2

มือที่วางแนบข้างลำตัวยกขึ้นสัมผัสใบหน้าของตัวเองโดยอัตโนมัติ สัมผัสที่แตกต่างไปทำให้ฉันยิ่งรู้สึกตกใจ ไร้ความสากระคายจากตุ่มสิวนับพันเม็ดบนใบหน้า มีเพียงความเนียนนุ่มประหนึ่งผิวเด็กของทารก

ความสงสัยเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความตื่นเต้นระคนอยากรู้อยากเห็น สาบเสื้อที่ปิดมิดชิดจึงถูกเปิดออกเพื่อดูผิวเนื้อภายใต้ร่มผ้า มีแต่ความขาวเนียนกระจ่างใสไร้รอยแดงจากสิวฮอร์โมน ทว่าการกระทำนี้กลับทำให้อีกคนรีบเบือนใบหน้าหนี ก้มหน้างุดพูดจาติดๆ ขัดๆ

“นะ นี่มันเรื่องบ้าอันใดกัน? ข้าว่าข้าปักมีดสั้นลงบนหัวใจเจ้าแล้วนะ”

“นั่นสิ.. นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ?”

ฉันแทบไม่ได้สนใจประโยคที่ชายคนนั้นสบถออกมาเลยสักนิด เพราะกำลังตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับร่างกายของตัวเอง ราวกับความฝันที่จินตนาการถึงมาทั้งชีวิตกลายเป็นเรื่องจริง

จากความตกตะลึงแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่เริ่มระบายบนริมฝีปาก ไม่รู้หรอกว่าเรื่องบ้าบอพวกนี้จะเป็นความจริง ความฝัน หรือภาพมายา แต่ตอนนี้ฉันผอมแล้ว ฉันกลายเป็นคนผอมที่มีน้ำหนักไม่น่าจะถึงห้าสิบกิโลกรัมด้วยซ้ำ

เสื้อยืดโอเวอร์ไซส์กับกางเกงขนาดพิเศษที่แทบจะหาใส่ไม่ได้ มันจะไม่มีอีกต่อไปแล้วใช่ไหม เพราะหลังจากนี้ไป ฉันจะได้ใส่เสื้อผ้าสวยๆ เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นเขาสักที

“ตบฉันทีสิ”

ฉันร้องขอพลางขยับกายเข้าไปใกล้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เพื่อให้เขาช่วยยืนยันว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ทว่าอีกฝ่ายกลับชะงักถอยหลังคล้ายคนตกใจ

“เจียวเหมย เจ้าประสาทกลับไปแล้วหรืออย่างไร?”

“ไม่รู้สิ หรือฉันเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ นะ”

คิดไปคิดมามันดูเป็นเรื่องเพ้อเจ้อที่ไม่น่าจะเป็นเรื่องจริงได้ ยัยอัปลักษณ์น่าเกลียดอ้วนอย่างกับช้าง จะกลายเป็นสาวสวยหุ่นดีไปได้อย่างไร มันไม่ใช่นิยายนะ ที่อยู่ๆ เรื่องไม่สมเหตุสมผลจะกลายเป็นจริง

นิยาย...

ฉันเบิกตามองร่างสูงตระหง่านเมื่อความคิดบางอย่างแวบเข้ามาในหัวสมอง กวาดสายตาไล่มองคนตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยความตกตะลึง

นัยน์ตาสีดำสนิท ดวงตาคมกริบดั่งใบมีด ขนคิ้วเรียงสวยราวกับใช้พู่กันวาดทีละเส้นด้วยความปราณีต จมูกโด่งรั้นดูเอาแต่ใจ ริมฝีปากบางเฉียบที่มักจะเบะคว่ำคล้ายไม่พอใจอยู่ตลอดเวลา แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีดำคลุมโทนประหนึ่งจะไปร่วมงานศพญาติที่ไหน องค์ประกอบของตัวร้ายครบขนาดนี้

ไม่ผิดแน่...

ฉันเป็นคนสร้างเขาขึ้นมากับมือ ระดมทุกรอยหยักในสมองจินตนาการออกมาให้ดูหล่อและเลวในเวลาเดียวกัน ตัวร้ายในนิยายเรื่องล่าสุด

อ๋องชั่วที่หมายจะล้มล้างราชวงศ์ หวังครอบครองบัลลังก์ของหลานในไส้ ในสายตาผู้อื่นเขาคือคนที่ชั่วช้าสามานย์จนนรกยังไม่กล้ารับ ทว่าเนื้อแท้กลับเป็นคนขี้ขลาดอ่อนแอ ไม่มีความกล้ามากพอจะต่อต้านขุนนางชั่วซึ่งเป็นอาแท้ๆ ที่ชักใยอยู่เบื้องหลัง ลาสบอสตัวจริงในนิยายเรื่องนี้

“หลิวหยาง”

ฉันหลุดเอ่ยชื่อที่คิดอยู่ภายในใจ สายตาเลื่อนลอยมองผู้ชายที่คิดว่าเป็นตัวร้ายในนิยายของตัวเองด้วยความอึ้ง ขณะที่คิ้วได้รูปเริ่มขมวดเป็นปมเหมือนกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง

“เจ้าอยากโดนแทงซ้ำอีกรอบหรืออย่างไร? ถึงอาจหาญเรียกนามของข้าโดยตรงเยี่ยงนี้”

คำขู่เมื่อครู่ไม่ได้สร้างความหวาดกลัวให้แม้แต่น้อย ฉันกลับหัวเราะเบาๆ ในลำคอคล้ายคนเสียสติ เพราะสิ่งที่เขากล่าวออกมานั้นมันกลายเป็นเครื่องยืนยันว่าฉันไม่ได้คิดไปเอง

เมื่อนึกย้อนไปก่อนหน้านั้น จำได้ว่าขณะกำลังนั่งแต่งนิยาย ฉันเหมือนมีอาการแน่นหน้าอก หายใจไม่ออกคล้ายคนกำลังจะจมน้ำ และจู่ๆ ภาพก็ตัดมาตอนที่ฉันลอยคออยู่ในสระ

เพี๊ยะ!

“โอ๊ย!”

ฉันตวัดฝ่ามือตบลงบนใบหน้าของตัวเองเพื่อพิสูจน์ความจริง ไม่มีความรู้สึกเจ็บปรากฏในจุดที่ถูกกระทบ ทว่าเสียงร้องที่ดังขึ้นกลับมาจากบุคคลอื่น หลิวหยางกลับเป็นฝ่ายที่มีสีหน้าเหยเก พร้อมยกมือขึ้นกุมแก้มด้านขวาของตัวเอง