ตอนที่4

ลัลนายิ้มแก้มปริเมื่อลงจากรถประจำทางกำลังจะเดินเข้าหมู่บ้านสลัมของตนเอง วันไหนที่มีงานเสริมก็มักจะมีเงินเพิ่มมือเล็กแกะซองหยิบแบงก์สีเทา4ใบเหน็บไว้ในชุดชั้นใน นี่คือวิธีที่เธอซ่อนเงินไม่ให้ป้าเจอเพราะกลับไปป้าของเธอต้องค้นกระเป๋าเธอแน่นอน

            "อีลัน! กลับดึกดื่น ส่งกระเป๋ามึงมา" เสียงเรียกที่คุ้นเคยไม่มีการห่วงว่าเธอกลับดึกแต่ห่วงว่าจะไม่ได้เงินมากกว่า ลัลนาทำหน้าเอือมระอาก่อนจะส่งกระเป๋าให้ผู้เป็นป้าอย่างว่าง่าย

            "ไปรับงานมาล่ะสินังนี่ อย่าพาโรคมาบ้านกูแล้วกัน" ถึงปากจะด่าแต่มือก็ค้นกระเป๋าไม่เลิกรา ป้าเธอคิดว่าเธอขายตัวเพราะกลับบ้านดึกดื่น เธอไม่อยากอธิบายเพราะพูดไปก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาปล่อยให้ป้าเข้าใจไปแบบนั้นจะได้จบ ยังไงป้าของเธอก็ต้องการแค่เงินอยู่ดี

            "ได้เยอะนี่หว่า" จำนวนเงินที่เหลือในกระเป๋ามีแบงก์พันแค่3ใบแต่สำหรับคนจนในหมู่บ้านสลัมมันดูเยอะมาก และเธอเชื่อว่าเงิน3พันพรุ่งนี้ก็หมดเพราะป้าเธอเตรียมตัวตั้งวงไพ่อีกตามเคย

กลับมาเป็นวันจันทร์อีกครั้งหญิงสาวตัวเล็กใส่เสื้อยูนิฟอร์มของห้างที่ทำงานตั้งท่าเตรียมออกจากบ้านสลัมของตนเอง

            "ลัน! ขอเงินหน่อย500" น้องชายซึ่งเป็นลูกของป้าที่ไม่เคยคิดจะเคารพนับถือเธอแต่มาแบมือขอเงินเธอประจำ

            "ฉันให้แกไปเมื่อวันก่อนก็700แล้วนะแบงค์" ลัลนาเถียงกับคนอายุน้อยกว่าที่ตัวโตกว่าเป็นเท่าตัว

            "ก็มันไม่พอนี่หว่า ท่อจะพังอีกแล้วเนี่ย" ชี้นิ้วไปทางรถมอเตอร์ไซค์ที่แต่งจนเหมือนเศษเหล็กที่เตรียมเอาไปขายร้านขายของเก่า

            "ไม่มีหรอก ฉันให้แม่แกไปหมดแล้ว" เงินที่ซื้อมอเตอร์ไซค์ก็เงินของเธอแต่ก็ยังมาขอเงินไปแต่งรถจากเธอเรื่อยๆ

            "แม่! ไหนบอกลันไม่ได้ให้ไง เอามาหน่อย500" ลูกชายวัย18ตะโกนถามแม่ที่นอนหลับ ลัลนาตัดปัญหาโดยการให้สองแม่ลูกเถียงกันเองก่อนจะเดินยิ้มออกมา เงินที่เธอแอบเก็บไว้เมื่อคืนก็จะเอาไปจ่ายค่าเช่าบ้านกับค่าน้ำค่าไฟที่ค้างจนจะโดนตัดแล้วหากเธอให้ป้าไปมีหวังเอาเงินไปลงวงไพ่หมดแน่ๆ

