ตอนที่5

ร่างบางเลิกงานเดินตลาดซื้อของกลับบ้านขาเรียวก้าวฉับๆ เดินเข้าซอยสลัมด้วยความเคยชิน น้ำในคลองสองข้างทางมีแต่ขยะ ส่งกลิ่นเหม็นไปทั่วแต่ก็ไร้ซึ่งการพัฒนาหรือดูแลแต่อย่างใดเพราะที่นี่คือ..สลัม

            "ลัน ขอเงินหน่อย" ขาเรียวเดินยังไม่ทันถึงบ้านก็โดนลูกชายของป้าแบมือขอเงินเธออีกแล้ว

            "จะเอาจากไหนล่ะฉันให้แม่แกไปหมดแล้วไง" ลัลนาโบยไปให้ผู้เป็นป้า

            "แม่เอาไปลงวงไพ่หมดแล้ว จะเอาไปซื้อข้าวกิน" เด็กหนุ่มแบมือขอเงินเธออ้างจะเอาไปซื้อข้าวกินแต่ที่จริงจะเอาไปเลี้ยงสาวที่ซ้อนท้ายมาด้วย

            "ฉันซื้อกับข้าวมาเยอะกลับไปกินที่บ้าน" ลัลนาเดินหนีแต่ก็โดนรถของลูกชายป้าขว้างไว้อีก

            "นี่! ให้สักทีเถอะเจ๊ ลีลาอยู่ได้น่ารำคาญ!" เสียงเด็กผู้หญิงอายุน้อยกว่าเธอหลายปีโวยวายขึ้นมาเมื่อลัลนาไม่ยอมให้เงินแฟนของตนเองสักที

            "เธอเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับฉัน กลับไปตั้งใจเรียนหนังสือไป สงสารพ่อแม่ซะจริงไอ้แบงค์แกพาแฟนแกไปเลยนะอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก" ร่างบางชี้หน้าว่าเด็กผู้หญิงที่บังอาจมาว่าเธอ ลัลนาถึงจะชอบตามน้ำตามคนอื่นแต่ไม่ยอมให้เด็กที่ไหนไม่รู้มาว่าได้ อายุน้อยกว่าตั้งหลายปีไม่เคารพไม่ว่าแต่ไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับเธอ

            "น่าโมโหจริงเชียว เอาเวลาไปเรียนหนังสือจะดีซะกว่า" เมื่อเดินหนีออกมาได้ก็บ่นตลอดทาง รู้สึกโชคดีที่เธอไม่เป็นแบบนั้นสมัยมัธยมเพราะต้องทำงานหาเงินเรียนจนไม่มีเวลารวมกลุ่มกับเพื่อนเธอแทบไม่มีเพื่อนเลยด้วยซ้ำ

            "ไอ้แบงค์ ผู้หญิงคนนั้นพี่สาวมึงเหรอวะ" น้ำเสียงทุ้มต่ำของชายที่อายุมากสุดในกลุ่มสิงห์นักบิดถามขึ้น

            "ครับพี่โต ลูกของน้องสาวแม่มาทิ้งเอาไว้ชื่อลัน" เด็กหนุ่มตอบอย่างละเอียดเมื่อโดนคนที่เป็นหัวหน้าและอายุมากสุดของกลุ่มถาม

            "สวยดีนี่หว่า มีแฟนหรือยังพี่สาวมึงน่ะ" แกล้งลองเชิงถามลูกสมุนที่มีพี่สาวสวยจนน่าสนใจ

            "ไม่มีหรอกพี่โต แต่ว่าแม่ชอบพูดว่ามันทำงานขายตัว" เด็กหนุ่มพูดไปตามที่ได้ยินจากแม่ของตนเอง     

            "แบบนี้ก็แจ่มสิวะ" แบบนี้ก็ไม่ต้องเสียเวลาหว่านล้อมแค่ให้เงินก็ได้มานอนครางใต้ร่างอย่างง่ายๆ

