5

ตะวันขับรถมาบ้านที่ดอยแม่สลอง ส่วนยัยตัวแสบหลับปุ๋ย ซุกผ้าแพรอย่างสบายอารมณ์

“นี่เธอ ตื่นได้แล้ว” ชายหนุ่มเขย่าเรียกคนข้าง ๆ

ใบหม่อนงัวเงียตื่นขึ้นมา มองไปรอบตัวแบบงง ๆ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี เขากำลังเปิดประตูรถ แล้วค้นๆ อะไรบางอย่างก่อนจะถือกระเป๋าของตัวเอง เดินขึ้นบ้านไม้ชั้นเดียวหลังกะทัดรัด ปลูกแบบยกพื้นสูง มีระเบียงกว้างน่ารักไปอีกแบบ นี่คงเป็นเรือนหอของใบหม่อนสินะ หญิงสาวคิด แต่สามีของหล่อนน่ะสิ คนอะไรช่างไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษสักนิด

“นายตะวัน... กระเป๋าฉันล่ะ” ใบหม่อนตะโกนเรียก หวังว่าคนตัวโต จะกลับมายกกระเป๋าเข้าบ้านให้ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะกลับออกมา...เฮ้อ...ใบหม่อนไม่อยากหวังลม ๆ แล้ง ๆ หล่อนพยายามยกและลากอย่างทุลักทุเล กว่าจะเอากระเป๋าใบใหญ่นั้นขึ้นมาบนบ้านได้ แล้วก็ต้องมายืนคว้างอยู่กลางห้อง ไม่ใช่เพราะไม่รู้จะเข้าไปใช้ห้องไหน แต่มันมีแค่ห้องเดียวที่ประตูเปิดแง้มอยู่ ที่เหลือเป็นห้องโล่ง ๆ มีโต๊ะทำงานตั้งอยู่มุมหนึ่ง แล้วก็เก้าอี้ไม้พักผ่อน แค่นั้น แต่ก็ดูสะอาดสะอ้าน

ระหว่างที่ใบหม่อนยืนลังเลอยู่นั้น นายตัวโตก็เปิดประตูออกมา นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว กับผ้าขนหนูผืนเล็กที่กำลังใช้เช็ดผมที่เปียกแบบลวก ๆ หญิงสาวถึงกับตาค้าง นึกถึงอชิ ที่เรียกนายคนนี้ว่าหนุ่มกล้ามแน่น ถ้ามาเห็นตอนนี้คงจะกรี๊ดสลบ เพราะไม่เพียงแต่ กล้ามแน่น ๆ ซิกแพคยังขึ้นชัดเป๊ะ กล้ามเนื้อล้วน ๆ ไม่รวมไขมัน โอ้ย...นมชมพูนั่นอีก ความคิดใบหม่อนกระเจิดกระเจิง สงสัยเป็นเพราะคบหาอยู่กับอชิ ถึงได้ชอบคิดซุกซนกับเรือนร่างผู้ชายพอกัน

“มองอยู่นั่นแหละ เข้ามาสิ” ตะวันตะคอก กลบเกลื่อนที่ใบหม่อนยืนสำรวจเรือนร่างของเขาตาค้าง ผุ้หญิงบ้าอะไร น่าไม่อายยืนจ้องผู้ชายอยู่ได้

“มีห้องเดียวเหรอ” ใบหม่อนถามทั้งที่ก็เห็นอยู่แล้ว

“ก็ใช่น่ะสิ หรือเธอจะอยู่ข้างนอกก็ตามใจ”

“นายนั่นแหละ ต้องไปนอนข้างนอก สุภาพบุรุษ น่ะรู้จักไหม”

“ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้นด้วย นี่มันบ้านฉันนะ” ตะวันโต้เดือด

“แต่ฉันเป็นผู้หญิง” ใบหม่อนขึ้นเสียง

“แล้วยังไง รู้แล้วว่าเป็นผู้หญิง แต่ตอนนี้ฉันยังไม่มีอารมณ์จะทำอะไรกับเธอหรอกนะ ไม่ต้องเรียกร้อง เหนื่อยจะตายชัก”