            เบรย์เดนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวพยายามหาหญิงสาวที่ทำให้ใจเต้นในโซเชียลทุกช่องทางก็หาไม่เจอเพราะไม่รู้จักชื่อของเธอ ลองหาจากโลเคชันที่คนอื่นเช็กอินก็ไม่มีเลยสักรูปทั้งที่สวยจนทำเขาใจเต้นรัวได้ขนาดนี้จะไม่ไปอยู่ในกล้องของใครเลยหรือไงกัน เบรย์เดนวางโทรศัพท์อย่างปลงใจ เขาหาเธอมาทั้งคืนจนได้นอนแค่2ชั่วโมงก็ยังหาไม่เจอ โซเชียลมีเดียหาได้ทุกอย่างยกเว้นเธอคนนั้น

            "นายครับวันนี้มีนัดลูกค้านะครับ" คนสนิทเข้ามาแจ้งเจ้านายที่ทำหน้าอิดโรยอยู่ในห้องทำงาน

            "นายไม่สบายหรือเปล่าครับ ผมจะเลื่อนนัดให้ดีมั้ยครับ" หลังจากเห็นใบหน้าของเจ้านายเหมือนคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนจึงอดเป็นห่วงไม่ได้เพราะคิดว่าเจ้านายทำงานไม่ได้พัก

            "ไม่ๆ ฉันไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องเลื่อน"

            "ครับนาย" คนสนิทรับคำสั่งก่อนจะออกจากห้องไป

            ร่างบางส่วนสูงแค่157เซนติเมตรวิ่งตามรถประจำทางที่ขับเร็วราวกับความเร็วแสง หากเธอไม่วิ่งขึ้นรถคันนี้มีหวังเธอเข้างานสายเป็นแน่

            "12บาทน้อง" กระเป๋ารถเมล์เขย่ากระเป๋าแบมือเก็บเงินจากเธอ ลัลนาล้วงหยิบเศษเหรียญในกระเป๋าใบเล็กก่อนจะส่งให้กระเป๋ารถเมล์

            "ลง3คน! ไปได้!" กระเป๋ารถเมล์ตะโกนเป็นระยะเมื่อถึงป้าย ขึ้นลงกี่คนตะโกนจนเธอรู้สึกเจ็บคอแทน

            "จอดหน้าห้างด้วยค่ะพี่" พอนั่งมาไม่นานก็ใกล้จะถึงที่ทำงานของเธอ ลัลนาบอกกระเป๋ารถเมล์เพื่อให้บอกคนขับ

            "หน้าห้าง! เด็กจะลง!" กระเป๋ารถเมล์ตะโกนเสียงดังร่างบางหันไปมองรอบตัวไม่เห็นจะมีเด็กสักคนก่อนจะมาเข้าใจได้ว่าเด็กที่กระเป๋ารถเมล์บอกคือเธอ เธอแค่ตัวเล็กและเตี้ยที่จริงอายุ21แล้ว แต่ก็ยังถูกมองว่าเป็นเด็กอยู่เสมอ ทั้งที่เพื่อนรุ่นเดียวกับเธอบางคนมีลูกมีครอบครัวไปหมดแล้ว พอลงจากรถก็รีบก้าวขาสั้นๆ วิ่งเข้าประตูหลังเพื่อไปตอกบัตรเข้างาน

            "08.58น. อีก2นาที ฮู่!" มาถึงเวลาตอกบัตรขึ้นเวลาลัลนาโล่งใจที่ยังไม่ถึงเวลาเข้างาน ดีนะที่งานของเธอเข้า9โมงไม่งั้นเธอโดนหักเงินทุกวันแน่นอน

            "ลันจ๋า วันนี้ไปตลาดนัดหลังเลิกงานกันนะ" เพื่อนที่ทำงานวิ่งเข้ามากอดแขนเธอขอให้เธอไปเดินตลาดนัดด้วยกัน

            "ไปอีกแล้วเหรอมิ้ง ก็ได้ๆ" เธอเป็นคนปฏิเสธใครไม่เก่งจึงตามน้ำไปกับคนอื่นตลอด ลัลนาเตรียมตัวทำงานของตนเองวันนี้เธอไม่ได้เป็นแคชเชียร์คิดเงินแต่ได้มาเป็นพนักงานแผนกของสดแทน ลัลนาไม่เคยเกี่ยงงานให้ทำอะไรก็ทำได้หมดเพื่อเงิน