มีคนนอนไม่หลับ

ซุนเหยาแช่น้ำอยู่ในอ่างอยู่นานก็ไม่ยอมออกมา โดยหวังว่าเมื่อนางออกมาแล้วซูเซวียนจะหลับไปแล้ว หรือออกไปหาหงอี้ที่เรือนท้ายจวน

“ฮูหยิน น้ำเย็นแล้วเจ้าค่ะ” เสี่ยวกุ้ยร้องเรียกให้ซุนเหยานางลุกออกจากอ่างน้ำ

เมื่อออกมาจากห้องน้ำ ซุนเหยานางก็ต้องกุมขมับ เมื่อเห็นซูเซวียนนอนพิงหัวเตียงอ่านตำรา สาบเสื้อของเขาเปิดออกจนเห็นมัดกล้ามที่ท้อง

ในเมื่อรับปากหลีซื่อว่าจะนอนร่วมเรือน ไม่ต้องว่าจะนอนร่วมห้อง นางจึงคิดที่จะไปนอนที่ห้องด้านข้างแทน

“เจ้าจะออกไปที่ใดอีก” ซูเซวียนเอ่ยถามเสียงเย็น โดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามอง

“ข้าจะไปนอนห้องด้านข้างเจ้าค่ะ”

“หึ มานี่” เขาตบลงที่ข้างเตียงด้านนอก

“ในเมื่อรับปากท่านแม่เพียงแค่ร่วมเรือนเดียวกัน แต่มิใช่ร่วมห้องข้าคงไปนอนห้องด้านข้างได้กระมัง”

ดวงตาของซูเซวียนดำมืดทันทีที่ได้ยินคำพูดของซุนเหยา เขาไม่เคยพบสตรีที่เจ้าเล่ห์มากเพียงนี้มาก่อน

“หึหึ หรือต้องให้ข้าไปอุ้มเจ้าขึ้นมา”

ซุนเหยาจำต้องเดินขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อนางขึ้นมาอยู่ด้านข้างกลิ่นกายของนางก็ทำให้ซูเซวียนอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

เป็นเขาที่อยากจะเอาชนะนางโดยการให้นางยอมนอนร่วมเตียง แต่ในตอนนี้เขาชักไม่แน่ใจเสียแล้ว เพราะคิดมาตลอดว่าความสามารถเรื่องความควบคุมตนเองจากสตรีเก่งกาจเหนือผู้อื่น

แต่ในยามนี้ภายในอกกับสั่นสะท้านอย่างรุนแรง จนต้องโยนตำราในมือทิ้ง แล้วหันหน้าเข้ามากำแพงด้านใน เพื่อไม่ให้นางจับผิดสังเกตได้

ซุนเหยาเห็นว่าเขาล้มตัวลงนอนไปแล้วนางจึงล้มตัวลงนอนตะแคงหันหน้าออกไปอีกทาง

ในโกดังของซุนเหยานอกจากจะมีวัตถุดิบที่ใช้ทำอาหารแล้ว นางยังมีของใช้อีกมากมายที่เตรียมไว้ให้คนงานที่พักอยู่ที่ร้าน

ยาสระผมหรือสบู่เหลวอาบน้ำนางก็นำออกมาใช้ทั้งสิ้น เพียงเปลี่ยนบรรจุภัณฑ์ที่ใช้ เพื่อไม่ให้สาวใช้ที่เข้ามาช่วยนางอาบน้ำสงสัยเท่านั้น

เสียงลมหายใจของซุนเหยานางสม่ำเสมอแล้ว ซูเซวียนจึงพลิกตัวกลับมา แล้วจับซุนเหยานางพลิกมาทางเขาเพื่อมองสำรวจนาง เรื่องความงามของนางเขาไม่เถียงผู้ใด เพราะว่านางนั้นงามมากจริงๆ