“อร๊าย.........ไอ้บ้า ไอ้ลามก”ใบหม่อนเต้นเร่า ๆ แต่เขาหันหลังกลับเข้าห้องไปแล้ว ไม่อยู่รอให้หล่อนด่าซ้ำ ใบหม่อนจำใจต้องลากกระเป๋าตามเข้าไปในห้อง เพราะหล่อนก็อยากอาบน้ำ ล้างเครื่องสำอางหนา ๆ ที่ โบกเอาไว้เต็มทน

หญิงสาวเข้าไปในห้องที่เปิดหน้าต่างโล่งทุกบาน มีม่านสีขาวบาง ๆ พรางตาทับไปบนมุ้งลวดอีกที หล่อนเห็นขาของนายตะวัน อยู่หลังฉากบัง อยู่ ๆ ผ้าขนหนูก็ร่วงลงไปกองกับผืน ....อึ้ย ! ....หญิงสาวขนลุก

“นี่เธอ จะอาบน้ำก็รีบไป ยืนส่องอยู่นั่นแหละ ยัยโรคจิตเอ้ย...” ตะวันตะโกนมาจากหลังฉากกั้น

ใบหม่อนขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง หล่อนรีบค้นของในกระเป๋าเข้าไปอาบน้ำ ยังดีนะที่มีน้ำอุ่นให้อาบ ไม่อย่างนั้นคงได้หนาวตาย หญิงสาวใช้เวลาอาบน้ำอยู่นาน ออกมาอีกที อีตาบ้า นอนหลับแผ่เต็มเตียงไปแล้ว หญิงสาวค้นหาหมอนกับผ้าห่มในตู้ จัดการเอามาปูนอนข้างเตียง ป่วยการจะปลุกนายนั่นขึ้นมาทะเลาะด้วย และก็คงจะไม่ต้องถามหาความเป็นสุภาพบุรุษกับคนเถื่อนอย่างเขา ขอนอนเอาแรงก่อนก็แล้วกัน แล้วค่อยตื่นมาชำระสะสางทีหลัง

ตะวันนอนหลับสนิทแค่สองสามชั่วโมง เขาก็สามารถตื่นขึ้นมาอย่างกระปรี้กระเปร่า ตามประสาคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ ชายหนุ่มลุกขึ้นบิดเนื้อตัว ไล่ความเมื่อยขบ ก่อนจะลงจากเตียง แต่ก็ต้องชะงัก ชักเท้ากลับ เกือบไป ยัยเด็กบ้า มานอนอะไรตรงนี้ เขาไม่เหยียบให้ก็บุญแล้ว

ชายหนุ่มก้มมองใบหน้าเนียนใสไร้เครื่องสำอาง ยามที่เจ้าหล่อนหลับใหลดูไร้พิษสง หล่อนดูน่าทะนุถนอม ต่างจากคนเมื่อวานลิบลับ ขนาดครั้งแรกที่เจอกันในผับเขายังคิดว่าหล่อนเป็นผู้หญิงอย่างว่าเลย ไม่คิดว่าจู่ ๆ ต้องรับหล่อนมาเป็นเมีย เมียที่พ่อตาห้ามแตะต้องเสียด้วย

“นี่เธอ....ใบหม่อน...ตื่นได้แล้ว” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเขย่าตัว

“อื้อ......ขออีกแป๊บ” ใบหม่อนพลิกตัวหนี ซุกหน้ากับหมอน

“ดี..ไม่ตื่นงั้นปล้ำเลยก็แล้วกัน” ตะวันแกล้งลากผ้านวม ลงไปนอนทับทั้งตัว เขาไม่กล้าสัมผัสเนื้อตัวตรง ๆ เหมือนกัน

“โอ้ย.......ไอ้บ้า...ทับมาได้..” ใบหม่อนดิ้นขลุกขลัก ส่วนคนตัวโตข้างบนหัวเราะร่า อย่างเป็นต่อ

“ถ้าไม่ตื่น ก็นอนต่อแบบนี้แหละเลือกเอา”

