ตอนที่ 7 ผลของการกระทำ

อีกด้าน!! คนงานพากันแตกตื่น เมื่อมีเฮลิคอปเตอร์บินว่อนอยู่เหนือไร่ ก่อนจะปล่อยน้ำมันลงมาที่สวนของเขา

ป้อเลี้ยงๆๆ เกิดเรื่องแล้วครับ มีคนปล่อยน้ำมันลงไร่องุ่นครับ

บึ้ม!! สิ้นเสียงคนงาน ไร่องุ่นสีสวยกลายเป็นทะเลเพลิงทันที ก่อนที่คนงานจะเตรียมรถดับเพลิงประจำไร่ ดับไฟได้ทั้งไร่ ก็ปาไปเกือบสี่ชั่วโมง!!

ไอ้เวรเอ๊ย!! พ่อเลี้ยงสบถคำหยาบด้วยท่าทีโมโห ก่อนจะมีผู้ชายสองคนเดินเข้ามาในบ้าน

" ผลของการกระทำ ที่ลูกมึงคิดจะข่มขืนผู้หญิงของกู "

พนาเดินเข้ามาในห้องทำงานของพ่อเลี้ยงด้วยท่าทีเรียบนิ่ง พ่อเลี้ยงที่เห็นแบบนั้น ก็พอเดาเหตุการณ์ได้ทันที พักพิงคงมีความสัมพันธ์กับลูกน้องมาเฟียอย่างพนาเป็นแน่ พ่อเลี้ยงแทบล้มทั้งยืน เมื่อหายนะกำลังมาถึง การมีปัญหากับมาเฟีย ไม่ใช่เรื่องที่ดี ในการทำธุรกิจ

" ผมต้องขอโทษแทนไอลูกสารเลวนั้นด้วยครับ "

แม้จะได้รับความเสียหาย แต่ก็ไม่อยากให้อีกฝั่งรับผิดชอบ เพราะต้นเหตุที่แท้จริงมันมาจากลูกชายตัวดีของตัวเอง พนาเดินออกมาจากไร่ของพ่อเลี้ยงทันที ก่อนจะเห็นรถของทัศไนยขับเข้ามาพอดี พนายืนกันทางเอาไว้ ทำเอาทัศไนยเดือดดาลขึ้นทันที

" มากร่างผิดที่ละไอ้เวร "

ทัศไนยกำหมัดแน่น พร้อมกับพุ่งตัวหมายจะเข้าไปชก แต่พนาก็หลบได้ทัน ทำเอาทัศไนยล้มหัวคะมำไปกองที่พื้น

ปึก! ขาแกร่งเตะเข้าที่หน้าท้องชายหนุ่มทันที

อึก!!

" กล้าดียังไง มาแตะต้องผู้หญิงของกู!!

" อ๊ะ!! พะ..พอแล้ว!! "

ทัศไนยปะติดปะต่อเรื่องได้ทันที สภาพของพักพิงในวันนั้น คงเกิดจากฝีมือชายหนุ่มตรงหน้า

พนาก้มมองใบหน้าทัศไนยอีกครั้ง ก่อนจะเดินข้ามร่างชายหนุ่มขึ้นรถทันที อาคมยืนมองการกระทำนิ่งๆ ก่อนจะเดินตามเพื่อนสนิทออกไป

" จริงจัง? "

อาคมเอ่ยถามพนาขึ้น เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นซ้อมลูกชายพ่อเลี้ยงปางตาย

" ไม่ชอบให้ใครมาแตะต้อง ถ้ากูยังไม่เบื่อ "

" หึ แล้วถ้าเป็นกู "

อาคมเอ่ยขึ้นอีกครั้ง พนาตวัดสายตามาที่อาคมอย่างไม่สบอารมณ์ทันที

สี่เดือนผ่านไป...