ยิ่งปากเล็กๆ แดงระเรื่อของนาง พูดออกมาแต่ละคำก็ทำให้เขาแทบจะกระอักเลือดด้วยความโมโห เอวที่คอดกิ่ว ทั้งสะโพกที่ผายออกทำให้เรือนร่างของนางแม้จะมีอาภรณ์ปกปิดก็ดูช่างเย้ายวน

ซูเซวียนจำต้องหลับตาลง เพราะไม่อาจทนมองต่อได้ เขากลัวว่าจะห้ามใจไว้ไม่อยู่แล้วทำให้นางตกเป็นฮูหยินของเขาเสีย

หากไม่ใช่เพราะคำพูดของนางที่เหมือนจำใจต้องแต่งให้เขาในวันแต่งงาน เขาคงไม่มีความคิดเรื่องทิ้งจดหมายหย่าไว้ให้นาง

ซุนเหยานางเป็นคนที่นอนไม่เรียบร้อยมาทั้งแต่เมื่อภพที่แล้ว เมื่อหลับสนิทนางจึงไม่รู้ตัวนางแขนขาของนางในตอนนี้อยู่ที่ตัวของซูเซวียน

ซูเซวียนสะดุ้งตื่น เพราะมีมือเรียวมากอดอยู่ที่เอวของเขา ทั้งขาของนางก็พาดอยู่ที่ขาของเขา ใบหน้าของซุนเหยานางก็ซุกอยู่ที่อกของซูเซวียนอย่างไม่ตั้งใจ นางคิดว่านางกำลังกอดหมอนข้างของนางอยู่

ซูเซวียนจำต้องสูดหายใจเขาลึกๆ เนื้อตัวนุ่มนิ่มของซุนเหยา กอดของนางที่ถูอยู่กับอกแกร่งทำให้ซูเซวียนสั่นสะท้านอย่างไม่อาจห้ามได้ ยิ่งมือน้อยๆ ของนางไม่รู้จะซุกซนไปถึงไหน ถึงได้ลูบหน้าท้องของเขาไม่ยอมหยุด

“ซุนเหยา หากเจ้าไม่หยุดมือ จะกล่าวโทษข้าไม่ได้เด็ดขาด” ซูเซวียนกัดฟันแน่น พูดกระซิบข้างหูของนาง

“อื้ออออ” ซุนเหยาเพื่อถูกเสียงของซูเซวียนรบกวน นางก็ปัดใบหน้าของเขาออกอย่างรำคาญ ไรหนวดที่ทิ่มหน้าผากของนางทำให้นางนอนไม่สบายตัว

ซุนเหยาจึงพลิกตัวไปอีกทางแล้วหลับต่อ ซูเซวียนลูบที่คางของเขา เมื่อครู่คงเป็นไรหนวดไปโดนใบหน้าของนางจึงทำให้นางพลิกตัวหนี

ตลอดทั้งคืนซูเซวียนแทบไม่ได้นอน เพราะเพียงไม่นานซุนเหยานางก็พลิกกลับมากอดเขาไว้เช่นเดิม แต่เมื่อถูกไรหนวดของเขาถูเข้ากับหน้าผากของนางก็หันหนีอีกครั้ง

ก่อนฟ้าจะสว่างซูเซวียนจำต้องกอดนางไว้แน่น เพื่อไม่ให้นางซุกซนอีก เขาถึงจะหลับลงได้ เมื่อเห็นว่าร่างเล็กเริ่มขยับตัว มือที่กอดนางไว้แน่นของซูเซวียนก็คลายออก

ซุนเหยานางบิดขี้เกียจโดยไม่รู้เลยว่าเมื่อคืนนางทำบุรุษข้างกายเพิ่งจะได้หลับพักเมื่อตอนเกือบรุ่งสาง

นางเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ เมื่อออกมาก็พบว่าซูเซวียนตื่นเรียบร้อยแล้ว

“ข้าจะออกไปที่เรือนหลักก่อนเจ้าค่ะ” ไม่ต้องรอให้ซูเซวียนอ้าปากถามซุนเหยานางก็ชิงบอกด้วยตนเองก่อน