“ตื่นแล้ว ออกไปนะ ไอ้หมีควาย” ใบหม่อนช่างสรรหา สิงสาราสัตว์ มาเรียกแทนสามีตัวเอง

“เอ้า....งั้นก็รีบลุกขึ้นมาทำหน้าที่เมียซะ” ตะวันยอมลุกขึ้น ปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระ

“ทำอะไร อย่ามาทะลึ่งนะ” ใบหม่อนเผลอเอามือกอดอก อย่างต้องการปกป้องตัวเอง จ้องมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ

“อะไรของเธอ...สมองน่ะ..คิดแต่เรื่องใต้สะดือเท่านั้นใช่ไหม” ตะวันเอานิ้วชี้จิ้มแรง ๆ ไปที่กลางหน้าผากของยัยเด็กดื้อ

“ก็นายจะให้ทำอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่....” ใบหม่อนถียงไม่ลดละ

“ฉันหมายถึงให้ไปหุงหาอาหาร...เธอน่ะเป็นเมียชาวไร่นะ ไม่ใช่เมียมหาเศรษฐีถึงจะได้นั่งกินนอนกิน ไม่ทำอะไรเลย”

“ไม่มีแม่ครัวหรือไง ทำไมฉันต้องทำ” หญิงสาวหน้าง้ำ ขัดใจ

“ไม่มีใครเขาว่างมารับใช้เธอหรอกนะ ทุกคนที่นี่มีงานต้องทำ โน่น ป่านนี้เข้าไร่กันหมดแล้ว หรือเธอจะไปทำไร่แทนฉันเอาไหม ฉันจะได้ทำกับข้าวให้กิน” ตะวันแจกแจงหน้าที่และก็เป็นการข่มขู่กลาย ๆ

“ก็ได้ ถอยไปสิ” ใบหม่อนคิดสะระตะแล้ว ทำกับข้าวน่าจะง่ายกว่า

“ก็แค่นั้นแหละ...จะได้ไม่ต้องเหนื่อย” ตะวันนึกกระหยิ่มใจ เดินเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว

ใบหม่อนเก็บหมอนเก็บผ้าห่มเข้าที่เรียบร้อย ส่วนบนเตียงน่ะเหรอ ใครนอนก็เก็บกันเอาเอง

ใบหม่อนก้ม ๆ เงย ๆ อยู่หน้าตู้เย็น ไม่รู้จะทำอะไรดี หลังจากที่พยายามหุงข้าวเสร็จไปแล้ว รอเวลาให้มันสุกเท่านั้น ยังดีที่ไม่ต้องถึงขนาดก่อไฟหุงข้าว

หญิงสาวตัดสินใจหยิบไข่ไก่มาสามฟอง ต้มน่าจะเวิร์คสุด ซีอิ๊วขาวเทใส่ถ้วยใบเล็ก เท่านี้ก็เรียบร้อย

ตะวันเตรียมตัวออกไปทำงาน เขานั่งจิบกาแฟหอม ๆ ของในไร่ที่ไปสร้างชื่อเสียงในต่างแดน เขานั่งรออาหารเช้าอยู่ที่โต๊ะไม้ตัวใหญ่ ที่ระเบียงหน้าบ้าน

ใบหม่อนเดินถือถาดใบใหญ่ ครอบไว้ด้วยฝาชี วางกระแทกตรงหน้าชายหนุ่ม ที่ทำตัวอย่างกับเจ้านายก็ไม่ปาน นี่หล่อนจะต้องป้อนให้ด้วยไหมเนี่ย

“สาบานนะว่าคนอายุยี่สิบทำกับข้าว” ตะวันเปิดฝาชีขึ้นมา ทั้งที่ทำใจไว้แล้วว่าคงไม่ได้เรื่อง ชายหนุ่มมองหญิงสาว ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าแสดงออกถึงการดูแคลนอย่างโจ่งแจ้ง

“ทำไม ข้าวกับไข่ต้มไม่เคยกินหรือไง ก็บอกเองว่าไม่ใช่เศรษฐี เลยช่วยประหยัด ไม่ถูกเหรอ” ใบหม่อนลอยหน้าเถียง แถมเอาความดีความชอบใส่ตัวอีก

