20

ใบหม่อนลืมตาตื่น ควานหาโทรศัพท์ตามความเคยชิน หน้าจอแจ้งเตือนข้อความทางไลน์ ...ตื่นเมื่อไหร่ โทรหาพี่นะ...คนดี.. หญิงสาวยิ้มให้กับโทรศัพท์ พี่ตะวันพูดหวาน ๆ ก็เป็นแฮะ...หญิงสาวกดโทรออกทันที

“สวัสดีครับ คนสวย” ชายหนุ่มรับสายเสียงนุ่ม

“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่ตะวัน ถึงให้ใบหม่อนโทรหา” ใบหม่อนชักแปลก ๆ หวานเกินไปปะเนี่ย เรียกคนดีมั่ง คนสวยมั่ง

“พี่มีธุระด่วนที่ไร่ เลยกลับมาก่อน เห็นใบหม่อนหลับอยู่เลยไม่ได้ปลุก”

“ด่วนมากเลยเหรอคะ” หญิงสาวแอบน้อยใจนิด ๆ

“ครับ” ตะวันตอบได้แค่นั้นจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่เขาควรจะอธิบายเหตุผลให้มากกว่านี้ แต่เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะพูดให้มากความ

“รับทราบค่ะ แค่นี้ใช่ไหมคะ” จากที่น้อยใจนิด ๆ ตอนนี้เริ่มน้อยใจหนักมาก เขาทำเหมือนพาหล่อนมาทิ้งแล้วก็แอบหนีกลับไปหาใครบางคนที่ไร่ เรื่องเด็กในไร่กลับเข้ามารบกวนจิตใจอีกครั้ง

“เดี๋ยว อย่าเพิ่งวางสาย เป็นอะไรหรือเปล่า”

“เปล่านี่คะ”

“พี่ไม่เชื่อ กำลังงอนอีกแล้วใช่ไหม”

“ใครงอน” หญิงสาวถามเสียงสูง

“โอเค ไม่งอนก็ไม่งอน พี่เสร็จธุระเมื่อไหร่จะรีบไปหานะครับ คนดี” ตะวันพยายามปลอบ ถ้าอยู่ใกล้ ๆ จะดึงมากอดให้หายงอนเลยเชียว

ใบหม่อนย่นจมูกให้กับโทรศัพท์ แต่คิดอีกที พี่ตะวันไม่อยู่ก็ดีเหมือนกัน จะได้ครอบครองห้องนี้อย่างสบายใจ หล่อนลุกขึ้นเปิดตู้เสื้อผ้าก็พบว่า เสื้อผ้าถูกนำเข้ามาเก็บเรียบร้อยแล้ว ถ้าไม่ใช่หล่อนนอนขี้เซามาก ก็เพราะคนทำต้องทำเบามาก ๆ จนหล่อนไม่รู้สึกตัว

หญิงสาวเลือกเปลี่ยนชุดกางเกงขาสั้น กับเสื้อยืดใส่สบาย ๆ ยิ่งทำให้หล่อนดูราวกับเด็กมัธยมด้วยซ้ำ โดยเฉพาะผิวเนียนใส เปล่ง ออร่าทั้งตัวแบบนี้ หญิงสาวเห็นภาพตัวเองในกระจก ใบหน้าสลดลงเล็กน้อย เมื่อคิดขึ้นได้ว่าตอนนี้หล่อนควรจะเป็นนักศึกษา ควรร่าเริงสดใสในหมู่เพื่อน ไม่ใช่เป็นภรรยาของใครสักคน แต่ก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้ว ซ้ำร้ายหล่อนเองยังทำให้มันย่ำแย่ยิ่งไปกว่าเดิมอีก คอยดูนะถ้าพี่ตะวันไปมีเล็กมีน้อยล่ะก้อ..น่าดู.....ฮึ่ม....

“ตื่นแล้วหรือคะ คุณใบหม่อน” หญิงสูงวัยกำลังเตรียมอาหาร กับเด็กสาวสองคนอยู่ในครัว หล่อนไม่รู้จักใครสักคน เพราะเมื่อกลางวันมัวแต่งอนกันอยู่ พี่ตะวันเลยไม่มีโอกาสได้แนะนำ

“ค่ะ แล้วใครบ้างคะ ขอโทษนะคะใบหม่อนเรียกไม่ถูก”

“อ๋อ...ป้านิด เป็นแม่ครัว แล้วก็นี่ ยัยแตน กับยัยต่อ หลานอิฉันมาเป็นเด็กรับใช้ที่นี่ค่ะ”

“สวัสดีค่ะป้านิด สวัสดีแตนกับต่อ ด้วยจ๊ะ” ใบหม่อนยกมือไหว้ผู้อาวุโส

“โอ๊ย...ไม่ต้องไหว้ป้าหรอกค่ะ”

“ไม่ได้สิคะ ป้าอายุมากกว่าหนู แล้วก็กำลังจะเป็นครูหนูด้วย”

“ยังไงคะ ป้างง”

“ก็หนูจะให้ป้านิดสอนทำกับข้าวอยู่นี่ไงคะ” หญิงสาวเฉลย ใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“คุณใบหม่อนสวยจังเลยค่ะ แบบนี้ไม่ต้องทำอะไรให้ลำบากหรอกค่ะ ขี้คร้านผัวจะเอาใจ” แตนพูดตามที่เจ้าหล่อนคิด เมื่อกลางวันยังเห็นคุณตะวันทำกับข้าวให้กินอยู่เลย

