4

ตะวันเตรียมตัวจะกลับเชียงราย เขาพักอยู่กับผู้กองหนุ่ม ซึ่งเมื่อคืนได้ข่าวว่าไปตรวจสถานบันเทิงยังไม่กลับ เขาจึงไลน์ไปบอกเพื่อนจะได้ไม่ต้องห่วง เที่ยวนี้เขาขับรถมาเอง เพราะต้องการซื้อของหลายอย่างกลับไปด้วย แต่ต้องแปลกใจเมื่อได้รับโทรศัพท์จากอาเดชา ขอให้ไปพบที่บ้านด่วน ชายหนุ่มรับคำ แล้วรีบออกไปเลย

“สวัสดีครับ คุณอา มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” ชายหนุ่มถามด้วยความเคารพผู้สูงวัยกว่า

“อามีเรื่องขอร้อง แต่หลานฟังดูก่อนนะ ไม่จำเป็นต้องตกลงก็ได้ อาสัญญาว่าจะไม่โกรธ เพราะมันเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิต” นายเดชาเอ่ยปากอย่างอึดอัดใจ

“เรื่องอะไรหรือครับ คุณอาบอกมาเถอะไม่ต้องเกรงใจ”

“ตะวัน เห็นข่าวเมื่อเช้าหรือยัง” นายเดชา เลียบเคียงถาม

“ยังครับ พอดีเมื่อเช้ายุ่ง ๆ กำลังเตรียมของจะกลับเชียงราย”

“อาขอพูดตรง ๆ เลยนะ ตะวันช่วยรับใบหม่อนไปเป็นเมียได้ไหม” นายเดชา ตัดสินใจ ไม่อยากอ้อมค้อมอีกต่อไป

“อะ....อะไรนะครับคุณอา” ตะวันประหลาดใจ งงยิ่งกว่าไก่ตาแตกเท่าที่คะเนดูแล้ว ใบหม่อนยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ แต่คงต้องเป็นเรื่องสำคัญมาก ๆ ไม่อย่างนั้นใครจะยัดเยียดลูกสาวให้แต่งงานทั้งที่ยังเรียนไม่จบ

“อาไม่บังคับหรอกนะ อย่างที่บอก ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ในชีวิต” นายเดชาไม่เร่งเร้า เว้นจังหวะให้ชายหนุ่มได้คิด

“ตกลงครับ ถึงคุณอาจะให้ผมทำมากกว่านี้ผมก็ทำให้ได้ครับ” ตะวันตอบด้วยความสำนึกบุญคุณแต่หนหลัง

“แต่อามีข้อแม้นะ”

“ว่ามาเลยครับคุณอา”

“ใบหม่อนเป็นลูกสาวที่อารักมากที่สุด ที่ให้ไปเนี่ยขอแค่ให้ไปดัดนิสัย ได้เรียนรู้ชีวิตจริงบ้าง เผื่อจะได้คิด แล้วค่อยกลับมาเรียนต่อ สักปีหนึ่งพอไหมสำหรับการทำให้ลูกสาวของอา เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้าง ทีแรกอาก็คิดจะส่งไปเรียนเมืองนอกอยู่เดหมือนกัน แต่ก็กลัวว่าจะเตลิดไปกันใหญ่” นายเดชาเอ่ยอย่างอ่อนใจ

“คุณอาหมายความว่าน้องใบหม่อนจะอยู่ในฐานะเมียแต่ในนามใช่ไหมครับ”ชายหนุ่มเริ่มกระจ่าง รู้สึกโล่งใจมากกว่า

“ใช่ อา จะให้ใบหม่อนไปในฐานะเมีย แต่ไม่ใช่เมีย หวังว่าหลานคงจะเข้าใจนะ อาไว้ใจเธอได้ใช่ไหมตะวัน” นายเดชาถามย้ำ

“ครับคุณอา ผมจะพยายามดูแลน้องให้ดีที่สุด” ตะวันให้คำมั่น

“ขอบใจ” นายเดชาคิดว่าเขามองคนไม่ผิด ความจริงเขาคิดอยากได้ตะวันเป็นลูกเขยอยู่แล้ว เพราะรู้จักนิสัยใจคอดี เห็นกันมาแต่เล็กแต่น้อย แต่ไม่คิดว่าจะรวดเร็วขนาดนี้