คริสตัลเริ่มมีชื่อเสียงโด่งดัง และผู้จัดการสาวอย่างพักพิงก็เริ่มทำงานหนักมากขึ้น เธอพยายามลืมเรื่องราวเลวร้ายทั้งหมด รวมถึง เรื่องคืนนั้น คืนที่เธอพลาดท่าให้กับชายแปลกหน้าที่ไม่รู้แม้แต่ชื่อของเขา

~พักพิง~

วันนี้คริสตัลมีงานที่ภูเก็ต ฉันตื่นเต้นมาก ฉันจะได้ไปใต้ครั้งแรก ชีวิตนี้เกิดมาเห็นแต่หมอกกับภูเขา อยากไปเห็นทะเลสักครั้งในชีวิต ฉันไลน์ไปหาคริสตัลด้วยความตื่นเต้น ก่อนบินไปก่อนคริสตัลหนึ่งวันเพื่อบีฟงาน จริงๆ ฉันอยากไปเที่ยวก่อนนั่นแหละ

@ภูเก็ตประเทศไทย

เครื่องบินแลนดิ้งลงสู่พื้นดิน พักพิงนั่งมองด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะมีรถของทางโรงแรมมารับ พักพิงตกใจนิดหน่อยที่เห็นว่า มีบอดิการ์ดมากมายภายในรถตู้ แต่ก็คงมาดูแลความปลอดภัย

" ขอบคุณค่ะ "

พักพิงเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มร่างสูงที่เดินมาเปิดประตูรถให้เธอ ก่อนที่หญิงสาวนั้นจะเดินขึ้นรถไป แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นชายหนุ่มในชุดสูทนั่งข้างเธอซ้ายขวา พักพิงยืนงง ว่าไปนั่งแทรกตรงกลางดีไหม หรือควรบอกให้ชายหนุ่มขยับไป

" ขึ้นมาสิ "

คำพูดของชายหนุ่มทำเอาพักพิงลนลานแล้วรีบขึ้นรถไปนั่งตรงกลางทันที เธอมองใบหน้าคนข้างกายอยู่สัก คลับคล้ายคลับคลา ว่าเคยเห็นที่ไหน แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ได้

" หน้าฉันเหมือนคนที่เคยเอาเธอเหรอ "

เฮือกก!! คำพูดของชายหนุ่มทำเอาพักพิงสะดุ้งเฮือกออกมาทันที

" พูดจาอะไรให้เกียรติฉันด้วยนะคะ "

พักพิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ก่อนจะตวัดสายตามองชายหนุ่มภายใต้กรอบแว่นดำด้วยความไม่พอใจ

" ถึงโรงแรมแล้ว "

พนาเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินลงไปลากกระเป๋าของเธอมา พร้อมกับเดินนำไปก่อน

" เอ้า แล้วเอากระเป๋าฉันไปทำไม บ้าปะเนี่ย "

พักพิงไม่มีทางเลือกจึงวิ่งตามพนาเข้าไปที่พักอย่างทุลักทุเล

" เห้ออ เหนื่อย ทำไมมันไกลขนาดนี้เนี่ย! ขอบคุณค่ะ ที่มาส่ง "

พักพิงเอ่ยขึ้น เชิงบอกให้ชายหนุ่มออกไปจากที่พักเธอ พนาปิดประตูและล็อกกลอนภายในห้องทันที ทำเอาพักพิงหันมาด้วยความตกใจ

" นี่!! ปิดประตูทำไม ออกไปนะ!! "

ความทรงจำเลวร้ายเข้ามาในโสตประสาทอีกครั้ง

พนาวางกระเป๋าของหญิงสาวลงก่อนจะค่อยๆดึงแว่นตาราคาแพงออก ทำเอาใจหญิงสาวกระตุกวูบ

" ฉิบหาย! "

พักพิงสบถขึ้นมาในใจแม้คืนนั้นเธอจะมองใบหน้าของชายหนุ่มไม่ชัด แต่เธอมั่นใจว่าเขาคือคนคนเดียวกันกับชายหนุ่มตรงหน้าเธอ พักพิงชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะแกล้งจำเขาไม่ได้

"ออกไปจากห้องฉันนะ"

พักพิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักอีกครั้ง พนาโน้มใบหน้าเข้าไปดูดกลืนริมฝีปากคนร่างเล็กอย่างรุนแรง เขาคอยตามเฝ้ามองเธออยู่ตลอดเวลา พนาจูบพักพิงด้วยความโหยหา ก่อนจะแปลเปลี่ยนเป็นหนักขึ้น!!!

" อื้อออ!! ปล่อยนะ "