“นังแตน อย่าพูดมาก เดี๋ยวเหอะ” ป้านิดปรามหลานสาว

“คุณใบหม่อนไม่พักให้หายเหนื่อยก่อนล่ะคะ คุณตะวันสั่งไว้ ให้คุณพักมาก ๆ เพราะเมื่อคืนนอนดึก แถมนั่งรถมาเหนื่อย ๆ”

ใบหม่อนแทบสำลักน้ำที่เพิ่งจะดื่มไปหยก ๆ นี่เขาบอกอย่างนี้จริง ๆ เหรอ แล้วคนอื่นเขาจะคิดยังไง หญิงสาวมองหน้าป้านิด แต่ก็ไม่เห็นอาการผิดปกติอะไร ...เฮ้อ...คงมีแต่หล่อนที่ร้อนตัวไปเอง.....หญิงสาวพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“หายแล้วค่ะป้า ถ้านอนมากกว่านี้ก็เข้าข่ายขี้เกียจแล้วล่ะค่ะ”

จากนั้นผู้หญิงต่างวัยทั้งสี่ก็ช่วยกันเตรียมอาหารเย็น บรรยากาศในครัวจึงอวลไปด้วยรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะเป็นระยะ ๆ

ตะวันขับรถมาถึงไร่ เกือบสองทุ่ม ชายหนุ่มแวะหาไอ้พู่ เพื่อสอบถามถึงคนงานคนใหม่ แต่มันกลับยืดคอมองหานายหญิงของมันเมื่อรู้ว่าไม่ได้กลับมาด้วย ก็มีสีหน้าผิดหวังก่อนจะหันมาถามเจ้านาย

“นายตะวันรู้ได้ยังไงครับ ว่าวันนี้มีคนงานผู้หญิงมาสมัครงานใหม่” พู่เอียงคอมองเจ้านายหนุ่มอย่างจับผิด ไม่ค่อยสบอารมณ์ สีหน้าแสดงออกชัดเจน

“เป็นอะไรวะไอ้พู่ ทำหน้าอย่างนี้อยากโดนเตะหรือไง”

“ก็เจ้านายทำงี้ได้ไง เอานายหญิงไปทิ้งไว้ที่ไหน แล้วนัดแนะกิ๊กให้เข้ามาสมัครงานใช่ไหม พู่ซะอย่าง อย่าตบตากันให้ยาก” พู่ยืดอก ทำหน้าราวกับผู้ทรงภูมิรู้

“ไอ้พู่ อยากโดนจริง ๆ ใช่ไหม” ตะวันเริ่มรำคาญ คนอวดรู้

“ก็จริงไหมล่ะ”

“อย่าเยอะไอ้พู่ ตอบมา”

“ก็ได้ครับ ผู้หญิงที่มาสมัครงานสวยเชียวครับ แต่น้อยกว่านายหญิงแน่นอน มีหรือผู้จัดการจะไม่รับไว้” ไอ้พู่แสดงออกชัดเจนว่าอยู่ทีมนายหญิง

“อืม ฉันจะให้แกคอยดูแลเขาให้ดี”

“ไม่ เป็นตายยังไงพู่ก็ขอมีนายหญิงคนเดียว”

“พู่...ฟังฉันนะ..นายหญิงของแก ก็เป็นนายหญิง ไม่มีใครมาแทนที่ทั้งนั้น พอใจหรือยัง” ตะวันปวดหัวกับลูกน้องคนสนิท แต่ก็บอกรายละเอียดไม่ได้มาก

“โอเค...ถ้าไม่คิดยกฐานะมาแทนที่นายหญิง พู่ก็พอทำใจรับได้ นายตะวันจะมีกิ๊กอีกสักคนก็ไม่เป็นไร”

“ไอ้เวรนี่.....พูดไม่เข้าใจ ไปได้แล้ว...อ้อ...แล้วปิดปากแกให้สนิทด้วยนะ ถ้าความลับรั่วไหล แกไม่ใช่แค่โดนเตะแน่ ๆ ไอ้พู่”

“คร๊าบบบ...”

กว่าตะวันจะได้พักผ่อนจริง ๆ ปาเข้าไปสี่ทุ่มกว่า วันแรกที่ต้องนอนคนเดียวมันรู้สึกโหวง ๆ ชอบกลทั้งที่เขากับใบหม่อนก็อยู่ร่วมห้องกันมาไม่นานนี้เอง แต่ก็ก่อให้เกิดเป็นความผูกพันขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เขาคงจะนอนไม่หลับหากไม่ได้ก่อกวนหล่อนเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนนอน แต่จะให้โทรหา...เฮ้อ....มันจะดีเหรอวะ....คนฟอร์มจัดคิดไม่ตก

ส่วนใบหม่อน ไม่ยอมพกโทรศัพท์ตั้งแต่เย็น จนกระทั่งอยู่คุยกับคุณนุชนารถจนเกือบสี่ทุ่ม ถึงได้ขอตัวขึ้นไปบนห้องนอน ไม่ใช่เพราะหล่อนง่วง แต่เป็นเพราะหล่อนเริ่มจะอดรนทนไม่ได้เสียเอง ที่ทำเหมือนตัดการติดต่อกับสามี

ใบหม่อนรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูทันทีเมื่อถึงห้องนอน หวังจะได้เห็นสายโทรเข้าจากสามีเป็นสิบ ๆ สายที่ไม่ได้รับ แต่ก็ต้องผิดหวัง ไม่มีสักสายจากสามี อีตาบ้า...ไม่รู้มัวทำอะไรอยู่....ฉันจะงอนจริง ๆ แล้วนะ....