ใบหม่อนนั่งจมอยู่ในความคิดของตัวเองมานานเป็นชั่วโมง ไม่มีน้ำตาสักหยดจากดวงตาที่แห้งผาก ไม่คิดว่าพ่อจะเกลียด และต้องการผลักไสหล่อนออกไปให้พ้นจากครอบครัวใหม่ ถึงเพียงนี้ ใบหม่อนสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ตัดสินใจแน่วแน่ ในเมื่อพ่ออยากให้หล่อนไป หล่อนก็จะไป ไปตายเอาดาบหน้า

“คุณใบหม่อนคะ...คุณใบหม่อน” สาวใช้ขึ้นมาตามหญิงสาวตามคำสั่งของนายเดชา

“มีอะไร”

“คุณท่านให้มาตาม นายอำเภอมาแล้วค่ะ”

“เดี๋ยวฉันลงไป”

ใบหม่อนลุกขึ้นแต่งตัว หล่อนใส่ชุดที่คิดว่าขัดตาขัดใจบิดาที่สุด กระโปรงหนังสั้นแค่คืบ ถุงน่องตาข่าย กับเสื้อเอวลอยเหนือสะดือ รวมทั้งเปลือกตาสีฟ้าเข้ม ๆ กับปากสีแดงสด หล่อนยิ้มให้กับกระจก พ่อคงจะภูมิใจกับความสวยลูกสาว.....ฮึ.....อีตาผู้ชายที่จะมาเป็นเจ้าบ่าวนั่นอีก อยากเห็นหน้าเจ้าบ่าวสิ้นคิดนั่นเสียจริง ว่าจะทำหน้ายังไง

“ใบหม่อน !” นายเดชาเค้นเสียงพูดลอดไรฟัน หน้าชา อับอาย

หญิงสาวโปรยยิ้ม ประหนึ่งนางสาวไทย สะใจที่เห็นบิดาเหวอไปเลย แต่หล่อนไม่ทันสังเกตคนที่ เหวอ...กว่าบิดาก็คือเจ้าบ่าวของเธอ

“ไหนคะเจ้าบ่าวของหนู ” หญิงทำเป็นไม่สะทกสะท้าน เธอกวาดสายตาไปสะดุด หยุดลงที่ใบหน้า ของชายหนุ่ม “อีตาหมาบ้า”

“นาย !...” คราวนี้เป็นหล่อนที่ชะงัก อุตส่าห์เตรียมตัวมาอย่างดี กลายเป็นอีตานี่ได้ยังไง หล่อนงงไปหมด

“นี่พี่ตะวัน ไหว้พี่เขาสิ ใบหม่อน” บิดาสั่ง

“สวัสดีค่ะ คุณพี่ตะวันเจ้าบ่าวของหนู” ใบหม่อนเข้าไปนั่งจนชิดแล้วกราบกับต้นแขนของชายหนุ่ม ประหนึ่งว่าสนิทชิดเชื้อ รักใคร่ชอบพอกันมานาน

ตะวันได้แต่นิ่ง อยากบ้าก็บ้าไป เขาเข้าใจอาเดชาในนาทีนั้นเอง ว่าทำไมต้องถึงขนาดขอร้องให้เขาช่วย

นายอำเภอกำมะลอ ขยับตัวกระแอม

“อ้อ...สวัสดีค่ะท่านนายอำเภอ” หญิงสาวยกมือไหว้ชดช้อย

“พอได้แล้ว จดทะเบียนกันซะจะได้เสร็จพิธี” นายเดชาพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด ในความช่างประชดประชันของลูกสาว

การจดทะเบียนเสร็จเรียบร้อย นายเดชาเก็บทะเบียนสมรสไว้เอง โดยที่ใบหม่อนไม่ทันได้สังเกต จากนั้น สาวใช้ก็ยกกระเป๋าเสื้อผ้าใบโตของใบหม่อนลงมาใส่รถยนต์ของชายหนุ่ม มันยังมีร่องรอยที่หล่อนฝากไว้ตั้งแต่เมื่อวาน

“อ้าว...รถไปโดนอะไรมา” นายเดชาทัก เมื่อเห็นกันชนท้ายแตก

“โดนชนท้ายเมื่อวาน ตอนกลับจากที่นี่แหละครับ” ชายหนุ่มตวัดสายตาดูคนต้นเหตุ ที่ยืนกอดอกทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ....กวนประสาท....

