัลต้องใช้พยายามมากมายในการขยันและตั้งใจเรียน รวมถึงการทำกิจกรรมเด่น ๆ แต่ถึงแบบนั้นกลับไม่เคยมีได้รับความสนใจเท่าเฌอริน ต่อให้น้องสาวเรียนไม่เก่งไม่ได้ทำกิจกรรมอะไรมากมาย แต่ทุกคนต่างรุมให้ความทะนุถนอมและสนใจมากกว่าเธออยู่ดี

และนี่คือบาดแผลที่ฝังลึกของเฌอรัล!

(แล้วบี๋ทำไงครับ)

“บี๋ก็แค่แกล้งบีบน้ำตานิดหน่อย น้องสาวก็แทบจะทนไม่ไหวแล้วล่ะ คิกคิก”

เฌอรัลพูดกับคนในสายด้วยสีหน้าสะใจพลางกลิ้งตัวไปมาอย่างคนมีความสุข

(สบายใจแล้วงั้นคืนนี้ออกมาหน่อยไหม)

“แต่มันดึกแล้วน้า”

(ดึกๆ สิดี มาหาหน่อยนะครับ)

“ก็ได้ แต่งตัวก่อนนะคะ จุฟ” เธอวางสายก่อนจะรีบเด้งตัวออกจากที่นอนไปแต่งตัว ไม่ลืมที่จะหยิบวิกผมสีน้ำตาลคาราเมลซึ่งเป็นสีเดียวกับผมของน้องสาวติดมาด้วย!