            ลัลนาเดินบ่นจนถึงบ้านสังกะสี หน้าต่างปิดหมดสนิททุกบานเธอรู้ได้ในทันทีว่าในบ้านกำลังตั้งวงเล่นไพ่กันแน่นอน

            "แกล้งโทรเรียกตำรวจให้มาจับดีมั้ยเนี่ย" ยืนพูดคนเดียวก่อนจะเดินเข้าบ้าน สภาพในบ้านไม่ต่างจากบ่อนไม่ได้วงแค่วงเดียวแต่มีถึง3วง ทั้งวงไพ่ ไฮโล น้ำเต้าปูปลา

            "อีลัน! กลับมาแล้วเรอะ ซื้ออะไรมากินบ้างวะกูหิว" เสียงป้าเรียกเธอเสียงดัง

            "ปลาเผากับกุ้งอบวุ้นเส้น" ชูถุงของกินให้ป้าดู เธอซื้อปลาเผาตัวละ120กับกุ้งอบวุ้นเส้นถุงละ50ที่ตลาดกลับมากิน อยากจะกินปลาเผาตัวใหญ่แบบร้านอาหารในห้างแต่ตัวละเป็นพันเธอคงได้กินแค่หาง

            "ตักข้าวมาให้กูด้วย กูหิวไส้แทบขาด" ควักมือเรียกใช้หลานให้ยกกับข้าวมาให้ ลัลนาถอนหายใจก่อนจะเดินไปหลังบ้านตักข้าวแกะปลา ตักกุ้งอบวุ้นเส้นใส่จานให้ป้า

            "เย็นแล้วนะป้าเลิกได้แล้ว" บ้านเธอเริ่มจะไม่ใช่บ้านเริ่มจะเป็นบ่อนขึ้นทุกวัน

            "มึงเงียบ กูกำลังมือขึ้น ไปมึงไปไหนก็ไป" ร่างบางเหนื่อยใจทำไมแม่ถึงมาทิ้งเธอไว้ในที่แบบนี้ อาจเพราะป้าเป็นญาติคนเดียวที่แม่เหลืออยู่ ลัลนาปลงกับชีวิตที่ต้องอยู่วนเวียนกับสถานที่แบบนี้ตอนเด็กที่จำความได้คือเธอเคยเป็นเด็กส่งยาโดยไม่รู้ตัวเพราะความเป็นเด็กใครใช้อะไรก็ทำไปหมดพอโตขึ้นถึงได้รู้ว่าสิ่งที่เธอโดนใช้ให้ทำมันผิด แต่ก็ยังดีที่เธอไหวตัวทันไม่อย่างนั้นเธอคงได้ไปอยู่สถานพินิจตั้งแต่เป็นเด็ก

            "อีลัน!" เสียงแหลมเรียกตะโกนดังเข้ามาในห้องที่เหมือนไม่ใช่ห้องของเธอ ลัลนาถอนหายใจก่อนจะเดินออกไปหาผู้เป็นป้า

            "อะไรจ๊ะ"

            "เอาจานข้าวไปเก็บกูอิ่มแล้ว" ชี้ที่จานข้าวที่ไร้แม้กระทั่งเศษข้าวแล้วสับไพ่ในมือต่อด้วยความชำนาญ ลัลนาก้มลงเก็บจานข้าวเดินเข้าหลังบ้านเตรียมจะเข้าห้องแต่ก็โดนเรียกอีกครั้ง

            "อะไรอีกป้า"

            "กูเรียกไม่ได้เลยหรือไง ไปหยิบน้ำให้กูหน่อยน้ำหมดแล้วเห็นมั้ย" ลัลนาเริ่มสงสัยแล้วว่าป้าของเธอเป็นเจ้ามือวงไพ่หรือเป็นเจ้านายของเธอกันแน่ สั่งแม้กระทั่งเรื่องเล็กน้อย ตัวเองแทบไม่ได้ทำอะไรเองเลย บ่นในใจแต่ก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย ขืนเถียงหรือโต้มีหวังได้ทะเลาะกันไม่มีจบ