“ไม่ใช่ว่ากินไม่ได้ แต่ไม่เคยกินข้าวแฉะ ๆ กับไข่ต้มไหม้ไปเกือบครึ่ง แบบนี้” ตะวันหัวเสีย ทั้งที่เตรียมใจไว้แล้ว แต่ไม่คิดว่าหล่อนจะแย่ ขนาดนี้ เก่งแต่อ่อยผู้ชาย มันน่าจับตีก้นนัก

“แล้วจานข้าวของเธอล่ะ”

“เดี๋ยวค่อยกิน ยังไม่หิว” ใบหม่อนบอกอย่างนั้น แต่ความจริงหล่อนก็กินไม่ลง เดี๋ยวค่อยหุงข้าวเอาใหม่ ใส่น้ำน้อยลงก็น่าจะพอดีแล้ว เห็นอย่างนี้ ฉันไม่ได้โง่นะ !

“ไม่ได้ ต้องกินพร้อมกัน” ชายหนุ่มรู้ทัน

“ไม่ ก็คนยังไม่หิว”

“ไม่หิวก็ต้องกิน” ตะวันแกล้งตบโต๊ะดังปัง จนน้ำในแก้วกระฉอก หญิงสาวสะดุ้งแต่ก็ยังยืนดื้ออยู่ที่เดิม

“ไม่กินใช่ไหม” ตะวันลุกขึ้นยืนเต็มความสูง รั้งร่างเล็กเข้ามาปะทะอกแกร่ง ใบหม่อนใช้มุกเดิม ยกเท้ากระแทกไปบนหลังเท้าของฝ่ายตรงข้าม แต่ครั้งนี้หล่อนเป็นฝ่ายเจ็บตัวเสียเอง เพราะเท้าเปล่าเปลือยกระทบเข้ากับรองเท้าหนังแข็ง ๆ ของเขาเข้าอย่างจัง

ตะวันแกล้งรัดร่างเล็กนั้นไว้แน่น ๆ ไม่ได้คิดจะทำอะไรมากกว่านั้น หญิงสาวดิ้นกระด๊อกกระแด็ก ก่อนจะยกธงขาว ยอมแต่โดยดี เขาจึงปล่อยหล่อนให้เป็นอิสระ

“เป็นไง อร่อยไหม” ตะวันยิ้มเยาะ มองหญิงสาวกลืนข้าวลงคอ ท่าทางเหมือนถูกบังคับให้กินยาขม

“ก็ดี”

“กลางวันไม่ต้องทำอาหารเผื่อนะ ขี้เกียจกลับมากิน แล้วก็อย่าลืมทำความสะอาดบ้านให้เรียบร้อยด้วยนะ ฉันไม่ชอบบ้านสกปรก แล้วก็ เก็บที่นอนให้ผัวด้วย ไม่ใช่เก็บเฉพาะของตัวเอง” เขาสั่งเสียงเข้ม ขณะหยิบแจ๊คเก็ตมาสวม เพื่อจะออกไปทำงาน

“ใครนอนก็เก็บเอาเองสิ” ใบหม่อนบ่น

“เธอว่าอะไรนะ” ชายหนุ่มทำเสียงกระโชกโฮกฮากใส่

“เถื่อน !” หญิงสาวถลึงตา แลบลิ้น แต่เป็นด้านหลัง ตะวันจึงไม่เห็น

“อ้อ อีกอย่างนะ อย่าลงไปเดินเพ่นพ่าน เพราะในนี้มีแต่คนงานผู้ชายกลัดมันทั้งนั้น ยังไม่รู้ใครเป็นใคร เดี๋ยวจะโดนฆ่า ข่มขืน หมกไร่เสียเปล่า ๆ” ชายหนุ่มตะโกนสั่งมาจากบันได ต้องขู่ไว้ก่อน เดี๋ยวจะเที่ยวตะลอนไปสร้างปัญหาให้ปวดหัวอีก

“เจ้าค่ะ ! บ่าวจะทำตามที่คุณท่านสั่งทุกประการ” หญิงสาวเบ้ปาก หมั่นไส้คนชอบวางอำนาจ