ตอนที่ 6 หนี

กึก! เพล้ง!

“โอ๊ยยยยยยยยย”

“พิง หนีไปลูก!”

น้ำผิงหยิบแจกันฟาดเข้าที่หัวของทัศไนยอย่างแรง ก่อนจะกระชากร่างพักพิงออกไปจากบ้าน

“หนีไป แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก”

น้ำผิงร่ำไห้อย่างหนักก่อนจะยื่นเงินจำนวนหนึ่ง และกุญแจรถให้เธอ

“เอกสารและของใช้ทุกอย่างอยู่ในรถ แม่เตรียมไว้ให้แล้ว”

น้ำผิงเอ่ยขึ้นก่อนจะพลั่กร่างหญิงสาวและปิดประตูทันที

“แม่ พิงไม่ไป”

พักพิงพยายามทุบประตู แต่ก็ไม่เป็นผล ก่อนที่เธอจะขับรถออกมาจากขุมนรกนั้นทันที

“อีน้ำผิง!! อีกะหรี่ มึงมายุ่งอะไรด้วย”

เสียงทัศไนยเอ่ยขึ้นด้วยความเดือดดาล ก่อนจะผลักร่างแม่เลี้ยงให้ล้มลง

พ่อเลี้ยงที่ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวาย จึงรีบวิ่งลงมาทันที ก่อนจะเห็นลูกชายกำลังง้างมือที่จะทำร้ายภรรยาตัวเอง

“หยุด!!”

เสียงพ่อเลี้ยงเอ่ยขึ้นด้วยความเดือดดาล ก่อนจะมองร่างลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่เต็มไปด้วยเลือด

“มันทำผมก่อน!!”

ทัศไนยเอ่ยขึ้น ก่อนจะชี้หน้าคาดโทษน้ำผิง

“คุณทัศ จะเม็ก (ข่มขืน) พักพิงก่อนเน้อ ขะเจ้าจำเป็นต้องทำเพื่อปกป้องลูก”

น้ำผิงเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตา

“เฮาเลิกกันเตอะ ป้อเลี้ยงขะเจ้าบ่สามารถอยู่ร่วมบ้านกับคนที่จะทำร้ายลูกขะเจ้าได้”

น้ำผิงเอ่ยขึ้น ก่อนจะวิ่งขึ้นไปเก็บของตัวเองทันที ทำเอาพ่อเลี้ยงเดือดดาลกับเหตุการณ์ตรงหน้า

“มึงทำแบบนั้นเหรอ”

ทัศไนยเงียบทันที หากพ่อเขารู้ พ่อเขาต้องลงโทษเป็นแน่

“มันอ่อยผม”

เพี้ยะ!! ด้ามปืนฟาดเข้าที่ขมับชายหนุ่มทันที

“ถึงกูจะเลว แต่กูไม่เคยสอนให้ลูกกูเลว!”

พ่อเลี้ยงเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินตามน้ำผิงขึ้นไปบนห้องทันที

ทัศไนย เตะเข้าที่โซฟาอย่างแรง ก่อนจะขับรถออกมาด้วยความรวดเร็ว

น้ำผิงเก็บข้าวจองตัวเองก่อนจะเดินออกมาจากห้อง แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อพ่อเลี้ยงมาขวางทางไว้

“จะไปไหน”

ไร้ซึ่งคำตอบน้ำผิง ทำเอาพ่อเลี้ยงหัวเสียขึ้นมาทันที

“ปล่อยเจ้า”

น้ำผิงเอ่ยขึ้นเมื่อพ่อเลี้ยงเข้ามาซุกไซร้ซอกคอขาว และผลักเธอลงบนเตียง

“ถ้าคิดว่าเดินไหว ก็ก้าวออกไปสิ”

ครั้งแล้วครั้งเล่า ที่เขาหาความสุขบนเรือนร่างเธอ ทำเอาเรียวขาของน้ำผิงนั้นไร้เรี่ยวแรงทันที

อีกด้าน!!

พนาขบกรามแน่น เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดของหญิงสาว

“ส่งฮอล์ไปไร่ แล้วปล่อยน้ำมัน กูจะเผาไร่มันด้วยตัวเอง”

พนาเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินออกมาจากห้องทันที

พักพิงขับรถออกมาเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดที่สวนสาธารณะ!! เธอร่ำไห้ออกมาด้วยความเป็นห่วงแม่ ก่อนจะมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ

“ขอโทษนะคะจะเข้ากรุงเทพฯไหมคะ พอดีว่าจะขอติดรถไปด้วย”

พักพิงมองใบหน้าคนมาใหม่ทันที ก่อนจะพยักหน้าตกลง

“ฉัน คริสตัล นะคะ คุณเป็นอะไรรึเปล่า”

พักพิงร่ำไห้ออกมาอย่างหนัก ก่อนจะระบายความในใจทุกอย่างให้คนแปลกหน้าฟัง ก่อนที่คริสตัลจะสวมกอดเธอ

“ไปอยู่กับคริสที่กรุงเทพนะคะ คริสกำลังจะเข้าวงการ ยังไม่มีผู้จัดการส่วนตัว ไปอยู่ด้วยกันนะคะ”

พักพิงมองใบหน้าคริสตัลด้วยความซาบซึ้งใจ ในขณะที่เธอไม่เหลือ ยังมีหญิงสาวยื่นมือเข้ามาหาเธอ

“ขอบคุณนะ ฉันชื่อพักพิง ดูเธอน่าจะอายุน้อยกว่าฉัน”

" งั้นคริสเรียกพี่ว่า พี่พักพิงนะคะ "

คริสตัลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนจะสวมกอดพักพิง พักพิงรู้สึกถึงความจริงใจของเด็กสาวอีกคน จึงกอดเธอตอบทันที

สามวันผ่านไป... ยังไร้วี่แววการติดต่อกลับมาของพักพิง น้ำผิงนอนร่ำไห้ด้วยสภาพอิดโรย เมื่อไหร่ที่เธอบอกพ่อเลี้ยงว่าจะไปหาลูกสาว เขาก็จะรังแกเธอทั้งคืน จนเธอแทบไม่มีเรี่ยวแรง

ปึก!ปึก!ปึก! อื้ออออออ!!!

" ปะ..ป้อเลี้ยง พะ..พอแล้ว ขะเจ้าไม่ไหวแล้ว "

" อย่าคิดที่จะไปจากฉัน "

" จะ..เจ้า แต่ขะเจ้าเป็นห่วงพักพิงมันเน้อ "

พ่อเลี้ยงชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งว่าควรส่งคนไปตามตัวเธอกลับมาดีไหม แต่น้ำผิงก็ไม่อยากให้พักพิงกลับมา และรับรู้ว่าหญิงสาวสบายดี เธอก็มีกำลังใจที่จะใช้ชีวิตต่อแล้ว

" ลูกสาวเธอปลอดภัย "

พ่อเลี้ยงเอ่ยขึ้นก่อนจะดึงแก่นกายใหญ่ออกจากทางช่องรักที่มันบวมเป่ง

" ปล่อยในอีกแล้วเน้อ บอกคนไปซื้อยาคุมให้ขะเจ้านำ "

" ไม่มีทาง!! "

พ่อเลี้ยงเอ่ยขึ้น แม่ว่าการมีลูกตอนอายุมากจะมีความเสี่ยงแต่เขามีเงินมากพอที่จะรักษา อีกอย่าง น้ำผิงก็เพิ่งอายุ39ปี เขาไม่มีทางปล่อยให้เธอไปจากเขาแน่