ตอนที่2

ลัลนาตั้งหน้าตั้งตาเรียนพยายามเก็บหน่วยกิตให้หมดจะได้จบเร็วๆ ภาคพิเศษที่เธอเรียนใช้เวลาแค่2ปีเพราะเน้นเก็บหน่วยกิตเหมาะสำหรับคนทำงานไปเรียนไปแบบเธอจริงๆ เธอเรียนไม่เก่งหรอกแต่ก็อยากเรียนให้มีปริญญาแบบคนอื่น เธอไม่ได้หวังจะเป็นพนักงานแคชเชียร์ในห้างไปตลอดชีวิตหรอก

            "งานที่มอบหมายส่งครั้งหน้าที่เจอกันนะครับนักศึกษา" อาจารย์หนุ่มขวัญใจนักศึกษาทั้งชายและหญิงแต่ยกเว้นกับลัลนา เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยทุกครั้งที่เรียนวิชานี้เพราะเหมือนถูกจ้องมองตลอดเวลาโชคดีที่วิชานี้เรียนแค่สัปดาห์ละ2ชั่วโมงถ้าต้องเรียนสัปดาห์ละ4ชั่วโมงแบบวิชาอื่นเธอคงแย่

            "แยกย้ายได้ครับทุกคน" อาจารย์หนุ่มแสนอ่อนโยนบอกกับนักศึกษาทุกคน

            "กลับบ้านปลอดภัยนะคะอาจารย์" นักศึกษาผู้หญิงต่างพากันตอบกลับด้วยความหวังดีและชื่นชม

            "ยกเว้นเธอลัลนา คะแนนสอบครั้งที่แล้วเธอได้น้อยสุดอาจารย์ต้องสั่งงานเธอเพิ่มหน่อย"

            "ค่ะอาจารย์" รู้สึกหวั่นใจไม่น้อยที่ต้องอยู่ในห้องกับอาจารย์แค่2คน เธอไม่มีเพื่อนที่จะมายืนรอกลับบ้านพร้อมกันเหมือนคนอื่น เธอตัวคนเดียวมาตลอด

            "มานั่งตรงนี้สิอาจารย์จะอธิบายงานให้" ตบที่เก้าอี้ข้างตัวเอง ลัลนาทำใจก่อนจะเดินไปนั่งถ้าเธอไม่ทำตามคะแนนเธออาจจะไม่ดีขึ้นและเธอคงต้องลงเรียนใหม่เสียเวลาไปอีก ร่างบางตั้งใจฟังอาจารย์เรื่องงานแต่รู้สึกถึงมือหนาของอีกคนเริ่มอยู่ไม่สุข คนที่เรียกตัวเองว่าอาจารย์ลูบไหล่เธอเบาๆ ทำให้เธอขยับตัวออกห่างอย่างกลัวๆ

            "หนูเข้าใจแล้วค่ะอาจารย์" ร่างบางรับทราบเรื่องงานก่อนจะรีบลุกขึ้นแต่กลับโดนดึงให้นั่งดังเดิม

            "ที่จริงถ้าอยากผ่านวิชานี้แบบสบายก็พอมีวิธีอยู่นะ" มือใหญ่ลูบต้นขาเธอขึ้นมาช้าๆ ทำให้คนตัวเล็กยิ่งกลัวและรู้สึกรังเกียจ

            "ไม่ดีกว่าค่ะ แต่หนูชอบความลำบาก" ร่างบางปฏิเสธโดยไม่ตัองคิดก่อนจะปัดมืออีกคนออกแล้วรีบลุกขึ้นยืน

            "เสนอให้ก็ไม่สนใจ"

            "ถ้าอาจารย์ยังทำแบบนี้กับหนูอีก หนูจะเอาเรื่องบอกอธิการนะคะ" ลัลนาพูดขู่ก่อนจะสะพายกระเป๋าแล้วรีบเดินออกจากห้องด้วยความรวดเร็ว

            "ขนลุกเป็นบ้า" ถึงเขาจะหล่อดูดีแค่ไหนแต่เธอก็ไม่บ้าพอที่จะทำตามข้อเสนอแบบนั้นหรอก แค่คิดก็รู้สึกขนลุกซู่แล้ว

            ครืน! ครืน! โทรศัพท์ที่ถูกปิดเสียงกำลังสั่นอยู่ในกระเป๋าผ้าใบโปรดบ่งบอกว่ามีคนโทรมา มือเล็กล้วงหยิบโทรศัพท์รุ่นกลางเก่ากลางใหม่ที่ซื้อเครื่องมือ2มาใช้ หน้าจอแตกละเอียดเพราะทำตกหล่นหลายครั้งต่อวันเวลาทำงานแต่เธอก็ยังสามารถใช้มันได้อยู่

            "ค่ะเจ๊โบวี่" เสียงหวานพูดกับคนในสายที่โทรมา

            'คืนนี้ว่างหรือเปล่าลัน'

            "ว่างค่ะเจ๊" ร่างบางตอบอย่างไม่ต้องคิดอะไรเลย อะไรที่ได้เงินเธอทำหมด คติประจำตัวของเธอเงินซื้อเธอไม่ได้ถ้าไม่มากพอ

            'ที่เดิมนะจ๊ะ หนู80เจ๊20เหมือนเดิมนะจ๊ะ' เจ๊โบวี่ร่างชายแต่ใจหญิงผู้เป็นคนหางานมาให้เธอเสมอและขอส่วนแบ่งจากงานของเธอเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

            "ค่ะเจ๊ หนูไปเลยแล้วกัน" ลัลนาไม่อยากกลับเข้าบ้านก่อนเพราะเบื่อสภาพแวดล้อมจึงขึ้นรถประจำทางไปตามที่นัดเอาไว้เลย เธอทำงานเสริมคือเป็นพริตตี้โชว์รูมรถแต่เงินก็ไม่ได้ดีเหมือนพริตตี้เงินแสนเงินล้านเธอแค่พริตตี้แถวล่างที่อย่างมากก็ไปแจกใบปลิวให้คนที่มาร่วมงานเธอแค่ทำเป็นงานเสริมเท่านั้นและอีกงานของเธอคืองานถ่ายแบบชุดชั้นในแต่เธอไม่ค่อยได้รับงานนี้บ่อยนักเพราะไม่อยากโชว์รูปร่างของตัวเองสักเท่าไหร่แต่ถ้าเงินดีเธอก็ไม่ปฏิเสธ

            "เจ๊ขา!! หนูมาแล้วค่ะ" เสียงหวานใสตะโกนเสียงดังจนเจ๊โบวี่ต้องหันมามอง

            "มาเปลี่ยนเสื้อผ้า" มาถึงไม่ทันได้นั่งพักก็โดนลากไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียแล้วโชคดีที่เธอมาก่อนเวลานัด พอถึงเวลาทำงานหน้าที่เดิมของเธอเลยคือแจกใบปลิวแล้วยิ้มสวยๆ ใครขอถ่ายรูปก็ต้องยิ้มสู้กล้องแต่น้อยคนที่จะมาถ่ายรูปเธออย่างที่บอกเธอไม่ใช่ชั้นแนวหน้ายังห่างไกลจากพริตตี้มืออาชีพอีกเยอะ