“อืม..มีประกันทั้งคู่สินะ..ตกลงกันง่าย” นายเดชาเข้าใจไปเอง

“เปล่าหรอกครับ...ชนแล้วหนี” ชายหนุ่มตอบเรียบ ๆ

“เฮ้ย ! ได้ไง อย่างนี้ต้องแจ้งความเอาผิดให้เข็ด กล้องวงจรปิดเยอะแยะ หาหลักฐานไม่ยาก พวกไร้ความรับผิดชอบแบบนี้อย่าปล่อยไปง่าย ๆ ” นายเดชาเป็นเดือดเป็นร้อนแทน

“ไม่เป็นหรอกครับ ถือว่าทำทาน”

“ยังไม่รีบไปหรือคะ คุณสามี เดี๋ยวรถติดนะคะ” ใบหม่อนเรียกสามีเต็มคำ ไม่ได้กระดากอายเลยสักนิด หล่อนทำเป็นเร่ง เพราะเริ่มร้อนตัว หากบิดาไปเห็นกันชนหน้าของรถคันที่หล่อนเอาไปขับ มีหวังเรื่องยาว ยังไงก็ไปก่อน ไหน ๆ ก็ต้องไปอยู่แล้ว

“ผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะ” ใบหม่อนไหว้ไม่มองหน้าบิดา เกรงว่าน้ำตาจะเอ่อมาอีก หล่อนวิ่งไปขึ้นรถกระแทกตัวลงนั่งอย่างโกรธ ๆ โกรธตัวเองทำไมยังจะต้องเสียใจ ในเมื่อบิดาผลักไสหล่อนไปเอง

“เห็นฤทธิ์หรือยัง เมื่อก่อนน้องไม่ได้เป็นแบบนี้ อาก็หมดปัญญา ฝากด้วยนะ” นายเดชาพูดฝากฝังกับตะวันพอได้ยินกันสองคน

“ครับ” ชายหนุ่มรับคำ แต่เขาเองก็เริ่มหนักใจ

ตะวันขับรถมาเรื่อย ๆ ทำเหมือนคนข้าง ๆ ไม่มีตัวตน ส่วนใบหม่อนก็นั่งเชิด คอแข็งจนเมื่อยแล้วเมื่อยอีก นายหมาบ้าก็ยังเงียบ จะเล่นสงครามประสาทกันหรือยังไง

ใบหม่อนกดเลือกเพลงจังหวะมันส์ ๆ จากเครื่องเสียงหน้ารถยนต์ แล้วก็โยกตัวตามเพลง เหมือนไม่เดือดร้อนสักนิดว่าถูกจับแต่งงานส่งให้มาอยู่กับผู้ชายแปลกหน้าอย่างกะทันหัน แถมไอ้กระโปรงหนังของหล่อนก็ยังร่นขึ้นมาจนแทบจะปิดอะไรต่อมิอะไรไม่มิดอยู่แล้ว ชายหนุ่มจอดรถข้างทางแล้วเอื้อมมือหยิบผ้าแพรผืนเล็กที่เบาะหลัง ปาไปให้ใบหม่อน

“คลุมซะ อุจาดตา...” ชายหนุ่มบอกเสียงเข้ม

“....ฮึ....”หญิงสาวรับมาคลุมตักมิดชิด ความจริงหล่อนลืมเสียสนิท ตั้งใจจะเปิดเพลงกวนประสาทเขาแค่นั้น....เชอะ. ..ทำเป็นทนไม่ได้

ตะวันกระชากรถออกไปอย่างหัวเสีย ยัยเด็กบ้า คอยดูเหอะ ฉันจะเอาคืนให้เข็ด... เขาคิดบางอย่างขึ้นมาได้ เลี้ยวรถเข้าปั๊ม ทำธุระส่วนตัวเสร็จ จัดการโทรหาคนงานที่บ้าน สั่งงานบางอย่างแล้วก็กลับมาขึ้นรถ คราวนี้ ตะวันนั่งขับรถ อมยิ้มอยู่คนเดียว ปลื้มอกปลื้มใจกับแผนการที่เตรียมไว้รอรับผู้หญิงนิสัยเสีย....